Γράφει ο
Φαήλος Κρανιδιώτης
εφημ. Δημοκρατία
Αυτή την πατρίδα έχουμε, όχι άλλη. Μία και μόνη. Αν την κάνουμε στάχτη, δεν έχουμε ρεζέρβα παραδίπλα για να μετακομίσουν όσοι επιβιώσουν.
Η υποκρισία πλημμυρίζει τον δημόσιο λόγο. Η Χρυσή Αυγή περίπου λέει ότι ο δράστης είδε φως κι ανέβηκε. Πιο δικός τους δεν γινόταν, κι αυτό δεν προκύπτει μόνο από τις φωτογραφικές αγκαλιές με τον Μπαρμπαρούση. Ο,τι σπέρνεις θερίζεις. Οταν ντοπάρεις τους ανθρώπους, πρέπει να ξέρεις ότι υπάρχουν ανεξέλεγκτες συνέπειες. Αμα προσπαθείς να πείσεις ότι ο διπλανός τους είναι κι ο εχθρός τους, ε, κάποιος μπορεί όντως να πειστεί και να εξοντώσει τον «εχθρό», που δεν είναι παρά ο γείτονας, ο φίλος, ο συμμαθητής, ο αδερφός του.
Στο αίμα όμως του μακαρίτη Φύσσα δεν θα ξεπλυθούν οι ολοκληρωτικοί οπαδοί της βίας της άλλης όχθης. Οπως η κακουργηματική καφρίλα των Σκουριών ή οι σφαίρες της τρομοκρατίας δεν μπορούν να ξεπλύνουν τους φερόμενους ως εθνικιστές, που παραβιάζουν τον νόμο, και τους εθνικοσοσιαλιστές ηγήτορές τους. Μαχαιροβγάλτες και πιστολάδες, εμπρηστές και βομβιστές πραγματώνουν την ιδεολογία του μίσους, είτε εθνικού είτε ταξικού.
Από χαρακτήρα και ιδεολογία απεχθάνομαι την αταξία, το καφριλίκι της ανομίας, όταν η ζωή, η περιουσία κι η τιμή των πολιτών γίνονται έρμαια και θύματα του κάθε αυτοσχέδιου «σωτήρα» ή «τιμωρού». Ξαναλέω, οι μικροί κι ανώνυμοι την πληρώνουν πάνω στο μπάχαλο. Κι είμαι πιστός στα σύμβολα, τα βλέπω με φροντίδα και εγρήγορση. Ενοχλούμαι όταν τα διακωμωδούν.
Π.χ., ποτέ δεν έκρυψα πόσο αγαπώ τον Ελληνικό Στρατό, τον Στρατό των αγώνων, τον πλέον πατριωτικό και λαϊκό θεσμό του έθνους. Με μια αποστολή ξεκάθαρη, γεμάτη τιμή, με διοικητές, τότε, γενναίους μαχητές της Κύπρου, τους οποίους ακόμη αγαπώ και με τιμούν με τη φιλία τους. Οταν πήγα εθελοντής στον καιρό μου, όπου πήγα, ένιωθα σαν το ψάρι στο νερό. Φρόντιζα τη στολή μου, το όπλο μου, τους άντρες της διμοιρίας μου και την αποστολή μου. Τηρούσα ευλαβικά τους νόμους και τους κανονισμούς. Ημουν περήφανος γιατί συμμετείχα στο καλύτερο κομμάτι του αρχαιότερου στρατού του δυτικού κόσμου, στο καλύτερο κομμάτι της πατρίδας, γιατί πάντα η πρώτη τιμή ανήκει στους πολεμιστές. Με πειθαρχία και επιθετικό πνεύμα, αλλά στραμμένο στον απέναντι εχθρό, στο ισλαμοφασιστικό καθεστώς που κατέχει την Κύπρο, απειλεί στο Αιγαίο και στη Θράκη, στους γενοκτόνους εγκληματίες Ελλήνων, Αρμενίων και Κούρδων.
