tag:blogger.com,1999:blog-87021106419034959572024-02-21T09:39:35.742+02:00ΚΛΥΣΜΑΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.comBlogger912125tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-21267741387284757042015-06-24T15:55:00.001+03:002015-06-24T15:55:45.829+03:00Υποσμηναγός Ελευθέριος Τσότρας και Ανθυποσμηναγός Γεώργιος Ρονιώτης. ΑΘΑΝΑΤΟΙ!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<small><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span></small></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<small><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBeWPKk_VS7bkZDezlObpYnM0oxr7IhHp-OTIXyH9MKv-7nt8SMGQMihqUyP6YRmv1etYfJz6ogLU6B3ERe0sqYTeJAXbbV5FARnqTEcKf3nmsVRjXJpVKbOTU4MJor83F06IZaCiVEVV-/s1600/collage111.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="497" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBeWPKk_VS7bkZDezlObpYnM0oxr7IhHp-OTIXyH9MKv-7nt8SMGQMihqUyP6YRmv1etYfJz6ogLU6B3ERe0sqYTeJAXbbV5FARnqTEcKf3nmsVRjXJpVKbOTU4MJor83F06IZaCiVEVV-/s640/collage111.jpg" width="640" /></a></span></small></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<small><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><u><b>μεταφορά από το περιοδικό Πτήση</b></u></span></span></small></div>
<div style="text-align: justify;">
<small><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Στις 24 Ιουνίου 1996 γύρω στις 19.40, σημειώθηκε δυστύχημα με αεροσκάφος της Πολεμικής Αεροπορίας. Ήταν το δεύτερο για φέτος και αφορούσε ένα Τ-2Ε Buckeye, το 160085, της 120 Πτέρυγας Εκπαίδευσης Αέρα. Και οι δύο επιβαίνοντες, ο εκπαιδευτής Υποσμηναγός Ελευθέριος Τσότρας και ο εκπαιδευόμενος Ανθυποσμηναγός Γεώργιος Ρονιώτης, σκοτώθηκαν. </span></span></small></div>
<div style="text-align: justify;">
<small><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Το αεροσκάφος είχε απογειωθεί από την 120 ΠΕΑ προκειμένου να εκτελέσει άσκηση ναυτιλίας σε χαμηλό ύψος. Λίγο μετά τις 19.30 από το 160085 αναφέρθηκε ότι η άσκηση είχε ολοκληρωθεί και ότι επέστρεφαν για προσγείωση. Επειδή όμως αυτό δεν εμφανιζόταν αλλά και δεν απαντούσε στις κλήσεις του πύργου ελέγχου, σήμανε συναγερμός. Αμέσως απογειώθηκε το ελικόπτερο ΑΒ.205 που εδρεύει στην 120 ΠΕΑ και κατευθύνθηκε προς την περιοχή από όπου είχε αναφέρει τελευταία φορά το 160085. Πολύ σύντομα διαπιστώθηκε ότι το εν λόγω Τ-2Ε είχε πέσει σε<br />αγροτική περιοχή ανάμεσα στα χωριά Μάλτα και Ανδανία, βόρεια του Μελιγαλά, κοντά στη συμβολή της οδού Καλαμάτας-Κυπαρισσίας με την Καλαμάτας-Μεγαλόπολης. Και οι δύο χειριστές βρέθηκαν να μην έχουν χρησιμοποιήσει τα εκτινασσόμενα καθίσματά τους, πράγμα που δείχνει ότι δεν είχαν τον απαιτούμενο χρόνο αντίδρασης. Αν και ως τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει εκδοθεί το επίσημο πόρισμα, εντούτοις όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν ότι σαν αιτία του δυστυχήματος πρέπει να θεωρείται η απώλεια στήριξης του αεροσκάφους. Το μικρό ύψος που πετούσε εκείνη την ώρα το αεροπλάνο δεν έδωσε στους χειριστές τους τη δυνατότητα να αντιδράσουν.<br />Κάτοικοι της περιοχής αναφέρανε ότι είδαν, ή και άκουσαν, μια έκρηξη στον αέρα. Τα ευρήματα όμως δε δείχνουν ότι η έκρηξη σημειώθηκε στον αέρα αλλά ότι αυτή ήταν αποτέλεσμα της πρόσκρουσης του 160085 στο έδαφος. Πρόκειται για την τρίτη πτώση Τ-2Ε Buckeye κατά την οποία σημειώνεται θάνατος. Η πρώτη έγινε <b>στις 8 Ιουλίου 1977</b>. Την ημέρα εκείνη με το 160073<br />πετούσε ο Αντισμήναρχος Θεόδωρος Νησωτάκης, διοικητής της 362 Μοίρας Προκεχωρημένης Εκπαίδευσης, όταν διαπίστωσε μηχανική βλάβη. Αναγκάστηκε να το εγκαταλείψει ενώ βρισκόταν στην περιοχή του αεροδρομίου της Καλαμάτας. Δυστυχώς δεν άνοιξε το αλεξίπτωτό του με αποτέλεσμα να βρει τραγικό θάνατο. Το δεύτερο δυστύχημα έγινε έξι χρόνια αργότερα. <b>Στις 28 Ιουλίου</b> <b>1983</b> ο τριτοετής Ίκαρος Διονύσιος Παναγόπουλος ενώ εκτελούσε με το 160093 άσκηση «touch-and-go», έπεσε από άγνωστη αιτία στο Μεσσηνιακό κόλπο, νοτιοδυτικά του αεροδρομίου της Καλαμάτας.</span></span></small></div>
<div style="text-align: justify;">
<small><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">πηγή</span></span></small></div>
<div style="text-align: justify;">
<small><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">περιοδικό ΠΤΗΣΗ</span></span></small></div>
<div style="text-align: justify;">
<small><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Τεύχος 137<b>/ </b></span></span></small><small><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b><b>Ιούλιος 1996</b></b></span></span></small></div>
<div style="text-align: justify;">
<small><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> </span></span></small></div>
</div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-43513018823378327612015-06-19T09:08:00.000+03:002015-06-19T09:16:06.210+03:00ΜΑΧΗ ΚΙΛΚΙΣ-ΛΑΧΑΝΑ 19-21 ΙΟΥΝΙΟΥ 1913<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjL5oChOzuu2vLv7BYIhyq-H6IUr_22hwI_btfRB85YC66JZg4J3KZh5l7gG1ImGPnqFV392xe7BaIezBDjSVSySEpWjpiW2qdepnmf8U-mMCw2z_MHy1rZTLxAtip3rN86ZQJCC1Nc6kVr/s1600/kenan_mesare01%255B1%255D.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="432" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjL5oChOzuu2vLv7BYIhyq-H6IUr_22hwI_btfRB85YC66JZg4J3KZh5l7gG1ImGPnqFV392xe7BaIezBDjSVSySEpWjpiW2qdepnmf8U-mMCw2z_MHy1rZTLxAtip3rN86ZQJCC1Nc6kVr/s640/kenan_mesare01%255B1%255D.jpg" width="640" /></a></span></span></div>
<br />
<div style="text-align: left;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Όλη
την ημέρα της 19<sup>ης</sup> Ιουνίου [1913] οι τέσσερις ελληνικές Μεραρχίες
του κέντρου αγωνίζονταν δυνατά εναντίον των βουλγάρικων δυνάμεων που ήτανε
ταμπουρωμένες γερά στα νότια του Κιλκίς. Είχανε καλά δουλέψει εκεί πέρα, μήνες
και μήνες, φτιάχνοντας χαρακώματα και πυροβολεία. Οι Μεραρχίες μας προχωρούσαν
βέβαια σταθερά και σ’ αυτό τον τομέα, αλλά πολύ αργά και με μεγάλες απώλειες
υποχρεωμένες να παίρνουν με τη λόγχη τις απανωτές σειρές βουλγάρικων
χαρακωμάτων. </span></span></div>
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">
</span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ως
το βράδυ της ημέρας εκείνης η γραμμή της μάχης βρισκόταν ανάμεσα του Γαλλικού
ποταμού και της σιδηροδρομικής γραμμής, έξη ως εφτά χιλιόμετρα μακριά από το
κύριο συγκρότημα των αμυντικών έργων του Κιλκίς. Όσο για τη δέκατη Μεραρχία του
Παρασκευόπουλου, πέρασε ολάκερη τη γέφυρα του Στρυμόνα και ρίχτηκε κατά των
Βουλγάρων που είχαν ανασυνταχτεί γύρω από το Καλλίνοβο. Το Γενικό Στρατηγείο
είχε ενισχύσει τη Μεραρχία και με μια ακόμη ορειβατική πυροβολαρχία. Ως το
βραδάκι ανάγκασε τους Βούλγαρους να υποχωρήσουν κι’ έπιασε μ’ ένα τάγμα και μια
ορειβατική πυροβολαρχία τα γύρω από το Σέχοβο υψώματα για να επιτηρεί τους
Βούλγαρους της Γευγελής. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Οι
δύο πρώτες μέρες ήτανε γόνιμες σ’ επιτυχίες για τη Μεραρχία αυτή του άκρου
αριστερού της Στρατιάς. Παντού ανάγκαζε τους Βούλγαρους να υποχωρήσουν. Έτσι
αποφάσισε να επιτεθεί κατά της Γευγελής για να καθαρίσει το προς βορράν έδαφος
από τον εχθρό και να στραφεί έπειτα προς τον τομέα του Κιλκίς, όπου η Στρατιά
έδινε την κύρια μάχη προς τους εκεί οχυρωμένους Βούλγαρους. Γι’ αυτό το σκοπό
πρόσταξε ο Μέραρχος ένα σύνταγμα να μείνει και να συνεχίσει τη δράση κατά του
εχθρού κι’ αυτός με την άλλη δύναμη της Μεραρχίας έκαμε στροφή κατά το βοριά να
χτυπήσει τη Γευγελή μαζί με τα υπόλοιπα που βρίσκονταν στη δεξιά όχθη του
Στρυμόνα κοντά στο Σέχοβο. Η κίνηση αυτή πέτυχε κι’ οι Βούλγαροι αναγκάστηκαν
να αφήσουν τη Γευγελή στα χέρια των Ελλήνων. Κι’ έτσι ελεύθερη πια από κάθε
εχθρική πίεση η δέκατη Μεραρχία γύρισε κατά το Κιλκίς να ενισχύσει την εναντίον
του επίθεση του κέντρου της Στρατιάς μας. Εκτελώντας την κίνηση αυτή η δέκατη
Μεραρχία μπόρεσε να εμποδίσει σημαντικές βουλγάρικες εφεδρείες να φτάσουν στο
Κιλκίς όπου κατέβαιναν σιδηροδρομικώς για να ενισχύσουν την άμυνα του εχθρού
και τις ανάγκασαν να γυρίσουν στη Δοϊράνη. </span><br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRYM27l1sdJNbFPze6Tv1b16U2mnO-mVZqp0sbKpQDzMvK_0xH6SPcCS4N1godfnznHXbqI5bTpc_qjz5I08bKF-NjDKDsagWwHXr3Mt9Cqk0eOuEbL57BUNUaoMU1Qw8y60dajj4Rz0De/s1600/12-13-1--3-thumb-large.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="420" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRYM27l1sdJNbFPze6Tv1b16U2mnO-mVZqp0sbKpQDzMvK_0xH6SPcCS4N1godfnznHXbqI5bTpc_qjz5I08bKF-NjDKDsagWwHXr3Mt9Cqk0eOuEbL57BUNUaoMU1Qw8y60dajj4Rz0De/s640/12-13-1--3-thumb-large.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span class="multimediaMIDDLE imageItemMEDIUM"><span class="caption">Εφοδος ελληνικής διμοιρίας πεζικού κατά των βουλγαρικών θέσεων, με εφ' όπλου λόγχη, στη μάχη του Κιλκίς</span></span></b></td></tr>
</tbody></table>
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Στις
20 Ιουνίου, δεύτερη μέρα της μάχης του Κιλκίς, το Στρατηγείο του Κωνσταντίνου
πρόσταζε γενική επίθεση από τις πέντε το πρωί σ’ όλο το μέτωπο. Στο άκρο δεξιό
η έβδομη Μεραρχία είχε αξιοσημείωτη επιτυχία. Ύστερ’ από σκληρό αγώνα μπήκε στη
Νιγρίτα και προχώρησε πέρα κι’ απ’ αυτή, κατά το βοριά, αιχμαλωτίζοντας ολάκερο
βουλγάρικο σύνταγμα. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Οι
άλλες Μεραρχίες στο κέντρο, η δεύτερη, η τρίτη, τέταρτη και Πέμπτη
εξακολούθησαν την επίθεσή τους εναντίον του Κιλκίς, αλλά προχωρούσαν με πολύ
αργό ρυθμό γιατί τα μέρη, γυμνά και στρωτά, δεν έδιναν στον επιτιθέμενο κανένα
στήριγμα, η δε άμυνα του εχθρού ήτανε γεμάτη απόφαση και πείσμα. Όλη την ημέρα
οι Βούλγαροι έκαναν αντεπιθέσεις δυνατές που το πεζικό μας τις αντιμετώπιζε και
τις τσάκιζε για να προχωρήσει. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Στον
τομέα του Λαχανά η πρώτη Μεραρχία στάθηκε πιο τυχερή. Κυριεύοντας μ’ έφοδο έξη
κανόνια του εχθρού μπόρεσε να προχωρήσει πιο γοργά και να φτάσει στις νότιες
προσβάσεις της οχυρωμένης τοποθεσίας. Εκεί, όμως, απάντησε την πεισματική και
δυνατή αντίσταση των Βουλγάρων. Στο αριστερό της η έχτη Μεραρχία βρισκότανε σε
πολύ δύσκολη θέση γιατί, όπως είδαμε, πολεμούσε χωρίς πυροβολικό. Και ναι μεν
ώσπου να βραδιάσει τα αθάνατα ευζωνάκια είχανε πιάσει τη Λιγκοβάνη, βρέθηκαν,
όμως, στα ριζοβούνια του απαίσιου «Πράσινου Λόφου», που οι Βούλγαροι τον είχανε
κάνει φρούριο με σειρές χαρακώματα για όρθιους μαχητές και πυροβολεία σαν του
Μπιζανιού. Έτσι το δειλινό της 20<sup>ης</sup> Ιουνίου η κατάσταση έμοιαζε πολύ
σκούρα στο Λαχανά, πιο κρίσιμη κι’ από το Κιλκίς. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Στην
προέλασή του και κοντοζυγώνοντας στα δυτικά ριζοβούνια του Λαγκαδά, το
πρώτο-τριακοστόν όγδοο σύνταγμα ευζώνων είχε σοβαρές απώλειες. Εκτός από τον
ταγματάρχη Ιατρίδη που είχε σκοτωθεί στο υψόμετρο 605 είχε χάσει και τα δύο
τρίτα σχεδόν από τους λοχαγούς και μάλιστα μερικούς από τους καλύτερους, όπως ο
Ζητουνιάτης κι’ ο Λυμπέρης. Οι αξιωματικοί ήταν -και με το δίκιο τους-
αναστατωμένοι. Κατηγορούσαν το πυροβολικό που είχε αφήσει το σύνταγμα βορά στα
βουλγάρικα κανόνια. Ξέρανε ότι τρεις ελληνικές μοίρες πεδινού πυροβολικού
βρίσκονταν συγκεντρωμένες πίσω από τη γειτονική δυτική λοφοσειρά -είκοσι τρία
κανόνια- και δε μπορούσαν να καταλάβουν πώς τους είχαν αφήσει έτσι έρημους μέσα
στις πιο κρίσιμες στιγμές. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Κι
όταν οι επιτελείς τους λέγανε ότι οι πυροβολητές δε θέλουν να περάσουν
ακάλυπτοι τον αμαξιτό δρόμο που βάλλεται θεριστικά από το πυροβολικό του
εχθρού, γιατί φοβούνται ότι θα συντριφτούν τα οχήματα, φώναζαν: </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">-
Ας περάσουν κι’ ας μείνουν στο δρόμο τα μισά κανόνια! </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Τίποτα
δεν ήτανε πιο σωστό απ’ αυτή την απαίτηση. Ο Μέραρχος κάλεσε αμέσως τους
διοικητές των μοιρών. Τέσσερις συνταγματάρχες του πυροβολικού ήταν μαζεμένοι
εκεί. Του πρόσταξε να περάσουν με κάθε θυσία το βαλλόμενο κομμάτι του δρόμου,
που ήταν ένα ως ενάμιση χιλιόμετρο, για να δώσουν βοήθεια στο πεζικό που
βρισκότανε σε δραματική θέση. Το σκέφτηκαν και το ξανασκέφτηκαν σε συμβούλια
κι’ αποκρίθηκαν στο Μέραρχο παστρικά και ξάστερα, ότι αυτοί δε μπορούσαν να
πάρουν απάνω τους την ευθύνη να διατάξουν να περάσουν ζεμένες πυροβολαρχίες από
δρόμο που έχει επισημανθεί και βάλλεται από το εχθρικό πυροβολικό:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">-
Ρουθούνι δε θα μείνει έλεγαν στο Μέραρχο- ούτε άντρες, ούτε άλογα, ούτε
κανόνια!... </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Η
κατάσταση χειροτέρεψε ακόμη περισσότερο το βράδυ που οι Βούλγαροι ξαπόλυσαν
σοβαρή κι’ ορμητική αντεπίθεση κατά του πέμπτου πεζικού συντάγματος και το
ανάγκασαν να υποχωρήσει. Και κανένας δεν ξέρει τι εξέλιξη θα μπορούσαν να
πάρουν τα πράγματα, αν ο υπασπιστής του συντάγματος αυτού Οθωναίος δεν έβαζε
όλα τα δυνατά του να συγκρατήσει τους άντρες. </span><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheSNL06vLaYTe4Ywk0zeA64TK2151tHJNQhedM5AV67ERA07Nvl4XG-fG9rgNASy43ZA3t2TaY8jxHxvt591xVpgza-D4NTHsCN8gHLUG8qHsDir-BszWyJx7Tyi9CcwDkGBmmbpCHcNMv/s1600/12-13-2--2-thumb-medium.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheSNL06vLaYTe4Ywk0zeA64TK2151tHJNQhedM5AV67ERA07Nvl4XG-fG9rgNASy43ZA3t2TaY8jxHxvt591xVpgza-D4NTHsCN8gHLUG8qHsDir-BszWyJx7Tyi9CcwDkGBmmbpCHcNMv/s640/12-13-2--2-thumb-medium.jpg" width="488" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span class="multimediaMIDDLE imageItemMEDIUM"><span class="caption">Ο διοικητής της ΙΙ Μεραρχίας Πεζικού Κωνσταντίνος Καλλάρης</span></span></b></td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Οι
Μεραρχίες του κέντρου τον ίδιο καιρό καρφώνονταν στις θέσεις τους,
αναχαιτισμένες από την αιμορραγία. Το πεζικό, υποχρεωμένο να βγάζει με τη λόγχη
τους Βούλγαρους από τα χαρακώματά τους -πολλοί μάλιστα δε φεύγανε αλλά τους
βρίσκανε λογχισμένους μέσα- είχε απώλειες μεγάλες: Τέσσερις διοικητές
συνταγμάτων έχασε αυτή την ημέρα. Κι’ ανάμεσα σ’ αυτούς, τον Καμάρα και το
Διαλέτη. Το Γενικό Στρατηγείο, ανήσυχο για την εξέλιξη της μάχης, έβγαλε το
απόγευμα καινούρια διαταγή προς τη δεύτερη, τρίτη, τέταρτη και Πέμπτη Μεραρχία
να πάρουν με κάθε θυσία τις θέσεις του Κιλκίς πριν σκοτεινιάσει. Όλες οι
πυροβολαρχίες έπρεπε να προχωρήσουν και να ζυγώσουν περισσότερο τις εχθρικές
γραμμές για να βοηθήσουν αποτελεσματικότερα το πεζικό. Και τέλος η δεύτερη
Μεραρχία έπρεπε να κυριεύσει μ’ οποιαδήποτε θυσία το υψόμετρο 197, βορειανατολικά
του Κιλκίς, για να επιτεθεί κατά του αριστερού των Βουλγάρων και να τους
αναγκάσει να υποχωρήσουν. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ωστόσο,
μ’ όλες τις φρενιασμένες επιθέσεις, μ’ όλες τις εφόδους του πεζικού και τις
ομοβροντίες του πυροβολικού, μ’ όλο το αίμα πούτρεχε ποτάμι, το σκοτάδι
κατέβηκε χωρίς ο εχθρός ν’ αφήσει τις θέσεις του. Κι’ η νύχτα γίνηκε κρίσιμη σ’
όλη τη γραμμή από Κιλκίς ως Λαχανά. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Στο
Λαχανά η επίθεση των ελληνικών τμημάτων είχε σταματήσει στις προσβάσεις της
τοποθεσίας και το γενναίο αλλ’ αβοήθητο πεζικό είχε καρφωθεί μπροστά -και πολύ
κοντά- στα εχθρικά χαρακώματα. Είχε μεγάλες απώλειες και του ήταν αδύνατο να
προχωρήσει χωρίς την υποστήριξη του πυροβολικού. Στη Μπάλτζα το Γενικό
Στρατηγείο δεν ήταν διόλου ήσυχο… Μετά την επαφή τους οι Μεραρχίες έχτη και
πρώτη είχανε σχηματίσει τμήματα Στρατιάς υπό τη διοίκηση του Μέραρχου της
πρώτης Στρατηγού Μανουσογιαννάκη. Προς αυτό λοιπόν το τμήμα απηύθυνε τη νύχτα
της 20<sup>ης</sup> προς την 21<sup>η</sup> μια διαταγή, που αν έμπαινε σ’
εκτέλεση θα είχε πολύ δυσάρεστες και ανεπανόρθωτες συνέπειες. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Η
διαταγή έλεγε μεταξύ άλλων τα εξής: «Ειδοποιήθη δε η δευτέρα Μεραρχία ότι εντός
της ημέρας θα καταφθάση εις το δεξιόν αυτής η έκτη εκ Λιγκοβάνης, διότι είχον
διαταχθή η πρώτη και η έκτη Μεραρχία να σχηματίσωσιν απόσπασμα εξ ενός Συντάγματος
της έκτης και έτερον της πρώτης μετά του ορειβατικού πυροβολικού της πρώτης
Μεραρχίας και των αναγκαίων βοηθητικών υπηρεσιών υπό τη διοίκησιν του διοικητού
της έκτης Μεραρχίας. Το απόσπασμα τούτο διετάχθη να σπεύση δια της συντομωτέρας
οδού προς το Στρέζοβον, νοτίως Κιουρκούζ, όπως συμμετάσχη εις τον αγώνα του
Κιλκίς, επιτιθέμενον κατά του πλευρού και των νώτων του εχθρού. Τα υπόλοιπα
τμήματα της πρώτης και της έκτης Μεραρχιών μετά του πεδινού πυροβολικού της
έκτης και την διοίκησιν του διοικητού της πρώτης Μεραρχίας να συνεχίσωσι των
κατά Λαχανά αγώνα». </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Όταν
το πρωί της 21<sup>ης </sup>η έχτη Μεραρχία έλαβε γνώση αυτής της διαταγής του
Γενικού Στρατηγείου προς το Στρατηγό Μανουσογιαννάκη αναστατώθηκε. Ενώ η
κατάσταση στο Λαχανά ήταν, όπως είδαμε, κρισιμότατη και οι Βούλγαροι ενεργούσαν
δυνατές αντεπιθέσεις, η διαταγή αφαιρούσε από το μέτωπο δύο συντάγματα και το
ορειβατικό πυροβολικό της πρώτης Μεραρχίας, το μόνο που βοηθούσε το πεζικό στο
Λαχανά, για να τρέξουν ν’ αγωνιστούν στο Κιλκίς. Ο Μέραρχος της έκτης συνταγματάρχης
Δελαγραμμάτικας, σύμφωνα με τη διαταγή αυτή, πρόσταξε το μόνο εφεδρικό σύνταγμά
του να συγκεντρωθεί κοντά στη Λιγκοβάνη και να είναι έτοιμο να ξεκινήσει για το
Κιλκίς. </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbkG4hBQXNgm8tXVoFynspico0pgezvOdowBJ-Ih2iTYOkOYqoJ6Qo9plo5A3GPGcfUzAdzkULSODmuFycAJ3160MPdtR3yULeOrmUQJ7G57va6pq9pzMbYFyL9Rza1IAtxj2c5LS7sn22/s1600/cf80cf85.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="462" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbkG4hBQXNgm8tXVoFynspico0pgezvOdowBJ-Ih2iTYOkOYqoJ6Qo9plo5A3GPGcfUzAdzkULSODmuFycAJ3160MPdtR3yULeOrmUQJ7G57va6pq9pzMbYFyL9Rza1IAtxj2c5LS7sn22/s640/cf80cf85.jpeg" width="640" /></a></div>
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"> Ο
επιτελάρχης της Μεραρχίας έβλεπε ότι η διαταγή θάφερνε την καταστροφή, γιατί ο
εθχρός, από τις ψηλότερες θέσεις που κατείχε, βλέποντας να φεύγουν από το πεδίο
της μάχης μια Μεραρχία περίπου και ολάκερο το πυροβολικό, θάκανε σίγουρα
αντεπίθεση. Ωστόσο διατύπωσε τη γνώμη, ότι η διαταγή του Αρχιστράτηγου έπρεπε
να εκτελεστεί. Οι τρεις, όμως, άλλοι επιτελείς της Μεραρχίας, οι λοχαγοί
Κοκκίδης, Κλάδος και Πάγκαλος, ύστερα από μικρή σύσκεψη αποφάσισαν να
υποδείξουν στο Μέραρχο την άφευκτη καταστροφή, αν εκτελούσε τη διαταγή. Ο
Μέραρχος, κοιτάζοντας τον απέναντι Πράσινο Λόφο του Λαχανά, είπε στους
επιτελείς του. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">-
Οι Βούλγαροι από κει πάνω, όταν δουν να φεύγουν οι φάλαγγες των δύο συνταγμάτων
και το πυροβολικό, θα πεισθούν ότι πρόκειται για υποχώρηση και αναμφισβητήτως
θα ενεργήσουν αμέσως γενική αντεπίθεση εναντίον μας. Αν λάβει κανείς υπ’ όψιν
ότι το ηθικό του εχθρού θα υψωθεί, ενώ των δικών μας θα καταπέσει, όταν φύγουν
και τα μόνα υποστηρίζοντα τον αγώνα ορειβατικά κανόνια, είναι φανερό, ότι θα
παρασύρουν εύκολα τα τμήματα που θα μείνουν και ο εχθρός θα βαδίσει γρήγορα
προς τη Θεσσαλονίκη και στα νώτα της Στρατιάς, που μάχεται στο Κιλκίς. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Οι
επιτελείς συνεννοήθηκαν κατόπι με το στρατηγό Μανουσογιαννάκη και αποφασίστηκε
να αναφέρουν αυτά όλα στο Γενικό Στρατηγείο και να ζητήσουν να αναβληθεί η
εκτέλεση της διαταγής, ώσπου να σκοτεινιάσει, τουλάχιστον, ώστε ούτε οι
Βούλγαροι, ούτε τα μαχόμενα τμήματά μας να αντιληφθούν την αποχώρηση. Ο
Μέραρχος έδωσε αμέσως την εντολή να συνδεθούν με το Γενικό Στρατηγείο και ν’
αναφέρουν τις γνώμες των Σωματαρχών. Ο Κωνσταντίνος πληροφορήθηκε αμέσως τις
αντιλήψεις των επιτελών, αντιλήφθηκε τον κίνδυνο και πρόσταξε να ανασταλεί κάθε
κίνηση ώσπου να νυχτώσει. Πρόστεσε κατόπιν ο Βασιλιάς, ότι το τμήμα Στρατιάς
έπρεπε να αναλάβει γενική επίθεση και να καταλάβει το Λαχανά εντός της ημέρας,
για να μπορέσει έπειτα να στραφεί εύκολα για ενίσχυση της δεύτερης Μεραρχίας
προς το Στρέζοβο. Ο Βασιλιάς πρόσταξε ακόμα να κάμει το μηχανικό δίοδο για να
περάσει αντί πάσης θυσίας το πεδινό πυροβολικό. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Και
τώρα ερχότανε το δεινό πρόβλημα του πώς θα περνούσε από το βαλλόμενο μέρος του
δρόμου το πεδινό πυροβολικό, για να πάρει μέρος στην επίθεση. Οι δισταγμοί των
διοικητών του πυροβολικού είχαν αυξήσει από την περασμένη μέρα, όταν ο
αντισυνταγματάρχης του πυροβολικού Κορομηλάς, προχωρώντας πέρα από τις γραμμές του
πεζικού για να κάμει αναγνώριση του δρόμου, που θα μπορούσε να πάρει το
πυροβολικό για να ζυγώσει τις εχθρικές θέσεις, δέχτηκε βλήμα κατάστηθα και
έμεινε στον τόπο. Ο Μέραρχος, όμως, αυτή τη φορά εννοούσε να τελειώνει με την
κωμική αυτή κατάσταση… Έστειλε γραφτή διαταγή στους διοικητές του πυροβολικού
να περάσουν από το βαλλόμενο αμαξιτό δρόμο τέσσερις πεδινές πυροβολαρχίες προς
τη Λιγκοβάνη. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Μ’
όλη αυτή τη διαταγή, οι συνταγματάρχες του πυροβολικού δυστροπούσαν να
συμμορφωθούν και δήλωναν ότι οι πυροβολαρχίες που θάκαναν την απόπειρα να
περάσουν, ασφαλώς θα συντριβούν από τα εχθρικά πυρά. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">-
Να πείτε στον κύριο Μέραρχο -δήλωσαν στο σύνδεσμο που πήγε τη διαταγή- ότι το
ζήτημα είναι τεχνικό και ότι παίρνει πάνω του τη μεγάλη ευθύνη, αν, παρά τη
γνώμη μας, καταστραφούν οι πυροβολαρχίες. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ο
Μέραρχος έγινε θηρίο μ’ αυτή τη δήλωση:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">-
Πήγαινε και πες του -πρόσταξε το σύνδεσμο, έναν από τους λοχαγούς επιτελείς
του- να προελάσουν αμέσως και αν αρνηθούν να παραδώσουν σ’ εσάς -τους
επιτελείς- τη διοίκηση των πυροβολαρχιών και… να μου ετοιμάσουν το άλογό μου
γιατί θα παρακολουθήσω αυτοπροσώπως την κίνηση!... </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ο
σύνδεσμος βρήκε τους συνταγματάρχες του πυροβολικού κοντά στο δρόμο,
περιστοιχισμένος απ’ όλους σχεδόν τους αξιωματικούς τους. Τους ανακοίνωσε ξερά
την προσταγή του Μέραρχου και πρόστεσε:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">-
Αν διστάζετε… αφήστε τα κανόνια σ’ εμάς. Έχουμε εντολή να τα περάσουμε!</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Τότε
το φιλότιμο θέριεψε:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">-
Κανείς δεν αρνείται! -φώναξαν- Όλα εμείς θα τα περάσουμε!... </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Η
διαταγή του Μέραρχου καθόριζε, όταν τα κανόνια και τα βλητοφόρα θάφταναν στην
κορυφογραμμή, ν’ ακολουθούν το δεξιό του δρόμου, να βρίσκονται σ’ απόσταση εξήντα
μέτρων περίπου το ένα από τ’ άλλο και να περνούν το βαλλόμενο κομμάτι του
δρόμου σ’ ανοιχτό καλπασμό, ώσπου να φτάσουν στην καλυπτόμενη ζώνη, κοντά στη
ρεματιά της Λιγκοβάνης. Κάθε βλητοφόρο ή κανόνι που θα χτυπιόταν από τον εχθρό,
θα σταματούσε και θα σερνότανε απ’ όσους θάχανε γλυτώσει, στο δεξιό του δρόμου,
ενώ οι άνδρες και τα γερά άλογα θα κρύβονταν για να προφυλαχτούν στις
γειτονικές προς το δρόμο ρεματιές. </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Οι
αρχηγοί πυροβολαρχιών, αφού άκουσαν τις οδηγίες της Μεραρχίας, έτρεξαν να
ετοιμάσουν την προέλαση. Κάθε όχημα έφτανε βάδην ως την κορυφογραμμή, κι’
έπειτα εξορμούσε με φρενιασμένο καλπασμό στην κατηφοριά του αμαξιτού δρόμου
κατά τη Λιγκοβάνη. Τα βουλγαρικά κανόνια χτυπούσαν μανιασμένα κάθε όχημα που
παρουσιαζότανε στην κορυφογραμμή και το παρακολουθούσαν με δραστική βολή ώσπου
να καλυφτεί. Οι οβίδες τους, όμως, σχεδόν όλες σκάζανε στο έδαφος, σήκωναν
σκόνη, που ανακατευότανε με τον καπνό και σκέπαζε όλο το βαλλόμενο κομμάτι του
δρόμου, σα να καιγότανε. Όλοι οι αξιωματικοί, διοικητές κι’ επιτελείς της
Μεραρχίας και του πυροβολικού παρακολουθούσαν με σιωπηλή αγωνία το τρομερό και
μεγαλοπρεπέστατο θέαμα, χωρίς να μπορούν, από τον καπνό και τη σκόνη, να
ξεχωρίσουν αποτελέσματα. Αλλά και οι Βούλγαροι πυροβολητές χτυπούσαν σε λίγο,
χωρίς πια να βλέπουν στόχο. </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPZ88lo2gY0cYKi0-GpWdIe1wZ-2SfoaPoZho5PRhs1w0oznM8aVkcLP8EQx-4qrTyWhEwC13QrKBI_QNi3ud5hGsFCjOW1IzLg6fHKSOHFCL_Wa6FwQYvowgV8FHPlBuIskYuYV3kuMdD/s1600/1261039670_1119_nor_iroo_maxis7a.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="532" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPZ88lo2gY0cYKi0-GpWdIe1wZ-2SfoaPoZho5PRhs1w0oznM8aVkcLP8EQx-4qrTyWhEwC13QrKBI_QNi3ud5hGsFCjOW1IzLg6fHKSOHFCL_Wa6FwQYvowgV8FHPlBuIskYuYV3kuMdD/s640/1261039670_1119_nor_iroo_maxis7a.jpg" width="640" /></a></div>
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Κανένας
δεν είχε φανταστεί πόσο λίγο θα στοίχιζε στους Έλληνες η προέλαση αυτή του
πεδινού πυροβολικού από την ακάλυπτη και επισημασμένη από τον εχθρό διάβαση.
Από τα τριάντα και πλέον οχήματα, κανόνια και βλητοφόρα, που πέρασαν απ’ αυτό
το δρόμο της Κόλασης, μονάχα τρία χτυπήθηκαν από τις βουλγάρικες οβίδες. Κι’
από αυτά ένα μόνο χτυπήθηκε τόσο γερά -ένα βλητοφόρο- ώστε να αναγκαστεί να
μείνει στο δρόμο. Μέσα σε μια ώρα δεκάξη ελληνικά κανόνια είχανε στηθεί σε
λαμπρές θέσεις και σ’ αποστάσεις δύο και δυόμιση χιλιάδων μέτρων από τα εχθρικά
χαρακώματα και τα πυροβολεία. Γίνηκε κι’ ένα «θαύμα» στη διαδρομή αυτή:
βουλγάρικη οβίδα πέτυχε το πίσω μέρος ενός βλητοφόρου που ήτανε γεμάτο οβίδες
και τρύπησε τους κάλυκές τους χωρίς να σκάσει, οπότε θάπαιρναν φωτιά όλες και
το όχημα θα τιναζότανε στον αέρα. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Το
απόγεμα στις δύο, οι Μεραρχίες του τμήματος Στρατιάς αποφάσισαν να κάνουν
γενική επίθεση κατά των εχθρικών θέσεων, επειδή, μετά λίγες ώρες που θα νύχτωνε,
δύο από τα συντάγματα και το ορειβατικό πυροβολικό θα φεύγανε για το Κιλκίς,
σύμφωνα με τη διαταγή του Κωνσταντίνου. Η επίθεση αποφασίστηκε να γίνει
αιφνιδιαστικά στις τρισήμιση, μετά σύντομη ετοιμασία του πυροβολικού. Η έχτη
Μεραρχία θα ξαπόλυε την επίθεση από κατεύθυνση βορειοδυτική, ενώ η πρώτη
Μεραρχία θα χτυπούσε από το μέρους του Νοτιά και της Ανατολής, δεξιά από τον
αμαξιτό δρόμο των Σερών. Την επίθεση κατά της κύριας τοποθεσίας του εχθρού,
δηλαδή του λόφου Λαχανά, πήρε απάνω του ο εθνικός ήρωας ταγματάρχης Γιάννης
Βελισσαρίου. Μ’ έξη μονάχα διαλεχτούς λόχους, τέσσερις του ένατου τάγματος και
δύο του όγδοου -του πρώτου τριακοστού όγδοου- συντάγματος ευζώνων και τον τρόπο
που ήξερε αυτός, ανάλαβε να κυριεύσει τα βουλγάρικα χαρακώματα και τα πυροβολεία.
Εξηγήθηκε καλά με τους αξιωματικούς και τους άντρες του:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">-
Παιδιά, τους είπε, δεν έχουμε να χασομερήσουμε πολύ σ’ αυτή τη δουλειά!... Μ’
ένα άλμα με βήμα προσβολής, θα βρεθούμε μονομιάς σ’ απόσταση εφόδου από τους
Βούλγαρους… θα ρίξουμε μια μοναχή μπαταριά… κι’ από κει λόγχη, πολεμική κραυγή…
και άγιος ο Θεός!... </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQTbjUoVOf9_b4yc6q6gbFw77UnU323BIJfrvo3sQy7-1xHjsrU9Xq4q_Gts_B9FUWm9Ey4ebxTo8SP9YMgbO6YFfj_E95MeqGoiEAz-vRUfmot-57SFdGHzzsQx0BYhNUxo1Aeg0i6etV/s1600/_Greece_6_.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQTbjUoVOf9_b4yc6q6gbFw77UnU323BIJfrvo3sQy7-1xHjsrU9Xq4q_Gts_B9FUWm9Ey4ebxTo8SP9YMgbO6YFfj_E95MeqGoiEAz-vRUfmot-57SFdGHzzsQx0BYhNUxo1Aeg0i6etV/s640/_Greece_6_.jpg" width="420" /></a></div>
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Στις
τρεις και είκοσι οι ελληνικές πυροβολαρχίες άρχισαν ξαφνικά φοβερό καταιγισμό
κατά των εχθρικών χαρακωμάτων και των πυροβολείων. Τα πάντα καίγονταν, το
έδαφος σειότανε σαν από σεισμό, τρομερή χλαπαταγή κι’ αντίλαλοι από βροντές κι’
εκρήξεις γέμισε τον αέρα. Μέσα σ’ αυτό το κακό πετάχτηκε ο Βελισσαρίου με τους
έξη λόχους του, δρασκέλισε γοργά τις ανηφοριές και βρέθηκε τρακόσα μέτρα
μπροστά στις γραμμές και τα πυροβολεία των Βουλγάρων, που σαστισμένοι έχουν
αραιώσει τα πυρά τους. Τα ευζωνάκια ρίχνουν τότε τη συμφωνημένη πυκνή μπαταριά,
βάζουνε λόγχη κι’ ορμούν μ’ αλαλαγμούς. Χίλιες λόγχες αστράφτουν φοβερές, και
ζυγώνουν ραγδαία τους αμυνόμενους. Και, πριν οι εύζωνοι ζυγώσουν στα εκατό πενήντα
μέτρα, αρχίζουν να φεύγουν πρώτα λίγοι κι’ έπειτα ομαδικά, με την κραυγή της
τρομάρας:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">-
Ω λελέ μάικω! –«ωχ μανούλα μου!»</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Αυτά
όλα γίνηκαν σε μικρό διάστημα χρόνου. Ωστόσο δε φεύγουν όλοι οι Βούλγαροι από
τα χαρακώματα, ούτε από τα κανόνια τους. Μερικά πυροβόλα βάλλουν ως την
τελευταία στιγμή με βολιδοφόρες οβίδες. Πυροβολάρχες πέφτουν νεκροί στις θέσεις
τους, πυροβολητές λογχίζονται πάνω στα κανόνια τους. Και οι εύζωνοι, που πηδούν
λυσσασμένοι μέσα στα ορύγματα, δίνουν δραματικές λογχομαχίες. Μια ολάκερη
βουλγάρικη πυροβολαρχία που ήτανε στην πλαγιά του λόφου, κυριεύτηκε με τη λόγχη
από τους εύζωνους: Ο λοχαγός κι’ οι περισσότεροι πυροβολητές ήτανε σκοτωμένοι
στον τόπο. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Στο
δεξιό των ευζώνων πολεμούσε με την ίδια θαυμαστή ορμή, το τέταρτο πεζικό σύνταγμα
της πρώτης Μεραρχίας με το συνταγματάρχη Παπακυριαζή. Είναι μπατζανάκηδες με το
Βελισσαρίου, αλλά, μαλωμένοι από τη μάχη του Σαραντάπορου, δε μιλιούνται. Τώρα
διαγωνίζονταν ποιος θα περάσει τον άλλον στην αντρεία. Μετά την έφοδο το μάτι
του Βελισσαρίου πήρε το λοχαγό Γ. Ζήρα, που ήτανε στο σύνταγμα του Παπακυριαζή
και του φώναξε κοροϊδευτικά:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">-
Που είναι, βρε Ζήρα, ο διοικητής σου να δει;</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">-
Σκοτώθηκε -του αποκρίθηκε ο λοχαγός- δεν είναι πολλή ώρα. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ο
Βελισσαρίου, μετανιωμένος για το κοροϊδευτικό του ύφος και καταλυπημένος πούχασε
το συγγενή του, έκανε το σταυρό του:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">-
Ο Θεός ας τον συχωρέσει! –μουρμούρισε και τράβηξε στους άντρες του να συνεχίσει
την καταδίωξη του εχθρού. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Οι
έξη λόχοι του κι’ ολάκερο το σύνταγμα των ευζώνων -το ένα τριάντα οχτώ- μ’ όλη
την κούραση απ’ τον αγώνα και την έφοδο δε στάθηκε ούτε στιγμή ν’ ανασάνει.
Πήρε καταπόδι τους Βούλγαρους πούφευγαν άταχτα, σ’ όλο το μάκρος της οδού
Σερών. Αλλά ο διοικητής του τμήματος Στρατιάς στρατηγός Μανουσογιαννάκης,
πρόσταξε ν’ ανασυνταχτούν οι Μεραρχίες και να καταυλιστούν συγκεντρωμένες στο
Λαχανά, όπου θα περίμεναν τις διαταγές του Κωνσταντίνου, γιατί δεν επρόκειτο πια
να πάνε τα δύο συντάγματα και το ορειβατικό πυροβολικό να βοηθήσουν τον αγώνα
του Κιλκίς, που είχε πέσει στο μεταξύ κι’ αυτά στα χέρια της Στρατιάς. </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_WZI4KY0SA-0omy2wEwsHx-pU23wcQxfagbkVYClqAOFDnQFLosw8_f5yXARVXmaHpBf69XA0SJmWvwCKwx2oEvGvjqIOQdLQ-5yOW7VZ3s2GtTmhHt4DJh8R89IPEmb72U8zuFrmv-9B/s1600/39_.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_WZI4KY0SA-0omy2wEwsHx-pU23wcQxfagbkVYClqAOFDnQFLosw8_f5yXARVXmaHpBf69XA0SJmWvwCKwx2oEvGvjqIOQdLQ-5yOW7VZ3s2GtTmhHt4DJh8R89IPEmb72U8zuFrmv-9B/s640/39_.jpg" width="640" /></a></div>
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Έστειλαν
το λοχαγό Θεόδωρο Πάγκαλο να κοινοποιήσει τη διαταγή του Μανουσογιαννάκη στο
ένατο σύνταγμα ν’ αφήσει την καταδίωξη και να γυρίσει να καταυλιστεί κι’ αυτό
στο Λαχανά. Ο Πάγκαλος, που νόμιζε πως θα βρει το σύνταγμα λίγο παραπάνω, είδε
με μεγάλη έκπληξη ότι είχε διανύσει πολλά χιλιόμετρα κυνηγώντας τον εχθρό. Πάνω
στο δημόσιο δρόμο των Σερών απάντησε πρώτη την εφεδρεία του συντάγματος. Το
τάγμα των Κρητών, με τον ταγματάρχη Γεώργιο Κολοκοτρώνη, έγγονο του Γέρου του
Μοριά, πούχε κληρονομήσει την παληκαριά του και το χιούμορ του -τον τελευταίο της
μεγάλης γενιάς πούδωσε το αίμα του στην πατρίδα: Έπεσε ηρωικά σ’ αυτό τον
πόλεμο:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">-
Δεν αφήνεις γι’ αργότερα -του είπε- την κοινοποίηση αυτής της διαταγής, να
μπορέσουμε να ξεκαθαρίσουμε λίγους Βούλγαρους ακόμα;… </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Τα
ευζωνικά τάγματα είχαν μοιραστεί σε μικρά τμήματα δεξιά και αριστερά του δρόμου
και κυνηγούσαν φρενιασμένα κι’ αποδεκάτιζαν τους εχθρούς που φεύγανε. Ο
διοικητής του ευζωνικού συντάγματος, ο Αθανάσιος Παπαδόπουλος, όταν άκουσε τη
διαταγή να γυρίσει στο Λαχανά δε μπορούσε να κρατήσει το θυμό του:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">-
Τι έκανε λέει;… Ν’ αφήσουμε το γάμο και να πάμε για πουρνάρια;… Δεν είμαστε
καλά!... Για να φωνάξουμε το Γιάννη -το Βελισσαρίου- να ιδούμε τι λέει κι’ αυτός!</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ο
Βελισσαρίου έφτασε ιδρωμένος, σκονισμένος, μπαρουτοκαπνισμένος: Κολοκοτρώνης,
Παπαδόπουλος, Πάγκαλος έκαναν συμβούλιο μαζί του. Ο Βελισσαρίου φώναξε:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">-<b>
Η δίωξη πρέπει να εξακολουθήσει και τη νύχτα… Πρέπει να πάμε κυνηγώντας τους Βούλγαρους
ως το Στρυμόνα και να πιάσουμε τα γεφύρια της Κουμάριανης και του Όρλιακο!...
Όλα τ’ άλλα είναι χαζομάρες!</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Η
εξέλιξη των επιχειρήσεων απέδειξε ότι το δίκιο ήτανε με το μέρος του
Βελισσαρίου. Αν η καταδίωξη εξακολουθούσε ως το Στρυμόνα κι’ αν πιάνονταν οι
γέφυρες της Κουμάριανης και του Όρλιακο, οι Βούλγαροι δε θα ξανάβρισκαν την
ψυχραιμία τους, βλέποντας ότι δεν τους κυνηγάει κανείς και δε θα γύριζαν να
καταστρέψουν αυτές τις γέφυρες που έφεραν ύστερα τόσα εμπόδια στις ελληνικές δυνάμεις.
Στη μάχη αυτή η τρίτη Μεραρχία είχε κυριέψει δώδεκα ταχυβόλα και πλήθος όπλα
και πολυβόλα που άφησε ο εχθρός στην άτακτη υποχώρησή του. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ο
Κωνσταντίνος με δίκαιη περηφάνια έλεγε στην έκθεση που απηύθηνε στο υπουργείο
των Στρατιωτικών: «Αι δύο κατά Λαχανά επιχειρήσασαι Μεραρχίαι είχον την ημέραν
ταύτην -21 Ιουνίου- βαρύτατην αποστολήν και σκληρότατον αγώνα∙ μετά μεγίστης
προσπάθειας κατώρθωσαν να τάξωσι το πυροβολικόν αυτών και μετ’ αλλεπαλλήλους
εφόδους κατώρθωσαν να κυριεύσωσι δια της λόγχης τα υψώματα του Λαχανά, άτινα ο
εχθρός υπερήσπισε μετά λύσσης.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Αληθείς
εκατόμβας εστοίχισαν αι έφοδοι αύται εις τα ηρωικά μας συντάγματα, αλλ’ η
καταστροφή του εχθρού υπήρξε τελεία καίτοι ήτο ούτος αριθμητικώς σχεδόν
ισοδύναμος, ήτοι εξ δεκαέξ τμημάτων πεζικού μετά εικοσιτεσσάρων πυροβόλων. Ο
εχθρός εκτιναχθείς εκ των θέσεών του ετράπη εις φυγήν προς την κατεύθυνσιν της γέφυρας
Όρλιακο, αφήσας εις χείρας ημών δώδεκα πυροβόλα, πολυβόλα και άλλα είδη
οπλισμού.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Τα
στρατεύματα ημών κατεδίωξαν αυτόν μέχρι Μπάσκιοϊ ένθα έταξαν προφυλακάς». </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Αλλά
και ο αγώνας στο Κιλκίς είχε σύγχρονα το ίδιο νικηφόρο τέλος. Οι τρεις
Μεραρχίες του κέντρου είχανε ξαναορμήσει πρωί-πρωί κατά των Βούλγαρων, αυτή τη
φορά με πιο αποτελεσματική βοήθεια του πυροβολικού που είχε προχωρήσει τη νύχτα
σ’ εφτά καινούργιες θέσεις πολύ κοντά στις εχθρικές γραμμές. Ο αγώνας στάθηκε
σκληρός, αληθινά επικός, όλη την ημέρα. Αλλά μ’ όλη του την αιμορραγία το
ελληνικό πεζικό κατόρθωσε ως τ’ απόγεμα να επιβληθεί στον εχθρό και προς το
βραδάκι να τον βγάλει απ’ όλα του τα χαρακώματα και να τον αναγκάσει σ’ άταχτη
φυγή. Στην υποχώρηση των Βουλγάρων συντέλεσε πολύ και η σοβαρή απειλή του
δεξιού των από τη δεύτερη Μεραρχία. Αλλά και η δέκατη Μεραρχία, ύστερ’ από
μεγάλο αγώνα στα στενά του Καλίνοβου, ανάγκαζε τις εχθρικές δυνάμεις να
υποχωρήσουν άταχτα προς το Κιλινδόρ και πρόσφερε κι’ αυτή σημαντικήν υπηρεσία
στη νίκη. </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEbVXz-bYdOnHOvt4xHokGyflQl5sHrD2d9rje3X8pHtqG7nur0ulq8HuugbsMBwyY2bKzi9vZAB8bJDpiYHRTWT1ZzRpwgK4NOeZd3d45m9t_bNu1dMOKe_QAUlsRgq_1pSGn2lNIn_DA/s1600/Noname.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="306" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEbVXz-bYdOnHOvt4xHokGyflQl5sHrD2d9rje3X8pHtqG7nur0ulq8HuugbsMBwyY2bKzi9vZAB8bJDpiYHRTWT1ZzRpwgK4NOeZd3d45m9t_bNu1dMOKe_QAUlsRgq_1pSGn2lNIn_DA/s640/Noname.jpg" width="640" /></a></div>
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"> Το
τίμημα, όμως, στάθηκε βαρύ για τη Στρατιά: Πέρασαν τις χιλιάδες οι νεκροί κι’
οι τραυματίες της πρώτης αυτής αποφασιστικής μάχης του Κιλκίς-Λαχανά. Κι ανάμεσά
σ’ αυτούς διοικητές συνταγμάτων και ταγμάτων: Παπακυριαζής, Καμπάνης,
Καραγιαννόπουλος, Καμάρας, Κορομηλάς, Διαλέτης -νεκροί- και ο
αντισυνταγματάρχης Τερτίπης διοικητής του δέκατου όγδοου τραυματίας∙ έπεσαν
ακόμη οι ταγματάρχες Κουτήφαρης, Κατσιμήδης, Ιατρίδης και Χατζόπουλος. Κι’ αυτό
φτάνει να δώσει μια ιδέα για τη λύσσα του αγώνα.</span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiVjTvGyafNDa2atOvFyZaGZQFhJz53HC7rwvTXUZOuhhdlmJqxIxKEaKoyecxedqKQ83YQeFRMzs7bJuThvMZr-EhTscjQyDMRGsJeASZUOr-iSTUFIBqxcm1oAN3_zbcxENBJ5_zwRkv/s1600/kilkis1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiVjTvGyafNDa2atOvFyZaGZQFhJz53HC7rwvTXUZOuhhdlmJqxIxKEaKoyecxedqKQ83YQeFRMzs7bJuThvMZr-EhTscjQyDMRGsJeASZUOr-iSTUFIBqxcm1oAN3_zbcxENBJ5_zwRkv/s400/kilkis1.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Όταν
έφτασε στη Μπάλτζα, στο Γενικό Στρατηγείο η είδηση για την άταχτη υποχώρηση του
εχθρού, ο Κωνσταντίνος έδωσε την ακόλουθη σύντομη διαταγή: «Προς Δευτέραν,
Τρίτην, Τέταρτην, Πέμπτην και Δεκάτην Μεραρχίας και την Ταξιαρχίαν Ιππικού:
Καταδιώξατε κατά πόδας τον εχθρόν, παντί σθένει, μέχρι τελείας εξαντλήσεώς σας.»
Την τελευταία φράση μάλιστα «μέχρι τελείας εξαντλήσεώς σας» την είχε προστέσει
ο Βασιλιάς στο κείμενο με το χέρι του, πάνω στον ενθουσιασμό της νίκης. Τη
διαταγή αυτή όχι μόνο δε μπόρεσαν να την εκτελέσουν οι Μεραρχίες αυτές του
Κιλκίς, αλλ’ ούτε τη συνηθισμένη δίωξη να κάμουν, κατάκοπες όπως ήταν από τον
αγώνα κι’ αισθητά αποδεκατισμένες από τις απώλειες. Καταυλίστηκαν στο πεδίο της
μάχης και μόλις την άλλη μέρα μπόρεσαν να ξεκινήσουν πάλι κατά του εχθρού.
Μονάχα στον τομέα του Λαχανά ο Παπαδόπουλος, όπως είδαμε, με το Βελισσαρίου
κυνήγησαν ως τη νύχτα τους Βούλγαρους, χωρίς να πάρουν γι’ αυτό καμιά διαταγή!
Αυτοί μονάχα καταυλίστηκαν, αφού πήραν διαταγή να σταματήσουν κι’ έβγαλαν
προφυλακές πάνω στο δημόσιο δρόμο των Σερών. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Γίνηκε
κάτι ακόμα πιο ακατανόητο: Όταν έφυγαν οι Βούλγαροι από το Λαχανά προς το
Στρύμονα, η έβδομη Μεραρχία βρισκότανε κοντά στη Δημητρίτσι σ’ απόσταση βολής
πυροβόλου από το δρόμο της φυγής των Βουλγάρων. Και μ’ όλο που ο
Μανουσογιαννάκης ειδοποίησε το Μέραρχο ότι ο «φεύγων εχθρός» περνούσε κάτω από
τη μύτη του, δεν κουνήθηκε να του κόψει την υποχώρηση και να τον αιχμαλωτίσει.
Δεν είχαν πάρει διαταγή!... </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"></span><b><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Από το βιβλίο του
Σπύρου Μελά: «Οι Πόλεμοι 1912-1913» Μακεδονία - Ήπειρος - Αιγαίον - Ο Πόλεμος της
Διπλωματίας, του εκδοτικού οίκου “Μπίρης”.</span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
</div>
<a href="http://latistor.blogspot.com/2013/07/blog-post.html#ixzz3dTw9mXJO" style="color: #003399;">latistor.blogspot.com</a><br />
ΚΛΥΣΜΑ<br />
ΕΝΕΤ<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-weight: normal;"><small class="post-meta-item first"> Κυριακή 23 Ιουνίου 2013</small></span></span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> </span></div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-32088945361920291452015-06-18T08:17:00.000+03:002015-06-18T08:17:26.923+03:00 ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΙΜΑ.18 ΙΟΥΝΙΟΥ 1992.Ο ΥΠΟΣΜΗΝΑΓΟΣ ΝΙΚΟΣ ΣΙΑΛΜΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3l2MI-qOrNvawXpHoZyH3sisKp7WrncUTT6tzYCyu9H1E7s39kNejBSvt3FvsR9VuT5EepE_DUrIcJcuHPMFUbfRZTamhVYOffXg3MbdeQBadRGNI1GK7WWrrsT62bM_G9StWbdIkA9jM/s1600/5478718.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3l2MI-qOrNvawXpHoZyH3sisKp7WrncUTT6tzYCyu9H1E7s39kNejBSvt3FvsR9VuT5EepE_DUrIcJcuHPMFUbfRZTamhVYOffXg3MbdeQBadRGNI1GK7WWrrsT62bM_G9StWbdIkA9jM/s640/5478718.jpg" width="640" /></a></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">ΑΛΗΘΕΙΑ, θυμάστε τί κάνατε στις 9:17 π.μ. στις 18 Ιουνίου 1992;<br /><br /><span></span>
Θα μου πείτε: ζητάς πολλά. Έχει περάσει άλλωστε ένας ολόκληρος μήνας.
Εξάλλου τί σημασία μπορεί να έχει; Μόνο συγκριτική, μια και ότι και να
κάνατε εκείνο το πρωινό του Ιουνίου, αποκλείεται να ήταν σπουδαιότερο
απ' ότι έκανε ο υποσμηναγός Νικόλαος A. Σιαλμάς. <br /><span></span><br />
Γιατί το πρωινό εκείνο, ο Νίκος Σιαλμάς έδωσε τη ζωή του σε έναν άνισο
αγώνα, για να μπορούμε όλοι εμείς να θεωρούμε σημαντικά πολύ πιο πεζά ή
και ευτελή πράγματα. <br /><br /><span></span>H ιδέα εκείνου για το
σπουδαίο, ήταν η εκδίωξη με κάθε μέσο του Τούρκου εισβολέα από τον
εθνικό εναέριο χώρο. Έκοψε το νήμα της ζωής του στα γαλανά νερά του
Αιγαίου που τάχθηκε να υπερασπίζει με κάθε τρόπο. <br /><br /><span></span>O ακήρυκτος πόλεμος στο Αιγαίο συνεχίζεται χωρίς διακοπή εδώ και 23 χρόνια. <br /><br /><span></span>Οι
χειριστές της αεροπορίας μας τον αντιμετωπίζουν σαν καθημερινή
ρουτίνα. Καβαλάρηδες σε σιδερένια άλογα σε ένα συνεχή αγώνα που
προκαλεί τα όρια. Αεροδρόμια διασποράς, ρέντινες, σκραμπλ, εμπλοκή.
Μέρες μοναξιάς μακριά από την οικογένεια και κακές συνθήκες διαβίωσης. <br /><br /><span></span>Οι χειριστές μας ξέρουν το παιχνίδι καλά. <br /><br /><span></span>O
εισβολέας αυτήν τη φορά αποχώρησε νικητής, εκμεταλλευόμενος την
τεχνολογική του υπεροχή. H πίκρα των χειριστών της Αεροπορίας μας για
το χαμένο συνάδελφό τους υπήρξε μεγάλη. <br /><br /><span></span>O πόνος
γίνεται μεγαλύτερος όμως καθώς εμείς οι υπόλοιποι, οι βολεμένοι στην
ασφάλεια και στις δουλίτσες μας, τους ανακαλύπτουμε μετά από κάθε
ατύχημα. Και τότε με το θράσος που εξασφαλίζει η άγνοια, προχωρούμε σε
κρίσεις και επικρίσεις. Έτσι έγινε και μετά το θάνατο του Νίκου Σιαλμά. </span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_vwtJWbMDp_WTKn3ovZwZCq8Ox5zWfu0vabyteHXbBAIcB5QUp9MsFQ8kOPoWz4Nu85wzAWBFnuIAAxWO9s-6BDQ5BT5mMZwB9TaV_Ql2FpYqPfQyxfYnVxAgrCNCExCgGhnGUmKkEip6/s1600/4076472.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_vwtJWbMDp_WTKn3ovZwZCq8Ox5zWfu0vabyteHXbBAIcB5QUp9MsFQ8kOPoWz4Nu85wzAWBFnuIAAxWO9s-6BDQ5BT5mMZwB9TaV_Ql2FpYqPfQyxfYnVxAgrCNCExCgGhnGUmKkEip6/s640/4076472.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Οι πολιτικάντηδες πάντα εκεί για να εξαργυρώσουν και το τελευταίο ίχνος
ντροπής σε ψήφους. Έτσι, η πρώτη αντίδραση αφορά το ερώτημά τους
γιατί στάλθηκαν αεροσκάφη δεύτερης γενιάς για αναχαίτιση. Το ερώτημα
τέθηκε από εκείνους που είναι κύρια υπεύθυνοι για το ότι δεν
διαθέτουμε αρκετά αεροσκάφη τρίτης γενιάς! <br /><br />Παράλληλα, πριν
αλέκτωρ λαλήσει, ο Έλληνας Πρωθυπουργός δηλώνει ότι ''δεν υπάρχει
κίνδυνος από Ανατολάς''. Είναι λοιπόν μάταιη η θυσία του Νίκου Σιαλμά;
Είναι οι τουρκικές παραβιάσεις μαγική εικόνα που βρίσκεται στο μυαλό
των χειριστών της αεροπορίας μας;<br /><br /> Όχι βέβαια. <br /><br />Οι
κάτοικοι των ακριτικών μας νησιών τις βιώνουν καθημερινά και γνωρίζουν
την αυταπάρνηση των χειριστών της Π.Α. Και εκείνοι, πάντα σεμνοί και
χωρίς περιαυτολογίες, εξακολουθούν να κάνουν τη δουλειά τους με τον
καλύτερο τρόπο.<br /><br /> Όχι, ο Νίκος Σιαλμάς δεν ήταν ήρωας. Ήταν ένας
άνθρωπος του καθήκοντος. Αυτό που θα μπορούσε να τον περιγράψει
καλύτερα είναι τα λόγια του γλάρου Ιωνάθαν στο ομώνυμο ποιητικό έργο
του Richard Bach, όταν αφήνει την εκπαίδευση του σμήνους στα φτερά του
γλάρου Φλετς: ''Μην τους αφήσεις να διαδίδουν κουτές φήμες για μένα ή
να με κάνουν θεό. Σύμφωνοι Φλετς; Είμαι γλάρος. M' αρέσει να πετάω.
Ίσως...''. <br /><br /> Το ασπρογυάλισμα σταμάτησε. O γλάρος Ιωνάθαν είχε εξαφανισθεί στον αέρα. <br />Εμείς θεωρούμε ότι δεν θα αργήσει η ώρα που το υπόλοιπο σμήνος θα πάρει εκδίκηση για το θάνατό του.<br /> Γιώργος Χριστογιαννάκης<br /> *περιοδικό ΠΤΗΣΗ Ιούλιος 1992</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBPhvFOk70wotIBx2UO-h2SbgCNUNbJbp03lxSrkpTk3lZWp-Zk8KfPUjP3DPvBIyULp1zIj1qL6yYEg0Lmw7DclI9Y1K2rV9at6138ddr27KVzOrBrs_n_o8khauTbIshBmu4fCUiUbVU/s1600/9003649.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBPhvFOk70wotIBx2UO-h2SbgCNUNbJbp03lxSrkpTk3lZWp-Zk8KfPUjP3DPvBIyULp1zIj1qL6yYEg0Lmw7DclI9Y1K2rV9at6138ddr27KVzOrBrs_n_o8khauTbIshBmu4fCUiUbVU/s640/9003649.jpg" width="480" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigFHV7UIqHhpT3lWsM6bOhJnYFMNRAc8vwoxslkBfcK5b3KoNhplbO5XDxd4lkEx2J9RVqBqaCXYPaR8w2WouueUGbilaGAh9HJBva7KOTQFkrFp7qI3GfIpl2wXJvwfo6n7BFEGkmxwEg/s1600/3498028.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigFHV7UIqHhpT3lWsM6bOhJnYFMNRAc8vwoxslkBfcK5b3KoNhplbO5XDxd4lkEx2J9RVqBqaCXYPaR8w2WouueUGbilaGAh9HJBva7KOTQFkrFp7qI3GfIpl2wXJvwfo6n7BFEGkmxwEg/s640/3498028.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiODMPLAUG9DN39qpEHoCBRHgq0OERkkd-iVEhyP86pY2e5N5WIUfIWtDHHC3QlByfiGkFjhTYjn6QEOzztzu-J-4JzxVYQATG_uOMlBGt54pA1oOwvYypowfx9zcVR6cZITqn7NewZuONI/s1600/4877248.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="432" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiODMPLAUG9DN39qpEHoCBRHgq0OERkkd-iVEhyP86pY2e5N5WIUfIWtDHHC3QlByfiGkFjhTYjn6QEOzztzu-J-4JzxVYQATG_uOMlBGt54pA1oOwvYypowfx9zcVR6cZITqn7NewZuONI/s640/4877248.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTtpMJrlSK0zAvcoO_O886C40nTJMyAZ65TWjN2TOOhWuyrbVvXUOCCHaZS_DXFuJmGPSgVpihyphenhyphennyXwiryV597eTE-6MZG-jZ7aFfat4skowJm7qhF-dyvQ7sGyz89WVpk1BUnJ1_OKqlF/s1600/1185343.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="444" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTtpMJrlSK0zAvcoO_O886C40nTJMyAZ65TWjN2TOOhWuyrbVvXUOCCHaZS_DXFuJmGPSgVpihyphenhyphennyXwiryV597eTE-6MZG-jZ7aFfat4skowJm7qhF-dyvQ7sGyz89WVpk1BUnJ1_OKqlF/s640/1185343.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">*Σημείωμα.Ο Υποσμηναγός Νίκος Σιαλμάς κλήθηκε εκείνο το πρωινό με το
Mirage F-1CG ''δεύτερης γενιάς'' όπως έχει επικρατήσει να λέγεται,να
αναχαιτίσει το ολοκαίνουργιο τότε απόκτημα ''τρίτης γενιάς'' της
Τουρκικής αεροπορίας το F-16C. Η αερομαχία έγινε κοντά στην περιοχή του
Αγίου Ευστρατίου.<br /><br /><span></span> Το Mirage F-1 είχε τη φήμη για
όλη τη δεκαετία του 80 ότι δεν είχε χάσει αερομαχία στο Αιγαίο. Όμως η
τεχνολογική διαφορά και η διαφορά σε ευελιξία των δύο αεροπλάνων ήταν
χαώδης. <br /><br /><span></span>Ο Νίκος ήταν αποφασισμένος να μην αφήσει τον Τούρκο να του ''πάρει την ουρά''. <br /><br /><span></span>Τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα όμως δεν εγκατέλειψε. Κατέβηκε χαμηλά στη θάλασσα για να τον δυσκολέψει και τράβηξε απότομα. <br /><span></span>Τράβηξε
τόσο πολύ που υπερέβη τα όρια, το αεροσκάφος έχασε τη στήριξή του και
καρφώθηκε στη θάλασσα.------------------------------------------------<br /><br /><span></span>Μερικά
χρόνια αργότερα η Πολεμική Αεροπορία έφτιαξε στο ομώνυμο όπως
ονομάστηκε ''Ακρωτήρι Νίκος Σιαλμάς'' στον Άγιο Ευστράτιο, κοντά στο
σημείο που έπεσε ο Νίκος, ένα μνημείο. <br /><span></span>Μια Σπαρτιάτικη ασπίδα με ένα δόρυ και από κάτω το ''Μολών Λαβέ''. <br /><span></span>Το σήμα της Μοίρας του της 342 Μ.Π.Κ. <br /><span></span>Το μέγεθος τέτοιο που να φαίνεται από ψηλά...</span></span></div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoSFxmXnyR2KizTnXheiQ2tZOaOoaoGsHxP5bRR86iGOLUutVChpYQh-XTW77zt7N_4DQQ76VI6zRn8eeq2hO0APF4jV0I8YriFl88AbjTW6M2aMGt59lTEX5ZIxk1q5ORkH4k1Zf1aUhQ/s1600/2369294.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoSFxmXnyR2KizTnXheiQ2tZOaOoaoGsHxP5bRR86iGOLUutVChpYQh-XTW77zt7N_4DQQ76VI6zRn8eeq2hO0APF4jV0I8YriFl88AbjTW6M2aMGt59lTEX5ZIxk1q5ORkH4k1Zf1aUhQ/s640/2369294.jpg" width="640" /></a> <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyo3jnKBpg4zgeFqxXzOVcBejK592-jTHmfvWHtMgnRjcDgfe_o_9bJYzE_W14H6XqqfbCefNQiO3dNIaJGmUkyBPrvMBL3sWMJgHpWY3veO4fYhWOO2iN-L7hGh5fC0wk-f_U8XaqEwQm/s1600/5709999.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="496" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyo3jnKBpg4zgeFqxXzOVcBejK592-jTHmfvWHtMgnRjcDgfe_o_9bJYzE_W14H6XqqfbCefNQiO3dNIaJGmUkyBPrvMBL3sWMJgHpWY3veO4fYhWOO2iN-L7hGh5fC0wk-f_U8XaqEwQm/s640/5709999.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ήταν μοιραίο να είναι το Mirage F-1CG ''ΛΗΜΝΟΣ'' το αεροσκάφος με το οποίο έφυγε για το πιο μεγάλο ταξίδι ο Νίκος. <br /><br /><span></span>Το αεροσκάφος αυτό είχε πρωταγωνιστήσει την δεκαετία του '80 σε πολλά σποτάκια της Π.Α. </span></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0pIhYOWO8Z5ENEgH8aBWkwd5U9Kx2cMnu4hUVkxMjHVWb4-iXUzFT_c3hFSP5HEsBxw5TssiX45Zj5NtUE3zjVRAipy7hhyEucvQwFmIk3FKfCgj_Ww-DO7uNjNtUJhNb_Ks3eBbub3LF/s1600/9845846.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0pIhYOWO8Z5ENEgH8aBWkwd5U9Kx2cMnu4hUVkxMjHVWb4-iXUzFT_c3hFSP5HEsBxw5TssiX45Zj5NtUE3zjVRAipy7hhyEucvQwFmIk3FKfCgj_Ww-DO7uNjNtUJhNb_Ks3eBbub3LF/s640/9845846.jpg" width="478" /></a></div>
<div class="paragraph editable-text" style="text-align: center;">
<b><span style="color: red; font-size: x-large;">“Θα με γράψουν με μεγάλα γράμματα! </span><br /><span></span><span style="color: red; font-size: x-large;">Θα φτάσω ψηλά!”</span></b></div>
<div class="paragraph editable-text" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Νικόλαος
Σιαλμάς γεννήθηκε το έτος 1965 στο Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας, μια κωμόπολη
που έχει παράδοση στο να βγάζει αεροπόρους και γενικά προσωπικό της
Πολεμικής μας Αεροπορίας...<br /><span></span><br />Εισήλθε το 1984 στη
Σχολή Ικάρων και αποφοίτησε το 1988 με το βαθμό του Ανθυποσμηναγού.
Επιλέχθηκε για να γίνει φρουρός του Αιγαίου πετώντας με μαχητικό mirage
F-1(334 Μοίρα). Ένα μαχητικό αεροσκάφος που είχε τη φήμη ότι δεν είχε
χάσει αερομαχία στο Αιγαίο...<br /><span></span><br />Σαν καβαλάρης πάνω σε σιδερένιο άλογο έσκιζε καθημερινά τους Ελληνικούς ουρανούς μέχρι που η μοίρα<br />έπαιξε το παιχνίδι της... <br /><span></span><br />Ήταν 18 Ιουνίου του 1992. Ώρα 09:17...<br /><br /><span></span>Βρισκόταν
σε αποστολή αναχαίτισης Τουρκικών αεροσκαφών που είχαν περάσει στον
εθνικό εναέριο χώρο μας. Η αναγνώριση κατέληξε σε αερομαχία. Ο Τούρκος
πιλότος εκμεταλευόμενος την τεχνολογική ανωτερότητα του αεροπλάνου του
(F-16) έναντι του ελληνικού κατάφερε να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση.<br /><span></span><br /> Όμως οι ελιγμοί του Σιαλμά ήταν τόσο δύσκολοι και απρόβλεπτοι που μόνο ένας πολύ έμπειρος πιλότος θα μπο-<br />ρούσε να τον εγκλωβίσει με την βοήθεια του ανώτερου F-16. Οι ελιγμοί του Ν.Σ. γινόντουσαν όλο και πιο πα-<br />ράτολμοι θυμίζοντας το γύρο του θανάτου παρά πτήση αεροπλάνου.<br /><span></span><br /> Ο Ν.Σιαλμάς δεν ήταν διατεθειμένος να παραδώσει την «ουρά» του σε κανένα.<br /><span></span><br />Η τελευταία του επιλογή για να εγκαταλείψει την προσπάθεια ο Τούρκος ήταν να πετάξει τόσο χαμηλά που ο<br />εχθρός δεν θα είχε φανταστεί ούτε στα όνειρά του. Με λίγα λόγια θα προσπαθούσε να κάνει τη θάλασσα να<br />γίνει ο εφιάλτης του Τούρκου πιλότου.<br /><span></span><br />Όμως... ό,τι δεν μπόρεσε να καταφέρει ο Τούρκος το κατάφερε η τεχνολογία. Το F-1 ήρθε σε απώλεια<br />στήριξης και σε συνδυασμό με το χαμηλό ύψος πτήσης (λίγα πόδια) δεν του άφησε περιθώρια...<br /><span></span><b> <span style="color: yellow;">Έτσι....το Αιγαίο άνοιξε τα χέρια του και αγκάλιασε τον Ήρωα Σιαλμά. </span></b><br /><span></span>Ο
Τούρκος απέφυγε τη σύγκρουση την τελευταία στιγμή... Ο Νικόλαος Σιαλμάς
έμεινε πιστός στην πατρίδα του και στα ιδανικά του μέχρι το τέλος...
Έδειξε στην πράξη την αυταπάρνηση και τον ηρωισμό. Έδωσε σάρκα και οστά
στο ρητό των Αρχαίων Σπαρτιατών: Ή ταν ή επί τας... <br /><span></span><br />Όπως επίσης στο εθνικό σύνθημα της Επανάστασης του 1821:<br />Ελευθερία ή Θάνατος...<br />Ο Σιαλμάς έπεσε υπερασπιζόμενος Θερμοπύλες.<br />Ήταν ένας μονάχα από τους χειριστές της πολεμικής μας Αεροπορίας που έπεσαν κατά τη διάρκεια αναχαίτισης<br />στο Αιγαίο ή κατά τη διάρκεια προετοιμασίας για αυτές...Ένας από αυτούς που πρόσφεραν τη μέγιστη θυσία στην πατρίδα. <br /><br /><span></span>Την ίδια τους τη ζωή.<br /><span></span><br />Την
ίδια τους τη ζωή για αυτά που οι πολιτικοί και η κοινή γνώμη θεωρούν
κεκτημένα και δεδομένα. Κατέπεσε στην θαλάσσια περιοχή του νησιού Αη
Στράτης. <br /><br /><span></span>Στο νησί έχει ανεγερθεί μνημείο προς τιμήν.<br />Για να μην ξεχνάμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και κεκτημένο....<br />Η συνεχής και ακατάπαυστη επαγρύπνηση είναι το τίμημα της Ελευθερίας και αυτό είναι το τίμημα του να είσαι<br />ελεύθερος...Πρέπει να ποτίζεται κάθε λίγο ο μανδύας της Ελευθερίας με αίμα...<br /><span></span><br /><b>«...Θυμάμαι που από πιτσιρικάς μού έλεγε: “Θα με γράψουν με μεγάλα γράμματα! Θα φτάσω ψηλά!”<br /> Όμως,
δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι εννοούσε. Πιστεύαμε ότι το έλεγε
επειδή θα έμπαινε στη Σχολή Ικάρων. Πού να καταλάβουμε τι ήθελε να μας
πει τότε, μιλώντας γι’ αυτά τα μεγάλα γράμματα...»<br />Πατέρας Ν. Σιαλμά</b></span></span></div>
ΠΗΓΕΣ<br /><span>ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΤΗΣΗ</span><br /><span style="color: black;"><a href="http://drflight.blogspot.com/2009/03/18-6-1992.html" target="_blank" title="">drflight.blogspot</a></span><br /><span>ΚΛΥΣΜΑ</span><br />emioannina.gr<br /><span>ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ο ΙΚΑΡΟΣ</span><div style="text-align: justify;">
</div>
</div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-21999298925108741052015-06-12T08:31:00.000+03:002015-06-12T08:31:56.870+03:00 12 ΙΟΥΝΙΟΥ 1958.Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΚΟΝΤΕΜΕΝΙΩΤΩΝ.ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΟΙ ΚΑΤΑΚΡΕΟΥΡΓΟΥΝ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΥΣ ΜΕ ΑΓΓΛΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1CqEVaQp0fv_6vPkXpwC3TKsGB-y994NnPdA62BP7gV2o_BG0f9LtA4s9mZo2fz1F9VEgKTKmUsqvqaVenPRsDdwEW9utKrREq8LSC27q48UDj2sZBjsgs1NgQGyuZB3kqBJMRhU3K072/s1600/2764632.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="440" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1CqEVaQp0fv_6vPkXpwC3TKsGB-y994NnPdA62BP7gV2o_BG0f9LtA4s9mZo2fz1F9VEgKTKmUsqvqaVenPRsDdwEW9utKrREq8LSC27q48UDj2sZBjsgs1NgQGyuZB3kqBJMRhU3K072/s640/2764632.jpg" width="640" /></a></span></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ των σχέσεων Ελλήνων και Τούρκων στην Κύπρο, το γεγονός που
καθόρισε, εντονότερα και φρικτότερα παντός άλλου, το αιματηρό μίσος,
ήταν η σφαγή των Κοντεμενιωτών στο Κιόνελι, 12η Ιουνίου 1958.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Η
ΣΦΑΓΗ στο Κιόνελι, μετά ακριβώς από τη βόμβα - προβοκάτσια που
τοποθέτησαν οι κτηνάνθρωποι του Ντενκτάς στο τουρκικό γραφείο Τύπου στη
Λευκωσία (και την απέδωσαν στην ΕΟΚΑ), υπήρξε προσχεδιασμένο
«επίτευγμα» των Εγγλέζων αποικιοκρατών και των κεμαλο-φασιστών
συνεργατών τους, της τρομοκρατικής οργάνωσης ΤΜΤ του Ντενκτάς και του
Γραφείου Ειδικού Πολέμου της Άγκυρας.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Ήταν το
«ποιοτικό άλμα» στην επιστράτευση, από τους Εγγλέζους, της τουρκικής
μειονότητας, εναντίον του αντιαποικιακού αγώνα που διεξήγαγε με την
ΕΟΚΑ ο κυπριακός λαός.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Οι Εγγλέζοι συνέλαβαν
αναίτια 28 αθώους και άοπλους Κοντεμενιώτες και τους παρέδωσαν επί
σφαγήν σε προσυνεννοημένους επί τούτου ενεδρεύοντες Τούρκους ενόπλους
στο τ/κ χωριό Κιόνελι.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Οκτώ Κοντεμενιώτες ηλικίας 17-34 ετών κατακρεουργήθηκαν κατά τον κτηνωδέστερο τρόπο. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Από τους διαφυγόντες, οι εννέα άγρια κακοποιημένοι.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">ΤΟ ΑΓΡΙΩΣ χυμένο αίμα αθώων Ελλήνων, παρήγαγε εκείνο που επιδίωξαν και
σχεδίασαν το Λονδίνο και η Άγκυρα: Το αιματηρό μίσος. Αναγκαίο
προαπαιτούμενο για κάθε επόμενη φάση των «διακοινοτικών ταραχών».</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
Για τη μετατροπή του Κυπριακού, από ζητήματος αντιαποικιακού αγώνα και
αυτοδιάθεσης του κυπριακού λαού, σε «διακοινοτικό πρόβλημα»
ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Προς εφαρμογή και
δόξα του βρετανικού «διαίρει και βασίλευε». Εκ του οποίου το «βασίλευε»
επετεύχθη το επόμενο έτος με τις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου,
επετεύχθη με την τουρκανταρσία του 1963-64 και μεγαλούργησε με (και
από) την εισβολή του Αττίλα το 1974 και την έκτοτε συνεχιζόμενη
τουρκική κατοχή: Διαιωνιζομένης της βρετανικής επικυριαρχίας στην
Κύπρο, μέσω των βάσεων Επισκοπής και Δεκέλειας.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">ΟΛΕΣ οι γενιές των Κυπρίων από το 1958 και εντεύθεν, βιώνουν και
υποφέρουν τις φρικτές και φρικτότερες συνέπειες εκείνης της σφαγής του
Κιόνελι.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Εκεί η αγγλο-τουρκική ανθελληνική συμμαχία ήρξατο χειρών αδίκων, σε όργιο πρωτοφανούς αγριότητας. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Χειρών
βουτηγμένων στο αίμα αθώων, αόπλων, αιχμαλώτων των Εγγλέζων και
κατακρεουργηθέντων υπό των Τούρκων ανάνδρων μακελάρηδων.</span></span></div>
<br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;"> <b>ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ</b><br /> <b>«ΣΗΜΕΡΙΝΗ» «</b><b>E</b><b>ΙΡΗΣΘΩ»</b></span></span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCzTnhupYf84tTD51Ea-qOuqAzG-2_vJ29KobzjK3zKxY1C6tty0gAOUdCEUJ67VUAfALYzOjJuJZj6ra6Y2FIVWVrkwvxm3StNIV2oDzOr1B6yu9hnM71rw7horMzkV2WYKzFRP4kDNHf/s1600/2674713_orig.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCzTnhupYf84tTD51Ea-qOuqAzG-2_vJ29KobzjK3zKxY1C6tty0gAOUdCEUJ67VUAfALYzOjJuJZj6ra6Y2FIVWVrkwvxm3StNIV2oDzOr1B6yu9hnM71rw7horMzkV2WYKzFRP4kDNHf/s640/2674713_orig.jpg" width="640" /></a></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;"><b> </b></span></span></span><span style="color: red; font-size: medium; font-weight: bold;"><b>ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ.</b> </span><br />
από <a href="http://alithia.com.cy/el/news/12/17118/%CE%97-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CE%BD-8-%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CF%89%CF%84%CF%8E%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%BF%CE%BA%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%82.htm" target="_blank" title="">alithia.com.cy</a><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red; font-weight: bold;">Πέμπτη 12 Ιουνίου 1958. </span>Την
ημέρα εκείνη διαπράχθηκε ένα από τα φρικιαστικότερα εγκλήματα στο
μικρό νησί μας. Ένα έγκλημα που διαπράχθηκε από την αγγλο-τουρκική
συμμαχία και με θύματα οκτώ Κοντεμενιώτες που σφαγιάστηκαν σαν αρνιά
από τους Τουρκοκύπριους του Κιόνελι. Ήταν τεταμένη η περίοδος εκείνη. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Η
Αγγλία βλέποντας, λόγω του αντιαποικιακού αγώνα της ΕΟΚΑ, να χάνει την
κυριαρχία του νησιού, είχε αγριέψει και συμμαχώντας με τους
Τουρκοκύπριους προσπαθούσε απεγνωσμένα να διατηρήσει τα «κεκτημένα»
της.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> <b style="color: red; font-weight: bold;">«ΤΡΕΞΤΕ...».</b>
Το μήνυμα έφτασε στον Κοντεμένο γύρω στο μεσημέρι: «Τρέξτε και
βοηθήστε τους κατοίκους της Σκυλούρας, σφαγιάζονται από τους Τούρκους».
Η Σκυλούρα, που ήταν μικτό χωριό, είναι μερικά χιλιόμετρα από τον
Κοντεμένο και με το άκουσμα του μηνύματος οι Κοντεμενιώτες δεν δίστασαν.
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Αρκετοί από αυτούς, κάπου 40 άτομα κυρίως νέοι,
άρπαξαν ότι βρήκαν μπροστά τους, ξύλα, σίδερα κλπ, μπήκαν στα
αυτοκίνητα και ξεκίνησαν για τη Σκυλούρα.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Πριν
όμως φτάσουν στο χωριό, συνελήφθησαν από αγγλικές δυνάμεις ασφαλείας οι
οποίες αφού τους είπαν πως δεν συμβαίνει τίποτε εις βάρος των
Ελληνοκυπρίων της Σκυλούρας, τους οδήγησαν στον αστυνομικό σταθμό Αγ.
Δομετίου για ανάκριση. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Στη συνέχεια και αντί να
τους αφήσουν να επιστρέψουν στο χωριό τους, με τη συνοδεία αγγλικού
στρατού τους οδήγησαν στον Κοντεμένο μέσω του τουρκοκυπριακού χωριού
Κιόνελι.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> <b style="color: red; font-weight: bold;">Η ΣΦΑΓΗ.</b>Φτάνοντας στο χωριό Κιόνελι, έγινε η μεγάλη σφαγή. <span style="color: red; font-weight: bold;">Μέσα
στα χωράφια είχαν κρυφτεί 200 ειδοποιημένοι από τους Άγγλους αιμοβόροι
Τουρκοκύπριοι οπλισμένοι άλλοι με όπλα και άλλοι με χασαπομάχαιρα και
περίμεναν. </span>Και με το που έφτασαν τα αυτοκίνητα με τους Κοντεμενιώτες, πετάχτηκαν πάνω και άρχισαν να πυροβολούν και να σφάζουν. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Πανικόβλητοι
και ανυπεράσπιστοι οι Κοντεμενιώτες άρχισαν να τρέχουν μέσα στα
χωράφια για να διαφύγουν. Άλλοι τα κατάφεραν, άλλοι όχι. <span style="color: red; font-weight: bold;">Οκτώ
νέοι Κοντεμενιώτες σφάχτηκαν και αποκεφαλίστηκαν σαν αρνιά... Και οι
Άγγλοι δεν έκαναν καμιά κίνηση για να αποτρέψουν το φρικιαστικό αυτό
έγκλημα. </span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Παρακολουθούσαν απαθείς... Κάτι που
αποδεικνύει πως το μήνυμα «Τρέξτε και βοηθήστε τους κατοίκους της
Σκυλούρας, σφαγιάζονται από τους Τούρκους», ήταν προμελετημένο για να
επιτύχει αυτή η αιμοβόρα σφαγή.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Άλλωστε ήταν η
εποχή που σηματοδότησε την έμπρακτη συνεργασία των Τουρκοκυπρίων
εξτρεμιστών με την αγγλική αποικιακή κυβέρνηση, με στόχο να καταπνίξουν
τον αγώνα του κυπριακού λαού για απελευθέρωση.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
Χρησιμοποίησε τη Αγγλία την τουρκική βαρβαρότητα για να πετύχει το
σκοπό της, αλλά δεν τα κατάφερε. Δύο χρόνια μετά, ανακηρύχθηκε η
Κυπριακή Δημοκρατία. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Η ενοχή της τότε αγγλικής
κυβέρνησης στη σφαγή των οκτώ Κοντεμενιωτών είναι αδιαμφισβήτητη.
Απόδειξη πως μετά τη δίκη παρωδία που ακολούθησε κανένας δεν
καταδικάστηκε παρά τις αδιάσειστες μαρτυρίες που είχαν δοθεί.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> <span style="font-weight: bold;"><b>ΟΙ ΣΦΑΓΙΑΣΘΕΝΤΕΣ.</b></span> Οι οκτώ Κοντεμενιώτες που κατακρεουργήθηκαν από τους Τουρκοκύπριους εξτρεμιστές του Κιόνελι είναι: </span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><span style="color: #ff6600; font-size: small; font-weight: bold;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">1. Χριστόδουλος Σταύρου, 34 χρόνων </span></span></span><br />
<span style="color: #ff6600; font-size: small; font-weight: bold;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">2. Πέτρος Σταύρου, 21 χρόνων </span></span></span><br />
<span style="color: #ff6600; font-size: small; font-weight: bold;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">3. Ιωάννης Σταύρου, 31 χρόνων </span></span></span><br />
<span style="color: #ff6600; font-size: small; font-weight: bold;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">4. Γεώργιος Σταύρου, 17 χρόνων </span></span></span><br />
<span style="color: #ff6600; font-size: small; font-weight: bold;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">5. Χαράλαμπος Σταύρου, 34 χρόνων </span></span></span><br />
<span style="color: #ff6600; font-size: small; font-weight: bold;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">6. Ευριπίδης Κυριάκου, 24 χρόνων </span></span></span><br />
<span style="color: #ff6600; font-size: small; font-weight: bold;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">7. Κώστας Μουρρή, 34 χρόνων </span></span></span><br />
<span style="color: #ff6600; font-size: small; font-weight: bold;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">8. Σωτήρης Χατζηβασίλη, 17 χρόνων</span></span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEid5C1XRWPclB8NUfitU025GOt9l7A_Y07TDQuodem4HIglcny9RY0G0lOJNYl1nLgNrjX-ujhmhEm5RP6soenW2NY_1j_CkH7iHjh49Q9dmuZcAUWWgwjMnE-dAKMQOftOGBKb_DadoiMS/s1600/6843173.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="512" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEid5C1XRWPclB8NUfitU025GOt9l7A_Y07TDQuodem4HIglcny9RY0G0lOJNYl1nLgNrjX-ujhmhEm5RP6soenW2NY_1j_CkH7iHjh49Q9dmuZcAUWWgwjMnE-dAKMQOftOGBKb_DadoiMS/s640/6843173.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-34086066344466271682015-06-10T08:13:00.000+03:002015-06-10T08:13:20.553+03:00Νικηφόρου Βρεττάκου, «Επιμνημόσυνη γονυκλισία»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTx7obBPGtDB6JSJ7gxWMaKnfRbElZGhuLr1udxpYhlqnjN52cNRBXtwYJZkTtdUUMZtksjQKFtHFHrygULU936pQ3fjpWiiem4BaQ5v6dJgF3SCDl055PBJpPsggXqH9uVKnwox1KfdDG/s1600/10527292_818788834832961_4352317859440933109_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="526" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTx7obBPGtDB6JSJ7gxWMaKnfRbElZGhuLr1udxpYhlqnjN52cNRBXtwYJZkTtdUUMZtksjQKFtHFHrygULU936pQ3fjpWiiem4BaQ5v6dJgF3SCDl055PBJpPsggXqH9uVKnwox1KfdDG/s640/10527292_818788834832961_4352317859440933109_n.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="motto" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="motto" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><b><span style="color: red;"><em>Στους εκτελεσμένους του Διστόμου</em></span></b></span></div>
<div class="motto" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Δεν σας ξεχάσαμε.<br />
Είναι η καρδιά μας ένα ευρύ πεδίο αναστάσεως.<br />
Δεν σας αφήσαμε άνιφτους κι άντυτους,<br />
όλο αίματα, τρύπες και χώματα.</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Μάρτυς ο ήλιος μας δεν σας ξεχάσαμε!<br />
Η καρδιά μας μεγάλωσε, απόχτησε ουρανό<br />
με σελήνη κι αστέρια δικά της, λαμπρά,<br />
για τους ήρωες, τους μάρτυρες, τους αγίους της.
<br />
Σκηνώσατε μέσα της κι υπάρχει απ' όταν<br />
χάσατε εδώ τα παιδιά και τα σπίτια σας.<br />
Υπάρχετε μέσα κι έξω από μας, στα δέντρα<br />
που φυτέψατε και ψήλωσαν, άνθισαν, κάρπισαν<br />
μόνα τους, δίχως εσάς. Δεν σας ξεχάσαμε!...</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Κι αν δεν σας κάναμε αιώνιο τραγούδι<br />
δεν φταίμε εμείς. </span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Σε τούτο τον τόπο είναι πολλά αυτά που το ύψος τους<br />
φαίνεται δύσκολα. Περιβλημένες από ένα<br />
πλατύγυρο φως καμωμένο από διάφανο αίμα <br />
οι μορφές σας, στέκουν πάνω απ' την ποίηση.<br />
Δε χωράνε στη μουσική. Ούτε φθόγγοι ούτε λέξεις<br />
δεν φτάνουν να φτιάξουμε, ωραίο-ωραίο, καθώς<br />
θα της ταίριαζε, ένα ένδυμα στη θυσία σας.<br />
Αν μπορείτε ν' ακοόυσετε τη σιωπή μας, ακούστε τη<br />
αδελφοί. Συγχωρέστε μας. Δεν σας ξεχάσαμε!</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<b>[πηγή: Αφιέρωμα στα 50 χρόνια από τη σφαγή του Διστόμου 1944-1994, περ. <em>Εμβόλιμον</em> (Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας), τχ. 21-22 (Ιούν. 1994) 209]</b></div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-86064909754129091282015-06-10T08:07:00.000+03:002015-06-10T08:07:08.731+03:00Δίστομο: Άλλη μια συγκλονιστική μαρτυρία!!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqeBB7tlQ931JZg48vKJbLTYirjWm59t2jHPVbwbs9HBy9zW9_y2270mLz6AuF7gPVWSX9VAp6UTFeN41jzBQMAo3q8qDc9Q8gtiq-0KZC9lHKC_VDdFRzPBnxiFUFQxabRVxZ8yQcJBf1/s1600/17238-37873.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="358" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqeBB7tlQ931JZg48vKJbLTYirjWm59t2jHPVbwbs9HBy9zW9_y2270mLz6AuF7gPVWSX9VAp6UTFeN41jzBQMAo3q8qDc9Q8gtiq-0KZC9lHKC_VDdFRzPBnxiFUFQxabRVxZ8yQcJBf1/s640/17238-37873.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><strong>Όταν έγινε η σφαγή ήμουν εννιά χρονών.</strong> 10/6/1944.</span>
Έζησα τη θηριωδία σε όλη της το μεγαλείο. Οι Γερμανοί έφτασαν στο
Δίστομο πολύ πιο αγριεμένοι από άλλες φορές και διαφορετικά ντυμένοι- οι
στολές τους είχαν μια φαρδιά ζώνη στη μέση με χειροβομβίδες, ξίφη και
στιλέτα. Στη διαδρομή τους από τη Λιβαδειά μέχρι το Δίστομο είχαν
συλλάβει δώδεκα ομήρους 20-35 χρονών οι οποίοι εργάζονταν στα κτήματα.
Τους έβαλαν στα αυτοκίνητα οι και μπήκαν στο χωριό για να κάνουν το
καθιερωμένο τους πλιάτσικο. Από τον ιερέα τον παπά- Σωτήρη και από τον
πρόεδρο του χωριού, τον Χαράλαμπο Κίνια, αδερφό του πατέρα μου, ζήτησαν
εξηγήσεις γιατί την προηγούμενη ημέρα είχαμε φιλοξενήσει στο Δίστομο 35
αντάρτες. Οι δικοί μας απάντησαν: «όπως έρχεστε εσείς και αναγκαζόμαστε
να μην μπορούμε να σας αρνηθούμε το ίδιο συμβαίνει και με τους
αντάρτες». Την προηγούμενη, είχαν πάρει και οι αντάρτες ο, τι ήθελαν,
είχαν έρθει σε ένα σπίτι δίπλα από το πατρικό μου, έφαγαν, ήπιαν,
μέθυσαν και πρωί- πρωί έφυγαν γιατί γνώριζαν από τους πληροφοριοδότες
τους ότι οι Γερμανοί πλησίαζαν. Πλιάτσικο γινόταν και από τις δύο
πλευρές. Οι αντάρτες όμως δεν είχαν τον τρόπο του κατακτητή. Είχαν τον
τρόπο της αντίστασης. Στις 2 λοιπόν το μεσημέρι και μετά το πλιάτσικο οι
Γερμανοί έφυγαν με κατεύθυνση τον Ελικώνα. Οι όμηροι μαζί τους- μέσα
στα αυτοκίνητα.</span></span>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><strong>Εντωμεταξύ οι αντάρτες είχαν ταμπουρωθεί</strong> </span>2
χιλιόμετρα έξω από το Δίστομο. Και μόλις εμφανίστηκαν τα γερμανικά
αυτοκίνητα, άρχισαν να χτυπάνε. Μια σκληρή μάχη ξεκίνησε αναμεταξύ τους.
Στη συμπλοκή τραυματίζεται ο ταγματάρχης των Γερμανών, κάποιος Τεό, ο
οποίος είχε σπουδάσει στην Ελλάδα, μιλούσε άπταιστα την γλώσσα μας και
είχε παντρευτεί Ελληνίδα. Μετά τον βαρύ τραυματισμό του οι Γερμανοί
υποχωρούν κι ύστερα από 2 ώρες η συμπλοκή παίρνει τέλος. Εμείς
εντωμεταξύ να ακούμε καθαρά τους πυροβολισμούς καθ’ όλη τη διάρκεια της
μάχης.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><strong>Η ώρα τώρα είναι 4 το απόγευμα.</strong></span> Οι Γερμανοί
επιστρέφουν, σταματούν στην Κάτω Πλατεία του χωριού μπροστά στο δημοτικό
σχολείο, εκεί όπου βρίσκονταν συγκεντρωμένοι οι συγγενείς των ομήρων.
Κατεβάζουν τον τραυματισμένο ταγματάρχη τους και μια γειτόνισσα τού
πηγαίνει ένα ποτήρι νερό. Πριν ξεψυχήσει ο ταγματάρχης λέει κάτι και
στις δύο γλώσσες. Στα γερμανικά το μόνο που καταλαβαίνουμε είναι το
«Καπούτ». Στα ελληνικά λέει:</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b><span style="color: red;"><strong>«Σκοτώστε τους όλους</strong> εκτός από την γριά».</span></b> Κι αμέσως
οι Γερμανοί κατεβάζουν από το αυτοκίνητο τους 12 ομήρους, τους στήνουν
στον τοίχο του σχολείου και τους εκτελούν μπροστά μάτια των γυναικών
τους, των γονιών τους, των συγγενών τους, μπροστά στα μάτια όλων μας.
Βάζουν όλοι τις φωνές, κλαίνε και αυτοί στρέφουν τα όπλα πάνω μας κι
αρχίζουν να πυροβολούν αδιακρίτως. <br />
Όσοι προλαβαίνουν τρέχουν σαν τα αγρίμια, κρύβονται μέσα στα σπίτια, σε
μαντρότοιχους και στενά κι οι Γερμανοί από πίσω να μας κυνηγούν. Η
οικογένεια μου αυτή την ώρα βρίσκεται στο πατρικό μου, στο κέντρο του
χωριού. Την εκτέλεση δεν την έχουμε δει. <br />
Στον αλευρόμυλο που έχει ο πατέρας μου δίπλα από το σπίτι έχουν
μαζευτεί 5 γυναίκες από το διπλανό χωριό, το Κυριάκι, μαζί με τα ζώα
τους. Τη στιγμή που ακούμε τους πυροβολισμούς οι γυναίκες κρύβονται στη
σκάλα του σπιτιού μας. Στο ίδιο σημείο φτάνει κι η γιαγιά μου, η
αδελφή του πατέρα μου κι η μάνα μου με ένα μωρό 25 ημερών στην αγκαλιά
και τα δύο μικρότερα αδέλφια μου. <br />
Ξαφνικά, ακούμε φωνές κι οδυρμούς και βλέπουμε την γειτόνισσα μας, την
Βασιλική την Γεωργάκου μαζί με τις δύο κόρες της να κλαίει και να
χτυπιέται γιατί οι Γερμανοί έχουν σκοτώσει τον μοναχογιό της, 19 χρονών.
Τον έχουν φέρει σέρνοντας από την κάτω πλατεία στο σπίτι της μάνας του.
Η γιαγιά μου μας μεταφέρει την είδηση - «τον Μήτσο τον γιο της
Βασιλικής τον σκότωσαν» κι ύστερα πηγαίνει στην γειτόνισσα να της δώσει
ένα λευκό ρούχο για σάβανο, να αλλάξουν στο νεκρό τα ματωμένα ρούχα.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><strong>Εγώ ή από ένστικτό, ή από φόβο</strong>,</span> δεν μπορώ να
ξεχωρίσω τι ένιωσα εκείνη τη στιγμή, ανοίγω την πόρτα του σπιτιού και
τους βάζω όλους μέσα. Κλειδώνω την πόρτα και στέκομαι από πίσω της μη
βγει έξω κανείς.<br />
Λίγα λεπτά νωρίτερα, η αδερφή μου, 7 χρονών τότε, επέστρεφε από τη βρύση
που είχε πάει για νερό κι στο δρόμο της είχε συναντήσει έναν Γερμανό.
Την είχε κοιτάξει καλά καλά και την είχε αφήνει να φύγει.<br />
Είμαστε λοιπόν στο καθιστικό και έξω ακούμε τους πυκνούς πυροβολισμούς
οι οποίοι αυτή τη φορά έχουν ένα περίεργο ήχο. Είναι γιατί πέφτουν πάνω
σε ανθρώπινα σώματα. Ακούμε τα κλάματα της γειτόνισσας, τις μπότες των
Γερμανών έξω από το σπίτι κι ύστερα έναν Γερμανό να φωνάζει στην κυρία
Βασιλική, ύστερα πυροβολισμούς και μετά πάλι ησυχία. Δεν τολμάμε να
βγούμε έξω.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><strong>Οι γυναίκες από το Κυριάκι</strong> </span>λένε ότι μπορεί να μας
αφήνουν μέσα στο σπίτι για να μας βιάσουν μετά, όπως είχαν κάνει και στο
χωριό τους. Μετά από 2 ώρες βλέπουμε από το παράθυρο της κουζίνας
καπνό- « να δείτε που θα μας κάψουν ζωντανούς» λένε τώρα οι γυναίκες από
το Κυριάκι. Τελικά ανοίγουμε την πόρτα και ακούμε μια υπόκωφη φωνή και
περίεργη που δεν θα την ξεχάσω ποτέ να λέει «Οι Γερμανοί έφυγαν». <br />
Ξεθαρρεύουμε και βγαίνουμε στο δρόμο. Οι γυναίκες από το Κυριάκι
παίρνουν τα ζώα τους και φεύγουν και την ίδια στιγμή ακούμε κάποια να
φωνάζει «Κουμπάρα μου, κουμπάρα μου τον Χρήστο τον σκότωσαν». Ο Χρήστος
Κίνιας ήταν ο αδερφός του πατέρα μου. Βάζουν τις φωνές ο παππούς και η
γιαγιά και ξεκινούν για την πλατεία μαζί με την έγκυο γυναίκα του
Χρήστου στο δεύτερο παιδί τους και το μικρό τους παιδί ενός χρόνου.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;">«<strong>Παιδί μου» λέει η μάνα μου</strong> </span>«τρέξε και εσύ να δεις
τι έγινε με το θείο εγώ δεν μπορώ να πάω». Ξεκινάω κι εγώ, τρέχω να
προλάβω τους άλλους και φτάνοντας στην πλατεία βλέπω σπίτια να
καίγονται, να γίνονται κάρβουνα, να πέφτουν στο δρόμο κι εγώ να φοβάμαι
μην πέσουν πάνω μου και με κάψουν.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><strong>Όπως τρέχω, σκοντάφτω σε κάτι μαλακό</strong>,</span> σκύβω και
βλέπω κάτω τα πτώματα δύο μικρών κοριτσιών. Το μεσημέρι έπαιζα μαζί
τους. Πιο’ κει οι γονείς τους σκοτωμένοι με τα σώματά τους σε περίεργες
στάσεις και πνιγμένα μέσα στο αίμα. Τρελαμένη φτάνω στην κάτω πλατεία. Ο
θείος ο Χρήστος είναι ακόμα ζωντανός. Η γυναίκα του πεσμένη πάνω του να
κλαίει. Η γιαγιά και ο παππούς να τραβάνε τα μαλλιά τους. Οι μάρτυρες
από τα γύρω κλειστά σπίτια να μας λένε ότι ο θείος σκοτώθηκε τελευταίος.
Γυρίζει ο θείος τα μάτια του, με κοιτάζει. Φεύγω πάλι σαν τρελή. Δεν
θέλω να ξαναπεράσω από τον ίδιο δρόμο με τα σκοτωμένα κοριτσάκια και
παίρνω τον κεντρικό. Εκεί όμως τα πράγματα είναι χειρότερα, ο δρόμος
γεμάτος σκοτωμένους, αίμα να κυλάει παντού. Φτάνοντας στην γειτονιά μου
βλέπω μέσα σε μια αυλή ένα αντρόγυνο σκοτωμένο και την κόρη τους- 25
χρονών, ανάσκελα πεσμένη με ένα καρό φόρεμα, μια χοντρή πλεξούδα στα
μαλλιά και στο στόμα της, άσπροι και κόκκινοι αφροί να σχηματίζουν ένα
μεγάλο μπαλόνι. Φτάνω στη μάνα μου και της λέω για όλα όσα έχω δει.
«Τώρα» μου λέει «πήγαινε να δεις τι κάνει ο θείος ο Γιάννης» (σ.σ. ο
άλλος αδερφός του πατέρα μου).</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><strong>Παίρνω άλλο δρόμο</strong></span> για να μην δω την κοπέλα με τους
αφρούς. Αντικρίζω δύο παλικάρια, ένα με μια λίμνη αίματος δίπλα στο
στόμα του και τον άλλο να κουνάει ακόμα τα χέρια του. Τρελαίνομαι. Δεν
προχωράω άλλο. Αργότερα μαθαίνω ότι τον είχαν ξεκοιλιάσει και
προσπαθούσε να βάλει μέσα τα εντόσθια του. Επιστρέφω στη μάνα μου και
της λέω: «που με στέλνεις; το χωριό είναι γεμάτο νεκρούς.»<br />
Την ίδια στιγμή φτάνει μια μακάβρια πομπή, ο θείος μου ο Χρήστος
ζωντανός ακόμα να τον σέρνουν μέσα σε μια κουρελού. Τον ξαπλώνουν στο
πλακόστρωτο της αυλής, έρχεται ο γιατρός, βλέπει το τραύμα στο λαιμό
του, κουνάει το κεφάλι και φεύγει. Ο θείος καταλαβαίνει, μας κοιτάζει,
στάζει ένα δάκρυ και ξεψυχάει.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><strong>Δεν αντέχω άλλο.</strong></span> Επιστρέφω στη σκάλα. Εκεί-
καρφωμένη η μάνα μου με τέσσερα μωρά στο χέρι και περιέργως κανένα να
μην βγάζει άχνα. Φτάνει μια άλλη γειτόνισσα και μας λέει για το εγγονάκι
της 2 χρονών και τη νεκρή νύφη της, 22. Το μωρό, βαριά τραυματισμένο
δεν έχει ξεψυχήσει ακόμα. Το έχει πάρει η γιαγιά αγκαλιά πνιγμένη μέσα
στα αίματα και το κάνει βόλτα γύρω από τη σκάλα, του βρέχει τα χειλάκια
με λίγο νερό μέχρι που ξεψυχάει κι αυτό. Στις 6 το απόγευμα μετά από 2
ώρες πέφτει μια βαριά σκιά σε όλο το χωριό κι ουρανός γίνεται τόσο
γκρίζος σα νύχτα. Οι Γερμανοί τα μαζεύουν και φεύγουν γιατί φοβούνται
ότι θα έρθουν οι αντάρτες και θα τους πετσοκόψουν. Αρχίζουν να φεύγουν
όλοι σαν τρελοί προς το βουνό, την Κομμένη Ράχη. Άλλοι ματωμένοι,
τραυματισμένοι, με μια κουβέρτα στην πλάτη. Ένα παλικάρι 16- 17 χρόνων
μας λέει «τους σκότωσαν όλους». Καταλαβαίνουμε ότι έχει γίνει σφαγή.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><strong>Οι Γερμανοί έχουν αφανίσει το μισό χωριό</strong></span>. Έχουν μπει
μέσα σε σπίτια, έχουν σκοτώσει έγκυες, ετοιμόγεννες, έχουν ποδοπατήσει
έμβρυα, έχουν λιώσει τα κεφαλάκια τους στο πάτωμα έχουν σκοτώσει δύο
παιδάκια μέσα στην κούνια μπροστά στα μάτια του παππού και της γιαγιάς,
τα έχουν ξεκοιλιάσει τυλίγοντας τα εντόσθια τους γύρω από το λαιμό…. Στο
σπίτι του παπά έχουν σκοτώσει τον ίδιο μαζί με άλλα 15 άτομα.
Τραυμάτισαν την παπαδιά που κρατούσε στην αγκαλιά της το δίχρονο
κοριτσάκι της. Αυτό, το πυροβόλησαν στο κεφάλι και το κεφαλάκι του
σκορπίστηκε στο πρόσωπό της. Αυτή έζησε από θαύμα. Τρελάθηκε εκείνη την
ώρα κατέβηκε στην αυλή και χόρευε. Είναι πάρα πολλές οι μαρτυρίες. Κάθε
ένα σπίτι έχει και μια, θέλει πολύ χρόνο για να ειπωθούν όλα.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><strong>Αφού περάσαμε μια φριχτή νύχτα</strong></span> στο βουνό έρχεται η
επόμενη μέρα και το πρόβλημα της ταφής. Επιστρέφουμε στο χωριό να τους
θάψουμε ομαδικά μέσα σε σεντόνια και κουβέρτες. Όταν κάποιος βλέπει ένα
αυτοκίνητο στα τριγύρω βουνά φωνάζει «έρχονται οι Γερμανοί» κι εμείς
παρατάμε τους νεκρούς μέσα στο δρόμο. Υπό αυτές τις συνθήκες είναι
αδύνατο να θάψουμε 220 νεκρούς μέσα σε μια ημέρα. Αρχίζει η αποσύνθεση.
Το χωριό μυρίζει ολόκληρο και έτσι αναγκαζόμαστε να ανοίγουμε τάφους
μέσα στις αυλές και τους κήπους, τάφους όχι πολύ βαθείς- ίσα που
σκεπάζονται με λίγο χώμα. <br />
Τι κουράγιο να βρεις να σκάψεις βαθιά στις 10 Ιουνίου….; <br />
Πέντε χρόνια μένουν έτσι μέχρι να τους ξεθάψουν. Και κάθε βράδυ το
Δίστομο φωτίζεται από τα καντηλάκια και τα κεριά όλων αυτών των τάφων.
Το χωριό είναι ένα απέραντο νεκροταφείο.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><strong>Περνάνε 7 ολόκληρα χρόνια</strong></span> για να φορέσει κάποιος
χρωματιστά ρούχα στο χωριό. Οι γάμοι και οι βαφτίσεις γίνονται μέσα στα
σπίτια, δεν ακούγονται γέλια, τραγούδια, καμία κοπέλα δεν φοράει νυφικό
στο γάμο της. Παιδιά μεγαλώνουν με τον παππού και την γιαγιά. Από μια
οικογένεια έχει μείνει μόνο ένα κορίτσι 15 χρονών. Το μεγαλώνει η
γειτονιά. Στο Δίστομο λείπει πια μια ολόκληρη γενιά. Γονείς θάβουν τα
παιδιά τους και μεγαλώνουν τα εγγόνια σα να είναι οι γονείς.<br />
Η λέξη «τραγικό» είναι απειροελάχιστη για να εκφράσει αυτό που έγινε στο
Δίστομο. Πέρασαν πολλά χρόνια για να ξαναζήσει το χωριό και να βρει
τους ρυθμούς του.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><strong>Τη μέρα της σφαγής</strong></span> είχαν σκοτώσει τον αρραβωνιαστικό
μιας κοπέλας που ήταν έγκυος. Ένας νεαρός έχασε επίσης την ίδια μέρα
την αρραβωνιαστικιά του, έγκυος και εκείνη. Οι δύο επιζώντες
παντρεύτηκαν κι ο άντρας αναγνώρισε το παιδί που πήρε το όνομα
Θεμιστοκλής Θεμιστοκλή Σφουντούρη. Αυτά άφησαν πίσω τους οι Γερμανοί.
Έχουν άδικο τώρα να ζητάνε οι Διστομίτες δικαίωση για τους συγγενείς
τους; Δεν πρέπει να πληρώσουν γι αυτό που έγινε;</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><strong>Η αλήθεια βέβαια</strong></span> είναι ότι τίποτα από όλα αυτά δεν
μπορεί να πληρωθεί. Για τα παιδιά που έζησαν χωρίς τα αδέλφια τους, που
ποτέ δεν είπαν τις λέξεις «μάνα» και «πατέρα», για ορφανά που δεν
έβγαλαν ποτέ τα μαύρα. Με τι πληρώνονται όλα αυτά; Αυτό θέλω να πω εγώ
στην κα Μέρκελ και σε όλο το σινάφι της. Έχουν τα μούτρα να τα βάζουν
ακόμα με την Ελλάδα; Θα έπρεπε να νιώθουν απέραντη ντροπή. Δεν ήμασταν
θύματα πολέμου όπως ισχυρίζονται. Ήμασταν δολοφονημένοι εν ψυχρώ.
Κρατήστε αυτά που σας είπα σαν ένα φόρο τιμής για όλους αυτούς που
χάθηκαν.»</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: red;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><u><strong>Η μαρτυρία</strong></u></span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: red;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><strong><span style="color: red;">Επί μια ώρα μου μιλάει απνευστί η ίδια η Ιστορία.</span> </strong>Ακούω
την μαρτυρία να ξεχύνεται σαν χείμαρρος. Η κυρία Ελένη Αθανασίου Κίνια,
μια από επιζήσασες της σφαγής του Διστόμου με έχει ρωτήσει με πόσες
λεπτομέρειες θέλω να μου τα αφηγηθεί και τις έχω απαντήσει «Με όλες.
Είναι το καλύτερο μάθημα ιστορίας που θα πάρω ποτέ». Σε πολλά σημεία της
αφήγησης η συγκίνηση και η συναισθηματική φόρτιση είναι τόσο έντονες
που οδηγούν την κυρία Ελένη στα πρόθυρα των δακρύων- με συμπαρασύρει
μαζί της. <span style="color: red;"><b>Ακόμα περισσότερο, όταν στη δεύτερη συνάντησή μας μου λέει ότι
τα τρία αδέρφια του πατέρα της που επέζησαν από τη σφαγή δολοφονήθηκαν
μια ημέρα στο βουνό από αντάρτες του ΕΑΜ. </b></span>« Άγριοι καιροί δύσκολο να
επιζήσεις» θα μου πει.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><strong>Η κυρία Ελένη όμως φοβάται:</strong> ότι η ιστορία του
Διστόμου με τους 228 νεκρούς μέσα σε μια ημέρα – 117 γυναίκες, 111
άντρες, ανάμεσα τους 53 παιδιά κάτω των 16 ετών- δεν μαθαίνεται στα
σχολεία. Φοβάται ότι μια μέρα αυτή η ιστορία θα έχει απλώς καταλήξει ένα
πικρό παραμύθι. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><a href="http://www.athensvoice.gr/">πηγή </a></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
</div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-81378861481323203732015-06-10T07:52:00.000+03:002015-06-10T07:55:33.859+03:00 ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟ. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="_5pbx userContent" data-ft="{"tn":"K"}" style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqGhPNCwrm4O1EUXEewdi4y82xBvNUK_0QjrR7yIj5Lo-PWBkLZC_LfTQuLz8F6Da4Lfk_I4eADi1_lJcUM-xtG5F2CbSiruFMzYBbbRZ-U1A3e61dRu5Oio_nsbZBMNT1mwNgBQjt320g/s1600/2733178.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="500" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqGhPNCwrm4O1EUXEewdi4y82xBvNUK_0QjrR7yIj5Lo-PWBkLZC_LfTQuLz8F6Da4Lfk_I4eADi1_lJcUM-xtG5F2CbSiruFMzYBbbRZ-U1A3e61dRu5Oio_nsbZBMNT1mwNgBQjt320g/s640/2733178.jpg" width="640" /></a></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>"Εδώ ‘ναι το πικρό το χώμα του Διστόμου<br /> Ω, εσύ διαβάτη, όπου πατήσεις να προσέχεις<br /> Εδώ πονά η σιωπή, πονάει κι η πέτρα κάθε δρόμου<br /> Κι απ’ τη θυσία κι απ’ τη σκληρότητα των ανθρώπου<br /> Εδώ, μια στήλη απλή, μαρμάρινη, όλη κι όλη,<br /> Με ονόματα, σεμνά, κι η Δόξα τα ανεβαίνει<br /> Λυγμό λυγμό, σκαλί- σκαλί, μέγιστη σκάλα."</b></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b> <span style="color: red;">Γιάννης Ρίτσος</span></b></span></span><br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvPebjeewe4FlUN8ILjW4PYtAW8pFUIlpswxJ9OSoEEnrx73nU8-JXg9Zw-uBt-Gcd-EB0H19VuGMQy5-ewha5lDqXBDANElR-goxR4bTZ-UWnG0CvGnOh04vDxHNdOr1dVyy2CZrWuxif/s1600/3173228.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="356" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvPebjeewe4FlUN8ILjW4PYtAW8pFUIlpswxJ9OSoEEnrx73nU8-JXg9Zw-uBt-Gcd-EB0H19VuGMQy5-ewha5lDqXBDANElR-goxR4bTZ-UWnG0CvGnOh04vDxHNdOr1dVyy2CZrWuxif/s640/3173228.gif" width="640" /></a><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b><span style="color: red;"> </span></b></span></span></div>
</div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-14629613362324257922015-06-10T07:46:00.000+03:002015-06-10T07:46:40.130+03:00 ΔΙΣΤΟΜΟ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ! <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><strong></strong></span></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><strong><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJCRKSDaYA7gL0NR_0jcr6o9AJZ9sDebJqilMHeCPBo5nNeftZOsvLmzy_aNPScE7ZCnBnjl5hJiI8UUYK7BVGSKDDRWD3eb2jFRDDjksha_L_Puo08OK_Ll_79jski9AMwpt7SqJZbjmQ/s1600/1259239.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="472" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJCRKSDaYA7gL0NR_0jcr6o9AJZ9sDebJqilMHeCPBo5nNeftZOsvLmzy_aNPScE7ZCnBnjl5hJiI8UUYK7BVGSKDDRWD3eb2jFRDDjksha_L_Puo08OK_Ll_79jski9AMwpt7SqJZbjmQ/s640/1259239.jpg" width="640" /></a></strong></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><strong>Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ</strong></span><br />Παντρευτήκαμε στις
14 Ιουνίου. Ο υπεύθυνος της ελληνικής επιτροπής, Έμιλ Σάντστρομ,
παρέθεσε γαμήλιο γεύμα προς τιμήν μας. Αργά το βράδυ με πλησίασε και
με απομάκρυνε από τα γέλια και τις φωνές, προς μια γωνιά όπου θα
μπορούσαμε να μιλήσουμε οι δυο μας.<br />Μου έδειξε ένα
τηλεγράφημα που μόλις είχε λάβει: οι Γερμανοί έσφαζαν για τρεις ημέρες
τον πληθυσμό του Διστόμου, στην περιοχή των Δελφών, και στη συνέχεια
πυρπόλησαν το χωριό. Πιθανοί επιζώντες είχαν ανάγκη άμεσης βοήθειας.<br />Το
Δίστομο ήταν μέσα στα όρια της περιοχής την οποία, την εποχή εκείνη,
ήμουν αρμόδιος να τροφοδοτώ με τρόφιμα και φάρμακα. Έδωσα με τη σειρά
μου το τηλεγράφημα στην Κλειώ να το διαβάσει, εκείνη έγνεψε κι έτσι
αποχωρήσαμε διακριτικά από τη χαρούμενη γιορτή.<br /><br />Περίπου μα ώρα
αργότερα ήμασταν καθ’ οδόν μέσα στη νύχτα. Απαιτήθηκε ανυπόφορα μεγάλο
χρονικό διάστημα έως ότου διασχίσουμε τους χαλασμένους δρόμους και τα
πολλά μπλόκα για να φτάσουμε, χαράματα πια, στον κεντρικό δρόμο που
οδηγούσε στο Δίστομο.<br />Από τις άκρες του δρόμου ανασηκώνονταν γύπες από χαμηλό ύψος, αργά και απρόθυμα, όταν μας άκουγαν που πλησιάζαμε.<br /><br /><span></span>
<b>Σε κάθε δέντρο, κατά μήκος του δρόμου και για εκατοντάδες μέτρα,
κρεμόντουσαν ανθρώπινα σώματα, σταθεροποιημένα με ξιφολόγχες, κάποια εκ
των οποίων ήταν ακόμη ζωντανά</b>. <br /><br /><span></span>Ήταν οι κάτοικοι
του χωριού που τιμωρήθηκαν με αυτό τον τρόπο: θεωρήθηκαν ύποπτοι για
παροχή βοήθειας στους αντάρτες της περιοχής, οι οποίοι επιτέθηκαν σε
δύναμη των Ες-Ες.<br />Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη. Μέσα στο χωριό
σιγόκαιγε ακόμη φωτιά στα αποκαΐδια των σπιτιών. Στο χώμα κείτονταν
διασκορπισμένοι εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, από υπερήλικες έως
νεογέννητα.<br /><span></span> Σε πολλές γυναίκες είχαν σχίσει τη
μήτρα με την ξιφολόγχη και αφαιρέσει τα στήθη, άλλες κείτονταν
στραγγαλισμένες, με τα εντόσθια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό. Φαινόταν
σαν να μην είχε επιζήσει κανείς.<br />Μα να! Ένας παππούς στην άκρη του χωριού! Από θαύμα είχε καταφέρει να γλιτώσει τη σφαγή. <br /><br /><span></span><b>Ήταν
σ ο κ α ρ ι σ μ έ ν ο ς</b> από τον τρόμο, με άδειο βλέμμα, τα λόγια του
πλέον μη κατανοητά. Κατεβήκαμε στη μέση της συμφοράς και φωνάζαμε στα
ελληνικά: «Ερυθρός Σταυρός! Ερυθρός Σταυρός! Ήρθαμε να βοηθήσουμε».<br />Από
μακριά μας πλησίασε διστακτικά μια γυναίκα. Μας αφηγήθηκε ότι ένας
μικρός αριθμός χωρικών πρόλαβε να διαφύγει προτού ξεκινήσει η επίθεση.
Μαζί με εκείνη αρχίσαμε να τους ψάχνουμε. Αφού ξεκινήσαμε οι τρεις
μας, διαπιστώσαμε ότι [η γυναίκα] είχε πυροβοληθεί στο χέρι. <br /><span></span>Τη χειρουργήσαμε αμέσως με χειρουργό την Κλειώ. Ήταν το ταξίδι του μέλιτός μας.<br /><br /><b>Και ο Ελληνικός Πολιτισμός:</b><br /><br />Λίγο
καιρό αργότερα η επαφή μας με το Δίστομο θ’ αποκτούσε και έναν
αξιοσημείωτο επίλογο. Όταν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής
αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, δεν πήγαν και τόσο καλά τα
πράγματα, αφού μια γερμανική μονάδα κατάφερε να περικυκλωθεί από
αντάρτες ακριβώς στην περιοχή του Διστόμου.<br /><br /> Σκέφτηκα ότι αυτό
ίσως θεωρηθεί από τους Έλληνες ως ευκαιρία για αιματηρή εκδίκηση, πόσο
μάλλον που η περιοχή εδώ και καιρό είχε αποκοπεί από κάθε παροχή
βοήθειας σε τρόφιμα. Ετοίμασα λοιπόν φορτηγά με τα αναγκαία τρόφιμα,
έστειλα μήνυμα στο Δίστομο για την άφιξή μας και έτσι βρεθήκαμε στο
δρόμο για εκεί, για άλλη μια φορά, η Κλειώ και εγώ.<br />Όταν φτάσαμε
στα όρια του χωριού, μας συνάντησε μια επιτροπή, με τον παπά στη
μέση. Έναν παλαιών αρχών πατριάρχη, με μακριά, κυματιστή, λευκή
γενειάδα. Δίπλα του στεκόταν ο αρχηγός των ανταρτών, με πλήρη εξάρτυση.
Ο παπάς πήρε το λόγο και μας ευχαρίστησε εκ μέρους όλων που ήρθαμε με
τρόφιμα.<br />Μετά πρόσθεσε: «Εδώ είμαστε όλοι πεινασμένοι,
τόσο εμείς οι ίδιοι, όσο και οι Γερμανοί αιχμάλωτοι. Τώρα, εάν εμείς
λιμοκτονούμε, είμαστε τουλάχιστον στον τόπο μας. Οι Γερμανοί δεν έχουν
χάσει μόνο τον πόλεμο, είναι επιπλέον και μακριά από την πατρίδα
τους. Δώστε τους το φαγητό που έχετε μαζί σας, έχουν μακρύ δρόμο
μπροστά τους».<br /><br /> Σ’ αυτή του τη φράση γύρισε η Κλειώ το βλέμμα της και με κοίταξε.<br /> Υποψιαζόμουν τι ήθελε να μου πει με αυτό το βλέμμα, αλλά δεν έβλεπα πλέον καθαρά.<br /><br /> <b>Απλά στεκόμουν κι έκλαιγα.</b></span></span></div>
</div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-82558115152531115212015-06-10T07:33:00.000+03:002015-06-10T08:29:56.461+03:00Αφηγήσεις από τη Σφαγή του Διστόμου - 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 1944.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-QlkchKk9FOxWbJTFig7FDS6SgkRo_FXdpqqN19pFqh6jOqnXpVMT60ptmKenQB9oWiWIvbQWRptdGqHNDPbCfoglgtCqCPw7FvJT8cWtKCfZFg7yw-x3NG1ulpkK27glRsxFVkN43-5m/s1600/2653408.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="524" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-QlkchKk9FOxWbJTFig7FDS6SgkRo_FXdpqqN19pFqh6jOqnXpVMT60ptmKenQB9oWiWIvbQWRptdGqHNDPbCfoglgtCqCPw7FvJT8cWtKCfZFg7yw-x3NG1ulpkK27glRsxFVkN43-5m/s640/2653408.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Η <span style="color: red;"><b>Παναγούλα Σκούτα</b></span> (το γένος Μαλάμου) 13 χρονών τότε, αφηγείται :<br /><br />
«Την ημέρα της σφαγής από το πρωί κουβαλούσαμε σανό με τον πατέρα μου.
Οι Γερμανοί με μια μεγάλη φάλαγγα αυτοκινήτων έφτασαν πριν το
μεσημέρι. Θυμάμαι πως έπιαναν το δρόμο Λιβαδειάς από λεύκες Καραστάμου
(σήμερα αλευρόμυλος) ως το δικό μας σπίτι (μπροστά στο μνημείο της
Δημαρχίας). Οι στρατιώτες περιφέρονταν γύρω από τα φορτηγά δίχως να
χρησιμοποιούν τα όπλα τους. <br />Ο πατέρας μου με
έστειλε με την μικρότερη αδελφή μου Λουκία, εφτά χρονών, για κρεμμύδια
σ’ ένα χωράφι μας έξω από το χωριό. Στο γυρισμό βλέπω στο φυλάκιο του
λόφου Κούλια τρεις Γερμανούς φρουρούς με τα όπλα προτεταμένα Ακούω να
πέφτει μια ριπή δίχως να καταλάβω καλά – καλά και αμέσως δίπλα στο
χωματόδρομο που βαδίζαμε σηκώθηκε κουρνιαχτός από το ανεμοβολητό των
βλημάτων.<br /><br /> Φτάσαμε στο σπίτι μας και βλέπω μπαίνοντας στην
αυλόπορτα να κάθονται στο μπαλκόνι ο πατέρας μου και γύρω του κατάχαμα
και στα σκαλιά δέκα με δεκαπέντε γυναίκες. Σε κάποια στιγμή ύστερα από
το μεσημέρι ακούσαμε πυροβολισμούς από την τοποθεσία αγία Ειρήνη προς
το Στείρι όπου είχαν τραβήξει τα μπροστινά αυτοκίνητα της γερμανικής
φάλαγγας.<br /> Τότε ο πατέρας μου είπε στις γυναίκες :
«Φαίνεται πως έχουν πιάσει μάχη οι αντάρτες με τους Γερμανούς. Δεν
σηκώνεστε να πάτε στα σπίτια σας μήπως μας δουν πολλούς και μας
ενοχοποιήσουν;». Οι γυναίκες απάντησαν όλες μαζί τρομαγμένες : «Μπάρμπα
Σπύρο εμείς ήρθαμε δω για να είμαστε πιο ασφαλισμένες. Δεν θέλουμε να
πάμε σπίτια μας». Και δεν το κούνησε καμιά. Μόνο η Παναγιού Σκούτα
θύμωσε κι έφυγε. Αργότερα μάθαμε πως δεν τη σκότωσαν οι Γερμανοί.
Γλίτωσε.<br /><br /> Σε λίγο βλέπουμε ένα τζιπ με τραυματία να φεύγει προς
τη Λιβαδειά. Οι Γερμανοί της σταματημένης φάλαγγας που ως εκείνη την
ώρα ήταν ήσυχοι, άρχισαν να ανακατεύονται, να αγριεύουν, να δίνουν
συνθήματα ο ένας στον άλλον και να κινούνται απειλητικοί. Τότε ο
πατέρας μου μας προέτρεψε να κατεβούμε στο κατώι, να κλειστούμε και να
περιμένουμε.<br /> Κατεβήκαμε κι αμπαρωθήκαμε. Έφταναν
ουρλιαχτά, άγριες κραυγές, πυροβολισμοί από τα διπλανά Καλαματέϊκα
σπίτια. Η αγωνία άρχισε να γίνεται τρόμος. Μερικές γυναίκες κρύφτηκαν
πλάι στα βαρέλια, άλλες στις γωνιές στις λαδίκες. Βάλαμε και τον
πρόσθετο σύρτη – μάνταλο στην πόρτα. Έπεσε μια θανατερή ησυχία. Κάποια
στιγμή ακούμε στην αυλή τη φωνή, τη στριγκλιά ενός γειτονόπουλου, του
Λουκά του Παπανικολάου να ζητάει βοήθεια : «Ωχ μπάρμπα Σπύρο, σώσε
με!». Έκλαιγε και φώναζε. <br /><br />Ο πατέρας μου μόλις
κατεβήκαμε στο κατώι είχε βάλει τυρί και αυγά σε βαθύ πιάτο και κρασί σε
κανάτι για να τα έχει ως φίλεμα για τους Γερμανούς αν τυχόν και
έρχονταν. Μόλις άκουσε τη φωνή του Λουκά μου λέει : «Παναγούλα φέρε τα
τρόφιμα». Άνοιξε την πόρτα και βλέπουμε τον Λουκά Παπανικολάου να τρέχει
κλαίγοντας και κρατώντας τον πληγωμένο του λαιμό και πίσω του ένα
κοντό Γερμανό στρατιώτη με όπλο στη μασχάλη να τον κυνηγάει. Εμείς, ο
πατέρας μου με το κρασί και τα ποτήρια, εγώ με τα τρόφιμα στα χέρια
προχωρήσαμε στην αυλή ως τη μέση που ήταν το πηγάδι. Ο πατέρας μου
σηκώνει τα χέρια φιλικά και φωνάζει για να καταπραΰνει τον Γερμανό :
«γκουτ μπόϋ» - εννοώντας το τραυματισμένο παιδί. <br />Ο
Γερμανός όμως άγριος έκαμε νόημα να μπούμε στο κατώι, γρύλισε ένα
«καπούτ» και αρνήθηκε τις προσφορές μας. Εμείς υπακούσαμε. Μόλις
πατήσαμε μέσα ορθώθηκε μπροστά στην πόρτα, έφερε καταπάνω μας το όπλο
και με μια συνεχόμενη ριπή άρχισε να σκορπίζει το θάνατο πυροβολώντας
ολόπαντα. Τα πρώτα βλήματα πήραν κατάστηθα τον πατέρα μου που πέφτοντας
και ξεψυχώντας σπάραζε : «Ωχ παιδιά μου! Σώστε με!». <br />Άρχισαν
να πέφτουν τα σώματα των γυναικών. Άλλες πάσχιζαν να χωθούν πίσω από
τα βαρέλια, άλλες σε λαδίκες και γούρνες. Αφού όλα τα σώματα
σωριάστηκαν το ένα πάνω στο άλλο, ο Γερμανός κατεβαίνει και κοιτάει και
σκουντάει έναν – έναν γρυλίζοντας για να δει αν είναι σκοτωμένοι και
ρίχνει χαριστικές βολές. Το κατώι είχε μια κολώνα στη μέση, Πρώτος
έπεσε και σωριάστηκε σ’ αυτήν ο πατέρας μου Σπύρος Μαλάμος 67 χρονών.
Ύστερα η Μαρία Λάμπρου 50 χρονών. <br /><br />Η Μαριέττα
Φιλίππου, γύρω στα 30. Ήταν έγκυος και μαζί της σφάδαζε και το παιδί
στην κοιλιά. Ο ανηψιός μου Στάθης Σταθάς, γιος της αδερφής μου
Γιαννούλας, 5 χρονών. Οι γάμπες του ήταν σχισμένες, χαραγμένες όπως
σχίζουμε τις μπριζόλες και το κρέας του χυνόταν άσπρο στο χώμα. Η
Δήμητρα Μαλάμου, 38 χρονών, με το γιο της Γιάννη, 8 χρονών, καθισμένη
σε γούρνα όπου βάζαμε βυτίνα λαδιού με κομμένο σαν με λεπίδα το καύκαλό
της και τα μυαλά της χυμένα στους ώμους σαν από μια γεμισμένη κούπα,
και στον πανέμορφο λαιμό της. <br />Δεν ξέρω αλλά
κρατήσαμε την ανάσα μας τόσο όσο δεν αντέχει ανθρώπινος οργανισμός.
Αυτός συνέχιζε να μας κλωτσάει όπως τα σφαχτά γρυλίζοντας «Έϊ, έϊ» για
να δει αν έχει μείνει κανένας ζωντανός. Μέσα σ’ αυτή την αβάσταχτη
νέκρα πήγε κι έβγαλε τις κάνουλες από τα βαρέλια του κρασιού. Άρχισε με
βουή και φουρφουρητό να χύνεται το κρασί. Φυσούσε το κρασί κι ο ήχος
του ο φριχτός γέμισε το κατώι. Ενώθηκε το κρασί με το αίμα των
σκοτωμένων και έγινε μια θάλασσα αίματος κα, κρασιού, μια πηχτή κρέμα
που πάνω της έπλεαν πτώματα και σερνόμαστε μωροζώντανοι.<br /> Ο
Γερμανός διασκέλισε κι ανέβηκε στο πάνω σπίτι. Άκουσα ποδοβολητά και
ύστερα κατέβηκε και έφυγε φαίνεται. Η μια από τις δυο αδερφάδες μου τις
μεγαλύτερες η Γεωργία Αγαπίδου, βρισκόταν τραυματισμένη και καθώς
κρύωναν τα τραύματα άρχισε να σκούζει. Είχε σκύψει σ’ ένα καδούλι για να
γλιτώσει τις ριπές και την είχε γαζώσει ο Γερμανός στον αγκώνα και στο
δεξί γοφό. <br />Σηκώνομαι και με δυσκολία την βγάζω
στην αυλή. Βλέπω τη φοράδα μας σκοτωμένη και μια στοίβα κλήματα
λαμπαδιασμένα, να βουίζει η φωτιά, να έχει αρπάξει ο φούρνος και οι
φλόγες ν’ απειλούν το σπίτι. Η αδερφή μου έσκουζε γιατί τα κρέατά της
κρέμονταν από χέρια και γοφούς και δεν μπορούσε να κρατήσει από τους
πόνους. Δεν είχα βοήθεια από κανέναν. Μου λέει: «πάρε τον κουβά και
σβήσε την φωτιά να μην καεί το σπίτι». <br /><br />Πήρα κι
έβγαλα νερό απ’ το πηγάδι μας κι έσβησα τη φωτιά στο φούρνο αλλά όχι
και στο παρακάτω χαγιάτι της αυλής. Ανέβηκα στο μπαλκόνι μας και είδα
να καίγεται το σπίτι του Χαράλαμπου Σφουντούρη – Πασχούλη. Αργότερα
μάθαμε πως κάηκε μέσα το αντρόγυνο. Από το μπαλκόνι βλέπω στην αυλή των
Καλαματέων σκοτωμένα τα ζώα και όλη την οικογένεια του Λουκά Σταύρου
που ξεκληρίστηκε – πέντε άτομα και δυό συγγενείς τους, εφτά. Η αδερφή
μου μού φώναξε να μπω στο σπίτι να πετάξω κάτω τα προικιά μήπως
ξαναπιάσει φωτιά και τα κάψει…κι ας καιγόταν μπροστά το χαγιάτι. <br />
Μπαίνοντας μέσα διαπίστωσα ότι ο Γερμανός είχε ανακατέψει και ψάξει όλο
το σπίτι. Άνω κάτω τα πάντα. Αντιλήφθηκα ότι από το τζάκι έλειπε το
ρολόι με τις χρυσές κολώνες και την καμπανούλα που είχε φέρει από την
Αμερική ο πατέρας μου. Η αδερφή μου φώναξε να πάρω και τα λεφτά από το
παράκλι. Δεν τα βρήκα. <br /><br />Ύστερα μου φώναξε να
κατεβάσω τη ραπτομηχανή της να μη χάσει το εργαλείο της δουλειάς της.
Εγώ δεκατριών χρονών με μια ψυχραιμία που δεν μπορώ να την καταλάβω
σήμερα, κατέβασα τη μηχανή από δεκαεφτά πέτρινα σκαλοπάτια σκαλί –
σκαλί με το κεφάλι και τις πλάτες. Φτάνοντας στο κεφαλόσκαλο το σκυλί
μας ο παρδάλης ζυγώνει κλαίγοντας. Με πιάνει από το φουστάνι και με
τραβάει. <br />Φοβήθηκα μήπως με φάει γιατί ήμουν γεμάτη
παγωμένα αίματα. Τον έδιωχνα : «φύγε παρδάλη!». Αυτό πήγε πιο πέρα,
κάθισε στα πίσω πόδια και με το ένα μπροστινό μου έκανε νεύμα και με το
άλλο σκούπιζε τα δάκρυά του. Τότε η αδερφή μου Γεωργία λέει : «Πού
είναι το κορίτσι η Λουκία μας; Πού έχει πάει η μικρή; Τρέξε, ψάξε να τη
βρεις…» Το σκυλί μπροστά κι εγώ ακολουθώντας φθάσαμε ως την αυλόπορτα.<br />
Εκεί πάλι γύρισε και με κάλεσε με το πόδι του. Φεύγει και πάει
στέκεται στα κάτω πηγάδια (εκεί που είναι σήμερα το μνημείο μπροστά στη
δημαρχία) και μου γνέφει να πάω. Όταν έφτασα στην αυλόπορτα βλέπω έξω
στους δρόμους ξαπλωμένα σκοτωμένα κορμιά. Λίγο πιο κάτω απ’ το σπίτι
μας (εκεί που είναι τώρα η αστυνομία) ήταν σκοτωμένος ο Θανάσης
Πανουριάς και η Μαρία Νταή. Πιο κει ο Χρήστος Σκούτας. <br /><br />Δεν
γνώρισα άλλους γιατί το μυαλό μου ήταν στο σκυλί και στη μικρή αδερφή
μου. Έφτασα στο σκυλί. Τι να δω! Η μικρή μας η Λουκία η εφτάχρονη
ανάσκελα χτυπημένη στο μάτι με μια τρύπα βαθιά κατακίτρινη σαν το
λεμόνι. Προσπαθώ να την πάρω στην αγκαλιά μου. Δεν μπορώ να τη σηκώσω.
Την πιάνω από τις πλάτες και τη σέρνω σβαρνώντας την με δυσκολία μέσα
από πολλά αγκαθόχορτα. Το σκυλί την πιάνει με το στόμα του απ’ το
φουστάνι και με βοηθάει. Την σύραμε ως την αυλόπορτα του σπιτιού και
αποκαμωμένη την άφησα εκεί.<br /><br /> Δεν την ξαναείδα.
Βλέπω στο χάνι της αυλής μας την πιο μεγάλη αδερφή μου Κωστούλα
Καρβούνη που την είχε τραυματίσει στις παλάμες ο Γερμανός όπως τις είχε
βάλει στο πρόσωπό της να μη δει που εκτελούσε την Πανωραία Μάριου. Οι
αδερφές μου Κωστούλα και Γεωργία μου λένε : «Φεύγουμε για τον Άγιο
Αθανάσιο. Κάμε τι θα κάμεις και έλα και συ». Ήταν πια σούρουπο. Πήρα κι
εγώ να πάω στον Άγιο Αθανάσιο. Φτάνοντας στο διάσελο κόσμος έτρεχε
αλαφιασμένος. Άλλοι με άλογα, άλλοι με ρούχα, άλλοι με τρόφιμα να βγουν
απ’ το χωριό, ν’ ασφαλιστούν στους λόγγους και στα ρουμάνια. Όλοι
έκλαιγαν, μοιρολογούσαν, έσκουζαν, σουρομαδιόντουσαν.<br /><br />
Έτρεχα κι εγώ. Πριν φτάσω εκεί που είναι σήμερα το Κέντρο Υγείας με
πιάνει ποδάγρα. Όλοι μου έλεγαν : «τρέξε παιδί μου Παναγούλα να μας
φτάσεις». <br />Εγώ τους έλεγα «τρέχω» αλλά βάδιζα στον
τόπο, σημειωτόν. Και τότε ακούω κάποιον να λέει : «Αυτό το έχει πιάσει
ποδάγρα μωρέ, όπως μας πιάνει στο στρατό. Πιάστε το να ξεκολλήσουν τα
πόδια του..». Μ’ έπιασαν και βρέθηκα με τους άλλους στον Άγιο Αθανάσιο.
Είχαν φανάρι αναμμένο. <br />Ξενυχτήσαμε εκεί. Ύστερα
από δυό μέρες ήρθαν και πήραν τους τραυματίες. Βρέθηκα κι εγώ με τις
τραυματισμένες αδερφές μου στη Λιβαδειά στην κλινική του Καλή. Κάποια
στιγμή μπαίνω στο αποχωρητήριο και βλέπω να σπαρταράει ένα πόδι στο
καλαθάκι των σκουπιδιών. <br />Το βάζω στα πόδια. Μου
λένε πως είναι το πόδι της Παναγούλας του Μενιδιάτη της εννιάχρονης
Διστομοπούλας που της το θέρισαν οι γερμανοί. Μέσα σε πέντε μέρες εμένα
και άλλα συνομήλικα και μικρότερα μας πήρε ο Ερυθρός Σταυρός και μας
μετέφερε στο Ίδρυμα Αετοφωλιά Α’, στην Κηφισιά.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicU_OjrzGiO2lqKg4XKg_GJlFCdeWHeTX2Hf11uZe-JOh-3eskP7E04DVXg8YXHzZax40lTPp601JVjuBLAh7f6cdMLgz9TQ4GrdwjROTnkBjYGgazzLyHGyU85W81-6t8-vknhXx81HwN/s1600/8849626.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="470" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicU_OjrzGiO2lqKg4XKg_GJlFCdeWHeTX2Hf11uZe-JOh-3eskP7E04DVXg8YXHzZax40lTPp601JVjuBLAh7f6cdMLgz9TQ4GrdwjROTnkBjYGgazzLyHGyU85W81-6t8-vknhXx81HwN/s640/8849626.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Ο <span style="color: red;"><b>Παναγιώτης Σφουντούρης</b></span>, 6 χρονών τότε, θυμάται :<br /><br />
«Την ώρα της σφαγής βρισκόμουνα στο ισόγειο του Αγγελή Πίτσου, εγώ, η
αδερφή μου Μαρία, η γιαγιά μου Κατερίνη Πίτσου με την κόρη της Ασήμω.
Είμαστε κλεισμένοι μέσα γιατί ακούγαμε να πέφτουν σφαίρες από τη μεριά
του Στειριού.<br /> Για μια στιγμή βλέπουμε απ’ το
γωνιακό παράθυρο να έρχονται γερμανικά αυτοκίνητα από το δρόμο του
Στειριού και να σταματούν μπροστά στο Δημοτικό σχολείο προς του
Ψημένου.<br /><br /> Άρχισαν να κατεβάζουν άντρες από τα
αυτοκίνητα. Εγώ, μικρός, δε γνώριζα αλλά η γιαγιά μου είπε πως ήταν τα
παιδιά. Αργότερα έμαθα πως ήταν οι δώδεκα Διστομίτες νέοι που
αιχμαλώτισαν στις Τσέρες το πρωί της σφαγής, όταν ερχόντουσαν από τη
Λιβαδειά, οι Γερμανοί. <br />Αφού τους κατέβασαν τους
έστησαν στον τοίχο του σχολείου προς τη μεριά του σπιτιού του Βιτριόλη –
Πανουργιά και τους εκτέλεσαν. Μετά από λίγο από το άλλο παράθυρο
βλέπουμε να μπαίνουν οι Γερμανοί στο διπλανό μας σπίτι, του Θανάση
Καστρίτη.<br /> Εκείνη την ώρα η Σταμούλα Καστρίτη με τη
μάνα της Θεοφανή Κοκκίνη ήταν στο φούρνο και ρίχνανε το ψωμί. Ο
πατέρας της Σταμούλας και σύζυγος της Θεοφανής, ο Αγγελής Καστρίτης
καθόταν στο πλατύσκαλο, το πέτρινο, της ξύλινης σκάλας. <br /><br />Οι Γερμανοί εισβάλλοντας σκοτώνουν τη γυναίκα και την κόρη της όπως φούρνιζαν.<br />
Ο γέρο Αγγελής έκαμε να σηκωθεί να ορμήσει. Του ρίχνουν και τον
σωριάζουν. Βλέποντας η γιαγιά μου να σκοτώνουν τον πατέρα, τη μάνα της
και την αδερφή της έβγαλε μια φωνή που έσκισε τον αέρα. Αμέσως για καλή
μας τύχη σηκώσανε τον καταρράχτη και μπήκαμε στο υπόγειο. <br />Εγώ,
η γιαγιά μου, η αδερφή μου και η ξαδέρφη μου η Ασήμω. Με το κλείσιμο
του καταρράχτη έσυραν και μια κουρελού, έφτασαν και μπήκαν από την
πόρτα της κουζίνας και βγήκαν από την άλλη της κυρίας εισόδου. Ύστερα
από αρκετές ώρες βγήκε πρώτη η ξαδέρφη μου η Ασήμω, γύρω στα 17. <br /><br />Είχε
αρχίσει να σουρουπώνει και αφού είδε πως δεν υπήρχαν γερμανικά
αυτοκίνητα στο δρόμο και δεν ακούγονταν πυροβολισμοί, βγήκαμε όλοι από
τον καταρράχτη. <br />Εμένα με την αδερφή μου μας έστειλαν στο πατρικό μας, 50 μέτρα μακρύτερα. <br />
Βγαίνοντας απ’ την αυλόπορτα του Πίτσου πάνω σε στέφλα είδαμε σκοτωμένο
το Νίκο Σφουντούρη, ξάδερφό μου. Ήρθαμε στο σπίτι μας και αντικρύζω τη
μάνα μου σκοτωμένη, γονατιστή στην αγκωνή στο τζάκι. Μόλις την
ακούμπησα σωριάστηκε χάμω. <br /><br />Ο πατέρας μου ήταν
σκοτωμένος πάνω στο κρεβάτι. Στο άλλο μικρό κρεβάτι δίπλα στο τζάκι
ξεκοιλιασμένος ο αδερφός μου Νίκος, δύο χρονών. Βγήκαμε έξω κλαίγοντας
και φωνάζω στη γιαγιά Κατερίνη πως σκοτώσαν τους γονείς μου και μου
είπε να πάω στης γιαγιάς μου το σπίτι – στη μάνα της μάνας μου.<br />
Ξεκινήσαμε πιασμένοι χέρι- χέρι. Φτάνοντας στην πάνω πλατεία είδαμε
ένα σκοτωμένο μπροστά στου Μπουκαλή. Για να πάμε στης γιαγιάς
περνούσαμε από το στενό μεταξύ Τζάθα και Κουτριάρη. <br />Εκεί
είχαν τραυματίσει τον Ειρηνοδίκη και έναν άλλον. Μέσα από το σπίτι του
Τζάθα μούγκριζε τραυματισμένος. Φτάσαμε με την αδερφή μου στο σπίτι
της γιαγιάς. Κλεισμένο, έρημο. <br />Μας μάζεψε ο γερο
Λουκάς Καϊλης που ζούσε ανήμπορος στο σπίτι του Μιλτιάδη Καϊλη. Μας
ρώτησε τι πάθαμε και του είπα πως σκότωσαν τους γονείς και τον αδερφό
μου. Ύστερα ήρθε ο αδερφός της μάνας μου Χαράλαμπος Καρούζος που μας
πήρε και διανυκτερεύσαμε έξω από το χωριό στη μεγάλη λάκκα. <br /><br />Εκεί
άκουγα όλη τη νύχτα τα κλάματα, τα μοιρολόγια των πατριωτών μου.
Άκουγα τους λυγμούς της Νίτσας Καϊλη (Νίτσα Σφουντούρη σήμερα) που της
είχαν σκοτώσει τους γονείς της. Την άλλη μέρα φύγαμε και πήγαμε στο
μαντρί του Θανάση Καστρίτη στο αλωνάκι για αρκετό καιρό. <br />Ύστερα
περιπλανιόμαστε και φτάσαμε στην Αντίκυρα και από κει τριγυρνούσαμε
στον ελαιώνα της Παραλίας Διστόμου αποφεύγοντας τους Γερμανούς που
πολλές φορές κατέβαιναν με άλογα φορτωμένα κανόνια.<br /> Απ’ αυτή την άγρια σφαγή έχασα 14 άτομα άμεσους συγγενείς μου».</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1O9kz3TyLKoDNC9Sw4DRwf_-XJIXFZQiYw1ObVmh2CIvBWtV56jmlFMHsRlV1O0eyLNlsUuIiGb9PpUaypn3KV-Q3AIBuF0CI8P1B8CuRI0ehUOINqGeHCRT9vRVtR4LFOHSBLA4jnNiI/s1600/1196712.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1O9kz3TyLKoDNC9Sw4DRwf_-XJIXFZQiYw1ObVmh2CIvBWtV56jmlFMHsRlV1O0eyLNlsUuIiGb9PpUaypn3KV-Q3AIBuF0CI8P1B8CuRI0ehUOINqGeHCRT9vRVtR4LFOHSBLA4jnNiI/s640/1196712.jpg" width="404" /></a></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> </span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ο <span style="color: red;"><b>Παναγιώτης Περγαντάς του Θωμά</b></span> (Κιθάρας), 22 χρονών τότε, αφηγείται :<br /><br />
«Κατά τις δέκα το πρωί στις 10 Ιουνίου 1944 μέρα Σάββατο κατέβηκα από
το πατρικό μου και πήγα στο καφενείο του Μαράλιου. Καθόμουνα με δυο –
τρεις άλλους. <br /><br />Περνάει από κει το μικρό ανηψάκι μου, ο Γιάννης της αδερφής μου Φρόσως Σταθά, το γένος Περγαντά. <br />Το φώναξα και του έδωσα μια ρουφηξιά ούζο. Ύστερα έφυγε να παίξει. <br />Σε
λίγο ακούμε φωνή τρομαγμένη «έρχονται οι Γερμανοί».Πεταχτήκαμε και
μέσα από το στενό του Μάριου προς τα Μεσινά ανέβηκα στου Καρσνά το
ρέμα, προς τα λακκώματα. <br /><br />Εκεί έμεινα και είχα
στραμμένη την προσοχή μου στο χωριό με αγωνία. Είδα [……], ώσπου όταν
βασίλεψε ο ήλιος κι έπαιρνε να νυχτώσει οι γερμανικές φάλαγγες τράβηξαν
για τη Λιβαδειά.<br /><br /> Τότε κατεβαίνω κι εγώ προς το χωριό. Φτάνω σε
απόσταση διακόσια μέτρα από τα πρώτα σπίτια. Το σπίτι της αδερφής μου
Φρόσως ήταν στην άκρη. <br /> Ακούω μια γυναικεία φωνή να
σκούζει, να οδύρεται, να θρηνολογεί. Ήταν η μάνα μου. Φτάνω τρέχοντας
και τι να δω! Την αδερφή μου κομματιασμένη, βιασμένη, κατακρεουργημένη.
<br /><br />Κατασκισμένα ρούχα και σάρκες είχαν γίνει ένα. Το
αίμα έτρεχε από τα σκέλια της. Τα βυζιά της κατασφαγμένα, φέτες. Το
πρόσωπό της παραμορφωμένο και σ’ όλο το σώμα σημάδια άγριας πάλης.
Δίπλα της σε μια κούνια το μικρό κορίτσι της τη Ζωή, εφτά μηνών, το
είχαν ξεκοιλιάσει, του είχαν κόψει το λαιμό και κρέμονταν τα λαρύγγια
του στο στήθος μπλεγμένα με τα βγαλμένα έντερα.<br /> Το αγόρι της,
αυτό που το πρωί του έδωσα λίγο ούζο στο καφενείο, έτρεξε να κρυφτεί
στο διπλανό σπίτι του Νταγιαλή. Οι εγκληματίες το κυνήγησαν και το
εκτέλεσαν τινάζοντάς του τα μυαλά στον αέρα κάτω από τη σκάλα. Επίσης
και το άλλο κορίτσι της ίδιας αδερφής μου, την Ελένη, εφτά χρονών, το
έσφαξαν κι αυτό.<br /><br /> Τέλος ο πεθερός της αδερφής μου εκτελέστηκε μπροστά στη Δημαρχία μαζί με τον Θανάση Πανουργιά.<br /> Την επομένη το πρωί τους θάψαμε όλους σε ομαδικό τάφο μπροστά στην αυλή του σπιτιού τους».</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Πηγές</b> <br />
Καταγραφή αφηγήσεων <br />
από το Στάθη Σταθά<br />
klysma<br />
<br />
<br />
<span style="color: red;"><b>ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟ</b></span><br />
<a href="http://meklysma.blogspot.gr/2015/06/blog-post_10.html"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Διστομο και ελληνικός πολιτισμός</span></span></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><a href="http://meklysma.blogspot.gr/2015/06/blog-post_89.html">ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟ.</a> </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://meklysma.blogspot.gr/2015/06/blog-post_88.html"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Δίστομο:Άλλη μια συγκλονιστική μαρτυρία</span></span></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><a href="http://meklysma.blogspot.gr/2015/06/blog-post_51.html"><span style="font-size: small;">Νινηφόρου Βρεττάκου: ''Επιμνημόσυνη γονυκλισία'' </span></a></span></span><br />
<h1 class="post-title entry-title">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; font-size: x-small;"><br /></span></h1>
<h1 class="post-title entry-title">
<span style="font-size: x-small;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span></h1>
</div>
</div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-70107214851835135582015-06-07T09:29:00.000+03:002015-06-07T09:29:29.462+03:00 7 ΙΟΥΝΙΟΥ 1907.Ο ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ ΑΠΑΓΧΟΝΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΒΟΥΛΓΑΡΟΚΟΜΙΤΑΤΖΗΔΕΣ. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQ2ztbHq2QNgD3NGxHjj28pAtiYQkqmyQm7thn_lZscUMzWeCTPZ_auQEE6XazWs98AJb9_OvFSx3ZUbKIXUwUMi1dT11Jif9brD7BjaMY6TK7IVxdE81txdyRFxJRtouYym4PBcP9HqLh/s1600/2031490.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQ2ztbHq2QNgD3NGxHjj28pAtiYQkqmyQm7thn_lZscUMzWeCTPZ_auQEE6XazWs98AJb9_OvFSx3ZUbKIXUwUMi1dT11Jif9brD7BjaMY6TK7IVxdE81txdyRFxJRtouYym4PBcP9HqLh/s640/2031490.jpg" width="640" /></a></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Συμπληρώνονται σήμερα 108 χρόνια ἀπό τόν μαρτυρικό θάνατο τοῦ
Μακεδονομάχου Σαράντη Ἀγαπηνοῦ, περισσότερο γνωστοῦ μέ τό πολεμικό
ψευδώνυμο Καπετάν Ἄγρας. Πρόκειται γιά τόν πρωταγωνιστή τοῦ βιβλίου "Τά
Μυστικά τοῦ Βάλτου" τῆς Πηνελόπης Δέλτα, μέ τό ὁποῖο μεγάλωσαν γενιές
καί γενιές.<br /><br />Ὁ Ἄγρας καί ὁ Ναουσαῖος συνεργάτης του Ἀντώνης
Μίγγας κρεμάσθηκαν ἀπό μέλη τοῦ βουλγαρικοῦ κομιτάτου σέ μιά καρυδιά
στό χωριό Βλάντοβο, σημερινό χωριό Ἄγρας κοντά στήν Ἔδεσσα. Ὁ
Πελοποννήσιος Μακεδονομάχος ἦταν μόλις 27 ἐτῶν. Ἡ σύντομη ζωή του
ὑπῆρξε ἕνας συνεχής ἀγώνας γιά τά ἰδανικά τῆς πατρίδας, τῆς
ἐλευθερίας, τῆς ἀξιοπρέπειας.<br /><br />Ἑκατό χρόνια μετά τήν θυσία του
ἀξίζει νά τόν θυμόμαστε καί νά τόν τιμοῦμε. Καί μαζί μέ αὐτόν νά
τιμοῦμε ὅλους ἐκείνους, Μακεδόνες ἤ Νοτιοελλαδίτες, στρατιωτικούς καί
ἐθελοντές, διπλωμάτες καί ἱερεῖς, ἐνόπλους ἤ ἀμάχους, πού
συστρατεύθηκαν στόν Πανελλήνιο Ἀγῶνα γιά τήν σωτηρία τῆς Μακεδονίας
κατά τήν περίοδο 1904 -1908.<br /><br />Ἦταν ὁ Μακεδονικός Ἀγώνας, ἡ
συντονισμένη προσπάθεια ὅλων τῶν δυνάμεων τοῦ Ἔθνους γιά νά μή περάσει
ἡ Μακεδονία ἀπό τά χέρια τῶν Ὀθωμανῶν στά χέρια τῶν Βουλγάρων
ἐθνικιστῶν . Ἦταν μία ἀπό τίς μεγαλύτερες ἐποποιίες τοῦ Νεωτέρου
Ἑλληνισμοῦ. Ὁ Σαράντης Ἀγαπηνός γεννήθηκε στό Ναύπλιο τό 1880. Ὁ
πατέρας του ὑπηρετοῦσε ἐκεῖ ὡς δικαστικός, ἀλλά ἔγραψε τό παιδί στά
μητρῶα ἀρρένων τῶν Γαργαλιάνων Μεσσηνίας, ἀπ' ὅπου κατήγετο ἠ ἱστορική
οἰκογένεια τῶν Ἀγαπηνῶν. Οἱ πρόγονοί του εἶχαν σπουδαία δράση κατά
τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821, ἀναφέρεται δέ στίς πηγές τῆς ἐποχῆς ὁ
ἀγωνιστής Διονύσιος Ἀγαπηνός.<br /><br />Ὁ μικρός Σαράντης, πού οἱ
συγγενεῖς του ἀποκαλοῦσαν χαϊδευτικά Τέλλο (Σαραντέλλο), ἔχασε τόν
πατέρα του καί οἱ συγγενεῖς τόν ἔφεραν στήν Ἀθήνα μαζί μέ τή μητέρα του
καί ἄλλα δύο ἀδέλφια. Ἡ πίστη του στόν Θεό καί στήν Ἑλλάδα καί ὁ
νεανικός ἐνθουσιασμός του τόν ὤθησαν νά ἐγγραφεῖ στήν Στρατιωτική Σχολή
Εὐελπίδων, ἀπ 'ὅπου ἀπεφοίτησε μέ πολύ καλή ἐπίδοση.<br /><br />Θά
μποροῦσε νά παραμείνει στήν Φρουρά τῶν Ἀθηνῶν, ἀλλά ὁ ἴδιος ζήτησε
ἐπιμόνως νά σταλεῖ στόν Τύρναβο, τότε μεθοριακή πόλη, δεδομένου ὅτι ἡ
Μακεδονία ἦταν τουρκοκρατούμενη. Ἐκεῖ ἔλαβε πιό ζωντανά τά μηνύματα τοῦ
Μακεδονικοῦ Ἀγῶνος πού προετοιμαζόταν καί ἀκουσε τόν πόνο καί τήν
γοερή κραυγή τῶν Ἑλλήνων Μακεδόνων πού κατεπιέζοντο ἀπό δύο δυνάστες:
Ὀθωμανούς κατακτητές καί Βουλγάρους ἐνόπλους (κομιτατζῆδες).</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3_k7DgW-U1b0ae9yOCXiDOsgvTrT8qkcIZr6OLXKC9fpjw9xk5VurJIVHzbCKREHt0q3xH-wQfgNANDgzTVT2pHk-yAjnayPuom4pcBLgnG_mvFXbaRNk6cgx4jsgUjUA2-uuLvSwKTNN/s1600/4675681.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="452" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3_k7DgW-U1b0ae9yOCXiDOsgvTrT8qkcIZr6OLXKC9fpjw9xk5VurJIVHzbCKREHt0q3xH-wQfgNANDgzTVT2pHk-yAjnayPuom4pcBLgnG_mvFXbaRNk6cgx4jsgUjUA2-uuLvSwKTNN/s640/4675681.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ὅταν ξεκίνησε ἡ ἀντίδραση τῶν γηγενῶν Ἑλλήνων Μακεδόνων κατά τῆς
τρομοκρατίας τῶν κομιτατζήδων ἡ Ἀθήνα ἀποφάσισε νά προσφέρει διακριτικά
τήν βοήθειά της. Ὅσοι ἀξιωματικοί ἤθελαν νά βοηθήσουν ἀπεστέλλοντο
κρυφά μέ ψευδώνυμο καί μέ ἰδιότητα παραπλανητική γιά νά μήν κινήσουν
τήν ὑποψία Τούρκων καί Βουλγάρων.<br /><br /> Ἕνας ἀπό τούς ἐθελοντές
ἀξιωματικούς, πιστός στό παράδειγμα τοῦ ἥρωος Παύλου Μελᾶ, ἦταν καί ὁ
Σαράντης Ἀγαπηνός. Ἐπισήμως κατεγράφη ὅτι ζήτησε ἄδεια ἀπό τόν Στρατό
γιά νά μεταβεῖ στό ἐξωτερικό. Ὅμως ἐκεῖνος ξεκινοῦσε γιά τόν δύσκολο
πόλεμο, τόν διμέτωπο ἀγῶνα. Μαζί μέ τόν λοχία Τυλιγάδη καί 12 εὐζώνους
πῆγε στόν Βόλο , μετά μέ τραῖνο στήν Λάρισα, ἀπό ἐκεῖ μέ ἱππήλατη
ἅμαξα στό Τσάγεζι (Στόμιο) καί μέ πλοιάριο διαπεραιώθηκε στήν
Μακεδονία , στίς ἐκβολές τοῦ Λουδία.<br /><br />Οἱ τοπικοί σύνδεσμοι τόν
μετέφεραν στή Νάουσα καί μέ ὁδηγίες τοῦ "Κέντρου Θεσσαλονίκης", δηλαδή
τοῦ Προξένου Λάμπρου Κορομηλᾶ, μετέφερε τό κέντρο τῶν ἐπιχειρήσεων
στόν περίφημο Βάλτο, στήν Λίμνη τῶν Γιαννιτσῶν. Ἡ λίμνη αὐτή ἔχει
σήμερα ἀποξηρανθεῖ.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVVyUodAx4vHkG0ef9lrICcmYfK8boNjC-YBt7hDgJOozU0anunHXbD-PpwIpF-G5gdtWIKwYYcVE3mJ45JmxGgqh85Mbw62Fv2q8G75hu8VvcXkbZx8Gg_IYPXDMWB3eG0f_1SgYlm12b/s1600/5972056.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVVyUodAx4vHkG0ef9lrICcmYfK8boNjC-YBt7hDgJOozU0anunHXbD-PpwIpF-G5gdtWIKwYYcVE3mJ45JmxGgqh85Mbw62Fv2q8G75hu8VvcXkbZx8Gg_IYPXDMWB3eG0f_1SgYlm12b/s640/5972056.jpg" width="522" /></a></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ὅμως τότε ἀποτελοῦσε στρατηγικό κόμβο γιά τρεῖς λόγους.<br />Πρῶτον, διότι βρισκόταν ἐπάνω στό πέρασμα τῶν διαδρομῶν ἀπό τήν Θεσσαλονίκη πρός τήν Δυτική Μακεδονία.<br /><br />Δεύτερον, διότι ἐκεῖ εἶχαν ἐγακτασταθεῖ Βούλγαροι κομιτατζῆδες μετά τήν ἐξέγερσή τους τό 1903.<br /><br />Καί
τρίτον, διότι ἡ γεωφυσική ἰδιομορφία τῆς βαλτώδους λίμνης τήν
καθιστοῦσε ἰδανική κρυψώνα γιά ἀντάρτες καί πεδίο ἀνταρτοπολέμου. Τά
καλάμια, τό ραγάζι (τοπικό χόρτο), τά ἄλλα φυτά, τά κουνούπια , οἱ
βδέλλες, τά ἄγρια ζῶα καί πτηνά διαμόρφωναν ἕνα κλῖμα ἐπικίνδυνο γιά τήν
ὑγεία τῶν ἀνταρτῶν πού κρυβόντουσαν ἐκεῖ. Ὅμως ὁ Ἀγαπηνός ἔπρεπε νά
πάει. Ἤδη εἶχε ἀποκτήσει τό ψευδώνυμο Τέλλος Ἄγρας καί ὅλοι πλέον οἱ
συμμαχητές του τόν ἀποκαλοῦσαν Καπετάν Ἄγρα. (Καπετάνιος τότε λεγόταν ὁ
ἀρχηγός ἀναταρτικοῦ σώματος).</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQahyphenhyphenrFCo4k3bEIRdCXsuEUoSmhMjtZGW0DiThBaJBaTdcR102AQE2yubAOgxP8z-KCrRvUdOmv-Ls1Bd4rXklLR4NtZtelMeGBOIz-Wi83Ox9-eVxjtENwPP0g9zugxYAVHL6GdPpAuma/s1600/1479857.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQahyphenhyphenrFCo4k3bEIRdCXsuEUoSmhMjtZGW0DiThBaJBaTdcR102AQE2yubAOgxP8z-KCrRvUdOmv-Ls1Bd4rXklLR4NtZtelMeGBOIz-Wi83Ox9-eVxjtENwPP0g9zugxYAVHL6GdPpAuma/s640/1479857.jpg" width="566" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ἐγκαταστάθηκε σέ μία καλύβα καλά ὀχυρωμένη καί μέ τίς πλάβες, τίς
εἰδικές βάρκες χωρίς καρίνα, κυνηγοῦσε τούς Βουλγάρους . Μετά ἀπό
μάχες κατέλαβε τήν Κούγκα, τήν μεγαλύτερη καλύβα τους.<br /><br /><span></span>
Ἔζησε στόν Βάλτο τό φθινόπωρο καί τόν χειμῶνα τοῦ 1906, ἀλλά
ἀναγκάσθηκε νά φύγει λόγῳ τῆς ἑλονοσίας καί κυρίως λόγῳ σοβαροῦ
τραυματισμοῦ πού ὑπέστη στό χέρι ἀπό πυροβολισμό.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgc7G1AZgz2szRXiGiggZ82-ZFDbrD0Fw0DyjiJ8dwxNAncAs0uqR81G4ZB-aADfESyi1wgIqL4DZ5fw3EkhIEWFCqArAxuE7N3PxBsbY_Smaggzy6lyxK8DX0h0hA4etaw29oTRh93PO8H/s1600/5511305.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgc7G1AZgz2szRXiGiggZ82-ZFDbrD0Fw0DyjiJ8dwxNAncAs0uqR81G4ZB-aADfESyi1wgIqL4DZ5fw3EkhIEWFCqArAxuE7N3PxBsbY_Smaggzy6lyxK8DX0h0hA4etaw29oTRh93PO8H/s640/5511305.jpg" width="372" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Μετά ἀπό σύντομη παραμονή στήν Θεσσαλονίκη ἦλθε στή Νάουσα γιά νά
ἀποθεραθευθεῖ μέ τήν βοήθεια τοῦ λαμπροῦ πατριώτη γιατροῦ Ζαφειρίου
Λόγγου.<br />Ἐκεῖ, τόν Μάιο τοῦ 1907, ἔμαθε ὅτι ὁ πρώην ἀρχηγός τῶν
τοπικῶν κομιτατζήδων, ὁ βοεβόδας Ζλατάν, ζητεῖ νά τόν συνατήσει. Παρά
τίς ἐπιφυλάξεις τῶν Ναουσάιων φίλων του ὁ Ἄγρας ἀποφάσισε νά ἐπιδιώξει
αὐτή τήν συνάντηση μέ τήν ἐλπίδα νά ἐντάξει τόν Ζλατάν στίς δυνάμεις
τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί νά τόν ἀποσπάσει ἀπό τήν βουλγαρική προπαγάνδα.<br /><br />Ἄλλωστε
τό ἴδιο εἶχε ἐπιτύχει πρό ὀλίγων ἐτῶν ὁ Μητροπολίτης Καστορίας
Γερμανός Καραβαγγέλης μέ τόν πρώην βουλγαρίζοντα Καπετάν Κώττα, ὁ
ὁποπῖος θυσιάσθηκε τελικά γιά τήν Ἑλληνική ἰδέα. Δέν ὑπάρχουν
ἀποδείξεις γιά τόν ἰσχυρισμό ὅτι ὁ Ἄγρας ἤθελε νά συμμαχήσει μέ τόν
Ζλατάν γιά νά στραφοῦν ἐναντίον τῶν Τούρκων.<br /><br />Εἶναι λάθος νά
ἀποδίδονται στόν ἥρωα προθέσεις πού δέν εἶχε. Ὁ ἐκπεφρασμένος στόχος
του ἦταν νά φέρει τόν Ζλατάν στήν Ἀθήνα, γνωρίζοντας ὅτι πολλοί
ἐντόπιοι Μακεδόνες ἀποστάτησαν ἀπό τό Πατριαρχεῖο καί ἀπό τόν
Ἑλληνισμό, λόγῳ προπαγάνδας καί πιέσεων. Ἔτσι, λοιπόν, πῆρε μαζί
του μερικούς συντρόφους καί πῆγε στήν μοιραία συνάντηση.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg64qHmh1bhLwL33YffT-o4Y5SWvpcwohP39GKEGnH0eyZLytU35awfsMt1CPINiFubSNogAu8dHufcsQb2H_w_ZLLuXVkrYaOUaphI23Zu2Qc6O-JJJZg27LfBUKnNvsxS_M9qVvjhyphenhypheniDe/s1600/1167775.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg64qHmh1bhLwL33YffT-o4Y5SWvpcwohP39GKEGnH0eyZLytU35awfsMt1CPINiFubSNogAu8dHufcsQb2H_w_ZLLuXVkrYaOUaphI23Zu2Qc6O-JJJZg27LfBUKnNvsxS_M9qVvjhyphenhypheniDe/s640/1167775.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ὁ Ζλατάν καί ὁ αἰφνιδίως ἐμφανισθείς κομιταζῆς Κασάπτσε ἄφησαν τούς
ὑπόλοιπους καί συνέλαβαν τόν Ἄγρα καί τόν σλαβόφωνο Ἕλληνα Ἀντώνη
Μίγγα, ἔγγαμο ράφτη ἀπό τή Νάουσα. Ἐπί ἡμέρες τούς περιέφεραν δεμένους
στά χωριά, τούς διαπόμπευαν καί τούς βασάνιζαν.<br /><br />Τελικά τούς
θανάτωσαν δι' ἀπαγχονισμοῦ στίς 7 Ἰουνίου 1907. Ὁ Ζλατάν πρόδωσε τήν
ἐμπιστοσύνη πού τοῦ ἔδειξε ὁ Ἄγρας. Τά δύο ἑλληνόπουλα ἄφησαν τήν πνοή
τους ἐκεῖ ἐπάνω στήν καρυδιά , στήν φιλόξενη καί ἱστορική γῆ τῆς
Μακεδονίας. Ὁ Ἄγρας ὡς ἐθελοντής πού ἦλθε ἀπό τήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα γιά νά
μεταδώσει τήν στρατιωτική ἐμπειρία του. Ὁ Μίγγας ὡς ἐνόπιος πού
ἀγωνίσθηκε γιά τήν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας ἔστω κι ἄν διάφορες
ἱστορικές περιπέτειες τόν εἶχαν ἀναγκάσει νά χρησιμοποιεῖ ἕνα
ἑλληνοσλαβικό γλωσσικό ἰδίωμα. Τάφηκαν κάι μοιρολογήθηκαν ἀπό τίς
Μακεδόνισσες γυναῖκες.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-48_cgjF3gbF9nm-HsV_CwAc6QyF-hNkMa1sMtywUEsZ1DcrD2uh681xieKCAwQf1q_CH7A_e0cQni4eMr5yTTwTcPEF2AHcSgUgRBlLfoRO85ZytwyxEhxKUs89PiIl_anjwjhhQC3Ko/s1600/285251.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-48_cgjF3gbF9nm-HsV_CwAc6QyF-hNkMa1sMtywUEsZ1DcrD2uh681xieKCAwQf1q_CH7A_e0cQni4eMr5yTTwTcPEF2AHcSgUgRBlLfoRO85ZytwyxEhxKUs89PiIl_anjwjhhQC3Ko/s640/285251.jpg" width="436" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ἡ νεκρώσιμος Ἀκολουθία ἐψάλη τό Ψυχοσάββατο, παραμονή τῆς Πεντηκοστῆς.
Σήμερα τά λείψανά τους φυλάσσονται σέ μικρό ἐκκλησάκι - μνημεῖο
ἀκριβῶς στόν τόπο τῆς θυσίας τους, κοντά στόν σιδηροδρομικό σταθμό τοῦ
χωριοῦ Ἄγρας τοῦ Νομοῦ Πέλλης.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ1h0dwLtEfbUUh65gkDHN4OVwNT2YxY89g012rHmsOPP4UYhefvLtbPqsmOM5fp7WTEWQGvMedYe8PPz6X7j5kn5mz7k7Mq5wZdb5HDegrkllVzO4uRlOnZlBLPIeaniKKmOYHhcH7DAB/s1600/1605486.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="512" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ1h0dwLtEfbUUh65gkDHN4OVwNT2YxY89g012rHmsOPP4UYhefvLtbPqsmOM5fp7WTEWQGvMedYe8PPz6X7j5kn5mz7k7Mq5wZdb5HDegrkllVzO4uRlOnZlBLPIeaniKKmOYHhcH7DAB/s640/1605486.jpg" width="640" /></a></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ἡ θυσία τοῦ Σαράντη Ἀγαπηνοῦ, τοῦ Καπετάν Ἄγρα, ἐνέπνευσε πολλούς
ἐθελοντές πού ἔσπευσαν νά βοηθήσουν τόν Μακεδονικό Ἀγῶνα. Ἐνέπνευσε
ἐπίσης πολλούς ποιητές ὅπως τόν Ρήγα Γκόλφη, τόν Γεώργιο Σουρῆ κ.ἄ.<br /><br />Ἡ
Πηνελόπη Δέλτα τόν ἔκανε οἰκεῖο σέ ὅλους μας μέ "Τά Μυστικά τοῦ
Βάλτου", ἕνα βιβλίο πολύ δέν πρέπει νά λείπει ἀπό κανένα παιδικό
δωμάτιο.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmgycOJ5AsgLDwGujzUF_vf31ameNHtX5In883vEdlQOgeJ1x82YkPbc08ZdAVGghH-Irxd34uNfabWlQuOQt6hHIPq4BmVv3vYfsm5g3vBosOK-bDivp61-AOgGJKW6uBcMQ1awfLdU1N/s1600/896821.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmgycOJ5AsgLDwGujzUF_vf31ameNHtX5In883vEdlQOgeJ1x82YkPbc08ZdAVGghH-Irxd34uNfabWlQuOQt6hHIPq4BmVv3vYfsm5g3vBosOK-bDivp61-AOgGJKW6uBcMQ1awfLdU1N/s640/896821.jpg" width="438" /></a></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilN5qVybCwbMhCc45Ew2HGBTdEqj0eP2qu1mcg0rdtbZQ8qOqbrp8LZoU7RDPEUlmJTRKiCbEK-n_ReY9LUl-mn_Dpz-uB6Ii4BVpID1MzmblC-X1IH19aKzNAdLNc5b49MQbd9skOEAAV/s1600/5352190.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="512" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilN5qVybCwbMhCc45Ew2HGBTdEqj0eP2qu1mcg0rdtbZQ8qOqbrp8LZoU7RDPEUlmJTRKiCbEK-n_ReY9LUl-mn_Dpz-uB6Ii4BVpID1MzmblC-X1IH19aKzNAdLNc5b49MQbd9skOEAAV/s640/5352190.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ὁ ἀείμνηστος Φιλόλογος Θεόδωρος Κανελλόπουλος ἀπό τά Φιλιατρά ἔγραψε
μία πλήρη βιογραφία τοῦ Ἄγρα, ἡ ὁποία ἐξεδόθη τό 1958 καί ἐπανεξεδόθη
συμπληρωμένη τό 2003. Ὁ Δῆμος Γαργαλιάνων κάθε χρόνο ὀργανώνει
ἐκδηλώσεις μνήμης ὑπό τόν τίτλο "Ἀγαπήνεια", ἐνῶ ἔχει στήσει τιμητικό
ἀνδριάντα τοῦ ἥρωος.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJA2rxa21t8SXKN7ZytUDnxpV1nloyV77osYFVgclFlelgL5Asx_YJmeSd1c_gpI5ZmQSBRejUJpqeuS4spWGs9wX0IqAwNiI0_-aBkDVRAF3BcIcdm0SyjcDPNC49dA-Q6qa9VBtRQeXL/s1600/3709665.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="418" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJA2rxa21t8SXKN7ZytUDnxpV1nloyV77osYFVgclFlelgL5Asx_YJmeSd1c_gpI5ZmQSBRejUJpqeuS4spWGs9wX0IqAwNiI0_-aBkDVRAF3BcIcdm0SyjcDPNC49dA-Q6qa9VBtRQeXL/s640/3709665.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Ἐδέσσης τιμᾶ τήν μνήμη
τοῦ Ἄγρα καί τοῦ Μίγγα ἐκεῖ ἀκριβῶς πού εἶδαν γιά τελευταία φορά τό
φῶς τοῦ ἥλιου. Αἰωνία τους ἡ μνήμη! Δέν θά τούς ξεχάσουμε. Δέν πρέπει
νά τούς ξεχάσουμε.<br /><span></span></span></span><b><br />ΠΗΓΕΣ</b><br /><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><strong>Κωνσταντίνος Χολέβας</strong><br /><em>Πολιτικός Ἐπιστήμων</em> (<em>Σημ. Εὐχαριστῶ τόν ὀδοντίατρο Ἀθανάσιο Τερζάκη, μελετητή τοῦ βίου τοῦ Καπετάν Ἄγρα, γιά τίς πληροφορίες πού μοῦ παρέσχε</em>). Κ.Χ. 28-5-2007<br /><span style="font-weight: bold;">TO KLYSMA</span><br /><span style="font-weight: bold;">ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ</span><br /><span>ΕΚΔΟΣΕΙΣ''ΑΓΓΕΛΑΚΗ''</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
</div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-84265727868554531862015-06-06T14:23:00.000+03:002015-06-06T14:23:15.958+03:006 ΙΟΥΝΙΟΥ 1822. Η ΠΥΡΠΟΛΗΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΝΑΥΑΡΧΙΔΑΣ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΧΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΑΡΗ.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: tahoma,arial,helvetica,sans-serif;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJFa7gLoW1YQP51O3pOFeSfb_R0btYnNNa7CkZJ6M74FwwOTUFuCL1DmZjI_n9hZXRErW20rhqMoGiX0Tp0Bf_IoHGVzKHt8MqnXOIGF5r-KWNxRnYBJJ5_YKt7si8j1UY3I-9SxTRg2_l/s1600/YTYTTTTDDTDT1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJFa7gLoW1YQP51O3pOFeSfb_R0btYnNNa7CkZJ6M74FwwOTUFuCL1DmZjI_n9hZXRErW20rhqMoGiX0Tp0Bf_IoHGVzKHt8MqnXOIGF5r-KWNxRnYBJJ5_YKt7si8j1UY3I-9SxTRg2_l/s640/YTYTTTTDDTDT1.jpg" width="456" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Τον
Ιούνιο του 1822, αφού ο ελληνικός στόλος, στον οποίο συμμετείχε δεν
κατάφερε να σώσει τη Χίο από τις τρομερές τουρκικές σφαγές, ο Κανάρης
ανέλαβε να βάλει μπουρλότο στην τουρκική ναυαρχίδα του Καπετάν Πασά Καρά
Αλή, την επικεφαλής του στόλου που έκαψε το νησί. </span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Την επιχείρηση θα εκτελούσαν τα πυρπολικά του Κανάρη και του Πιπίνου. </span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Στο
εγχείρημα βοήθησαν δύο παράγοντες: αφενός ότι η νύχτα ήταν πολύ σκοτεινή
καθώς δεν είχε φεγγάρι και αφετέρου ότι στο κατάφωτο κατάστρωμα της
ναυαρχίδας οι Τούρκοι, κάπου δυό χιλιάδες, γιόρταζαν το Μπαϊράμι κι έτσι
τα μέτρα φρούρησης ήταν ελλιπή.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcQ7w_EvfMCYFK4or7R7CshMFbX07JitkBcBymshJsL03VHVC9xkqUwSQSbL_QEdX_OCWQi6byJLSzFeOmwY3GYk0AfTfbqJQ8P-0D9Um3aV5Lbs5vSikY1CFLQ1jhSTX0IBXjIq0bDxZn/s1600/7069614.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcQ7w_EvfMCYFK4or7R7CshMFbX07JitkBcBymshJsL03VHVC9xkqUwSQSbL_QEdX_OCWQi6byJLSzFeOmwY3GYk0AfTfbqJQ8P-0D9Um3aV5Lbs5vSikY1CFLQ1jhSTX0IBXjIq0bDxZn/s640/7069614.jpg" width="512" /></a></div>
<br />
<div class="paragraph editable-text" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Έτσι
την σκοτεινή νύχτα της 6ης Ιουνίου του 1822, ο Κανάρης μαζί με τον
Υδραίο Πιπίνο και με 42 αποφασισμένους συντρόφους πλέοντας αργά
κατευθύνθηκαν στο λιμάνι της Χίου όπου βρισκόταν ο τουρκικός στόλος υπό
την διεύθυνση του ναυάρχου Καρά Αλή. </span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Οι Τούρκοι όπως είπαμε γλεντούσαν καθώς γιόρταζαν την τελευταία ημέρα του ραμαζανιού.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Στην ναυαρχίδα «καπιτανάτα» που ήταν κατάφωτη, βρίσκονταν όλοι οι αξιωματούχοι του στόλου.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Ο
Κανάρης και οι άνδρες του με χίλιες προφυλάξεις κατάφεραν να κολλήσουν
το πυρπολικό τους στην ναυαρχίδα και να βάλουν φωτιά. Σε λίγα λεπτά η
ναυαρχίδα γίνεται παρανάλωμα του πυρός, τινάζοντας στον αέρα
περισσότερους από 2000 Τούρκους.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Μεταξύ
αυτών ο ναύαρχος Καρά Αλής, οι καλύτεροι αξιωματικοί του και πολλοί
ναύτες. Το πυρπολικό του Πιπίνου προσέγγισε την υποναυαρχίδα αλλά δεν
κατάφερε να την καταστρέψει. Της προκάλεσε όμως αρκετές ζημιές.</span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Η ανατίναξη
της τουρκικής ναυαρχίδας υπήρξε ένα από τα χαρακτηριστικότερα γεγονότα
του κατά θάλασσαν αγώνα, έκανε δε πολύ μεγάλη εντύπωση στην Ευρώπη. </span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Χρησιμοποιώντας
σημερινή ορολογία, θα λέγαμε ότι βοήθησε επικοινωνιακά πολύ την
Επανάσταση. Και μεταξύ των επαναστατημένων Ελλήνων και μεταξύ των
Ευρωπαίων, ο Κανάρης πλέον ήταν ήρωας.</span></span><br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjbtB8It42n6s6OpMpORZ6MAWfocTG0onbon9cU5S1dDYV72g8bU6dcIE0ZTUPPvB841jnYoOTx4ts5a53In3A6pBaYn4x2bv8leUD88vUXdUAYZ_lzhO9PNTwJURSA0gD4e4_0iJGhn9-/s1600/800px-Konstantinos_Kanaris_heart_preserved.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjbtB8It42n6s6OpMpORZ6MAWfocTG0onbon9cU5S1dDYV72g8bU6dcIE0ZTUPPvB841jnYoOTx4ts5a53In3A6pBaYn4x2bv8leUD88vUXdUAYZ_lzhO9PNTwJURSA0gD4e4_0iJGhn9-/s640/800px-Konstantinos_Kanaris_heart_preserved.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>Η ασημένια λήκυθος όπου φυλάσσεται η καρδιά του Κανάρη, με επιγραφή "<i>Χαίρε καρδία Ναυάρχου Κανάρη</i>" (Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα)</b></span></td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> <table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs3aaYV7DRUyjPokzzOi-Ls8i4JfWw0CuH1h9vWkb3gG-rz5P_xniBKcqY-dcgm56CQ9HZVxz2A1oncipRO7H9oF60hK0hmFzu6DJGpUUG71HLh1nhUuxsTbMDoGsbDN2ydMMM7b9-6P7-/s1600/%25CE%25A3%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25B3%25CE%25BC%25CE%25B9%25CF%258C%25CF%2584%25CF%2585%25CF%2580%25CE%25BF+%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C+2015-06-06+14%253A15%253A30.png" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="470" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs3aaYV7DRUyjPokzzOi-Ls8i4JfWw0CuH1h9vWkb3gG-rz5P_xniBKcqY-dcgm56CQ9HZVxz2A1oncipRO7H9oF60hK0hmFzu6DJGpUUG71HLh1nhUuxsTbMDoGsbDN2ydMMM7b9-6P7-/s640/%25CE%25A3%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25B3%25CE%25BC%25CE%25B9%25CF%258C%25CF%2584%25CF%2585%25CF%2580%25CE%25BF+%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C+2015-06-06+14%253A15%253A30.png" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"> </td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"> </td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"> </td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"> </td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"> </td></tr>
</tbody></table>
</span></span></div>
</div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-52363096044652513462015-06-05T12:10:00.001+03:002015-06-05T12:16:18.164+03:005 ΙΟΥΝΙΟΥ 1825: Κοτσαμπάσηδες, κλήρος και πολιτικοί δολοφονούν τον ελεύθερο και ανένταχτο ήρωα ΟΔΥΣΣΕΑ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟ!!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDeS8Wq-B7JCzZJ8wXBkjQ3GqaB9oOXheHVaUCmhwq3KsyIIztQK_bkmlDTrIB1XVE7ZXh6EG6eWqBtggHQpYCj1izQ6R2fOUMHsXPlnrdBfimGpC8xSjMZl8F_KOxO6KpRs1iGQcSBDvh/s1600/%25CE%259F-%25CE%259F%25CE%25B4%25CF%2585%25CF%2583%25CF%2583%25CE%25AD%25CE%25B1%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25BD%25CE%25B4%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%258D%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDeS8Wq-B7JCzZJ8wXBkjQ3GqaB9oOXheHVaUCmhwq3KsyIIztQK_bkmlDTrIB1XVE7ZXh6EG6eWqBtggHQpYCj1izQ6R2fOUMHsXPlnrdBfimGpC8xSjMZl8F_KOxO6KpRs1iGQcSBDvh/s640/%25CE%259F-%25CE%259F%25CE%25B4%25CF%2585%25CF%2583%25CF%2583%25CE%25AD%25CE%25B1%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25BD%25CE%25B4%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%258D%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" width="602" /></a></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ίσως
ένας από τους πιο παρεξηγημένους αγωνιστές του Εικοσιένα από την
μετεπαναστατική ιστοριογραφία στέκεται ο Οδυσσέας Ανδρούτσος. Είναι
αλήθεια ότι από την προεπαναστατική του δράση είχε αποκτήσει αντιπάθειες
λόγω κυρίως της συναναστροφής του με τον μέντορα του Αλή πασά.</span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Όταν ήρθε
όμως η ώρα δεν άργησε να ταυτιστεί με τον σκοπό του Αγώνα. Δυστυχώς,
ίσως λόγω της ευφυΐας του συνδυαζόμενη με τις στρατηγικές του ικανότητες
και ακόμα παραπάνω, της ικανότητάς του να βλέπει όσο κανείς άλλος την
ανάγκη για κοινωνική αποκατάσταση μετά την εθνική υπήρξε εχθρός του
συμπλέγματος του Μαυροκορδάτου(με την Σουλιώτικη φρουρά του) και του
Υδραιοσπετσιώτικου τοπικισμού ο οποίος έχοντας και οικονομική ισχύ αλλά
και στρατιωτική ήταν καθοριστικός παράγοντας για τα δυστυχήματα της
Επανάστασης.</span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Αφήνοντας στην άκρη της πράξεις της ζωής του θα παραθέσω κάποια πράγματα για τις πράξεις του λίγο πριν το τέλος της…</span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Όπως είπα
ήταν εχθρός του φαναριωτοϋδραίικου συστήματος και εξαιρετικά αγαπητός
στον λαό της Ανατολικής Στερεάς. Φυσικά δεν έλειψαν και οι ενέργειες
σκληρότητας που επέδειξε σε ορισμένες περιπτώσεις ο Οδυσσέας(βλ.σφαγή
Νούτσου-Παλάσκα). Την πρώτη αλήθεια όμως την αποτυπώνει και ο Βρετανός
Humphreys όπου λέει για τον Ανδρούτσο:</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b> «Ανάμεσα
στους προύχοντες και τους πλούσιους δεν ήταν αγαπητός, γιατί γύρευε τα
βάρη του πολέμου να τα μοιράζονται όμοια πλούσιοι και φτωχοί, πράμα
ολότελα αντίθετο στην καθιερωμένη συνήθεια». </b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Οι εχθροί
του δεν αρκέστηκαν φυσικά στην αντιπάθεια εκ του μακρόθεν…αλλά γύρεψαν
να τον φάνε. Να πως περιγράφει ο ίδιος σε γράμμα του στον
Στανχοπ(Stanhope):</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b> «Σας αναφέρω
δε τούτο, διότι τρεις με επυροβόλησαν. Την πρώτην φοράν εις Ναύπλιον.
Καθ’όλας αυτάς τας περιπτώσεις συνέλαβα τους ενόχους και τους παρουσίασα
προσωπικώς εις την Κυβέρνησιν. Εις την πρώτην περίστασιν η Κυβέρνησις
είπεν ότι θα δικασθούν την επομένην. Το πρωΐ, ενώ εκαθήμην εις το
παράθυρόν και επερίμενα την δίκην, εκ δευτέρου με επυροβόλησαν. Αμέσως
έτρεξα και συνέλαβα τους κακούργους και τους παρουσίασα πάλι εις την
Κυβέρνησιν, μ’απεκρίθησαν δε ότι την επιούσαν θέλουν δικασθή. Επερίμενα.
Αλλά την επομένην είδα αιφνιδίως τους αυτούς να με πυροβολήσωσι δια
τρίτην φοράν. Πάλιν τους συνέλαβα και τους παρέδωκα εξ νέου εις χείρας
της Κυβερνήσεως και έκτοτε ανεχώρησα δια τον στρατόν. Μόλις δε είχα
αναχωρήσει και εις το δρόμον λαμβάνω γράμμα από τον Σκώτο λοχαγόν
Φίνλαιϊν, ο οποίος με παρεκάλει να ταχύνω προς αυτόν, επειδή η ζωή μου
και η ιδική του ευρίσκοντο εις κίνδυνον, αφού ενταμώθημεν,
επληροφορήθην, ότι η Κυβέρνησις έστειλεν έναν άνθρωπον, ο οποίος του
επρόσφερε δέκα χιλιάδες τάλληρα, δια να παραδώσει την οικίαν μου(την
σπηλιά του εννοεί) εις αυτόν τον απεσταλμένο… Είκοσι έως τριάκοντα
άνθρωποι πληρωμένοι από τους αισχρούς κυβερνήτας μας παραφυλάττουσι να
εύρουν ευκαιρία να με δολοφονήσουν».</b></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Για να
μην τα πολυλογάμε ο Ανδρούτσος αφού παραδόθηκε, φυλακίστηκε στον
Φραγκόπυργο της Ακρόπολης(δεν υπάρχει τώρα). Και ίσως αυτό δεν ήταν
αρκετό για την Κυβέρνηση που είχε τάξει την αρχιστρατηγία της Ανατολικής
Ελλάδος στον πρώην φίλο του Δυσσέα, τον Γκούρα ο οποίος είχε ενταχθεί
στον νταϊφά του Ανδρούτσου με αρμοδιότητα να του κρατάει το σκυλί, τον
Σαμψώνη…</span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Καθώς
βρισκόταν στο κελί του ο Ανδρούτσος τα ξημερώματα μεταξύ 4 και 5 Ιούνη
ένας ήταν ο μάρτυρας της των δραματικών τελευταίων στιγμών του ο σκοπός <span style="font-weight: bold;">Κωνσταντίνος Καλατζής</span>. Γέρος πια εξιστόρησε όλα όσα θυμόταν στον δικηγόρο <span style="font-weight: bold;">Σπ. Φόρτη</span> κι’αυτός έπειτα από χρόνια στις <span style="font-weight: bold;">25 Δεκέμβρη του 1898</span> δημοσίευσε αυτή την αφήγηση στην εφημερίδα <span style="font-weight: bold;">«Καιροί»</span>. Να λοιπόν οι τελευταίες στιγμές του Δυσσέα:</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-n219H4ahryXW7vfxcnM3qm9N9K2tY62uIHXnOGoqeAorlVkUsTYeGpOz2OFvSlgvNYTJkgmhvqxpF8FHOfcQg_CUjsRnTbgovjKP9ojTQSuG75PUcERUd8py6SaX5_3xTTCCi09fcIs9/s1600/gravia.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="584" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-n219H4ahryXW7vfxcnM3qm9N9K2tY62uIHXnOGoqeAorlVkUsTYeGpOz2OFvSlgvNYTJkgmhvqxpF8FHOfcQg_CUjsRnTbgovjKP9ojTQSuG75PUcERUd8py6SaX5_3xTTCCi09fcIs9/s640/gravia.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> </span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>«…Ήτο η Τρίτη
των Χριστουγέννων του 1863 έτους ημέρα, ενθυμούμε καλώς την εποχήν την
εσημείωσα διότι μοι επροξένησε βαθειά αύτη εντύπωσιν και φρίκην εξ όσων
κατ’αυτήν ήκουσα και απεμνημόνευσα. </b><br />
<b> Περί την εσπέραν
της ημέρας ταύτης, χάριν της μεγάλης εορτής, μας επεσκέφθη ο αείμνηστος
της φάλαγγας ταγματάρχης, ο γεναίος εκείνος του ιερού αγώνος
στρατιώτης, ο λεβέντης και ευθυτενής ως υψίκορμος κυπάρισσος γέρων
Κωνσταντίνος Καλατζής. Επειδή ην χειμών δριμύς τον ωδήγησα εις το
χειμωνιάτιοκο, όπου ην η εστία, εν η έλαμπε και διέπρεπε πυρά ωραία και
ζηλευτή, τρεφόμενη από ξηράς σχίνων και κοτίνων ρίζας.</b><br />
<b> Μετά τας
αμοιβαίας επι ταις εορταίς ευχάς, εγώ, όστις εμμανώς ηγάπων τας ιστορίας
και τα διηγήματα του ιερού αγώνος, εξ ων πλείστα πολλάκις είχεν ημίν
διηγηθή ο καλός ταγματάρχης ιδίως δ’επειδή, ως εγίγνωσκον, ην αυτόπτης
των κατά την τελευτήν του στρατηγού και αυτήκοος, τον παρεκάλεσα θερμώς
να μας διηγηθή ταύτα. Εις την παράκλησιν μου βαρύ στενάξας και μετά
μεγάλην του γεναίου στήθους ανάπλασιν, μοι απήντησε: «Τι τα θέλεις αυτά
τώρα παιδί μου, αυτά πέρασαν πλέον, ας όψονται οι αίτιοι» ,εδίσταζε να
αρχίση. Τη επιμόνω όμως παρακλήσει μου προβάντος εκ περιέργειας μέχρι
φορτικότητος, ήρξατο διηγούμενος τα της τελευτής του στρατηγού ως εξής:</b><br />
<b>« -Επειδή
επιμένετε τόσον, ακούστε πως συνέβη του στρατηγού ο θάνατος, από καιρόν
τον είχον φυλακίσει εις την μεγάλην της Ακροπόλεως Κουλιάν, του είχαν
βάλει εις τα χέρια και τα πόδια σίδερα με μπάλαις βαρειαίς, τροφήν δεν
του έδιναν τακτικά, ούτε καλήν, ούτε στρώμα. Όταν εγώ τον είδα εις την
φυλακήν ήτο ανάλλαγος, λερωμένος, κουρελιασμένος με ένα κοντοκάππι και
με τον ιστορικόν καλογηρόσκουφον λυγδωμένο από την λέρα.</b><br />
<b> Την νύκτα
εκείνην όπου εχάθη, εγώ ήμουν σκοπός εις την πόρτα της Κούλιας, η οποία
ήταν κλειδωμένη. Ήτο νύκτα πολύ σκοτεινή δεν έβλεπες το δάκτυλό σουμ
έπεφτε ψιλή βροχή και ήμην τυλιγμένος με τη κάππαν μου, ήσα περασμένα τα
μεσάνυχτα , όταν βλέπω τέσσαρας άνδρες να έρχωνται προς την φυλακήν.</b><br />
<b> Ο ένας κρατούσε
φανάρι, ήσαν δε αρματωμένοι καλά, ένας άλλος εστάθη ολίγον μακράν και
δεν τον είδον καλά ποίος ήτο, αλλ’ως εννόησα ήτο ο επι κεφαλής των, ήτο η
έφοδος προς επιθεώρησιν της φυλακής, ήσαν γνωστοί μου, ο
Τριανταφυλλίνας(το είχε χαστουκίσει ο Δυσσέας μπροστά σ’όλο το
στρατόπεδο κάποτε και το κράταγε**), ο Τσαμάρας και ο Μαμούρης( ξάδερφος
του Γκούρα) και ένας στρατιώτης Σουλιώτης, του οποίου δεν ενθυμούμαι
τώρα το όνομα.</b><br />
<b> Άμα επλησίασαν
αμέσως έγινεν «αλλαγή» και αντ’εμού έθεσαν σκοπόν τον στρατιώτην
εκείνον, εγώ δε διετάχθην αμέσως να υπάγω να κοιμηθώ. Αμέσως
απεμακρύνθην εις το σκότος. Αλλ’υποπτευθείς απαίσια δια τον στρατηγόν
κρυφά κατεσκόπευον τας κινήσεις των, πλησιάσας ικανώς απαρατήρητος ως εκ
του ψηλαφητού σκότους, ήκουσα τον κρότον των κλείθρων της φυλακής. Την
άνοιξαν και εισήλθον εις τον Πύργος οι τρεις, ο δε σκοπός έστεκεν εις
την μισοανοιχτήν πόρταν της φυλακής. Άμα εισήλθον αυτοί μέσα, ηκούσθη ο
κρότος των αλυσίδων των δεσμών του στρατηγού, όστις βεβαίως με την
απροσδόκητον ταύτην επίσκεψιν θα εσηκώθη. Τον ήκουσα να λέγει προς
αυτούς : ” Ωρέ ξέρω καλά ποιος σας έστειλε σας εδώ και γιατί ήρθατε
τέτοια ώρα εδώ μέσα. Δε μ’λύνετε τόνα χέρι να σας δείξω ποιος είμαι και
πως με λένε; Αυταίς εδώ τις σαπιοκοιλιαίς δεν τις συνερίζομαι, μα συ
μωρέ Γιάννη(Μαμούρης), γιατί;”</b><br />
<b> Εις ταύτα
αμέσως, ως ενόησα εκ της ταραχής η οποία ηκολούθησεν, επετέθησαν κατά
του δέσμιου. Ήκουσα το βόγγημα, τους αναστεναγμούς και μούγκρισμα του
λεονταριού εκείνου και η καρδία μου εραγίζετο. Και μετά ταύτα σιωπή
τελεία…</b><br />
<b> Μετ’ολίγον είδον
τους τέσσαρας να βαδίζωσιν προς το τείχος της Ακροπόλεως το βλέπον προς
το μέρος του Μακρυγιάννη με το φανάρι. Εκεί ηκούετο κτύπος όμοιος με
εκείνον που γίνεται όταν εμπήγουν στύλον εις την γην.</b><br />
<b> Κατόπιν τους
είδα πάλιν να γυρίζουν εις την Κούλιαν, αφ’όπου επήραν βαρύ τι πράγμα
και το επήγαν μαζί μετά δυσκολίας εις το μέρον όπου ήκουον τον κρότον.
Εκεί κάτι έκαμον ανακατευόμενοι και μετ’ολίγον πάλιν ήκουσα κτύπον
πέτρας η οποία κτυπά επί της άλλης πέτρας. Αμέσως δε μετά τούτο εκείνοι
μεν έγιναν άφαντοι, εγώ δε σιγά επήγα εις το κατάλυμά μου.</b><br />
<b> Το πρωΐ άμα
εσηκώθην έμαθον ότι είχε διαδοθή πανταχού, ότι ο Οδυσσέας δραπετεύσας
την νύχταν και θελήσας δια σχοινίου δεδεμένου να καταβή από το τείχος
της Ακροπόλεως, κοπέντος του σχοινίου, κατέπεσεν από του ύψους και
εφονεύθη.</b><br />
<b> Όπως όλος ο
κόσμος επήγα και εγώ και είδα τα εξής: Εις μέρος όπου ήκουον τους
κτύπους ήτο μπηγμένο μεγάλο παλούκι, δεμένο εις αυτό ακόμη τεμάχιον
τριχιάς της οποίας η άκρη εφαίνεντο ξασμένη. Όταν δε επήγα κάτω είδον το
πτώμα του ατυχούς στρατηγού φέρον εις την μέσην δεμένον από έξω από το
κοντοκάππι του ένα μακρύ κομμάτι τριχιάς. Το στόμα του ήταν
καταματωμένον, το επάνω και το κάτω χείλος του ήταν κομμένα σαν
δαχτυλίδι στρογγυλά, σαν να το χτύπησε κανείς και να τά’κοψε με το στόμα
ντουφεκιού ή πιστόλας.</b><br />
<b> Ο λαιμός του
είχε μαυρίλας και σημάδια από νύχια, εστάλη ένας άλλος γιατρός να κάμη
νεκροψίαν και έθεσεν περί του θανάτου του, έμαθα δε ότι, επειδή
επιστοποίησεν ότι ο θάνατος προήλθεν εκ βίας διότι τα σημεία αυτής ήσαν
φανερά, έσχισαν την έκθεσιν αυτού και έκαμαν άλλην(*) δια της οποίας
εβεβαιούτο ότι του στρατηγού ο θάνατος προήλθεν εκ πτώσεως από μέρους
υψηλού, μετά ταύτα έγινεν η κηδεία του πολύ καταφρονεμένη και χειροτέρα
και του τελευταίου καταδίκου, τον έθαψαν σαν σκυλί εις τον ναόν του
Αγίου Δημητρίου προς δυσμάς της Ακροπόλεως.»</b>
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Χώρια
από τους φυσικούς αυτουργούς που περιέγραψε ο Καλατζής, αυτός που τους
έστειλε, που τον γνωρίζει όπως είπε ο Ανδρούτσος, ήταν ο Γκούρας που
τυφλωμένος από τα ταξίματα δεν λογάριασε τίποτα. Την ενοχή του την
παραδέχτηκε και ο ίδιος στον Μακρυγιάννη: Μιλώντας ο Μακρυγιάννης στον
Γκουρα <b>«” Όχι ‘σ
ένα μήνα να σε βιάζουν να φύγουν. Σου βάλαν υποψίες οι απατεώνες ότι θα
σε σκοτώσω μ’ απιστιά εξαιτίας του Δυσσέα, οπού τον σκότωσες. Αδελφέ,
δεν έπρεπε να γένη αυτό εις τον ευεργέτη σου και να ‘ρθη από σένα. Τώρα
έγινε.»</b></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqW46q-wDutlXWGOFHGFa8vKp0EU2pHyfWwHOrWn8d4jJ42Rg3KROl0HLKS3Bi6eeDywUfsr_yndD59FXHrELHvn-pMJPo4pedlmx0mWLH_wvZ2DwiwNYtXwpBZf-2XVmT1n9Wgpwyps7H/s1600/300px-Odysseas-androutsos.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqW46q-wDutlXWGOFHGFa8vKp0EU2pHyfWwHOrWn8d4jJ42Rg3KROl0HLKS3Bi6eeDywUfsr_yndD59FXHrELHvn-pMJPo4pedlmx0mWLH_wvZ2DwiwNYtXwpBZf-2XVmT1n9Wgpwyps7H/s400/300px-Odysseas-androutsos.jpg" width="272" /></a></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ο μεγάλος <span style="font-weight: bold;">Δημήτρης Φωτιάδης</span> γράφει για τους υπαίτιους της δολοφονίας:<br />
<b>«Τη δολοφονία του
Αντρούτσου την οργάνωσαν ο Μαυροκορδάτος κι ο Κωλλέτης και την απόπειρα
ενάντια στον Τρελόνι οι Εγγλέζοι με τον Μαυροκορδάτο, γιατί ενώ τον
είχαν στείλει για πράκτορα, είχε την αποκοτιά να επηρεαστεί από τον
αγώνα του λαού μας για τη λευτεριά του κι αρνήθηκε να παίξει το παιχνίδι
τους»</b>
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>Ο Μπάμπης Άννινος</b> «Ιστορικά Σημειώματα» σ.87 γράφει:<b>Τ</b>ην νύχτα της 5<sup>ης</sup> Ιουνίου
του 1825 με εντολή του πρώην αδελφικού φίλου του Οδυσσέα Γκούρα, οι
Μήτρος Τριανταφυλίνας ο Παπακώστας Τζαμάλας ο Γιάννης Μαμούρης και ένας
παπάς αγνώστων στοιχείων έγιναν οι δήμιοι του Οδυσσέα: <b>«Η
ανάμιξη δε του ανόσιου ιερέως εις το έγκλημα η αναφερόμενη υπό του
Σουρμελή, μαρτυρείται υπό της παραδόσεως, αναφέρεται δε και αλλαχού»</b></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Τα βασανιστήρια του Οδυσσέα κράτησαν ώρες ατελείωτες. Εκείνοι ρωτούσαν για να τους πει που έκρυβε τον θησαυρό του. Μετά από ώρες κακοποίησης κι ενώ οι άλλοι τον ακινητοποίησαν <b>ο ανελέητος παπάς εφάρμοσε την μέθοδο του στριψίματος των όρχεων.</b>
Ακολούθησε ένα ουρλιαχτό πόνου ένα βογκητό σπαρακτικό και μία σειρά από
αναστεναγμούς. Ο Οδυσσέας άφησε την τελευταία του πνοή. Τότε τον έδεσαν
από ένα σχοινί και τον πέταξαν πάνω απ’ το φρούριο για να φανεί σαν
ατύχημα.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoTableGrid" style="border-collapse: collapse; margin-left: 0px; margin-right: 0px; text-align: left; width: 20px;">
<tbody>
<tr>
<td style="background-color: transparent; border-color: rgb(236, 233, 216); border-style: initial; border-width: initial; padding: 0cm 5.4pt; width: 81pt;" valign="top" width="108"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span></td>
<td style="background-color: transparent; border-color: rgb(236, 233, 216); border-style: initial; border-width: initial; padding: 0cm 5.4pt; width: 312.25pt;" valign="top" width="416"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span></td>
</tr>
</tbody>
</table>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-weight: bold;">(*)</span>Ο
νέος ιατροδικαστής ήταν ο «φιλέλληνας¨ Ιταλός Vitali ο οποίος
δείχνοντας την αντικειμενικότητά του γράφει στην ιατροδικαστική του
έκθεση: <b>«…επέφερον(τα τραύματα) αυτοστιγμεί τον θάνατον, άξιον εις κακούργον προδότην της πατρίδος»….</b></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>Ο
νεκρός Οδυσσέας τάφηκε στο μικρό ναό των Ασωμάτων στους πρόποδες της
Ακροπόλεως και μετά από οκτώ χρόνια η γυναίκα του πραγματοποίησε εκταφή
των οστών, τα οποία κατέθεσε σε κάποιον από τους ναούς της πόλης. Εν τω
μεταξύ ο διασυρμός του αγωνιστή συνεχιζόταν και μετά το θάνατό του. Για
σαράντα ολόκληρα χρόνια τον αναθεμάτιζαν ως προδότη και κανείς δεν ήξερε
πού βρίσκονται τα οστά του. Εδέησε όμως έστω και καθυστερημένα η
πολιτεία να αναγνωρίσει την προσφορά του ήρωα και να του αποδώσει τις
στοιχειώδεις τιμές, την Κυριακή 21/2/1865 κατά την τέλεση μνημοσύνου στη
Μητρόπολη και τη μετακομιδή των οστών του στο Α` Νεκροταφείο. Εστω και
αργά αυτή η δικαίωση ήταν σημαντική αν και στη συνείδηση του λαού ο
Ανδρούτσος ήταν πάντα δικαιωμένος.</b></span></span></div>
<br />
ΠΗΓΕΣ<br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b></b></span></span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-weight: bold;">1)</span>http://kleftouria.blogspot.com/2008/04/1821_19.html<br />
<span style="font-weight: bold;">(2)</span>Humphreys,Pictures of Greece,τ.β,σελ.210<br />
<span style="font-weight: bold;">(3)</span>Φωτιάδη-Καραισκάκης,σελ.383</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>(5)</b> το κλύσμα</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-weight: bold;">(4)</span>Δημήτρης Φωτιάδης,Καραισκάκης,σελ431 </span></div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-2086738540320433852015-06-02T14:00:00.000+03:002015-06-02T14:00:51.157+03:00 Στο Κοντομαρί Χανίων διαπράχτηκε η πρώτη μαζική εκτέλεση αμάχων στην κατεχόμενη Ευρώπη. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnI7aZis0zXigm-IqnZ03fJ_Ay2CrD8rWzi4Z552sXVBcDIYsP_yMuyax1SmOwr4K2i_9KXGENB2tOJwcTDMiDFHpM0j2pdc5dGy88dFVX0SEJDOp_t95O4etINagijNjx6uzPAIQOCU_p/s1600/4344_orig.png" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="425" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnI7aZis0zXigm-IqnZ03fJ_Ay2CrD8rWzi4Z552sXVBcDIYsP_yMuyax1SmOwr4K2i_9KXGENB2tOJwcTDMiDFHpM0j2pdc5dGy88dFVX0SEJDOp_t95O4etINagijNjx6uzPAIQOCU_p/s640/4344_orig.png" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b>H XAΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ</b></td></tr>
</tbody></table>
</b><br />
<br />
<b>Φωτογραφίες: Γερμανικό Ομοσπονδιακό Αρχείο</b><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Την επόμενη μέρα μετά την τελική επικράτηση των δυνάμεων του Άξονα στη Μάχη της Κρήτης, οι στρατιώτες της ναζιστικής Γερμανίας προχωρούν, για αντίποινα στην πρωτοφανή αντίσταση που αντιμετώπισαν από τις δυνάμεις Ελλήνων και Συμμάχων, στην εκτέλεση όλων των ανδρών του χωριού Κοντομαρί Χανίων.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Η Μάχη της Κρήτης υπήρξε ανελέητη και καταστροφική για τους Γερμανούς, οι οποίοι είχαν βαριές απώλειες, με σημαντικότερη συνέπεια την αχρήστευση ενός σημαντικού όπλου της ναζιστικής πολεμικής μηχανής: τους αλεξιπτωτιστές, οι οποίοι αν και είχαν παίξει καθοριστικό ρόλο στην ναζιστική επιτυχία στην ευρωπαϊκή ήπειρο, στη μάχη της Κρήτης είχαν τέτοιες απώλειες που πλέον δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε σε τέτοιο βαθμό μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. </span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiHhJato-vQpM5LzLoyPFBnX1Kqx6lCOKkTgar8ZHpKxdxluWUXh2v1HBH-75B9Rn7A-bpvf2t_RhIiIvWM3tBEzuhOMKH2kfZj5yQ53Ow3Q3UWAuCTJBk0O0f6BOfPoG01F9XVuFNEhiY/s1600/6773305_orig.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiHhJato-vQpM5LzLoyPFBnX1Kqx6lCOKkTgar8ZHpKxdxluWUXh2v1HBH-75B9Rn7A-bpvf2t_RhIiIvWM3tBEzuhOMKH2kfZj5yQ53Ow3Q3UWAuCTJBk0O0f6BOfPoG01F9XVuFNEhiY/s640/6773305_orig.png" width="640" /></a></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Οι Γερμανοί αποφάσισαν σκληρά αντίποινα στον τοπικό πληθυσμό και από την επομένη της λήξης της μάχης, επιδόθηκαν στην φρικιαστική εκδίκησή τους.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Την επομένη της ήττας των Ελλήνων και Συμμάχων, μια μονάδα αλεξιπτωτιστών υπό τον υπολοχαγό Horst Trebes, ως αντίποινα κατά του λαού που προέβαλλε λυσσαλέα αντίσταση με αποτέλεσμα οι Γερμανοί, αν και νικητές να έχουν περισσότερες απώλειες από τους ηττημένους, εισέβαλλαν στο χωριό Κοντομαρί.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Μετά το τέλος του Πολέμου ειπώθηκε πως την εντολή για τη σφαγή έδωσε ο στρατηγός <span style="color: red; font-weight: bold;">Kurt Student</span> ο οποίος αποκάλυψε στη δίκη της Νυρεμβέργης ότι διατάχθηκε από τον ίδιο τον <span style="color: red; font-weight: bold;">Hermann Göring,</span> τον επικεφαλής της γερμανικής αεροπορίας.</span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUWDkHfzlNuftvipPSAn41vm3AAXG7qQ4u_4m_-fypIQ2RrjX3onMLUXxsm2SqbllrOUxRm59u1JVrfXksMJn3O0nEvy_yXM28qLwV4SadinFZO-2VOtb1DQLU-BgjWVxOjdn4lnsQ2GK7/s1600/3885683_orig.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="436" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUWDkHfzlNuftvipPSAn41vm3AAXG7qQ4u_4m_-fypIQ2RrjX3onMLUXxsm2SqbllrOUxRm59u1JVrfXksMJn3O0nEvy_yXM28qLwV4SadinFZO-2VOtb1DQLU-BgjWVxOjdn4lnsQ2GK7/s640/3885683_orig.png" width="640" /></a></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Οι ναζιστικές δυνάμεις συγκέντρωσαν όλους τους κατοίκους, συνέλαβαν 25 άνδρες, ηλικίας από 18 έως 50 ετών και τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ, αφήνοντας να ζήσουν μονάχα οι ηλικιωμένοι. Την επόμενη μέρα, οι ναζιστικές δυνάμεις προχώρησαν σε ακόμα ένα έγκλημα πολέμου: το Ολοκαύτωμα της Καντάνου. Οι Γερμανοί εκτέλεσαν τους περίπου 180 κατοίκους του χωριού, έσφαξαν ακόμα και τα ζώα τους ενώ πυρπόλησαν όλα τα σπίτια.</span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Το έγκλημα πολέμου στο Κοντομάρι κατέγραψε με το φωτογραφικό φακό του ο Γερμανός υπολοχαγός <span style="color: red; font-weight: bold;">Franz-Peter Weixler</span>, ο οποίος υπηρετούσε ως ανταποκριτής προπαγάνδας για τη Wehrmacht – αργότερα το ίδιο έτος απομακρύνθηκε από τη θέση του για «πολιτικούς λόγους» και μάλιστα κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία, λόγω διαρροής των συγκεκριμένων φωτογραφιών.</span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEis6sQLJ_gw-HrgtrNliHVJinzJzptSsCuvhKzNMD1h6usJhW2vnS4GYDJJoLi2vNqe5P8C8p-uIwElXxSmdFEOYo2IOGfELuCWZZAeDxAbuJyLcJw-76nRRZ1RmWvAe6fl6My0-iqZEhF3/s1600/5881164_orig.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="408" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEis6sQLJ_gw-HrgtrNliHVJinzJzptSsCuvhKzNMD1h6usJhW2vnS4GYDJJoLi2vNqe5P8C8p-uIwElXxSmdFEOYo2IOGfELuCWZZAeDxAbuJyLcJw-76nRRZ1RmWvAe6fl6My0-iqZEhF3/s640/5881164_orig.png" width="640" /></a></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ο επικεφαλής της μονάδας των εκτελεστών – αλεξιπτωτιστών <span style="color: red;">Horst Trebes</span> τιμήθηκε με τον Σταυρό του Ιππότη του ναζιστικού καθεστώτος για την επιχείρηση στην Κρήτη.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Σκοτώθηκε το 1944 σε πολεμική επιχείρηση στη Νορμανδία. Η Ελλάδα, μετά το τέλος του πολέμου ζήτησε από τη Βρετανία την έκδοση του στρατηγού <span style="color: red;">Kurt Student</span>, αλλά εισέπραξε άρνηση.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Ο Student δικάστηκε από τους Βρετανούς για κακομεταχείριση</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">κρατουμένων και δολοφονία αιχμαλώτων στην Κρήτη και κρίθηκε ένοχος για 3 από τις 8 κατηγορίες. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση 5 ετών αλλά απελευθερώθηκε το 1948 για «ιατρικούς λόγους». <span style="color: red; font-weight: bold;"> </span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red; font-weight: bold;">Δεν δικάστηκε ποτέ για εγκλήματα κατά αμάχων</span>.</span></span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihhYW_Trq57e0S3o3xIJXk82LC7FeQM4ZKxjRxEmalJNUF2P_nQKPhGeLzJPtXgorTemCRIzU_KCA51oOFzrkKnDB7OtH2fW9XVO3rbIhMUqOqkk4qf7o5FO1jF9mGC0y-EIbPlT6bew_8/s1600/5997984_orig.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="432" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihhYW_Trq57e0S3o3xIJXk82LC7FeQM4ZKxjRxEmalJNUF2P_nQKPhGeLzJPtXgorTemCRIzU_KCA51oOFzrkKnDB7OtH2fW9XVO3rbIhMUqOqkk4qf7o5FO1jF9mGC0y-EIbPlT6bew_8/s640/5997984_orig.png" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="paragraph editable-text" style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Βρωμογερμανοί,
φάγατε τα μούτρα σας στην γραμμή Μεταξά από 1000 φορές λιγότερους
Έλληνες. Φάγατε τα μούτρα σας στην μάχη της Κρήτης, και για όλα αυτά,
σα λυσσασμένα σκυλιά, αποφασίσατε να πάρετε εκδίκηση από τους αμάχους</span></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Δεν είστε άξιοι να λέγεστε άνθρωποι. Πρωτίστως γιατί είσαστε δειλοί.</span></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Βρεθήκατε
αντιμέτωποι με ανώτερους ανθρώπους, και μπροστά σ' αυτήν την σύγκριση,
τρομάξατε, και κρίνατε οτι θα ήταν ευκολότερο να τους σκοτώσετε, από
το να προσπαθήσετε να τους μοιάσετε.</span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span><b><span style="color: red;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και έχετε το θράσος σήμερα, να κάνετε κριτική σε εμάς, για τα δημοσιονομικά μας. Βρε δε πάτε στο διάολο!</span></span></span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhu7NESDen4hiccpmn22CwY8XQAYxE7LhsQrULMKiGN1n0ROpI85QAnDWpEHNPNoMO3utFddm3n7Nw4dNjtjpeNnHN_QlIJd1dMNhL2cVvpb_Ua-63Qdmk3Kxb8-HsjMtJ3d_GFHjPxDfGV/s1600/9082889_orig.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhu7NESDen4hiccpmn22CwY8XQAYxE7LhsQrULMKiGN1n0ROpI85QAnDWpEHNPNoMO3utFddm3n7Nw4dNjtjpeNnHN_QlIJd1dMNhL2cVvpb_Ua-63Qdmk3Kxb8-HsjMtJ3d_GFHjPxDfGV/s640/9082889_orig.png" width="640" /></a></div>
<b><span style="color: red;"></span></b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Εις
το όνομα των νεκρών ελλήνων από τις άνανδρες εκτελέσεις που διέπραξε η
αγέλη σκύλων που αποκαλείτε γερμανικό στρατό, σας καταδικάζω εις την
αιώνια χλέβη, εύχομαι το εθνικό όνομά σας να συνοδεύεται πάντα από
αηδία, αποστροφή, και να αποτελλείτε πάντα το παράδειγμα της απόλυτης
κτηνωδίας στην συνείδηση του ανθρώπινου γένους.</span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Αυτά τα εύχομαι
ως άνθρωπος. Αλλά δεν φτάνει αυτό. Ως Έλλην, σας έχω καταδικάσει να
υποστείτε την εκδίκησή μου. Κι έρχεται, νωρίτερα απ' ότι νομίζετε.</span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Λερώνετε την γή που πατάτε. Αυτοκτονήστε να ξεβρωμίσει ο τόπος. Το τελευταίο έντιμο που έχετε να κάνετε, πριν σας εκδικηθώ.</span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrKsJBrYWnpofgIkbj4vAu5mPkl0Z9A-A-cWIOoFJJYCHR2XK-lTCQB5EqbVEZ20JIVSUiVXq0UEJW8GwB5397P8GdLFHhrfmyrXjyzonF-qpTI8MNNXirmesif41rUHJPXuoHDkflWPi7/s1600/2955138_orig.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="402" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrKsJBrYWnpofgIkbj4vAu5mPkl0Z9A-A-cWIOoFJJYCHR2XK-lTCQB5EqbVEZ20JIVSUiVXq0UEJW8GwB5397P8GdLFHhrfmyrXjyzonF-qpTI8MNNXirmesif41rUHJPXuoHDkflWPi7/s640/2955138_orig.png" width="640" /></a></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-small;">kokinimilia</span></span></span></div>
<div class="paragraph editable-text" style="text-align: left;">
<span style="color: red; font-weight: bold;">ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ PDF ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ.</span></div>
<div style="margin: 10px 0 0 -10px;">
<a href="http://toklysma.weebly.com/uploads/5/3/7/7/5377790/kontomari_chanion_1941.pdf"><img src="http://www.weebly.com/weebly/images/file_icons/pdf.png" height="36" style="border: 0; float: left; left: 0px; margin: 0 15px 15px 0; position: relative; top: 0px;" width="36" /></a><br />
<div style="float: left; position: relative; text-align: left;">
<table style="font-family: tahoma; font-size: 12px; line-height: .9;"><tbody>
<tr><td colspan="2"><b> kontomari_chanion_1941.pdf</b></td></tr>
</tbody></table>
<a href="http://toklysma.weebly.com/uploads/5/3/7/7/5377790/kontomari_chanion_1941.pdf" style="font-weight: bold;">Download File</a></div>
</div>
</div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-41822828218512080532015-05-29T11:47:00.000+03:002015-05-29T11:47:28.296+03:0020 τραγούδια – θρήνοι για την Πόλη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table bgcolor="#ffffff" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" style="width: 100%px;"><tbody>
<tr><td bgcolor="#ffffff" colspan="2" style="padding: 0px 5px;" valign="top"><style type="text/css">P { margin-bottom: 0.21cm; }</style>
</td></tr>
<tr>
<td valign="top"><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></td>
<td bgcolor="#ffffff" style="padding: 0 5px 0px 5px;" valign="top" width="728"><div style="margin-bottom: 0cm;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIyDDH8k_gb57CxUetatAjtTKSWVWkYl62xfBANB6JURh03u4Y8WMTlKa-o2kAYuzG3smhVLpK3O21aDik2IrMZcE2XVhRi_7KsY0VfG78bEnuSd0W3JN9w3hEazNA1zRIJuZ9PvO_SLIf/s1600/2399387_orig.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIyDDH8k_gb57CxUetatAjtTKSWVWkYl62xfBANB6JURh03u4Y8WMTlKa-o2kAYuzG3smhVLpK3O21aDik2IrMZcE2XVhRi_7KsY0VfG78bEnuSd0W3JN9w3hEazNA1zRIJuZ9PvO_SLIf/s640/2399387_orig.jpg" width="630" /></a></div>
<br /></div>
</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> </span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Οι θρήνοι για την άλωση, γνήσια δημιουργήματα της λαϊκής έμπνευσης,
εκφράζουν τη θλίψη των «Ρωμιών» για το «πάρσιμο της Πόλης απ’ την
Τουρκιά» αλλά και την ελπίδα της επανάκτησης των «αλησμόνητων πατρίδων».
Θλίψη και ελπίδα δένονται αρμονικά σε ήχους αργούς και μελικούς. Αλλοτε
όμως οι ήχοι τους έρχονται σε αντίθεση με τα λόγια τους και είναι
χαρμόσυνοι. Αυτό, όπου έγινε, έγινε σκόπιμα, για να μπορούν τα τραγούδια
αυτά να τραγουδιούνται από τους έλληνες στα πανηγύρια τους, χωρίς να
δίνουν στόχο για το περιεχόμενό τους, αλλά αντίθετα να δίνουν την
αίσθηση πως επρόκειτο για τραγούδια γιορτινά, κατά πως πρόσταζε η
περίσταση, ώστε να μη δίνουν στόχο στους Τούρκους, οι οποίοι πλέον
επέβλεπαν κάθε κίνηση τους και να μπορούν ταυτόχρονα τα τραγούδια αυτά
να περνούν, απαρατήρητα από τον κατακτητή, από στόμα σε στόμα από γενιά
σε γενιά.</span></span><br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">1.«Πήραν την Πόλη μωρέ πήραν την, πήραν τη Σαλλονίκη<br /> Πήραν και την Αγιό Σοφιά το μέγα μαναστήρι <br /> Πώ ΄χει σαρανταδυό ΄κλησιές κι εξήντα δυο καμπάνες<br /> Κάθε καμπάνα και παπάς κάθε παπάς και ψάλτης» (Ηπείρου)</span></span> <span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /> 2.«Ν’ ανέβαινα πολύ ψηλά, ψηλά παν’ τα ουράνια<br /> Να διω την Πόλ’ πως καιητι, τα κάστρα πως ρημάζουν<br /> ΄Πο μια μερια ν ‘ ιδείν φωτιά, ‘πο την αλλ’ χάρος την δέρνει <br /> Τα μοναστήρια καίγουντι κι οι εκκλησιές χαλιούντι<br /> Πήραν μανάδες με παιδιά και πεθερές με τσ’ νύφες<br /> Πήραν μια χήρα παπαδιά με δυο με τρεις νιφάδες» (Μάλγαρα Ανατ.Θράκης)</span></span> <span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /> 3.«Να ΄μαν δεντρί στη Βενετιά, χρυσή μηλιά στην Πόλη <br /> και κόκκινη τριανταφυλλιά, μεσ’ τους επτά ουράνους<br /> Ν’ ανέβαινα να βίγλιζα την Πόλη πως τουρκεύει<br /> Πόλη μου για δεν χαίρεσαι, για δε βαρείς παιγνίδια<br /> Το πώς μπορώ να χαίρομαι και να βαρώ παιχνίδια<br /> Μέσα με δέρνει ο θάνατος, ν’ όξω με δέρνει ο Τούρκος<br /> Κι απ’ τη δεξιά μου τη μεριά, Φράγκος με πολεμάει…» (Καππά Καρδίτσας)<br /> ΤΟ ΜΑΝΤΑΤΟ<br />
Η είδηση της Αλωσης, στους θρήνους, φτάνει άλλοτε από το πουλί που
γυρνά με καμένα φτερούδια από την Πόλη, άλλοτε από το παιδί της χήρας
που διαβάζει τα χαρτιά, άλλοτε από το καράβι κι άλλοτε από άγγελο
σταλμένο απ’ το Θεό…: «ας πάψει το χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ’ άγια
γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει…»<br /> 4.«Ένα πουλάκι ξέβγαινε πω μέσα από την Πόλη, <br /> Χρυσά ήταν τα φτερούδια του, χρυσά και κεντημένα<br /> Κι ήταν καημένα από φωτιά και μαυροκαπνισμένα<br /> πες μας πες μας πουλάκι μου, κανα καλό χαμπάρι<br /> Τι να σας πω μαύρα παιδιά, τι να σας μολογήσω<br /> Πήραν την Πόλιν η Τουρκιά, πήραν και το Φανάρι<br /> Πήραν και την Αγια Σοφιά.»(Ελασσόνας) </span></span> <span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /> 5.«Έναν πουλίν, καλόν πουλίν εβγαίν' από την Πόλιν<br /> ουδέ στ' αμπέλια κόνεψεν ουδέ στα περιβόλια,<br /> επήγεν και-ν εκόνεψεν α σου Ηλί' τον κάστρον.<br /> Εσείξεν τ' έναν το φτερόν σο αίμα βουτεμένον,<br /> εσείξεν τ' άλλο το φτερόν, χαρτίν έχει γραμμένον,<br /> Ατό κανείς κι ανέγνωσεν, ουδ' ο μητροπολίτης°<br /> έναν παιδίν, καλόν παιδίν, έρχεται κι αναγνώθει.<br /> Σίτ' αναγνώθ' σίτε κλαίγει, σίτε κρούει την καρδίαν.<br /> "Αλί εμάς και βάι εμάς, πάρθεν η Ρωμανία!"<br /> Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μοναστήρια<br /> κι ο Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπιέται,<br /> -Μη κλαίς, μη κλαίς Αϊ-Γιάννε μου, και δερνοκοπισκάσαι<br /> -Η Ρωμανία πέρασε, η Ρωμανία 'πάρθεν.<br /> -Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.» (Πόντου) <br /> 6.«Που πας μωρέ που πάς χελιδονάκι μου<br /> Που πας χελιδονάκι μου, που πας με τον αγέρα<br /> Πάνω μωρέ πάνω μαντάτα στη Φραγκιά<br /> Πάνω μαντάτα στη Φραγκιά, μαντάτα για την Πόλη<br /> Πήραν μωρέ πήραν, την Πόλη πήρανε<br /> Πήραν την Πόλη πήρανε, πήραν τη Σαλλονίκη<br /> Πήραν μωρέ πήραν και την Αγια Σοφιά<br /> Πήραν και την Αγια Σοφιά, το Μέγα Μαναστήρι <br /> Βγάλτε μωρέ βγάλτε παπάδες τα ιερά<br /> Βγάλτε παπάδες τα ιερά κι εσείς κεριά σβηστείτε<br /> Γιατί μωρέ γιατ’ είναι θέλημα Θεού<br /> Γιατ’ είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει» (Ηπείρου)</span></span> <span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /> 7«Γιατί πουλί μ΄ δεν κελαηδείς πως κελαηδούσες πρώτα<br /> Για πως μπορώ να κελαηδώ ;<br /> Με κόψαν τα φτερούδια μου, με πήραν τη λαλιά μου<br /> Μας πήρανε μπρ’ αμάν την Πόλη μας και την Αγια Σοφιά μας<br /> Κλαίγει πικράν η Παναγιά» (θρήνος Θράκης)</span></span> <span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /> 8.«Εσείς πουλιά πετούμενα, πετάτε στον αέρα<br /> Στείλτε χαμπέρια στη Φραγκιά στη Μοσχοβιά μαντάτα<br /> Πήραν την πόλη πήρανε, πήραν τη Σαλλονίκη<br /> Πήραν και την Αγια Σοφιά, το Μέγα Μοναστήρι<br /> Και η κυράτσα Παναγιά στην πόρτα ακουμπισμένη<br /> Χρυσό μαντήλιν εκρατεί, τα δάκρυα της σφουγγούσε<br /> Και τους μαστόρους έλεγε και τους μαστόρους λέγει<br /> Πάψτε μαστόροι τη δουλειά, μη χάνετε καιρό σας<br /> Εδώ τζαμί δε γίνεται, για να λαλούν χοτζάδες,<br /> εδώ θα μένει η Αγια Σοφιά…» (Δυτ. Μακεδονίας)</span></span> <span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /> 9.«Ισείς πουλιά μ’ πιτούμενα, πιτάτι στουν αέρα<br /> Χαμπέρ να πάτι στο Μοριά, χαμπέρι στην Ελλάδα:<br /> «Τούρκοι την Πόλη πήρανε» , πήραν τη Σαλλονίκη<br /> Πήραν και την’ Αγια Σοφιά, το μέγα μοναστήρι<br /> Πώ χει τριακόσια σήμαντρα κι αξήντα δυο καμπάνες<br /> Κάθε καμπάνα και παπάς κάθε παπάς και διάκος<br /> Τούρκοι την Πόλη πήρανε..» (Νιγρίτα Σερρών)</span></span> <span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /> 10.«Από την Πόλη ως τη Σαλλονίκη, Χρυσός αητός βγήκε να γκιζιρήσει<br /> Χρυσός αητός βγήκε να γκιζιρήσει, νούδι γκιζιρούσι, νούδι κι πετούσι<br /> Μον΄ περπατούσι κι ηλεγεν Ελένη μ’ πήραν την πόλ’ πήραν τη Σαλλονίκη<br /> Πήραν την Πολ’ πήραν την Σαλλονίκη, πήραν το Μέγα Μοναστήρι<br /> Πω χει τριακόσια σήμαντρα Ελένη μ’ κι ηξήντα δυο καμπάνες<br /> Κι ηξήντα δυο καμπάνες και χίλιους καλογέρους» (Καρδίτσας)</span></span> <span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span> <span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /> 11.«Θέλω ν’ ανέβω σε βουνό, πέρδικα, μαρή πέρδικα<br /> γιε μ’ τους κάμπους ν΄ αγναντέψω,<br /> πέρδικα, μαρή πέδικά μου.<br /> Βρίσκω μια πετροπέρδικα, πέρδικα, μαρή πέρδικα<br /> Γιε μ’ μια πετροπεριστέρα<br /> Πέρδικα, πετροπέρδικά μου.<br /> Να λέει τραγούδι θλιβερό, πέρδικα, μαρή πέρδικα<br /> Γιε μ’ να λέει μοιρολόγι<br /> Πέρδικα, μαρή πέρδικά μου.<br /> Μοιρολογούσε κι έλεγε, πέρδικα, μαρή πέρδικα<br /> Γιε μ’ μοιρολογάει και λέει,<br /> Πέρδικα, μαρή πέρδικά μου.<br /> Οι Τούρκοι επήραν τη Σοφιά, πέρδικα, μαρή πέρδικα<br /> Γιε μ’ το Μέγα Μαναστήρι<br /> Πέρδικα, πετροπέρδικά μου<br /> Πήραν άσπρα, πήραν φλωριά<br /> Πήραν μανάδες και παιδιά μου…» (Ανατ. Στερεάς Ελλάδας)<br /> 12. «Θρήνος κλαυθμός και οδυρμός και στεναγμός και λύπη,<br /> Θλίψις απαραμύθητος έπεσεν τοις Ρωμαίοις.<br /> Εχάσασιν το σπίτιν τους, την Πόλιν την αγία,<br /> το θάρρος και το καύχημα και την απαντοχήν τους.<br /> Τις το 'πεν; Τις το μήνυσε; Πότε 'λθεν το μαντάτο;<br /> Καράβιν εκατέβαινε στα μέρη της Τενέδου<br /> και κάτεργον το υπάντησε, στέκει και αναρωτά το:<br /> -"Καράβιν, πόθεν έρκεσαι και πόθεν κατεβαίνεις;"<br /> -"Ερκομαι ακ τα' ανάθεμα κι εκ το βαρύν το σκότος,<br /> ακ την αστραποχάλαζην, ακ την ανεμοζάλην°<br /> απέ την Πόλην έρχομαι την αστραποκαμένην.<br /> Εγώ γομάριν Δε βαστώ, αμέ μαντάτα φέρνω<br /> κακά δια τους χριστιανούς, πικρά και δολωμένα.» <br /> 13.«Στην Πόλη γράφουν τα χαρτιά, στη Σαλλονικ’ τα στέλνουν<br /> Κανάς δεν πάει να τα δει, κανάς δεν τα διαβάζει<br /> Μόνο της χήρας το παιδί πααιν΄ και τα διαβάζει<br /> Η μάνα του τον ρώτησι κι η μάνα του του λέει<br /> Παιδί μ’ τι γράφουν τα χαρτιά, τι μολογάει το γράμμα<br /> Αυτό που γράφουν τα χαρτιά ο Θιός να μην το δώσει<br /> Θέλει να γίνει πόλεμος, η Πόλη να τουρκέψει» (Σαγιάδες Τρικάλων)<br /> 14.«Σημαίνει ο Θιός, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια,<br /> σημαίνει κι η Αγια Σοφιά, το μέγα μοναστήρι,<br /> με τετρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυό καμπάνες,<br /> κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος.<br /> Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης,<br /> κι απ΄ την πολλήν την ψαλμουδιά εσειόντανε οι κολόνες.<br /> Να μπούνε στο χερουβικό και να 'βγει ο βασιλέας,<br /> φωνή τους ήρθε εξ ουρανού κι απ' αρχαγγέλου στόμα:<br /> "Πάψετε το χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ' άγια,<br /> παπάδες πάρτε τα ιερά και σεις κεριά σβηστείτε,<br /> γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει.<br /> Μόν' στείλτε λόγο στη Φραγκιά, να 'ρτουνε τρία καράβια°<br /> το 'να να πάρει το σταυρό και τ' άλλο το βαγγέλιο,<br /> το τρίτο το καλύτερο, την άγια τράπεζά μας,<br /> μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας τη μαγαρίσουν".<br /> Η Δέσποινα ταράχτηκε και δάκρυσαν οι εικόνες.<br /> "Σώπασε κυρά Δέσποινα, και μη πολυδακρύζεις,<br /> πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας είναι». (Θράκης)<br /> 15.«Τρεις καλογέροι κρητικοί και τρεις απ’ τ’ Αγον Όρος<br /> Καράβιν αρματώνουνε και καλοσυγυρίζουν<br /> Στην πρύμνη βάζουν το σταυρό, στη μεσ’ τον Πατριάρχη<br /> Και ψάλλαν το χερουβικό και τ’ άξιον εστίν ως<br /> Φωνή ηκούσθη εξ ουρανού, εκ στόματος αγγέλου<br /> Ας πάψει το χερουβικό και τ’ άξιον εστίν ως<br /> Πήραν οι Τούρκοι τη Σοφιά, το Μέγα Μοναστήρι<br /> Πώ ΄χει τριακόσια σήμαντρα κι εξήντα δυο καμπάνες» (Μακεδονίας)</span></span> <span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /> 16.«Τρεις καλογέροι κρητικοί, ωρέ και τρεις Αγιονορείτες<br /> καράβι ν’ α – κι αμάν αμάν, καράβι ν’ αρματώνανε<br /> Καράβι αναματώσανε σ’ ένα βαθύ λιμάνι<br /> Φωνή ακόυστη εξ ουρανού κι απ’ αρχαγγέλου στόμα:<br /> «Πήραν την Πόλη, πήραν την , πήραν τη Σαλλονίκη<br /> πήραν και την Αγια Σοφιά, το Μέγα Μοναστήρι…»(Πελοποννήσου)</span></span> <span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /> 17.«Σήμερα ψέλνουν εκκλησιές κι όλα τα μοναστήρια<br /> Ψέλνει και η Αγια Σοφιά, το Μέγα Μοναστήρι,<br /> Με τετρακόσια σήμαντρα κι εξήντα δυο καμπάνες<br /> Κάθε καμπάνα και παπάς<br /> Ψιλή φωνή εξέβγηκε μέσα απού τα ουράνια:<br /> «Αγία Σοφία πάρθηκε σ’ Αγαρηνών τα χέρια <br /> να κόψουνε οι ψαλμωδιές» (Μ. Ασίας, Βιθυνίας)</span></span> <span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span> <span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /> «…ΤΟ ΄ΝΑ ΦΩΡΤΩΝΕΙ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΚΑΙ Τ’ ΑΛΛΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ…»<br />
Μετά την άλωση οι πιστοί έτρεξαν να περισώσουν τα ιερά τους, την άγια
τράπεζα, το σταυρό, το ευαγγέλιο, τα εικονίσματα. Τα καράβια
ετοιμάζονται για το έργο της μεταφοράς. Το μοτίβο γνωστό και κοινό σε
πολλά τραγούδια του τόπου μας.</span></span> <span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /> 18.«Τρία καράβια – βόηθα Παναγιά – τρία καράβια φεύγουνε<br /> που μέσα που την Πόλη, κλαίει καρδιά μ’ κλαίει<br /> καρδιά μ’ κι αναστενάζει<br /> Το ΄να φουρτώ – βόηθα Παναγιά – το ’να φουρτώνει το σταυρό<br /> Κι τα’ άλλου του Βαγγέλιου κλαίει καρδιά μου κλαίει<br /> καρδιά μ’ κι αναστενάζει<br /> Το τρίτο το – βοήθα Παναγιά – το τρίτο το καλύτερο<br /> Την Αγια Τράπεζά μας, κλαίει καρδιά μου κλαίει<br /> καρδιά μ’ κι αναστενάζει<br /> Μη μας τα πά – βόηθα Παναγιά – μη μας τα πάρουν οι άπιστοι<br /> Και μας τα μαγαρίσουν, κλαίει καρδιά μου κλαίει<br /> καρδιά μ’ κι αναστενάζει<br /> Η Παναγιά αναστέναξι κι δάκρυσαν οι κόνις….» (Ανατ. Θράκης)</span></span> <span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /> 19«Μον’ δώστε λόγο στη Φραγκιά, να’ ρθουν τρία καράβια<br /> Το ΄να να πάρει το σταυρό και τ’ άλλο το ευαγγέλιο<br /> Το τρίτο το τρανίτερο την άγια τράπεζά μας<br /> Μη μας τα πάρουν οι άπιστοι και μας τα μαγαρίσουν<br /> Κι η Δέσποινα ως τα’ άκουσε, τα μάθια τσε δακρύσαν<br /> Κι ο Μιχαήλ κι ο Γαβριήλ την επαρηγορούσαν<br /> Σώπασ’ αφέντρα μ’ και κυρά και μην πολύ δακρύζεις<br /> Πάλαι με χρόνια με καιρούς, πάλαι δικά μας θα ’ναι» (Βορείου Αιγαίου)</span></span> <span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span> <span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /> «…ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ, ΤΟ ΜΕΓΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ…»<br />
Η ελπίδα της απελευθέρωσης της Πόλης, συνόδευε τα τραγούδια και τους
θρήνους των «ρωμιών» από τα πρώτες κι όλες εκείνες μέρες της άλωσης.
Ονειρεύονταν το χτίσιμο ξανά της Πόλης και το «ξαναλειτούργημα» στην
Αγια Σοφιά, όνειρο που αποτύπωνεται στους στίχους των θρήνων τους…</span></span> <span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /> 20. «Ανάμεσα τρεις θάλασσες, τριανταφυλλάκι μ’ κόκκινο<br /> Ανάμεσα τρεις θάλασσες, καράβι κινδυνεύει<br /> Με τ’ άργανα κιντύνευε, τριαναταφυλλάκι μ’ κόκκινο,<br /> Με τ’ άργανα κιντύνευε, με τον αέρα σειώταν<br /> Και με τα χαλκοτύμπανα, μαζώνοντ’ αντρειωμένες.<br /> Μαζώνουνταν, συνάζουνταν, πύργον θέλουν να στήσουν,<br /> Να στήσουν την Αγια Σοφιά, το Μέγα Μοναστήρι.<br /> Τα περιστέρια κουβαλούν, τα χελιδόνια χτίζουν<br /> Κι οι Αγγελοι απ’ τον ουρανό βάζουν τα κεραμίδια» (Θεσσαλίας (Πηλιορείτικο))</span></span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: small;"><a href="http://www.musicheaven.gr/html/"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">musicheaven</span></a></span></div>
</div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-71010749570902502072015-05-29T08:50:00.000+03:002015-05-29T08:50:30.570+03:00Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ (29 ΜΑΪΟΥ 1453) ΑΙΤΙΑ, ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijPvWXG-Sqyih88ce_bL_moqb8_3ZnPd53i-pH2WSr8vHSSdKj9Aqo8GUAZZipqjRzsUhyIYkJ18Zc3kWlXqQIdhIlxYAfEEct-X1GCfkY0t6NV2gqURIByofRsrQVJ292xjxCvhyV16jw/s1600/HIST_21_constantinupol_fall.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="280" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijPvWXG-Sqyih88ce_bL_moqb8_3ZnPd53i-pH2WSr8vHSSdKj9Aqo8GUAZZipqjRzsUhyIYkJ18Zc3kWlXqQIdhIlxYAfEEct-X1GCfkY0t6NV2gqURIByofRsrQVJ292xjxCvhyV16jw/s640/HIST_21_constantinupol_fall.jpg" width="640" /></a></b></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>«Το την πόλιν σοι δούναι ουτ’ εμόν έστι ούτ’ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη∙ κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών!»<br />(Μιχαήλ Δούκας, ΧΧΧΙΧ, 1)</b><br />(Το να σου παραδώσω την πόλη ούτε σε εμένα ανήκει ούτε σε κανέναν άλλο από αυτούς που την κατοικούν∙ γιατί είναι κοινή απόφαση όλοι να πεθάνουμε με τη θέλησή μας και δεν λυπόμαστε για τη ζωή μας!)</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Αυτή ήταν η γενναία απάντηση του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνου ΙΑ ́ Παλαιολόγου, στις δελεαστικές προτάσεις του Σουλτάνου Μωάμεθ Β ́ στην πύλη του Αγίου Ρωμανού, ο οποίος με τελεσίγραφό του ζητούσε:<br /><b>«Ή καταλιπείν την πόλιν και απελθείν ένθα και βούλει μετά των σων αρχόντων και υπαρχόντων ή αντιστήναι και συν τη ζωή και τα υπάρχοντα απολέσεις, σύ τε και οι μετά σου.»</b><br />(ή εγκαταλείπεις την πόλη και φεύγεις με τη θέλησή σου μαζί με τους άρχοντες και τα υπάρχοντά σου, ή αντιστέκεσαι και χάνεις και τη ζωή και τα υπάρχοντα, τα δικά σου και αυτών που σε ακολουθούν.)</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJ5BfQBIiGRmYvvlTQWn6imx0pzU1OG4Jh9Eeu8FETW-XV5xpgQFNL1Lz6isJ-PGT8TZCh6khSp8NMve5AN1iQ4M-YevaEGomKgWGAxNCDNnN9JdqJFiCCCr_yY59SISyi31oecqWa4BXj/s1600/250px-Constantine_Palaiologos.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJ5BfQBIiGRmYvvlTQWn6imx0pzU1OG4Jh9Eeu8FETW-XV5xpgQFNL1Lz6isJ-PGT8TZCh6khSp8NMve5AN1iQ4M-YevaEGomKgWGAxNCDNnN9JdqJFiCCCr_yY59SISyi31oecqWa4BXj/s320/250px-Constantine_Palaiologos.jpg" width="205" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Η απάντηση αυτή ήταν μια από τις πιο ρωμαλέες και γόνιμες αντιδράσεις της ελληνικής ψυχής. Ήταν ένα επιπλέον ΟΧΙ στην αλυσίδα των πολλών που συνδέουν άρρηκτα διαμέσου των αιώνων την εθνική και ιστορική μας πορεία. Ωστόσο, ήταν και το κύκνειο άσμα μιας μεγάλης και λαμπρής αυτοκρατορίας, η οποία για πάνω από χίλια χρόνια φώτιζε και παίδευε τον κόσμο. Μιας<br />αυτοκρατορίας που δημιουργήθηκε από τη λαμπρότητα του Μεγάλου Κων/νου Α ́, γιου της Ελένης, και χάθηκε πάλι με τη γενναιότητα του Κωνσταντίνου ΙΑ ́ Παλαιολόγου, γιου πάλι Ελένης.<br /><b>«Κωνσταντίνος γαρ, ευτυχής βασιλεύς, Ελένης υιός, ανέστησε τε ταύτην και εις άκρον ευδαιμονίας και τύχης επήρε, και πάλιν επί Κωνσταντίνου, δυστυχούς βασιλέως, Ελένης υιού, εάλω τε και εις εσχάτην δουλείαν τε και κακοδαιμονίαν κατήχθη.»<br />(Κριτόβουλος ο Ίμβριος-Υμνητής του Μωάμεθ Β ́)</b><br />(Και έτσι επαληθεύτηκε η προφητεία, ότι θα πέσει η Πόλη, όταν θα είναι αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, γιος Ελένης.)</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Η Κωνσταντινούπολη και η Βυζαντινή Αυτοκρατορία για περίπου μια χιλιετία αποτελούσαν το προπύργιο του χριστιανισμού και του πολιτισμού. Όλοι οι εχθροί της χριστιανοσύνης χάνονταν μπροστά στα τείχη της Κωνσταντινούπολης. Οι Πέρσες και οι Άβαροι το 626, οι Ρώσοι το 860 και οι Βούλγαροι το 917. Οι σημαντικότερες όμως πολιορκίες, που καθόρισαν την ύπαρξη και το μέλλον τόσο της Βυζαντινής Aυτοκρατορίας, όσο και της χριστιανικής Ευρώπης, ήταν αυτές των Αράβων το 674 και το 717 μ.Χ. Ωστόσο, η Κωνσταντινούπολη ήταν εκείνη που μετέδωσε το χριστιανισμό στην Ευρώπη, ήταν εκείνη που διαφύλαξε και διέδωσε στον τότε γνωστό κόσμο τις γνώσεις των αρχαίων φιλοσόφων. Δίκαια, λοιπόν, χαρακτηρίστηκε ως<b> «ο μοναδικός φάρος που έλαμπε μέσα στο σκοτάδι του Μεσαίωνα».</b></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως και τις 22 φορές που η Πόλη πολιορκήθηκε, οι πολιορκητές της καταστράφηκαν. Λογικά, λοιπόν, είχε δημιουργηθεί ο θρύλος πως η Κωνσταντινούπολη δεν πρόκειται να αλωθεί ποτέ! Ακόμα και όταν η Πόλη πολιορκούνταν από τους Φράγκους σταυροφόρους το 1204 χρειάστηκε η προδοσία από Βυζαντινούς αξιωματούχους για να πέσει! Η άλωση της Κωνσταντινούπολης στις 12 Απριλίου 1204 αποτέλεσε την αφετηρία του οριστικού της τέλους.<b> </b></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Η αρχή του τέλους της κραταιάς αυτοκρατορίας άρχισε, όπως προείπα, όταν οι Φράγκοι άλωσαν για πρώτη φορά την Κωνσταντινούπολη το 1204. Η φρικτή λεηλασία τότε της Βασιλεύουσας από τους σταυροφόρους στέρησε την πόλη από τα συσσωρευμένα αμύθητα πλούτη και τους ανεξάντλητους θησαυρούς τέχνης που είχε. Στην περίοδο της Φραγκοκρατίας όλοι αυτοί οι θησαυροί αφαιρέθηκαν από το οργανικό τους σύνολο και κόσμησαν τα μεγάλα κέντρα της Δύσης. Ακόμα και όταν η Πόλη ανακτήθηκε από τον στρατηγό τού Μιχαήλ Η ́ Παλαιολόγου, Αλέξιο Στρατηγόπουλο το 1261, δεν μπόρεσε να αποκτήσει την παλαιά της δύναμη. Αντίθετα, τα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει η Κωνσταντινούπολη ήταν τεράστια. Η οικονομική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η αυτοκρατορία ήταν φρικτή. Η εξαφάνιση της μικρής, ελεύθερης γεωργικής ιδιοκτησίας, η οποία στήριζε οικονομικά και στρατιωτικά το Βυζάντιο στα χρόνια της κυριαρχίας του, είχε ως αποτέλεσμα να καταπιέζονται οι πληθυσμοί της υπαίθρου καθώς και η κεντρική διοίκηση. Έτσι, με τη μετατροπή των μικροκαλλιεργητών σε δουλοπάροικους, επιταχύνθηκε η πτώση του Βυζαντίου. Παράλληλα, με τη χορήγηση εμπορικών προνομίων στις ιταλικές πόλεις, το βυζαντινό εμπόριο και η ναυτιλία παρήκμασαν.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και στο στρατιωτικό τομέα τα λάθη των τελευταίων Βυζαντινών αυτοκρατόρων ήταν μεγάλα και καταστροφικά. Η παραμέληση του ναυτικού, που αποτελούσε τη δύναμη της αυτοκρατορίας και είχε καταστήσει τη Μεσόγειο θάλασσα «βυζαντινή λίμνη», οδήγησε στη δημιουργία νέων ναυτικών δυνάμεων που αντικατέστησαν την αυτοκρατορία, τόσο εμπορικά,<br />όσο και στρατιωτικά. Επιπλέον, οι βυζαντινοί αυτοκράτορες αντικατέστησαν τον εθνικό βυζαντινό στρατό, που αποτελούσε το φόβητρο των εχθρών του Βυζαντίου, με μισθοφόρους που δεν γνώριζαν καν την ιστορία της αυτοκρατορίας και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το χρήμα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν δίστασαν να παρατήσουν την Κωνσταντινούπολη και να συστρατευθούν με τους Οθωμανούς, όταν πια φαινόταν πως οι μέρες της Πόλης ήταν λίγες.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Το Βυζάντιο άργησε να αντιληφθεί τον κίνδυνο και πλέον η κατάσταση είχε ξεφύγει από τον έλεγχό του. Όταν το 1354 οι Τούρκοι κατέλαβαν την Καλλίπολη στη Θράκη, η προέλασή τους στα Βαλκάνια ήταν εύκολη. Οι ελεύθερες βυζαντινές περιοχές έπεφταν διαδοχικά στα χέρια των Τούρκων με την αυτοκρατορία ανήμπορη να αντιδράσει. Αυτή η ραγδαία εξάπλωση του<br />οθωμανικού κράτους οδήγησε τους Παλαιολόγους, τους τελευταίους αυτοκράτορες του Βυζαντίου, να στραφούν για βοήθεια στη Δύση. Για να επιτευχθεί όμως συμφωνία, έπρεπε να υποχωρήσει η Ανατολική Εκκλησία στις αξιώσεις της Δυτικής, αναγνωρίζοντας το πρωτείο του Πάπα. Οι Παλαιολόγοι, καθώς και πολλοί ανώτεροι κληρικοί και αξιωματούχοι, μπροστά στον κίνδυνο<br />να χαθεί η αυτοκρατορία, δέχθηκαν να κάνουν αυτή τη θυσία και να αναγνωρίσουν τα πρωτεία του Πάπα, οδηγώντας τις δυο Εκκλησίες στην ένωση. Έτσι, το 1439 στη σύνοδο της Φλωρεντίας, υπογράφηκε και από τα δύο μέρη η Ένωση των Εκκλησιών. Ο λαός όμως και το μεγαλύτερο μέρος του κλήρου ήταν αντίθετο σ’ αυτή την ένωση και την πολέμησαν με βιαιότητα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, παραμονές της πολιορκίας της Κωνσταντινούπολης<br />από τους Τούρκους, η Πόλη να μαστίζεται από εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ Ενωτικών και Ανθενωτικών. Παράλληλα, ο Σουλτάνος Μουράτ Β ́ συνέχιζε την κατάκτηση των Βαλκανίων, ενώ ο Δεσπότης του Μυστρά και αδερφός του αυτοκράτορα Ιωάννη Η ́ Παλαιολόγου, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος (ο μετέπειτα αυτοκράτορας), αντιστεκόταν ηρωικά στον Τούρκο κατακτητή.<br /><b>Το 1449 ο Κωνσταντίνος διαδέχθηκε στο θρόνο τον αδερφό του και προετοίμασε την Πόλη για τη διαφαινόμενη πολιορκία.</b><br />Έμελλε να είναι ο τελευταίος υπερασπιστής της μακροβιότερης και ισχυρότερης αυτοκρατορίας, αλλά και ο πιο υπερήφανος και γενναίος απ’ όλους τους προκατόχους του!</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYa5hjC_znP_dVf2N_X3SQqZTX0H9kLMxubllDfH5TY54PdDA2bx7bWVXKcUQm05lkLd8bdcGodSFX2Z8HppwN2rQVGj1oMuaolA0g7RcC9aOFRV_SdGjrDgzL32LgIp-ToyNiBY6HzMEq/s1600/img108.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYa5hjC_znP_dVf2N_X3SQqZTX0H9kLMxubllDfH5TY54PdDA2bx7bWVXKcUQm05lkLd8bdcGodSFX2Z8HppwN2rQVGj1oMuaolA0g7RcC9aOFRV_SdGjrDgzL32LgIp-ToyNiBY6HzMEq/s320/img108.jpg" width="268" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>Το 1451 τον Σουλτάνο Μουράτ Β ́ διαδέχτηκε στο θρόνο ο γιος του Μωάμεθ Β ́, σε ηλικία 21 ετών, ο επονομαζόμενος «Πορθητής» και αποκαλούμενος από τους Τούρκους Μεχμέτ «Φατίχ», δηλαδή «κοντοπόδαρος». </b></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ο Μωάμεθ ήταν ένας πολύ φιλόδοξος σουλτάνος, που θα εκπλήρωνε το χρησμό του προφήτη Μωάμεθ, ότι «όποιος κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη, αυτός θα είναι και ο μεγαλύτερος στρατηγός!». Έτσι, ο Μωάμεθ άρχισε τις προετοιμασίες για την πολιορκία της Βασιλεύουσας. Η δημιουργία του ισχυρού φρουρίου Ρούμελη Χισάρ στον Εύξεινο Πόντο, η<br />συγκέντρωση μεγάλων στρατιωτικών μονάδων, και η κατασκευή του ισχυρού πυροβόλου από τον ειδικό μηχανικό Ουρβανό για να καταστραφούν τα τείχη, ήταν σοβαρές ενδείξεις ότι δεν θα αργούσε ο νεαρός Σουλτάνος να επιτεθεί.<br />Και ο Κωνσταντίνος όμως δεν έμεινε άπραγος. Ο αυτοκράτορας, που εκτός από τόλμη και γενναιότητα χαρακτηριζόταν και από σύνεση, άρχισε να επισκευάζει τα τείχη της Πόλης, που είχαν μείνει παραμελημένα από τους προηγούμενους αυτοκράτορες, και απηύθυνε έκκληση βοήθειας στη Δύση, βοήθεια που δυστυχώς, δεν έφτασε ποτέ. Ελάχιστοι ήταν οι εθελοντές που<br />απάντησαν στο κάλεσμά του. <b>Η άμυνα του κράτους ανατέθηκε στον Γενουάτη Στρατηγό Ιωάννη Ιουστινιάνι.</b> </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Αν και είναι δύσκολο να υπολογίσουμε τον ακριβή αριθμό των δυνάμεων, τόσο των Βυζαντινών, όσο και των Τούρκων, εντούτοις θεωρούμε σήμερα πως οι <b>δυνάμεις των Τούρκων ήταν περίπου 260.000 άνδρες ή κατ’ άλλες πηγές 400.000 ή 700.000 άνδρες και 420 πλοία, ενώ των Βυζαντινών ήταν περίπου 9.000 μαχητές, από τους οποίους οι 4.000 ήταν ξένοι μισθοφόροι, και μόλις 39 πλοία, από τα οποία 12 μόνο ήταν ελληνικά. Αναλογία δυνάμεων 1:29 υπέρ των Τούρκων.</b> Ήταν λοιπόν φανερό ότι οι Βυζαντινοί βρίσκονταν σε δυσχερέστατη θέση και ότι μόνο το θάρρος και η ανδρεία, δεν θα τους έσωζαν. Δυστυχώς, η μοίρα της Πόλης ήταν καταδικασμένη. Στις 5 του Απρίλη του 1453, ο Μωάμεθ εμφανίστηκε μπροστά από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης και άρχισε να τα προσβάλει.<br />Όσα από τα τείχη καταστρέφονταν ξαναχτίζονταν αμέσως από τους υπερασπιστές της. Στις 18 του ίδιου μήνα ο Μωάμεθ έκανε την πρώτη του έφοδο, η οποία αποκρούστηκε σθεναρά από τον ικανότατο Στρατηγό Ιουστινιάνι. Στις 20 Απριλίου, 4 ελληνικά πλοία με πλοίαρχο τον Φλαντανελά, κατάφεραν να μπουν στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης και να βυθίσουν αρκετά από τα τουρκικά πλοία. Υπολογίζεται ότι πνίγηκαν περίπου 12.000 Τούρκοι. Το κατόρθωμα αυτό γέμισε με θάρρος τους γενναίους υπερασπιστές της Πόλης. Ο ίδιος ο Σουλτάνος, που παρακολουθούσε τη ναυμαχία, βλέποντας τη νίκη του μικρού ελληνικού στόλου, οργισμένος μπήκε με το άλογό του μες στη θάλασσα. Στις 22 όμως Απριλίου ο Μωάμεθ με μια σπουδαία στρατηγική κίνηση, έσφιξε ακόμα πιο πολύ τον κλοιό γύρω από την πολιορκούμενη Πόλη. Ο αυτοκράτορας μάταια ανέμενε βοήθεια από τη Δύση.<br />Παρόλα αυτά, αρνήθηκε γενναία την πρόταση του Μωάμεθ να φύγει από την Πόλη και να ζήσει ελεύθερος στο Μυστρά. Μετά από όλα αυτά ο Σουλτάνος ετοιμάστηκε για τη μεγάλη επίθεση.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Στις 28 Μαΐου 1453 ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΙΑ ́ Παλαιολόγος εισήλθε στο ναό της Αγίας Σοφίας και μετάλαβε των αχράντων μυστηρίων, μέσα σε πλήθος πιστών που τον επευφημούσε. Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς τις σκηνές που ακολούθησαν. Ο Φραντζής, ο ιστορικός της Άλωσης (και μετέπειτα μοναχός (1462) με το όνομα Γρηγόριος στη Μονή Προφήτη Ηλία της Κέρκυρας), αναφέρει: «ει και από ξύλου ή εκ πέτρας άνθρωπος ην, ουκ ηδύνατο μη θρηνήσαι». <b>(Ακόμα και άνθρωπος από ξύλο ή από πέτρα φτιαγμένος, δεν μπορούσε να μη θρηνήσει.) </b></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Όλοι οι κάτοικοι της Πόλης, ευγενείς και φτωχοί, ορθόδοξοι και καθολικοί, Ενωτικοί και Ανθενωτικοί, Έλληνες και ξένοι πήραν μέρος στη μεγάλη λιτανεία. Ο αυτοκράτορας, με λόγια φλογερά, προσπάθησε να εμφυσήσει μέσα στην ψυχή των πολεμιστών του το θάρρος και την ελπίδα. Οι πολεμιστές πήραν τις θέσεις τους και ο ίδιος ο αυτοκράτορας, έφιππος, κατέλαβε θέση πολεμιστή μπροστά στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού. Από την άλλη πλευρά, ο Μωάμεθ, μετά την απόρριψη των ευνοϊκών προτάσεών του από τον Κωνσταντίνο, ανήγγειλε στους στρατιώτες του πως τα αμύθητα πλούτη της Πόλης θα είναι δικά τους, και όλοι οι κάτοικοι της Βασιλεύουσας στη διάθεσή τους.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHXdn8SM3XChasBqDe0Tic8BnYPT_MKYC3VmfLCL59aKY7xwZlHRUujGxumBxx4odivKfGEkFlgh_0jE9Vw_gzoCP3JwFubLqsmY0TVovqSWQNnAG_J5FKhJQAk6X5Di5winDucgX229ZI/s1600/poliorkia_Poli_map.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="366" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHXdn8SM3XChasBqDe0Tic8BnYPT_MKYC3VmfLCL59aKY7xwZlHRUujGxumBxx4odivKfGEkFlgh_0jE9Vw_gzoCP3JwFubLqsmY0TVovqSWQNnAG_J5FKhJQAk6X5Di5winDucgX229ZI/s400/poliorkia_Poli_map.jpg" width="400" /></a><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>Ξημερώματα Τρίτης, 29 Μαΐου 1453, ο Μωάμεθ εξαπέλυσε με τον αμέτρητο στρατό του την επίθεση.</b> Οι τρεις πρώτες επιθέσεις<br />των Τούρκων αποκρούστηκαν με επιτυχία. Οι αποτυχίες τών Τούρκων γέννησαν την ελπίδα στους Έλληνες. Όλοι μάχονταν. Η Πόλη άντεχε! Ο ίδιος ο αυτοκράτορας φώναζε στους στρατιώτες του εμψυχώνοντάς τους: <b>«Αδέρφια, δικιά μας είναι η νίκη!» </b>Όμως στο τέλος της τρίτης, άκαρπης επίθεσης των Τούρκων, η ψυχή της άμυνας, ο <b>γενναίος Στρατηγός Ιωάννης Ιουστινιάνι, τραυματίστηκε.</b><br />Αρνήθηκε στην αρχή να αποχωρήσει, αλλά τελικά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το πεδίο της μάχης, όταν το τραύμα του χειροτέρεψε.<br />Παράλληλα, κάποιοι Τούρκοι στρατιώτες, βρήκαν ανοιχτή μια μικρή πύλη, την Κερκόπορτα, και εισήλθαν στην Πόλη περίπου 50 Τούρκοι, οι οποίοι όμως κατόρθωσαν να δημιουργήσουν σύγχυση και πανικό με οδυνηρές διαστάσεις. Πολλοί στρατιώτες, βλέποντας τους Τούρκους πίσω τους, νόμισαν πως η Πόλη έπεσε και τότεακούστηκε η τραγική κραυγή, που έμελλε ακόμα και σήμερα να προκαλεί ρίγος στους Έλληνες: <b>«Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ!»</b> Ο πανικός κυριάρχησε στις ψυχές των πολιορκημένων. Οι μισθοφόροι μαχητές πίστεψαν πως προδόθηκαν και εγκατέλειψαν τις θέσεις τους, καταφεύγοντας στα πλοία για να σωθούν. Μάταια, ο Κωνσταντίνος όρμησε με λίγους γενναίους στρατιώτες πάνω στους εχθρούς, και τελικά, σαν απλός στρατιώτης μαχόμενος, έπεσε ηρωικά. Να πώς ο ιστορικός της άλωσης Δούκας, περιγράφει το θάνατο του Παλαιολόγου:<br /><b>«ο βασιλεύς ουν ..., ιστάμενος βαστάζων σπάθην και ασπίδα, είπε λόγον λύπης άξιον -«ουκ έστι τις των Χριστιανών του λαβείν την κεφαλήν μου απ’ εμού;»- ην γαρ μονώτατος απολειφθείς. Τότε εις των Τούρκων, δους αυτώ κατά πρόσωπον και πλήξας, και αυτός τω Τούρκω ετέραν εχαρίσατο∙ των όπισθεν δ’ έτερος καιρίαν δους πληγήν, έπεσε κατά γης∙ ου γαρ ήδεισαν ότι ο βασιλεύς εστιν,<br />αλλ’ ως κοινόν στρατιώτην τούτον θανατώσαντες αφήκαν»</b>.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Και μόνο την άλλη μέρα αναγνώρισαν το ακέφαλο πτώμα του, από τα αετοφόρα πορφυρά πέδιλά του, και τον αετό, επίσης, κεντημένο στις κάλτσες και τυπωμένο στις περικνημίδες του. Ο Μωάμεθ, αναγνωρίζοντας τη γενναιότητά του, τον έθαψε με αυτοκρατορικές τιμές! Το μεγαλείο του όμως ποτέ δεν πέθανε, συνεχίζει να ζει μέσα στις ελληνικές ψυχές, ως ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς», όπως θέλει να τον διασώζει ο θρύλος.<br />Την όλη κατάσταση επιδείνωσε ο σοβαρός τραυματισμός του Γενοβέζου Στρατηγού Ιωάννη Ιουστινιάνι, και η αποχώρησή του από την άμυνα της πόλης, ήταν μοιραία. Μέχρι τότε, όλες οι έφοδοι των Οθωμανών είχαν αποκρουστεί με επιτυχία, σε μια υπεράνθρωπη προσπάθεια τόσο του στρατού, όσο και των πολιτών, που έτρεξαν να βοηθήσουν. Δυστυχώς όμως, η Πόλη,<br />ύστερα από 54 ημέρες και νύκτες αγώνα, δεν άντεξε. Έπεσε στις 14.30 της Τρίτης 29 Μαΐου 1453.<br />Το τι επακολούθησε,δεν περιγράφεται!!! Ο αυτόπτης μάρτυρας Ιατρός Νικολό Μπάρμπαρα γράφει: <b>«...Το αίμα έτρεχε στη γη σαν βρόχινο νερό, το οποίο πλημμύριζε τα ρείθρα των δρόμων».</b><br />.<br />Οι συνέπειες της Άλωσης ήταν μεγάλες και οδυνηρές, τόσο για τον Ελληνισμό, όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο. Τερματίστηκε ένας περίλαμπρος πολιτισμός, που φώτιζε τον κόσμο μέσα από το σκοτάδι του Μεσαίωνα, για χίλια και πλέον χρόνια. Οι τέχνες, τα γράμματα, η φιλοσοφία είχαν βρει καταφύγιο στο φιλόξενο Βυζάντιο και εκεί γνώρισαν τη μεγαλύτερη άνθησή τους. Άνθρωποι του πνεύματος, όπως ο Μάρκος Ευγενικός, ο Γρηγόριος Σχολάριος, ο Γεώργιος Γεμιστός (ή Πλήθωνας) κ.ά., δρούσαν ακόμα και όταν η Αυτοκρατορία βρισκόταν στη δύση της. Δεν θα ήταν υπερβολή, αν λέγαμε ότι τον καιρό της πολιτικής και στρατιωτικής της παρακμής, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία γνώρισε μια πρωτόγνωρη πνευματική ακμή, που αποτέλεσε και την τελευταία δέσμη σοφίας προς την άξεστη Δύση. Με την Άλωση άρχισε μια περίοδος βαρύτατης σκλαβιάς για τους Έλληνες,<b> μιας σκλαβιάς που κράτησε περίπου 400 χρόνια..</b><br />Παράλληλα, άρχισε και ο οικονομικός μαρασμός των Ελλήνων εξαιτίας της αρπαγής των εύφορων κτημάτων από τους Τούρκους.<br />Όσον αφορά το εμπόριο, είχε την ίδια τύχη με τις υπόλοιπες ασχολίες των Ελλήνων. Οι τελευταίοι έμποροι εξαφανίστηκαν από τη θάλασσα, τερματίζοντας έτσι μια ιστορία αιώνων, και τη θέση τους κατέλαβαν οι λαοί της Δύσης..<br />Η νέα τάξη πραγμάτων ανάγκασε τους περισσότερους Έλληνες λογίους να μεταναστεύσουν στη Δύση και να μεταλαμπαδεύσουν εκεί τη σοφία τους. Παρόλα αυτά όμως, οι Έλληνες αυτοί δεν ξέχασαν ποτέ τη σκλαβωμένη τους πατρίδα,άλλα από τη νέα τους θέση, ως καθηγητές σπουδαίων πανεπιστημίων, έκαναν γνωστή στους Δυτικούς την ελληνική γλώσσα και παιδεία, ιδρύοντας παράλληλα πολλά ελληνικά σχολεία. Ο Εμμανουήλ Χρυσολωράς, ο Μιχαήλ Χωνιάτης και ο Γεώργιος Τραπεζούντιος είναι μερικοί από τους μεγάλους Έλληνες λόγιους που ξεκίνησαν την ελληνική διδασκαλία στη Δύση. Έτσι, η αναγέννηση της αρχαιότητας, που ξεκίνησε στην Κωνσταντινούπολη την εποχή των Παλαιολόγων και ανακόπηκε από τις τούρκικες κατακτήσεις, συνεχίστηκε τώρα στις μεγάλες πόλεις της Δύσης, από τους εκεί εγκατεστημένους Έλληνες, οι οποίοι αποτέλεσαν τους προδρόμους της ευρωπαϊκής αναγέννησης. Οι Τούρκοι, αναγνωρίζοντας τη σπουδαία μόρφωση των Κωνσταντινουπολιτών, και τις διοικητικές τους ικανότητες, προτιμούσαν Έλληνες σε υψηλά διοικητικά αξιώματα. Παράλληλα, παρουσιάστηκε μια εθνική συνένωση του Ελληνισμού, που οδήγησε στη δημιουργία εθνικής και πολιτιστικής ταυτότητας.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhB3YH26AV0yGyW_iXLo_dPdsTwaHDnGGW1I62hcZqQdDoT6m25LlNIanFUVSU-0MMc3F3VHzasXru_SoVKmFdHMGiqGh06i4Owad_aj7F_PJQ4xG6dPQyzWRW5CYUp2rUNgRIiOO3ahOSB/s1600/alosi-konstantinoupoli-1453-660_0.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="290" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhB3YH26AV0yGyW_iXLo_dPdsTwaHDnGGW1I62hcZqQdDoT6m25LlNIanFUVSU-0MMc3F3VHzasXru_SoVKmFdHMGiqGh06i4Owad_aj7F_PJQ4xG6dPQyzWRW5CYUp2rUNgRIiOO3ahOSB/s640/alosi-konstantinoupoli-1453-660_0.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Οι συνέπειες της Άλωσης επέδρασαν σ’ όλο τον κόσμο, όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο Στέφαν Τσβάιχ:<b> «Η ανθρωπότητα δεν θα μπορέσει να εκτιμήσει ποτέ σ’ όλη του την έκταση το κακό που μπήκε από την Κερκόπορτα εκείνη τη μοιραία ώρα, ούτε το τι έχασε ο κόσμος του πνεύματος με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, της Αλεξάνδρειας και του Βυζαντίου...».</b><br />Από τη μικρή ανάλυση των αιτίων και των συνεπειών της Άλωσης προκύπτουν συνεκδοχικά και τα γενικά διδάγματα:.<br />- Οι ισχυρές Στρατιωτικές Δυνάμεις αποτελούν την εγγύηση της ζωής ενός έθνους, της ακεραιότητας, της ασφάλειας και της αποτροπής κάθε εχθρού και κάθε επιβουλέα από οπουδήποτε και αν προέρχεται.<br />-Δεν αρκούν το ηθικό, η ανδρεία, το θάρρος και οι άλλες στρατιωτικές αρετές, χρειάζεται και η δύναμη (το έμψυχο δυναμικό, τα μέσα, οι εξοπλισμοί η καλή οργάνωση και η άρτιαεκπαίδευση).<br />- Το «ΟΧΙ» του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ήταν μια ιστορική συνέχεια και συνέπεια της αντίδρασης του Έθνους μας σε δύσκολες καταστάσεις δια μέσου των αιώνων<br />- Η πνευματική δύναμη ενός λαού σφραγίζει την αιωνιότητα, τον πολιτισμό και το μεγαλείο του, διαχρονικά και ανεξίτηλα. Ο Άγγλος Βυζαντινολόγος Στήβεν Ράνσιμαν το αποτύπωσε στο βιβλίο του γράφοντας: «... όχι μόνο οι Έλληνες, αλλά και όλοι οι κληρονόμοι του Χριστιανικού πολιτισμού οφείλουμε να ενθυμούμεθα με ευγνωμοσύνη την Αυτοκρατορία, η οποία έσβησε προ μισής χιλιετηρίδας...».<br />- Η διχόνοια και στην περίπτωση της Άλωσης υπήρξε «δολερή».<br />- Οι μεγαλύτερες συμφορές στην ανθρωπότητα προέκυψαν από τις θρησκευτικές αντιθέσεις. Η άλωση της Κωνσταντινούποληςτο 1204 από τους Σταυροφόρους, υπήρξε η αρχή του κακού και το μοιραίο πλήγμα.<br />Έτσι, η Κωνσταντινούπολη, αφού διέγραψε μια πορεία 1123 ετών και 18 ημερών (11 Μαΐου 330 - 29 Μαΐου 1453), έπεσε την αποφράδα εκείνη Τρίτη στις 29 Μαΐου 1453, και μετά από μια ηρωική αντίσταση 54 ημερών (5 Απριλίου - 29 Μαΐου), εξαιτίας της παραμέλησης του στρατού και του ναυτικού. Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά, η διχόνοια, η κατάρα της διαίρεσης, ο εγωισμός, η φιλοπρωτία, οι αχαλίνωτες φιλοδοξίες και οι προσωπικές<br />αρχομανίες των τελευταίων κυρίως, αυτοκρατόρων, οδήγησαν στη μοιραία καταστροφή της Κωνσταντινούπολης.<br />Η Αιώνια Πόλη, η «πασών των Πόλεων κεφαλή», το «κέντρον των τεσσάρων μερών του κόσμου»,<b> η «Κωνσταντίνου Πόλις»: «ε ά λ ω!».</b> Ερημώθηκε, λεηλατήθηκε, βεβηλώθηκε και ατιμάστηκε.<br /><b>Ο νεκρός Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΙΑ ́ Παλαιολόγος, έβγαινε μέσα από τις στάχτες της ρημαγμένης Πόλης, σαν ο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς», και έγινε η Σημαία, ο Θυρεός και η ευχή «και στην Πόλη», που οδήγησαν στην ανάσταση του Γένους<br />το 1821.</b></span></span></div>
<span style="color: red;"><b>Ιωάννης Δ. Κακουδάκης<br />Αντιστράτηγος</b></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Διευθυντής της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού/ΓΕΣ και<br />Πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής Στρατιωτικής<br />Ιστορίας/ΓΕΕΘΑ</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ<br />1. Α. Αλεξίου, Γενική Ιστορία.<br />2. Γεωργίου Φραντζή, «Εάλω η Πόλις», Τόμος 1, Εκδόσεις Βεργίνα, Αθήνα.<br />3. Ιστορία Εικονογραφημένη, Ιανουάριος 1978.<br />4. Ιστορία Εικονογραφημένη, Τόμος Α, Ιούνιος 1996.<br />5. «ΙΣΤΟΡΙΚΑ» Εφημερίδας Αθήνα, 25 Μαΐου 2000.<br />6. Μιχαήλ Δούκα, «Εάλω η Πόλις», Τόμος 2, Εκδόσεις Βεργίνα, Αθήνα<br />7. Νικολό Μπάρμπαρο «Εάλω η Πόλις», Τόμος 2, Εκδόσει Βεργίνα, Αθήνα.<br />8. Στήβεν Ράνσιμαν, «Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης» Εκδόσεις Μπεργάδη, Αθήνα .<br />9. Στρατιωτική Επιθεώρηση, Μάιος 1984.</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">«Ελευθεροτυπία»,<br />10. Στρατιωτική Επιθεώρηση, Μάιος 1987.</span></span></div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-84634329536485188542015-04-07T08:30:00.004+03:002015-04-07T08:43:15.998+03:006 Απριλίου ’14: Το Μαύρο Πάσχα!!!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><b>Η 6η Aπριλίου είναι γνωστή σ’ όλους τους Έλληνες ως η ημερομηνία
κατά την οποία η Γερμανία επετέθη στην Eλλάδα, το 1941. Για τους
Θρακιώτες, όμως.</b></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: red;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">H ημέρα αυτή ανακαλεί άλλες οδυνηρές αναμνήσεις.</span></span></b></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYK3txFLC1DuCzXZf2e0WEKQto8_zwlbEvpJfOerG8jlB4W7Y3hpb1tFJOOBLxMAVmxV9d-O6Pui7JgKId90vlsiLQCh2sbVdCsydHLoOVWdvs9HFZMlwNZICTtd5K2CTPipca__LoYka-/s1600/arxaia.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYK3txFLC1DuCzXZf2e0WEKQto8_zwlbEvpJfOerG8jlB4W7Y3hpb1tFJOOBLxMAVmxV9d-O6Pui7JgKId90vlsiLQCh2sbVdCsydHLoOVWdvs9HFZMlwNZICTtd5K2CTPipca__LoYka-/s1600/arxaia.jpg" height="504" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: red;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"></span></span></b></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Στις 6 Απριλίου 1914, το Μαύρο Πάσχα για τους Θρακιώτες, οι
Νεότουρκοι εκδίωξαν τους Έλληνες πολλών χωριών της επαρχίας
Αρκαδιούπολης, Βιζύης και άλλων περιοχών της Θράκης. Το ίδιο έτος
πραγματοποιήθηκαν διωγμοί, δολοφονίες, απελάσεις, διαρπαγές, εμπρησμοί
και λεηλασίες κατά των Ελλήνων των περιοχών Ηράκλειας, Μαλγάρων και
Κεσσάνης. Από τον Απρίλιο του 1915 150.000 Θρακιώτες από τη Μακρά
Γέφυρα, τη Μάδυτο, την Καλλίπολη, τις Σαράντα Εκκλησιές, τη Ραιδεστό, το
Σκοπό και άλλες περιοχές της Ανατολικής Θράκης εκτοπίστηκαν από τους
Νεότουρκους στη Μικρά Ασία και ελάχιστοι από αυτούς επέζησαν από τις
πορείες στα τάγματα εργασίας, όπως και χιλιάδες άλλοι Μικρασιάτες και
Πόντιοι αδελφοί μας. Ο συνολικός πληθυσμός των εξόριστων Ελλήνων της
Ανατολικής Θράκης που εκτοπίστηκαν μέχρι και το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου
Πολέμου έφτασε τελικά τις 220.000 ψυχές, σύμφωνα με στοιχεία του
Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.</span></span>
</div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"></span></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Παρά τους διωγμούς αυτούς η Ανατολική Θράκη γνώρισε την απελευθέρωση
από τον Ελληνικό Στρατό τον Αύγουστο του 1920 και παρέμεινε ελεύθερη
μέχρι τον Οκτώβριο του 1922, οπότε αποχώρησαν οι Έλληνες στρατιώτες και
μαζί με αυτούς και πολλοί Θρακιώτες για να αποφύγουν τα αντίποινα των
Τούρκων. Ο ξεριζωμός των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης ολοκληρώθηκε το
1923 με την Ανταλλαγή των πληθυσμών.</span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">
</span></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><b>Είναι
ανάγκη να τονιστεί ότι η Θρακική Γενοκτονία είναι ιστορικά
αποδεδειγμένη και επιστημονικά τεκμηριωμένη, αν και αποσιωπημένη και
ελάχιστα μνημονευμένη από την Ελληνική ιστοριογραφία, όπως αναφέρει ο
ιστορικός Κωνσταντίνος Βακαλόπουλος, Καθηγητής του Α.Π.Θ.</b> Ο ίδιος
καθηγητής σημειώνει με έμφαση ότι “. η αφετηρία των διωγμών και της
Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Μ. Ασίας και αργότερα του Πόντου υπήρξε ο
χώρος της Ανατολικής Θράκης. Εκεί δοκίμασαν και εφάρμοσαν για πρώτη
φορά το μοντέλο των μετατοπίσεων (και διωγμών) των Ελληνικών πληθυσμών
και των εθνικών εκκαθαρίσεων, εκεί επέβαλαν τη γενοκτονική τους
συμπεριφορά και εκεί αξιοποίησαν τα θλιβερά αποτελέσματα των πειραμάτων
τους, ώστε να τα επεκτείνουν σχεδόν αμέσως (και με μεγαλύτερη επιτυχία)
στη Δυτική Μικρασία και αργότερα σε κραυγαλέο βαθμό (και μεγαλύτερη
αγριότητα) στον Πόντο”.</span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">
</span></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Το έγκλημα της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Ανατολής (Πόντου, Μ.
Ασίας, Θράκης) αποκαλύπτουν και ομολογούν ακόμη και σύγχρονοι Τούρκοι
ιστορικοί συγγραφείς, όπως ο Φονάτ Ντουντάρ, που μελετά, με πάθος και
καθάριο βλέμμα, τα πρόσφατα αποχαρακτηρισθέντα Τουρκικά Αρχεία της
εποχής εκείνης.</span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">
</span></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Πρόσφατα εκδόθηκε το τρίτο έργο του για το θέμα αυτό με τίτλο: “Η
εθνοτική μηχανική των Νεότουρκων και ο εκτουρκισμός της Ανατολίας” (1913
– 1918). Ο Φονάτ Ντουντάρ . . .</span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">
</span></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">ο “εκσκαφέας αρχείων”, όπως αυτοαποκαλείται, ομολογεί σε σχετική
συνέντευξή του: “Με ενδιαφέρει, μεταξύ άλλων, το πώς η εξουσία κατέγραψε
στα επίσημα έγγραφά της τις βιαιότητες που η ίδια σχεδίασε και εκτέλεσε
(και που φυσικά η ίδια ποτέ δεν το παραδέχθηκε). Είχα την τύχη να είμαι
ο πρώτος ερευνητής που διάβασε ορισμένα αρχεία, τα οποία
αποχαρακτηρίστηκαν πρόσφατα. Τα αρχεία αυτά λοιπόν παρουσιάζουν
λεπτομερώς τα στάδια που σχεδίου δράσης εναντίον του Ρωμιών που
κατάρτισε το καθεστώς των Νεοτούρκων.” (με τη βοήθεια γερμανών
στρατηγών).</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDrARlKrDpp_PHovlEseDjniBpbyyLHRb7UwDiMHEZd95p-v10whPcsJ4nJs1e7q39t5lhPctQzrPHI3faKB0qZwxMGb639c41KB2xuiM_yTTxJxlSn1CLhnmUBQD3Rq985v3bbKPRqYI5/s1600/6-1914.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDrARlKrDpp_PHovlEseDjniBpbyyLHRb7UwDiMHEZd95p-v10whPcsJ4nJs1e7q39t5lhPctQzrPHI3faKB0qZwxMGb639c41KB2xuiM_yTTxJxlSn1CLhnmUBQD3Rq985v3bbKPRqYI5/s1600/6-1914.jpg" height="566" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Η γενοκτονική συμπεριφορά των Νεοτούρκων ήταν λοιπόν αποτέλεσμα ενός
σατανικά οργανωμένου και μεθοδικά μελετημένου σχεδίου, όπως προκύπτει
από τα τουρκικά αρχεία: Με βίαια μέσα, με εμπορικό αποκλεισμό, με βαριά
φορολογία, λεηλασίες περιουσιών, τρομοκρατικές και δολοφονικές
επιθέσεις, υποχρεωτικής στράτευσης, ατιμώσεις, ομαδικές σφαγές,
εκτοπισμούς καταναγκαστική εργασία (τάγματα εργασίας) εξανάγκασαν τους
Θρακιώτες να εγκαταλείψουν την Αν. Θράκη. Έτσι την περίοδο 1913 – 1917, <b>
232.000 Θρακιώτες</b> εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πανάρχαιες
πατρογονικές εστίες και να καταφύγουν στην ελεύθερη Ελλάδα και σε χώρες
του εξωτερικού.</span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"></span></span>
</div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"></span></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Άλλοι <b>96.00</b>0 οδηγήθηκαν στην Μ. Ασία σε καταναγκαστικά έργα. Χωριά
ολόκληρα μετακινήθηκαν σε άλλες περιοχές της Θράκης για να εγκαταστήσουν
σ’ αυτά οι Νεότουρκοι πρόσφυγες Μωαμεθανούς από τη Βοσνία. Από τους
96.000 εκτοπισθέντες στη Μικρασία επέστρεψαν στις εστίες τους, ζωντανά
φαντάσματα, με τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου πολέμου μόνο 50.000. Οι 46.000
Ανατολικοθρακιώτες πέθαναν στη Μ. Ασία από τις αγγαρείες, τις ασθένειες,
τον υποσιτισμό και τις κακουχίες. Αν λάβουμε υπόψη ότι η Αν. Θράκη το
1910 αριθμούσε 360.000 – 370.000 Έλληνες, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα
ότι στην περιοχή της Αν. Θράκης παρέμειναν μέσα στην ερημωμένη –
ερειπωμένη Ελληνική γη μόνο 30.000 – 40.000 Έλληνες, οι περισσότεροι
γέροι, ανήμποροι και απροστάτευτοι. Κορύφωση των διωγμών σε βάρος του
Ελληνικού στοιχείου υπήρξε το <b>Μαύρο Πάσχα του 1914 (6η Απριλίου).</b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">
</span></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Τότε αναγκάστηκε το Οικουμενικό Πατριαρχείο (μοναδικός προστάτης του
Ελληνισμού), έπειτα από προηγηθείσες διαμαρτυρίες, να κλείσει τα σχολεία
και τις εκκλησίες, να κηρύξει γενικό πένθος και την Μεγάλη του Χριστού
Εκκλησία εν διωγμώ και να υψώσει φωνή έντονης διαμαρτυρίας προς την
υψηλή Πύλη και τις πρεσβευτικές αρχές των Μεγάλων Δυνάμεων.</span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">
</span></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Λεπτομέρειες για τη Γενοκτονία αυτή του Θρακικού Ελληνισμού μας
δίνουν οι εκθέσεις προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο των κατά τόπους
Μητροπολιτών, καθώς και το βιβλίο με τίτλο: “Μαύρη βίβλος” που εξέδωσε
το Πατριαρχείο το 1919.</span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">
</span></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Τις απαρχές βέβαια των διωγμών του Θρακικού Ελληνισμού τις βρίσκουμε
στο χώρο της Βορ. Θράκης (Ανατ. Ρωμυλίας) το 1906. Τότε που οι Βούλγαροι
με την εθνικιστική τους μανία οργάνωσαν τις σφαγές και τις διώξεις στην
Αγχίαλο και σε άλλες πόλεις σε βάρος του ελληνικού στοιχείου που
εξανάγκασαν πολλούς Έλληνες να καταφύγουν στην τουρκοκρατούμενη
Ανατολική και Δυτική Θράκη και οι περισσότεροι στην ελεύθερη Ελλάδα.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><a href="https://prokopion.wordpress.com/2011/04/06/6-%CE%B1%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85-%E2%80%9941-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF-%CF%80%CE%AC%CF%83%CF%87%CE%B1/"><span style="font-size: small;">ΠΡΟΚΟΠΙ </span></a></span></span></div>
</div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-3447738704160564112014-12-14T11:51:00.001+02:002014-12-14T11:55:55.619+02:00Αφιέρωμα: ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ ο Μητροπολίτης του χρέους και της θυσίας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7zj-Rzk_mCPTJqLss4A3STU5a9yygEzoNTHCYgPquO4aJ6nSXm5QDiva9YmHO_6XhyiJe4ILEdtRuH4p5fnxEDlVtp3Q_HnA3BnOwzUTojhvQCEeYePaO3YFVHH8Zo3XqiOTKEwrmnexx/s1600/image1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7zj-Rzk_mCPTJqLss4A3STU5a9yygEzoNTHCYgPquO4aJ6nSXm5QDiva9YmHO_6XhyiJe4ILEdtRuH4p5fnxEDlVtp3Q_HnA3BnOwzUTojhvQCEeYePaO3YFVHH8Zo3XqiOTKEwrmnexx/s1600/image1.jpg" height="400" width="363" /></a></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ἀλήθεια,
πέρασαν κιόλας εἴκοσι χρόνια, κι᾿ οὔτε τὸ καταλάβαμε πῶς κύλισε τόσος
καιρός…Ἦταν 12 Δεκεμβρίου 1994. Τὸ ρωλόϊ ἔδειχνε ἑπτὰ παρὰ εἴκοσι πέντε
τὸ πρωΐ, ἡ ὥρα ποὺ ἡ ἁγνὴ καὶ φλογερὴ ψυχὴ τοῦ Μητροπολίτου
Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κυροῦ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ ἄφησε τὸ φθαρτὸ
σῶμα του καὶ φτερούγισε στὸν Πλάστη της. Ἄφησε ἕνα σῶμα ταλαιπωρημένο
ἀπὸ ἀμέτρητους κόπους γιὰ τὴν διαποίμανση τοῦ λαοῦ, ποὺ τοῦ εἶχε
ἐμπιστευθῆ ὁ Χριστός, ἀλλὰ καὶ καταβεβλημένο ἀπὸ τὴν ἀνίατη ἀσθένεια.
Αὐτὸ ἐπῆρε μοναχὰ ὁ θάνατος, ἕνα εὐτελὲς «λάφυρο». Ὅμως ἡ ἐνάρετη καὶ
ἀσκητικὴ ζωή του, ἡ ἀγάπη του πρὸς τὴν λατρεία τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀνύστακτο
ἐνδιαφέρον του γιὰ τοὺς βασανισμένους Βορειοηπειρῶτες, τὸ ἀτέλειωτο
ὁδοιπορικό του στὴν Ἑλλάδα, στὸ Λονδῖνο, στὸ Στρασβοῦργο, στὸ Κονγκρέσο
τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς, γιὰ νὰ μεταφέρῃ «τὸ κλάμα καὶ τὸ
δρᾶμα» τῶν Ἑλλήνων τῆς Βορείου Ἠπείρου, δὲν χάθηκαν μέσα στὸν ἁπλὸ καὶ
ἀπέριττο τάφο του στὴν Μονὴ τῆς Μολυβδοσκέπαστης. Ἔμειναν καὶ μένουν,
γιὰ νὰ διδάσκουν καὶ νὰ φρονηματίζουν ὅλους, ὅσοι συνεχίζουν νὰ ἀγωνιοῦν
καὶ νὰ παλεύουν γιὰ νὰ μὴν ὑπάρξῃ ἄλλη μιὰ «χαμένη πατρίδα», ἀλλὰ καὶ
γιὰ νὰ παραδειγματίζουν καὶ νὰ ὁδηγοῦν στὸν δρόμο τῆς κατὰ Χριστὸν ζωῆς.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLR2NbSujdHVIM7HI0i8-CGmmT6rJAa8cl7sq4AU4Ar3w_p6S2EQ0WdL96dm18pTOCGIRfLvGDP3Qyo3M2bJPwrEKtEfkNQF_9cy4_ZCEmJnLuZRuEKxid7hekFZPr843bZhnZhoo-gPQc/s1600/image2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLR2NbSujdHVIM7HI0i8-CGmmT6rJAa8cl7sq4AU4Ar3w_p6S2EQ0WdL96dm18pTOCGIRfLvGDP3Qyo3M2bJPwrEKtEfkNQF_9cy4_ZCEmJnLuZRuEKxid7hekFZPr843bZhnZhoo-gPQc/s1600/image2.jpg" height="444" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ἦλθε,
σὰν νέος Ἱεράρχης στὴν Ἐπαρχία του τὸ 1967, φτωχός. Καὶ «ἔφυγε» γιὰ τὴν
αἰωνιότητα, τὸ 1994, πιὸ φτωχός. Σύνθημά του ἦταν:Ὅλα γιὰ τοὺς ἄλλους,
τίποτε γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ὅλα γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ γιὰ τὸν πονεμένο
συνάνθρωπο. Κάθε μῆνα, τὸν μισθό του τὸν μοίραζε σὲ φακέλλους μικρούς
(ἐπισκεπτηρίων), γράφοντας ἀπ᾿ ἔξω, σὲ μιὰ ἀκρούλα, τὸ ποσὸ ποὺ ὑπῆρχε
μέσα. Ἔτσι, ὅταν τὸν ἐπισκέπτονταν ἐμπερίστατοι Βορειοηπειρῶτες (καὶ δὲν
ἦσαν λίγοι), ἄνοιγε τὸ συρτάρι κι᾿ ἀνάλογα μὲ τὶς ἀνάγκες τους τοὺς
ἔδινε, ἀθόρυβα πάντα, τὴν προσφορὰ τῆς ἀγάπης του.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Κάποτε,
τὸν πρῶτο καιρὸ ποὺ εἶχαν ἔρθει ὡς φυγάδες οἱ Βορειοηπειρῶτες,
ἐπισκέφθηκε τὴν Μαθητικὴ Ἑστία Πωγωνιανῆς, γιὰ νὰ δώσῃ θάρρος καὶ
κουράγιο σ᾿ ἐκεῖνα τὰ «κυνηγημένα πουλιά», ποὺ πρέπει νὰ ἦσαν 100 μὲ 150
ἄτομα. Κι᾿ ἀφοῦ τοὺς μίλησε πατρικὰ καὶ χριστιανικά, στὸ τέλος πρόσφερε
στὸν καθένα ἕνα χαρτονόμισμα τῶν χιλίων δραχμῶν, ποὺ τὸ δέχθηκαν μὲ
δάκρυα καὶ αἴσθημα εὐγνωμοσύνης. Κάποιοι δημοσιογράφοι κατέκριναν τότε
τὸν ἀοίδιμο: -Τοὺς ἔδωσε ἕνα χιλιάρικο. Χαρὰ στὸ πρᾶγμα! Καὶ τὰ ἔλεγαν
αὐτὰ ἐκεῖνοι, ποὺ οὔτε τότε, οὔτε ποτὲ ἔδωσαν ἔστω καὶ μιὰ δραχμὴ στοὺς
πονεμένους ἀδελφούς. Ἔτσι, δυστυχῶς, γράφεται ἡ ἱστορία…</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ὅταν
ἦταν σοβαρὰ ἀσθενής, τὸν ἐπισκέφθηκε κάποιο ἀπόγευμα ἕνας διαπρεπὴς
πανεπιστημιακὸς γιατρὸς τῶν Ἰωαννίνων. Ψηλάφησε τὸ σῶμα του στὸ σημεῖο
ποὺ εἶχε γίνει ἡ ἐγχείρηση, κι᾿ ὅταν μετὰ θέλησε νὰ πλύνῃ τὰ χέρια του,
ὡδηγήθηκε στὸν βοηθητικὸ χῶρο τοῦ Δεσπότη. Μόλις μπῆκε, κύταξε τριγύρω
καὶ γιὰ λίγο ἔμεινε σκεπτικός. Ἔπειτα εἶπε: -Ἐδῶ πλένεται ὁ
Δεσπότης; Μὰ ὁ χῶρος αὐτὸς εἶναι πρωτόγονος ! Καὶ νἄτανε μόνο
ἐκεῖνος ὁ χῶρος πρωτόγονος στὸ παμπάλαιο Ἐπισκοπεῖο , ποὺ ὅμως ὁ
ἀοίδιμος δὲν τὸ ἄλλαζε μὲ τίποτε, ἀφοῦ εἶχε περὶ πολλοῦ τὴν «ἁγία
φτώχεια», ὅπως ἔλεγε συχνὰ καὶ τὸ ἐννοοῦσε.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEhGeRbwSERA1q5VI__od3rTpL7UpZKyNIvujf0d4MtxMcLI-FfxvE-Acd0nyPEEcBvQhyphenhyphenNcAbW7PTxwB7EdmKDLzvjILPgZEoGlR9RS6MEM0JD3BdxXHFO7U8xlpCw4Ve1FVjXvorRgcn/s1600/image11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEhGeRbwSERA1q5VI__od3rTpL7UpZKyNIvujf0d4MtxMcLI-FfxvE-Acd0nyPEEcBvQhyphenhyphenNcAbW7PTxwB7EdmKDLzvjILPgZEoGlR9RS6MEM0JD3BdxXHFO7U8xlpCw4Ve1FVjXvorRgcn/s1600/image11.jpg" height="640" width="402" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Φτωχὸ
τὸ «Δεσποτικό», ἀλλὰ πλούσιο σὲ ἔργα χριστιανικῆς ἀγάπης. Κάθε τόσο,
ὁμάδες χριστιανῶν ἀπὸ διάφορες περιοχὲς τῆς Χώρας ἐπισκέπτονταν τὸν
ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟ, γιὰ νὰ τὸν δοῦν, νὰ τὸν εὐχαριστήσουν γιὰ τὸν ἀγῶνα ποὺ
ἔκανε καὶ ποὺ φτέρωνε καὶ τὶς δικές τους ψυχές. Κι᾿ ἀκόμη νὰ τοῦ
φιλήσουν τὸ χέρι καὶ νὰ πάρουν τὴν εὐχή του.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Κι᾿
ἄν πῇς καὶ γιὰ Βορειοηπειρῶτες, ἀμέτρητοι πέρασαν. Καὶ πόσοι
φιλοξενήθηκαν στὰ Ἱδρύματά του. Δύσκολοι, ἀλλὰ ἀλησμόνητοι καιροί, μὲ
ἀγωνίες καὶ ἀγῶνες, μὲ χαρὲς καὶ μὲ πίκρες, μὲ τὸ φρόνημα ὅμως ἀκμαῖο
καὶ ἀνοιχτὴ τὴν καρδιὰ γιὰ νὰ δέχεται ὅλους καὶ ὅλα μὲ τὴν δύναμη τῆς
πίστεως καὶ τὴν χάρη τῆς προσευχῆς.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ἄς εἶναι αἰωνία καὶ ἀγήρως ἡ μνήμη του. Ὅσοι συνοδοιπορήσαμε μαζί του δὲν θὰ τὸν ξεχάσουμε ποτέ.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: red;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><i><b>Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης Ἀνδρέας</b></i></span></span></span><br />
<br />
<span style="color: red;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><i><b><span style="color: white;"><span style="font-size: small;">Σ.Φ.Ε.Β.Α</span></span> </b></i></span></span></span></div>
</div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-78072531187132200492014-12-13T16:43:00.001+02:002014-12-13T16:43:45.207+02:00 13 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1943.ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΞΕΚΛΗΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ. ΕΝΑΣ ΕΠΙΖΗΣΑΣ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="paragraph editable-text" style="text-align: left;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihbgmcW5QjbefsGio47D6w1tWLGlXKUAXmR_lj274LFChY63fFpO18kPMm2qToE9Xdb4EPsCk8eNIZtoBTrglf0EYMWoD9nhADq0PNTLfHIqcss7RVLpsf5JNQZNh0LlIJE2mq5lN2K2_8/s1600/1388534.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihbgmcW5QjbefsGio47D6w1tWLGlXKUAXmR_lj274LFChY63fFpO18kPMm2qToE9Xdb4EPsCk8eNIZtoBTrglf0EYMWoD9nhADq0PNTLfHIqcss7RVLpsf5JNQZNh0LlIJE2mq5lN2K2_8/s1600/1388534.jpg" height="478" width="640" /></a></div>
<span style="color: red;"><br /></span>
<div class="paragraph editable-text" style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: white;"><span style="color: red;"><span style="line-height: 18px;"><span style="font-weight: bold;"> Ο Νίκος Φερλελής, ένας από τους επιζήσαντες αφηγείται</span>: </span></span><br /><span></span><span style="line-height: 18px;"> “Εκεί που καθόμασταν στη λάκκα [το μέρος που είχαν συγκεντρώσει τους άντρες] όλοι οι άντρες, μας έκαναν νόημα να σηκωθούμε. </span><br /><span></span><br /><span></span><span style="line-height: 18px;">Και μόλις έπεσαν οι φωτοβολίδες, άρχισαν να μας "θερίζουν" με τα μυδράλια.</span><br /><span></span><br /><span></span><span style="line-height: 18px;"> Όταν πέσαμε όλοι, πλησίασαν οι Γερμανοί με τα πόδια να βουλιάζουν στο αίμα και σ' έναν-έναν έδιναν τη χαριστική βολή. </span><br /><span></span><br /><span></span><span style="line-height: 18px;">Εγώ είχα μείνει ζωντανός. </span><br /><span></span><br /><span></span><span style="line-height: 18px;">Δυο αδέρφια ακόμα και κάποιοι άλλοι δίπλα μου.</span><br /><span></span><br /><span></span><span style="line-height: 18px;"> Μιαμιάμισυ ώρα είχε κρατήσει η εκτέλεση κι άλλες δυο και περισσότερο η χαριστική βολή.</span><br /><span></span><br /><span></span><span style="line-height: 18px;"> Είχα ένα γείτονα που ζούσε ακόμα και μου λέει: έρχεται η σειρά μας.</span><br /><span></span><br /><span></span><span style="line-height: 18px;">
Εμένα είχε πιαστεί, η αναπνoή και δεν μπορούσα να μιλήσω. Φτάνoυν σε
μας, δίνουν δυo πιστoλιές στο γείτονά μου, στο κεφάλι - τον
αποτέλειωσαν. </span><br /><span></span><br /><span></span><span style="line-height: 18px;">Πετάχτηκαν τα αίματά του απάνω μου.</span><br /><span></span><br /><span></span><span style="line-height: 18px;"> Εμένα, όπως είχα το χέρι στο κεφάλι, μου δίνουν μια πιστολιά, η σφαίρα τρύπησε το χέρι μου και με λάβωσε στο μέτωπο.</span><br /><span></span><br /><span></span><span style="line-height: 18px;"> Λέω - πάλι τη γλίτωσα. Δεν πέθανα.</span><br /><span></span><br /><span></span><span style="line-height: 18px;">
Μετά από καμιά δεκαριά λεπτά, έρχεται άλλος, με γραπώνει απ' το γιακά,
μου γυρίζει το πρόσωπο και μου δίνει άλλη μια πιστολιά. Να εδώ, στην
κoρφή.</span><br /><span></span><br /><span></span><span style="line-height: 18px;"> Έμεινα για λίγο αναίσθητος. Είχα μουδιάσει ολόκληρος.</span><br /><span></span><br /><span></span><span style="line-height: 18px;"> Τέλος φύγανε. </span><br /><span></span><br /><span></span><span style="line-height: 18px;">Ανασηκώθηκα τότε ανάμεσα στους σκοτωμένους, κοιτάω και βλέπω από κείνο το δρομάκι εκεί ερχόταν η μάνα μου.</span><br /><span></span><br /><span></span><span style="line-height: 18px;"> Μου λέει - πού είναι οι άλλοι; </span><br /><span></span><br /><span></span><span style="line-height: 18px;">Είχα άλλα δυο αδέρφια, το Βασίλη και τον Κίμωνα.</span><br /><span></span><br /><span></span><span style="line-height: 18px;"> Bρήκαμε τον έναν, ύστερα και τον άλλον σκοτωμένους.</span><br /><span></span><br /><span></span><span style="line-height: 18px;">
Έφυγα από κει, και θυμάμαι πάταγα μέσ' στο αίμα και το πόδι μου
βούλιαζε ως το γόνα. Το αίμα κύλαγε ποτάμι, είχε φτάσει ως κάτω στο
δρόμο ... »</span><br /><a href="http://allowingechotospeak.blogspot.com/2010_10_01_archive.html" target="_blank" title=""><span>allowingechotospeak</span></a></span></span></span></div>
<div class="paragraph editable-text" style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: white;"><span> </span></span></span></span></div>
<span style="color: red;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-weight: bold;">ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ</span></span></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiR-hy5a20cb3eOpMOs32JVsFcRGrZCWKoKGjg4eLErjogU7rqObM7TlL80ZUnRKKAXryh3P7Nb5U37WRbRYr7Z6cPNBJes_5TfQzyZyZA1Ls7c3CAkwG8gJPO_RWviFNuPt4oznMHWvK2E/s1600/55099.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiR-hy5a20cb3eOpMOs32JVsFcRGrZCWKoKGjg4eLErjogU7rqObM7TlL80ZUnRKKAXryh3P7Nb5U37WRbRYr7Z6cPNBJes_5TfQzyZyZA1Ls7c3CAkwG8gJPO_RWviFNuPt4oznMHWvK2E/s1600/55099.png" height="502" width="640" /></a></div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicDSSJeYbDENaF8vhfaKea9GNJqR6zlsNigOlRXCfr9DZlEm_-xzjfv6UZPUaWkpCvlHmfMkQ7WTroe8CLwE9GdCYWsc3kmwtRDscyfn96jX7lOsjx_EkSB0Dzb5KABW-y8rCh943WIcav/s1600/2130821.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicDSSJeYbDENaF8vhfaKea9GNJqR6zlsNigOlRXCfr9DZlEm_-xzjfv6UZPUaWkpCvlHmfMkQ7WTroe8CLwE9GdCYWsc3kmwtRDscyfn96jX7lOsjx_EkSB0Dzb5KABW-y8rCh943WIcav/s1600/2130821.jpg" height="418" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span style="color: orange;">ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ 1943</span></b></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8LZuBuA6ndUr1v47UOx_rKqfsrivHHotvAqsyviMOtZ9SWPVVunnDbn9BfLLzdkNCMwmFSHSN00604BbatDBW6jBLA2lzNbixXz9h2GLoFdvBECBoQp-dfuccCmyEmwTOQStgz9dqzeBx/s1600/2547133.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8LZuBuA6ndUr1v47UOx_rKqfsrivHHotvAqsyviMOtZ9SWPVVunnDbn9BfLLzdkNCMwmFSHSN00604BbatDBW6jBLA2lzNbixXz9h2GLoFdvBECBoQp-dfuccCmyEmwTOQStgz9dqzeBx/s1600/2547133.jpg" height="424" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: orange;"><b>ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ 1943</b></span></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJfxPvKJLHAGfrdajljpeZWe-WjmTTRJMTKS6h1KbPWcJeN6ZBtWRQrBrT8xyAkO9wPRZpYAUUiSTd1NqC7QQ8UFlVx6WR5DpSlG8Blmi5dGaWlIxKuTBbsJkU4SZcCtGhfDf5e4Oj2aAA/s1600/6585175.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJfxPvKJLHAGfrdajljpeZWe-WjmTTRJMTKS6h1KbPWcJeN6ZBtWRQrBrT8xyAkO9wPRZpYAUUiSTd1NqC7QQ8UFlVx6WR5DpSlG8Blmi5dGaWlIxKuTBbsJkU4SZcCtGhfDf5e4Oj2aAA/s1600/6585175.jpg" height="414" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span style="color: orange;">ΔΙΑΛΛΕΙΜΑ ΓΙΑ ΤΣΙΓΑΡΑΚΙ</span></b></td></tr>
</tbody></table>
<div class="paragraph editable-text" style="text-align: left;">
<span style="color: red;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-weight: bold;"> </span></span></span></span></div>
</div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-68488591869891026282014-12-13T16:29:00.000+02:002014-12-13T16:29:48.814+02:00 13 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1943 ΗΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ. ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΞΕΚΛΗΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ.Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><span style="font-weight: bold;"></span></span></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: red;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2HtIf-HCe0wqHemQWjqAKVdAGPsW5t750dCj109m96yVV-aPW58UhGwbsrt7ox7TEBrCDcA1_JYMis8W7REMb6uidjqBkx4RjmoIwXJfN53XY8QbC80eYaTPbA4LOARVOOYwFSqt5hb58/s1600/9764206.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2HtIf-HCe0wqHemQWjqAKVdAGPsW5t750dCj109m96yVV-aPW58UhGwbsrt7ox7TEBrCDcA1_JYMis8W7REMb6uidjqBkx4RjmoIwXJfN53XY8QbC80eYaTPbA4LOARVOOYwFSqt5hb58/s1600/9764206.jpg" height="400" width="392" /></a></span></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><span style="font-weight: bold;">1943 – «Επιχείρηση Καλάβρυτα»</span></span><br /> Η Κατοχή αποτελεί μια οπό τις πιο συγκλονιστικές περιόδους της
νεότερης ελληνικής ιστορίας. Ο λαός μας, εξαντλημένος από την πολεμική
εποποιία του 1940, υποχρεώθηκε να αντιμετωπίσει πολλαπλές περιπέτειες
και κακουχίες. Την εισβολή των κατακτητών, το πρόβλημα της επιβίωσης,
την οδυνηρή περιπέτεια της πείνας, εκτελέσεις, βασανιστήρια και
καταστροφές.<br />Η ευρύτερη περιοχή των
Καλαβρύτων, τόπος με μακραίωνη ιστορική διαδρομή και επαναστατικό
παρελθόν, υπέστη την περίοδο της Κατοχής τεράστιες απώλειες σε έμψυχο
δυναμικό, με μαζικές εκτελέσεις αμάχων και ολοκληρωτικές καταστροφές.<br />Το καλοκαίρι του 1943, άρχισαν εκτελέσεις, βομβαρδισμοί και καταστροφές χωριών:<br /> • Ιούλιος 1943 (29/07): Βομβαρδισμός των χωριών Λαπάτα, Τρεχλό, Μάνεσι. Μεταξύ των 16 θυμάτων και μικρά παιδιά.<br />
• Αύγουστος 1943 (31/08): Πυρπόληση του χωριού Άνω Λουσοί. Εκτέλεση 4
κατοίκων. Απαγχονισμός στην πλατεία του Χελμού των Καλαβρύτων του
νεαρού Ντίνου Παυλόπουλου.<br /> • Νοέμβριος 1943 (29/11): Βομβαρδισμός του χωριού Βυσωκά. 13 νεκροί, τραυματίες και καταστροφή οικιών.<br /><br />
Οι εγκληματικές πράξεις των Γερμανικών στρατευμάτων Κατοχής
κορυφώθηκαν το Δεκέμβριο του 1943, σε μια οργανωμένη εκκαθαριστική
επιχείρηση της περιοχής των Καλαβρύτων, γνωστή ως <br /><span style="color: red; font-weight: bold;">«Επιχείρηση Καλάβρυτα» («Unternehmen Kalawrita»</span>,
από 5 έως 15 Δεκεμβρίου 1943). Μια από τις πιο σκληρές επιχειρήσεις
της Βέρμαχτ, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη, γενικότερα.<br /><br />
Από τις αρχές του 1943, στο χώρο της Αιγιαλείας και των Καλαβρύτων
συνέβησαν σημαντικά αντιστασιακά γεγονότα, μεταξύ των οποίων η Μάχη
Ρογών-Κερπινής (16-17/10/1943), η οποία είχε σαν αποτέλεσμα τη συντριβή
του Γερμανικού λόχου και τη σύλληψη 86 Γερμανών αιχμαλώτων. Μετά τη
διαμόρφωση ενός γενικότερου κλίματος ανησυχίας για την αντιστασιακή
δράση στην περιοχή των Καλαβρύτων, η 117 Μονάδα Κυνηγών αποφασίζει να
δράσει.<br />Τα Γερμανικά στρατεύματα, που
ξεκίνησαν από Τρίπολη, Αίγιο, Πάτρα, ακολούθησαν ακτινωτή πορεία
σύμφωνα με τους γερμανικούς χάρτες, με κατεύθυνση την επαρχία
Καλαβρύτων και κατάληξη τα Καλάβρυτα.<br />Οι Γερμανικές δυνάμεις, μηχανοκίνητες και πεζοπόρες, που ξεκινούν από
την Πάτρα, στις 05/12/1943 με κατεύθυνση τα Καλάβρυτα, είχαν επικεφαλής
τον αντισυνταγματάρχη Γιούλιους Βόλφιγκερ (G. Wolfinger) και
ακολούθησαν το δρόμο Πάτρα – Χαλανδρίτσα – Καλάβρυτα, απόσταση 77
χιλιομέτρων.<br /><br /> Στο ξεκίνημά τους λεηλάτησαν και πυρπόλησαν τη Μονή Ομπλού, σε μικρή απόσταση νότια της Πάτρας.<br />
• Στις 06/12, μετά από ένα ατύχημα του Wolfinger, διοικητής ορίστηκε ο
Εμπερσμπέργκερ (Ebersberger), διοικητής του συντάγματος Αιγίου.<br /><br />
• Στις 07/12, τα πεζοπόρα τμήματα χτένισαν στο πέρασμά τους όλα τα
χωριά και σκόρπισαν τη φωτιά και το θάνατο. Στην Κάτω Βλασία σκότωσαν 3
άνδρες και 1 γυναίκα και στον Κάλανο 3 βοσκούς από τα Καλάβρυτα και
έναν ακόμη πολίτη. Μετά χωρίστηκαν σε δύο ομάδες: η μία πήγε προς
Λεχούρι – Τριπόταμα – Δίβρη και επέστρεψε από Μορόχοβα – Λειβάρτζι και η
άλλη συνέχισε προς Καλάβρυτα.<br /><br /> • Στις 08/12, πέρασαν από το Μάνεσι και το Σαραδί, σκότωσαν 1 άνδρα.<br /><br />
• Στις 09/12, έφταοαν στη διασταύρωση του δρόμου Σκεπαστού-Κλειτορίας.
Στο εκκλησάκι της Αγίας Άννας, συγκέντρωσαν όλο τον ανδρικό πληθυσμό
του χωριού Βυσωκά και, μετά από μια σύντομη ομιλία, τους άφησαν
ελεύθερους. Την ίδια μέρα, μπήκαν στα Καλάβρυτα.<br /><br /> • Στις 10/12, εκτέλεσαν στο χωριό Συρμπάνι (Πριόλιθος) 5 άνδρες.<br /><br />
Οι Γερμανικές δυνάμεις από Αίγιο προς Καλάβρυτα, με επικεφαλής τον
αντισυνταγματάρχη Εμπερσμπέργκερ (Ebersberger), εφόρμησαν στα Καλάβρυτα,
με 3 πεζοπόρα τμήματα.<br /> • Στις 06/12 άλλη πεζοπόρο ομάδα, από το
Αίγιο, προχώρησε με πορεία από τον Κερενίτη ποταμό προς Πλατανιώτισσα,
Βιλιβίνα και Μαμουσιά, στην οποία, αφού εγκαταστάθηκε, έστησε ενέδρα.<br />
• Στις 07/12 , πεζοπόρες φάλαγγες από το Αίγιο προχωρούν κάνοντας
εκκαθαριστικές επιχειρηθείς και αφού κατέβηκαν από την οροσειρά Σταυριά
πάνω από το χωριό Ρογοί, τοποθέτησαν μυδράλια και όλμους.<br /> • Στις
08/12, ο Ebersberger χώρισε το στρατό σε δύο ομάδες και μπήκαν το πρωί
στους Ρογούς. Έκαψαν ολοσχερώς το χωριό και εκτέλεσαν 65 άνδρες και
παιδιά.<br /> • Άλλη ομάδα μπήκε την ίδια ημέρα στην Κερπινή, έβαλαν φωτιά και εκτέλεσαν 38 άνδρες και παιδιά,<br />
• Στη συνέχεια, έκαψαν την Άνω και Κάτω Ζαχλωρού και σκότωσαν 19
άνδρες. Ακολούθως έφτασαν στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου και σκότωσαν 16
άτομα, μοναχούς, επισκέπτες και υποτακτικούς, ενώ εκτέλεσαν και 9
μοναχούς, στη θέση Ψηλός Σταυρός.<br /> • Στις 09/12, έφτασαν στο χωριό
Σούβαρδο, όπου έβαλαν φωτιά και σκότωσαν 5 άνδρες, το ίδιο και στο
χωριό Βραχνί, όπου σκότωσαν 6 άνδρες.<br /> Στη στάση της Κερπινής εγκαταστάθηκε Γερμανική διμοιρία. Στη θέση αυτή εκτελέστηκαν 4 άνδρες.<br />
• Στις 09/12, περνώντας από τις Αυλές των Καλαβρύτων, Γερμανικές
δυνάμεις, με επικεφαλής τον Ebersberger, μπήκε στα Καλάβρυτα, όπου είχαν
φτάσει και οι δυνάμεις από την Πάτρα.<br /> • Στις 13/12, ολοκλήρωσαν
την επιχείρηση, πυρπόλησαν και κατέστρεψαν ολοκληρωτικά την πόλη των
Καλαβρύτων, λεηλάτησαν ό,τι πολύτιμο υπήρχε και εκτέλεσαν όλο τον
ανδρικό πληθυσμό της πόλης από 14 χρονών και πάνω, στη Ράχη του Καππή.<br />
• Στις 14/12, ανέβηκαν στο Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, το λεηλάτησαν,
το πυρπόλησαν και εκτέλεσαν 6 άνδρες, μοναχούς, επισκέπτες και
υποτακτικούς. Την ίδια ημέρα, λεηλάτησαν το χωριό Βυσωκά, σκότωσαν 3
άνδρες και έφυγαν για την Πάτρα. Επίσης πέρασαν από το Μοναστήρι του
Μεγάλου Σπηλαίου και το έκαψαν.<br /><br /> Τα
γερμανικά στρατεύματα που κινήθηκαν από Τρίπολη με επικεφαλής τον
ταγματάρχη Gnass, κατευθύνθηκαν προς Δημητσάνα και Λαγκάδια Αρκαδίας.<br /><br />
• Στις 07/12, δόθηκε διαταγή στην ομάδα μάχης ΚΟΚΕΡΤ να προχωρήσει από
τα Παγκρατέϊκα Καλύβια μέσω του χωριού Φίλια και Τσορωτά στα Μαζέϊκα
(Κάτω Κλειτορία). Την ίδια ημέρα τα Γερμανικά στρατεύματα μπήκαν στα
Μαζέϊκα αναζητώντας την τύχη των Γερμανών αιχμαλώτων της Μάχης
Ρογών-Κερπινής, χτενίζοντας όλα τα γύρω χωριά και τη νύχτα της 07/12
προς 08/12 έφτασαν στο Μάζι. Το ίδιο ίδιο απόγευμα, οι αντάρτες είχαν
ήδη προβεί στην εκτέλεση των αιχμαλώτων.<br /> • Οι Γερμανοί μετέφεραν
τους διασωθέντες στα Μαζέϊκα και κατέθεσαν τα γεγονότα στον
Συνταγματάρχη Le Suir, ο οποίος είχε ήδη φτάσει στην περιοχή.<br /> • Οι
Γερμανοί, με 12 έλληνες οδηγούς, το Σάββατο το βράδυ στις 11/12,
κατευθύνθηκαν προς το χωριό Μάζι και στη συνέχεια στη θέση Μαγέρου στις
12/12, όπου βρήκαν τους εκτελεσθέντες Γερμανούς. Εκεί εκτέλεσαν 10
Μαζαίους.<br /> • Στις 14/12, λεηλάτησαν και έκαψαν το μεγαλύτερο μέρος των Μαζεϊκων και μετά έφυγαν προς την Τρίπολη.<br />Στο απόρρητο ραδιογράφημα της 117 Jager Division (Αρ.1595/43),
καταγράφεται ο τελικός απολογισμός της Επιχείρησης Καλάβρυτα: “…(1)
Κατεστράφησαν ολοκληρωτικά τα χωριά: Ρογοί, Κερπινή, Στάση Κερπινής, Άνω
Ζαχλωρού, Κάτω Ζαχλωρού, Σούβαρδο, Βραχνί, Καλάβρυτα, Μοναστήρια
Μεγάλου Σπηλαίου και Αγίας Λαύρας, Αγία Κυριακή, Αυλές, Βυσωκά, Φτέρη,
Πλατανιώτισσα, Πυργάκι, Βάλτσα, Μελίσσια, Μοναστήρι Ομπλού, Λαπαναγοί,
Μάζι, Μαζέικα, Παγκράτι, Μορόχωβα, Δερβένι, Βάλτος, Πλανητέρου,
Καλύβια. (2) 696 Έλληνες εκτελέστηκαν…”.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDhtRxFvDaQYkLzL2GDoOt2hx9zpT5GDmRuAbvGe2pxwTfWphTxt5E1kgM0Lh94njz0-faE7imSyEaxl0X-E0XOAwrFkzFIZslOcHjWYy52ezIY_QYm5-WeDI-U72ECJJd6cH2K_P0FlbN/s1600/8268862.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDhtRxFvDaQYkLzL2GDoOt2hx9zpT5GDmRuAbvGe2pxwTfWphTxt5E1kgM0Lh94njz0-faE7imSyEaxl0X-E0XOAwrFkzFIZslOcHjWYy52ezIY_QYm5-WeDI-U72ECJJd6cH2K_P0FlbN/s1600/8268862.jpg" height="428" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGMLZ2rf_14YgqMA46fzzs4dKTcfJh8_sWaWoWM4qCU0CX-ZhSNcH1LY8kwRZAcVH_IZoxjzWHXz63e9GnxBarh1-jwCTIXoyMj4LEUAcAd4k4IEV9Y9kXbUy9HOZPkzNoMDqtmgAJmNkl/s1600/712009.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGMLZ2rf_14YgqMA46fzzs4dKTcfJh8_sWaWoWM4qCU0CX-ZhSNcH1LY8kwRZAcVH_IZoxjzWHXz63e9GnxBarh1-jwCTIXoyMj4LEUAcAd4k4IEV9Y9kXbUy9HOZPkzNoMDqtmgAJmNkl/s1600/712009.jpg" height="480" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> <span style="color: red; font-weight: bold;">Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων</span><br /><br />
Οι Γερμανοί μπήκαν στα Καλάβρυτα στις 09/12. Δημιούργησαν έναν
ασφυκτικό κλοιό γύρω από την πόλη, προκειμένου να μην μπορεί κανείς να
ξεφύγει. Την έντονη ανησυχία των κατοίκων κατάφερε, παραπλανώντας τους,
να κατευνάσει ο Γερμανός Διοικητής, ο οποίος τους διαβεβαίωσε ότι δεν
πρόκειται κανείς να πάθει τίποτε και ότι ο στόχος τους ήταν η εξόντωση
των ανταρτών. Προχώρησαν αρχικά στην πυρπόληση σπιτιών που ανήκαν σε
αντάρτες και αναζήτησαν την τύχη των Γερμανών τραυματιών της Μάχης της
Κερπινής.<br /><br /> Στις 12/12, οι Γερμανοί άρχισαν να ετοιμάζονται για να αποχωρήσουν την επομένη. <br />Το
πρωί στις 13/12, ημέρα Δευτέρα, πριν καλά καλά ξημερώσει, χτύπησαν τις
καμπάνες της κεντρικής εκκλησίας και Γερμανοί αξιωματικοί και
στρατιώτες διέταξαν να συγκεντρωθούν όλοι οι κάτοικοι στο Δημοτικό
Σχολείο, αφού πάρουν μαζί τους μια κουβέρτα και τρόφιμα μιας ημέρας.<br /><br /> Στο κτίριο του σχολείου έγινε ο χωρισμός και ο αποχωρισμός. <br /><br />Τα
γυναικόπαιδα κλείστηκαν στο σχολείο και οι άνδρες από 14 χρονών και
πάνω οδηγήθηκαν σε φάλαγγες στην κοντινή Ράχη του Καππή. Ο χώρος ήταν
προσεκτικά επιλεγμένος. Η αμφιθεατρική του διαμόρφωση δεν θα επέτρεπε σε
κανένα να γλιτώσει. Οι Καλαβρυτινοί ήταν αναγκασμένοι να βλέπουν τις
περιουσίες τους, τα σπίτια και ολόκληρη την πόλη, να καίγονται και, μαζί
τους, να παραδίδονται στη φωτιά οι γυναίκες και τα ανήλικα παιδιά τους
έγκλειστα στο κτίριο του Σχολείου, το οποίο φρουρούσαν πάνοπλοι
στρατιώτες.<br /> Ο Γερμανός Διοικητής, για
να καθησυχάσει και να παραπλανήσει τους συγκεντρωμένους, έδωσε το λόγο
της στρατιωτικής του τιμής ότι δεν πρόκειται να τους σκοτώσουν.
Ολόκληρη η πόλη παραδόθηκε σης φλόγες.<br />
Την ίδια στιγμή ο Οδοντωτός κατηφόριζε κατάφορτος με τις σοδιές από το
πλιάτσικο των Γερμανών στα σπίτια, στα μαγαζιά και τις αποθήκες, απ΄
όπου άρπαξαν ότι πολύτιμο υπήρχε. Μαζί και τα χρήματα και τα αποθέματα
των Τραπεζών και των Δημοσιών Υπηρεσιών, αφού προηγουμένως ανάγκασαν
τους Διευθυντές να τα παραδώσουν.<br /> Από
το ξενοδοχείο «Μέγας Αλέξανδρος», με μια πράσινη και ύστερα μια κόκκινη
φωτοβολίδα, δόθηκε το σύνθημα της εκτέλεσης. Τα πολυβόλα θέρισαν τους
Καλαβρυτινούς. Ακολούθησε η χαριστική βολή που ολοκλήρωσε το έγκλημα.
Διασώθηκαν 13 άτομα.<br /><br /> Στο δημοτικό
σχολείο, τα γυναικόπαιδα έζησαν στιγμές αγωνίας και τρόμου, καθώς οι
φλόγες έζωναν το κτίριο του σχολείου. Σπάζοντας πόρτες και παράθυρα
κατάφεραν τελικά να ξεφύγουν τρέχοντας μακριά από τα σπίτια που
φλέγονταν, άρχισαν να αναζητούν τους δικούς τους, Μία από τις γυναίκες,
η ηλικιωμένη Κρίνα Τσαβαλά, ποδοπατήθηκε από το πανικόβλητο πλήθος των
γυναικόπαιδων και ξεψύχησε πριν αντικρίσει το αποτρόπαιο έγκλημα.<br />
Ύστερα, οι γυναίκες ανηφόρισαν προς το μέρος που είχαν οδηγήσει τους
άνδρες και βρέθηκαν μπροστά στο πιο φρικιαστικό και απάνθρωπο θέαμα.
Άνδρες, πατεράδες, γιοι και αδελφοί κείτονταν νεκροί πλημμυρισμένοι στο
αίμα.<br /> Το μεγάλο Δράμα των Καλαβρύτων
είχε ξεκινήσει. Τα νιάτα, οι δημιουργικές δυνάμεις της πόλης,
περιουσίες και κόποι χρόνων αφανίστηκαν στις 2:34΄ της 13ης Δεκεμβρίου
1943, όπως δείχνουν οι δείκτες του σταματημένου ρολογιού της εκκλησίας.<br />
Η συνέχεια του δράματος βρήκε τις γυναίκες να προσπαθούν με τα νύχια
να σκάψουν πρόχειρους τάφους στην παγωμένη γη του Δεκέμβρη, για να
θάψουν τους νεκρούς τους. Με τις κουβέρτες που είχαν κοντά τους,
μετέφεραν τους σκοτωμένους στο νεκροταφείο και άλλους έθαψαν εκεί στο
λόφο, μια τραγική σκηνή που κράτησε μέρες.<br /> Ακολούθησε η προσπάθεια της επιβίωσης μέσα στα χαλάσματα, που έμελλε για χρόνια να στεγάσουν τις απορφανισμένες οικογένειες.<br />
Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων «συγκίνησε και συνένωσε τους Έλληνες –
δυνάμωσε τον αγώνα τους κατά του κατακτητή», ομολογεί ο τότε γενικός
στρατιωτικός διοικητής των Γερμανών στην Ελλάδα.<br />
Οι Καλαβρυτινές Γυναίκες, οι Καλαβρυτινές Μανάδες, μορφές ηρωικές,
παλεύοντας κάτω από δύσκολες συνθήκες, κατάφεραν να αναθρέψουν τα παιδιά
τους και να ξαναχτίσουν την πόλη μέσα από τα ερείπια.<br />
Στον Τόπο της Εκτέλεσης, ο Λευκός Σταυρός και η Πετρωμένη Καλαβρυτινή
Μάνα, αιώνια σύμβολα του μαρτυρίου, εξακολουθούν να στέλνουν μηνύματα
ειρήνης και συναδέλφωσης των λαών του κόσμου.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjc8TarnEngdiS5JH4IRD_msed9LFf-mPDLls7hBoM3wCS7b2N3ZSG9mgwvbi0XZotRBNxFEvWO1NaqItVeXmLPxG70uLtUlqZ__KEzRZB1pfYUrtaj-ratWPPGdpR56RQS6YQ1GAEuBnDy/s1600/442276.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjc8TarnEngdiS5JH4IRD_msed9LFf-mPDLls7hBoM3wCS7b2N3ZSG9mgwvbi0XZotRBNxFEvWO1NaqItVeXmLPxG70uLtUlqZ__KEzRZB1pfYUrtaj-ratWPPGdpR56RQS6YQ1GAEuBnDy/s1600/442276.jpg" height="420" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-sneVCC8_XHrQf9ho7zgIU2nitkk4_QKv1Yxte48sexYnJjzjr2P5Tg21fB-Z0G4li5h0AMEVf-ir7bvEBpolRhCVDb1lpiS23vEDVPbuW4bqauVHutxU_eGlUzQKBbCEid78p0ws6WQD/s1600/7384723.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-sneVCC8_XHrQf9ho7zgIU2nitkk4_QKv1Yxte48sexYnJjzjr2P5Tg21fB-Z0G4li5h0AMEVf-ir7bvEBpolRhCVDb1lpiS23vEDVPbuW4bqauVHutxU_eGlUzQKBbCEid78p0ws6WQD/s1600/7384723.jpg" height="468" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red; font-weight: bold;">ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΑΝ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ</span><br /><br /> <span style="color: red; font-weight: bold;">Βραχνί, 10 Δεκεμβρίου 1943</span><br />
Μετά τις εκτελέσεις στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου και στο χωριό
Σούβαρδο, οι Γερμανοί στις 9 Δεκεμβρίου έφτασαν στο γειτονικό χωριό
Βραχνί. Είχαν μαζί τους 3 άνδρες αιχμαλώτους, το φαρμακοποιό Δημητρίου
από τη Βυσωκά τον οποίο βρήκαν στο Σούβαρδο όπου είχε προσπαθήσει να
κρυφτεί, τον νεαρό Παύλο Σωτηρακόπουλο από την Κερπινή και τον Ηλία
Κατσανιώτη από τους Ρογούς, τους οποίους είχαν πάρει μαζί τους για
οδηγούς.<br /> Μόλις οι κάτοικοι που βρίσκονταν στο χωριό αντιλήφθηκαν την
παρουσία των Γερμανών έτρεξαν σε διάφορες κατευθύνσεις, σε σπηλιές
και απόκρημνα μέρη για να κρυφτούν. Η ομάδα των Γερμανών στρατοπέδευσε
στο χωριό και ο διοικητής τους εγκαταστάθηκε σε ένα σπίτι δίπλα από
την εκκλησία.<br /><br /> Μερικοί στρατιώτες άνοιξαν την
εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων και προσπάθησαν να κλείσουν σε αυτήν ένα
κοπάδι των προβάτων που είχαν φέρει μαζί τους και όσα ακόμη βρήκαν στο
χωριό.<br /><br /> Συνέλαβαν το Νικόλαο Σιορώκο, το γιο του
Αντώνη ηλικίας 23 ετών, το φύλακα Α. Τσιρώνη και μαζί με τους άλλους
τρεις, που είχαν μαζί τους, τους έκλεισαν σε ένα καλύβι κοντά στο
σχολείο. Πριν βραδιάσει άφησαν ελεύθερο τον Ηλία Κατσανιώτη, ο οποίος
βρέθηκε δολοφονημένος μετά από δυο-τρεις μέρες στο χωριό Σούβαρδο.<br />
Οι Γερμανοί, αφού έσφαξαν τα ζώα από το κοπάδι που έφεραν μαζί τους
και ορισμένα που βρήκαν στο χωριό, πέρασαν τη νύχτα πίνοντας και
διασκεδάζοντας.<br /> Το πρωϊ της 10ης Δεκεμβρίου πήραν
από το καλύβι τους άνδρες, τους οδήγησαν στη θέση Ρούγα, 30 περίπου
μέτρα από το δρομάκι Ρούγας-Ζαγορίτσας, σε ένα ανηφορικό χωράφι και
τους εκτέλεσαν.<br /> Έκαψαν στη συνέχεια το χωριό. Μόνο πέντε-έξι σπίτια και μερικά φουρναριά έμειναν όρθια<br /><br />
Η φάλαγγα των γερμανών έφυγε από το χωριό αφήνοντας πίσω της πέντε
νεκρούς, πυρπολημένα σπίτια και τα τομάρια των ζώων που έσφαξαν το
προηγούμενο βράδυ.<br /> Οι κάτοικοι που κρύβονταν στις
σπηλιές επέστρεψαν τρομαγμένοι στο χωριό. Με τα χέρια και με ξύλα
έσκαψαν και έθαψαν πρόχειρα σε ένα ομαδικό τάφο τους νεκρούς Βραχνιώτες
στο χώρο δυτικά της εκκλησίας των Αγίων Θεοδώρων που καιγόταν ακόμα.
Δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν την ταφή των άλλων δύο, καθώς έφτασε η
νύχτα και από το φόβο απομακρύνθηκαν για να κρυφτούν στο βουνό.<br /> Την επομένη έθαψαν σε έναν κοινό τάφο τους άλλους δύο νεκρούς και τοποθέτησαν πρόχειρα στα μνήματα ξύλινους σταυρούς.<br />
Οι Γερμανοί επέστρεψαν στα ερειπωμένα Καλάβρυτα τη Μεγάλη Παρασκευή
του 1944. Λεηλάτησαν και φόρτωσαν ότι βρήκαν. Κινήθηκαν στην περιοχή
του Ξερόκαμπου του Χελμού εκτελώντας όσους έβρισκαν στο δρόμο τους.<br />
Τον Ιούλιο του 1944 οι Γερμανοί επέστρεψαν στο Βραχνί και σκότωσαν το
γέρο Όλυμπο από τα Σουδενά σε ένα βράχο κάτω από τον Αη-Γιώργη και το
Γεώργιο Μαγγίνα κοντά στις καλύβες στον Ξερόκαμπο.<br /> Στο σημείο της
εκτέλεσης απέναντι από την εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων υπάρχει σήμερα
το Μνημείο των εκτελεσθέντων του Βραχνιού για να θυμίζει τα τραγικά
γεγονότα της 10ης Δεκεμβρίου 1943.<br /><br /> <span style="color: red; font-weight: bold;">Ρογοί, 8 Δεκεμβρίου 1943</span><br /> <br /><br />
Οι Γερμανοί μπήκαν στο χωριό στις 8 Δεκεμβρίου 1943 το απόγευμα και
κάλεσαν τον ιερέα του χωριού Παπα-Χρήστο Κανελλόπουλο να χτυπήσει δυνατά
την καμπάνα για να συγκεντρωθούν όλοι οι άντρες στην πλατεία με την
πρόφαση πως θα τους αποζημίωναν για τα ζώα που τους είχαν επιτάξει.
Ξεχύθηκαν σε μια έρευνα των σπιτιών, των σταύλων, και των αχυρώνων για
να μη διαφύγει κανείς. Δύο υπερίληκες που δεν ακολούθησαν τους άλλους
στην πλατεία εκτελέστηκαν επί τόπου.<br /> Στη συνέχεια
τους έκλεισαν μέσα στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας και να βγαίνουν
έξι-έξι για να πληρωθούν. Ο εκνευρισμός όμως των Γερμανών, οι αυστηρές
διαταγές, το στήσιμο των πολυβόλων δεν άφηναν ουδεμία αμφιβολία για
τις προθέσεις τους. Ο Παπα-Χρήστος Κανελλόπουλος διαισθανόμενος το
τέλος από την Ωραία Πύλη καλεί όλους να γονατίσουν και να
αλληλοσυγχωρηθούν διαβάζοντας μια συγχωρητική ευχή καλείται η πρώτη
εξάδα να εξέλθει προπορεύονται έξι ηλικιωμένοι τα πολυβόλα κροτάλισαν
στη συνέχεια άλλοι έξι και άλλοι έξι.<br /> Απολογισμός
65 αθώοι νεκροί. Επέζησαν (5) πέντε. Τέσσερις τρέχοντας μέσα στις
φλόγες και στη βροχή των σφαιρών πήδησαν στο γκρεμό και ένας βαριά
τραυματίας. Τρεις απανθρακώθηκαν κρυμμένοι στο ταβάνι-και τέμπλο.<br />
Το χωριό πυρπολήθηκε ολοσχερώς. Τόση ήταν η φωτιά που στα σπίτια δεν
έμεινε ούτε ξινάρι να ανοίξουν τάφους για τους νεκρούς τάφηκαν ύστερα
από μια εβδομάδα σε ομαδικούς τάφους στο νεκροταφείο και στον τόπο της
εκτέλεσης.<br /><br /> Η Αγία Βαρβάρα ξανακτίστηκε με έρανο
του Γυμνασίου της 7ης Τάξης και Π.Α. Εκπαιδευτικής. Με την φροντίδα
των κατοίκων που διασώθηκαν ανηγέρθη το 1972 στον τόπο της εκτέλεσης
στο προαύλιο της εκκλησίας της Αγίας Βαρβάρας μνημείο προς τιμήν των
θυμάτων</span></span>.<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red; font-weight: bold;">Κερπινή, 8 Δεκεμβρίου 1943</span><br /> Κερπινή<br />ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ & ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΚΕΡΠΙΝΗΣ ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΚΑΤΟΧΗΣ ΣΤΙΣ 8-12-1943<br /><br />
Στις 8 Δεκεμβρίου, πεζοπόρες φάλαγγες του τακτικού Γερμανικού στρατού
υπό τον Εμπερσμπέργκερ (Ebersberger), διοικητή του συντάγματος Αιγίου,
ο οποίος ορίστηκε επικεφαλής της «Επιχείρησης Καλάβρυτα» στις 6/12 σε
αντικατάσταση του συνταγματάρχη Wolfinger, φτάνουν στην περιοχή των
χωριών Ρογοί και Κερπινή.<br /> Ο Ebersberger χώρισε το στρατό σε δύο ομάδες. Η μία κατευθύνθηκε προς τους Ρογούς και η άλλη μπήκε στην Κερπινή.<br />
Οι Γερμανοί έμειναν στο χωριό μέχρι το απόγευμα και ζήτησαν από τους
άνδρες να συγκεντρωθούν για να τους μιλήσουν. Στο μεταξύ απέναντι
φαίνονταν οι πυκνοί καπνοί από το χωριό Ρογοί που καιγόταν. Αρκετοί
κάτοικοι δεν υπάκουσαν στην εντολή της συγκέντρωσης και κατάφεραν να
κρυφτούν ή να ξεφύγουν.<br /> Εκτέλεσαν 9
άτομα μέσα στο χωριό σε διάφορα σημεία, στις αυλές των σπιτιών και στο
δρόμο, ανάμεσά τους και τον άρρωστο από τύφο Κωνσταντίνο Καλλιά, τον
οποίο έσυραν από το κρεβάτι του έξω από το σπίτι και τον σκότωσαν.<br />
Στο μεταξύ έβαλαν φωτιά στο χωριό. Τα σπίτια λαμπάδιαζαν το ένα μετά
το άλλο από τη δύναμη της φωτιάς και της πυρίτιδας που έριχναν.<br />
Οδήγησαν στη συνέχεια τους συγκεντρωμένους άνδρες στο πρανές ενός
χωραφιού πιο κάτω από το χωριό, κοντά στην εκκλησία της Αγίας
Παρασκευής, όπου ήταν ήδη στημένα τα πολυβόλα και τους εκτέλεσαν. Ο
κρότος των πολυβόλων ακούστηκε μέχρι το χωριό.<br />
Συνολικά στις 8-12-1943 εκτελέστηκαν 36 άνδρες ηλικίας από 17 έως 80
ετών. Από την εκτέλεση διασώθηκαν 4 άνδρες μεταξύ των οποίων ένας βαριά
τραυματίας που πέθανε λίγες μέρες μετά.<br /><br />
Ο συνολικός αριθμός των Κερπινιωτών που εκτελέστηκαν από τα Γερμανικά
στρατεύματα Κατοχής κατά την «Επιχείρηση Καλάβρυτα, 5-15 Δεκεμβρίου
1943» ήταν 39 άνδρες ενώ συνολικά την περίοδο της Κατοχής ο αριθμός των
θυμάτων του χωριού Κερπινή σε μαζικές ή μεμονωμένες εκτελέσεις ήταν 44
άνδρες. <br />Στις 8/12/1943 εκτελέστηκαν
36 άνδρες (27 στη θέση «Λιθακιά» δίπλα κοντά στην εκκλησία της Αγίας
Παρασκευής, 8 μέσα στο χωριό στις αυλές των σπιτιών και στο δρόμο και 1
στην εκτέλεση των Ρογών – Αγία Βαρβάρα Ρογών), στις 6/12/1943 στη
θέση Λιθάρια εκτελέστηκε 1 άνδρας, στις 8-9-/12/1943 στη Στάση
Κερπινής 1 άνδρας και στις 10/12/1943 στο χωριό Βραχνί 1 άνδρας. 4
άνδρες εκτελέστηκαν στη θέση Λιβαδάκια στις 8-9-1943. Ένας ακόμη
Κερπινιώτης συνελήφθη αιχμάλωτος με την γνωστή «κλούβα» την περίοδο
της Κατοχής και δεν επέστρεψε ποτέ.<br />
Από τα 130 και πλέον σπίτια του χωριού, που πριν τον πόλεμο ήταν
παραθεριστικό θέρετρο και διέθετε ταχυδρομείο, τμήμα χωροφυλακής και
διτάξιο σχολείο με 100 και πλέον παιδιά, καταστράφηκαν τα 100.<br />
Το 1991 ανηγέρθη στον χώρο της εκτέλεσης των κατοίκων της Κερπινής
Μνημείο από το Σύλλογο Κερπινιωτών & Φίλων του χωριού, όπου κάθε
χρόνο την ημέρα της θλιβερής επετείου πραγματοποιείται Εκδήλωση Μνήμης
προς τιμήν των θυμάτων. Στην άκρη του πρανούς του χωραφιού όπου έγινε η
εκτέλεση διασώζεται παλαιότερο Μνημείο που είχε στηθεί εκεί από τους
κατοίκους τα πρώτα χρόνια μετά την Κατοχή.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyD78qm13uGbKwPqpXdjEDbT3g7mhKPdzQyunQ4OeuEOaGdD9R19mYr9nq9aR4rHDrDj22nKc9VQi2pIj0HL2gwobCnc4qdeP7a1C-_8NB6y5c6ZBZShuULT0M4H4XVkMtmwLo8xGfSYfi/s1600/148679.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyD78qm13uGbKwPqpXdjEDbT3g7mhKPdzQyunQ4OeuEOaGdD9R19mYr9nq9aR4rHDrDj22nKc9VQi2pIj0HL2gwobCnc4qdeP7a1C-_8NB6y5c6ZBZShuULT0M4H4XVkMtmwLo8xGfSYfi/s1600/148679.jpg" height="640" width="480" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b>ΜΝΗΜΕΙΟ ΕΚΤΕΛΕΣΘΕΝΤΩΝ ΚΕΡΠΙΝΗΣ</b></td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-small;"></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-small;"></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-small;"></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-small;">ΠΗΓΕΣ<br />ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΠΥΡΟΣ<br />ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ ΝΕΤ<br />ΚΛΥΣΜΑ</span></b></div>
</div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-16209624779514204712014-12-06T14:30:00.001+02:002014-12-06T14:30:33.028+02:00 Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="paragraph editable-text" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8ZJu6cVq7k5AEZOZwz4G3pJioKm7eONGoZeozI0EC7R3mAcqYTsN4RaeBaktzQaq0QmvATOM9bG5l8gmT0_gs7Vh1QM9MIa6Z9p2_oe5342RSeV_6viATL3A7ZwVOX6TvOQ51v7xxgheM/s1600/6871438.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8ZJu6cVq7k5AEZOZwz4G3pJioKm7eONGoZeozI0EC7R3mAcqYTsN4RaeBaktzQaq0QmvATOM9bG5l8gmT0_gs7Vh1QM9MIa6Z9p2_oe5342RSeV_6viATL3A7ZwVOX6TvOQ51v7xxgheM/s1600/6871438.jpg" height="640" width="594" /></a></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span></div>
<div class="paragraph editable-text" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Η
σημασία την οποία είχε η άμυνα του Συντάγματος Χωροφυλακής Αθηνών
στους στρατώνες Μακρυγιάννη, για την έκβαση του Δεκεμβριανού κινήματος
και κατ'ακολουθία για την άμυνα της πρωτεύουσας και της Ελλάδος είναι
ανεκτίμητη. Από το κτιριακό συγκρότημα Μακρυγιάννη μέχρι τη πλατεία
Συντάγματος δεν υπήρχε δυνατότητα σοβαρής άμυνας. Κατα τη διαδρομή αυτή
οι πολυκατοικίες είχαν καταληφθεί από τις κομμουνιστικές δυνάμεις. <br /><br />
Ακόμα, η μικρή δύναμη των Παλαιών Ανακτόρων περισφιγγόμενη από
παντού και, χωρίς πολλές δυνατότητες ανεφοδιασμού, δεν θα άντεχε για
πολύ. Έτσι, εάν δεν υπήρχε ή εάν εξουδετερονόταν η αντίσταση του
Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη τα κομμουνιστικά στρατεύματα θα
έφταναν έυκολα μέχρι τη πλατεία Συντάγματος. </span></span></div>
<div class="paragraph editable-text" style="text-align: justify;">
</div>
<div class="paragraph editable-text" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ο
χώρος από εκεί μέχρι τη πλατεία Κολονακίου και τη πλατεία Ομονοίας δεν
μπορούσε πια να τύχει περαιτέρω υπερασπίσεως ,ακόμη και αν έφτανε
εγκαίρως ο κύριος όγκος των ελλινικών και βρετανικών στρατευμάτων. </span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhx0jx6rfYo9YMQGcMXQXA7yYS3xPC25-qD6xjZhXWbsr3616VwZbEE4B07KxhxrGyLnXktEGmSMYNwTWH5eABrrF_RpgJuQZEhhamf-o3HeSzMf91_mGSGw7vFZtEjUDaj3wYdI37DN6M6/s1600/9998812.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhx0jx6rfYo9YMQGcMXQXA7yYS3xPC25-qD6xjZhXWbsr3616VwZbEE4B07KxhxrGyLnXktEGmSMYNwTWH5eABrrF_RpgJuQZEhhamf-o3HeSzMf91_mGSGw7vFZtEjUDaj3wYdI37DN6M6/s1600/9998812.jpg" height="578" width="640" /></a></div>
<div class="paragraph editable-text" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Άλλωστε, όπως καταγράφεται και σε ειδική έκδοση του στρατηγού
Θρασύβουλου Τσακαλώτου το συμμαχικό στρατηγείο είχε λάβει την απόφαση
να αποσύρει τις αγγλικές δυνάμεις προς το Φάληρο αμέσως μόλις τα
στρατεύματα του ΕΛΑΣ βάδιζαν προς το κέντρο των Αθηνών.
Εξάλλου το πρώτο πράγμα που θα έκανε το ΚΚΕ έαν καταλάμβανε το κέντρο
των Αθηνών θα ήταν να εγκαταστήσει κυβέρνηση δήθεν εθνικού συνασπισμού.
<br /><br />Στη
πραγματικότητα όμως, όπως και σε άλλες χώρες η λαοκρατική ΕΑΜική
κυβέρνηση θα ήταν ελεγχόμενη από το πανίσχυρο κομμουνιστικό κόμμα, ενώ
οι συνεργαζόμενοι μη κομμουνιστές πολιτικοί,στρατιωτικοί και
διανοούμενοι θα είχαν ρόλο "μαϊντανών",μέχρι την εγκαθίδρυση
κομμουνιστικής δικτατορίας, ενώ στο αμέσως επόμενο στάδιο οι "χρήσιμοι
ηλίθιοι" θα εκπαραθυρώνονταν όπως ακριβώς συνέβη στη Τσεχία,τη
Πολωνία,τη Γιουγκοσλαβία κτλ <br /><br />Συνεπώς,για
λόγους στοιχειώδους ιστορικής δικαιοσύνης αλλά και δεοντολογίας
οφείλει να τονισθεί αυτό που σήμερα, δυστυχώς, λησμονείται και
απόσιωπάται: Οτι δηλαδή,το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη υπήρξε
τον Δεκέμβριο του 1944 μία από τις ελάχιστες εστίες αντιστάσεως του
ελληνικού κράτους και της νόμιμης κυβερνήσεως εναντίον της ένοπλης
ανταρσίας του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. </span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigHzCDbcDPORcLU8cTexuvn9Soa4W02Gvz_oxKinQpN5yZqQWTLYdQVspQqknAuVojhrCkJqRNQf0UaNQ7_K5PqqSYNpoXqKXZt0n9_Gp9btHbBftFRqLVoY_opbK172CUMPos5VS_lLRm/s1600/5412330.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigHzCDbcDPORcLU8cTexuvn9Soa4W02Gvz_oxKinQpN5yZqQWTLYdQVspQqknAuVojhrCkJqRNQf0UaNQ7_K5PqqSYNpoXqKXZt0n9_Gp9btHbBftFRqLVoY_opbK172CUMPos5VS_lLRm/s1600/5412330.jpg" height="640" width="550" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><span style="font-size: xx-small;"><span style="font-family: verdana; font-size: 130%;"><span style="font-size: xx-small;"><span style="font-family: verdana; font-size: 130%;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Συνακόλουθα,
εάν οι άνδρες του Συντάγματος Μακρυγιάννη δεν είχαν επιδείξει εκείνον
τον απαράμμιλο ηρωισμό που επέδειξαν και εάν δεν είχαν πολεμήσει με
τέτοια αυταπάρνηση -κρατώντας το κέντρο των Αθηνών μονο αυτοί επί
βδομάδες,δίπλα στους άνδρες του θρυλικού στρατηγού Γεωργίου Γρίβα στο
Θησείο,μέχρις ότου καταφθάσουν η 3η Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία από το
Ριμίνι της Ιταλίας και οι συμμαχικες μονάδες,και ενώ η μείζων
περιφέρεια Πρωτευούσης είχε περιληφθεί στα χέρια του ενόπλου ΕΛΑΣ και οι
μεμονομένες ολιγάριθμες φρουρες των αστυνομικών τμημάτων και σταθμών
είχαν πέσει μαχόμενες ή είχαν αιχμαλωτισθεί και σφαγιασθεί- δεν είναι
δύσκολο να αναλογισθούμε ποια θα ήταν η μοίρα της Ελλάδας: <span style="color: red; font-weight: bold;">Η
χώρα μας θα είχε μετάβληθεί σε Λαϊκή Δημοκρατία κατα το γνωστό πρότυπο
των χωρών της ανατολικής Ευρώπης που εβίωσαν τον "παράδεισο του
υπαρκτού σοσιαλισμού".</span></span></span></span></span></span></span></div>
<div class="paragraph editable-text" style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: xx-small;"><span style="font-family: verdana; font-size: 130%;"><span style="font-size: xx-small;"><span style="font-family: verdana; font-size: 130%;"></span></span></span></span></div>
<span style="font-size: xx-small;"><span style="font-family: verdana; font-size: 130%;"><span style="font-size: xx-small;"><span style="font-family: verdana; font-size: 130%;"><span style="font-weight: bold;">πηγες: </span><br /><span style="font-weight: bold;">εγκυκλοπαίδεια πάπυρος</span> <br /><span style="font-weight: bold;"> ελληνική χωροφυλακή εκδόσεις defence</span> <br /><span style="font-weight: bold;">εμφύλιος πόλεμος Δημήτρης Μανιάτης</span> <br /><span style="font-weight: bold;">διαδύκτιο</span><br /><span style="font-weight: bold