Στην πολιτική ζωή όμως δεν φοράω άρβυλα, δεν παραποιώ τη στολή. Αν με καλέσει πάλι η υπηρεσία, τα έχω όλα τσίλικα, σιδερωμένα και γυαλισμένα. Θα πάρω το φύλλο πορείας, θα φορέσω τον πράσινο μπερέ μου, θα περάσω την πύλη και θα ενταχθώ πάλι στην ιεραρχία, στους νόμους και τους κανονισμούς της υπηρεσίας. Δεν ντύνομαι σαν κυνηγός για να προπηλακίσω συγγενείς θυμάτων στον Μελιγαλά ή έναν γέρο δήμαρχο. Δεν λύνω τις πολιτικές διαφορές μου με στειλιάρια και μαχαίρια.
Την αδιάκριτη εφαρμογή του νόμου απαιτώ και δεν την εκχωρώ σε ερασιτέχνες παραστρατιωτικούς, όπως δεν εκχωρώ την κοινωνική δικαιοσύνη στον ΣΥΡΙΖΑ/Βίλα Αμαλία, που διάγει βίο μεσοτοιχία με την τρομοκρατία και την ανομία, είτε σφυρίζοντας κλέφτικα είτε συμπαριστάμενος στους όποιους συλληφθέντες.
Πόση σχέση έχουν οι δυνάμεις του μίσους με τον ελληνικό τρόπο και την κοινωνική δικαιοσύνη αντίστοιχα; Καμία.
Ο αληθινός εθνικιστής, δηλαδή ο μαχητικός πατριώτης που στρατεύει κάθε ικμάδα της δύναμής του για να κάνει την πατρίδα καλύτερη και να διαφυλάξει την ελευθερία της, πιστεύει στην εθνική και την κοινωνική ενότητα και αγωνίζεται γι’ αυτήν. Πιστεύει ότι όλοι έχουν δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις προς το σύνολο του έθνους και καμιάς τάξης ή όποιας άλλης κατηγορίας τα ιδιαίτερα συμφέροντα δεν υπερτερούν αυτών του συνόλου του έθνους.
Η βασική αντίθεσή μας με την Αριστερά, πέρα από τον φιλελευθερισμό για την οικονομία, αυτή είναι. Αυτή ήταν πάντα.
Οταν λοιπόν αρνούμαστε και στηλιτεύουμε την τυχοδιωκτική «επένδυση» της Αριστεράς στον κοινωνικό πόλεμο, μέσα από την «ταξική πάλη», είναι αδιανόητο και ανθελληνικό να αποδεχτούμε άλλους διαχωρισμούς και κηρύγματα μίσους, που πάλι διασπούν την κοινωνία και μάλιστα με πρότυπα ιδεολογίας και δράσης, κατευθείαν από τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό, ο οποίος, όσο γοητευτικές στολές και λιλιά κι αν είχε, ήταν εχθρός του λαού μας, φορέας πρωτοφανούς βαρβαρότητας. Επιτέθηκε άνανδρα στη χώρα μας, τη λεηλάτησε, σκότωσε χιλιάδες αθώους Ελληνες, όπως και εκατομμύρια άλλους Ευρωπαίους και όχι μόνο. Ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός ήταν εχθρός μας, όπως ο κεμαλισμός του δάσκαλου του Χίτλερ, όπως ο κομμουνισμός του Λένιν και του Στάλιν, των πρωτοξάδελφων του Αδόλφου.
Ζούμε σε μια εποχή όπου δεν υπάρχει έλλειμμα ελευθερίας, αλλά περίσσευμα ασυδοσίας. Υπάρχουν όμως όρια, τείχη που δεν μπορούμε να αφήσουμε αφύλακτα στις δυνάμεις του μίσους και της διάσπαση της εθνικής και της κοινωνικής ενότητας. Είναι τα τείχη του νόμου, είναι τα απαγορευτικά όρια που θέτει ο σεβασμός στη ζωή, στην τιμή και την περιουσία των πολιτών, από οποιονδήποτε, οτιδήποτε κι αν πιστεύει.
Η εθνική δύναμη της ενότητας, του νόμου, της τάξης και της κοινωνικής ειρήνης είμαστε εμείς και οφείλουμε να προστατεύσουμε αυτά τα αγαθά των πολιτών με ατσάλινο χέρι…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου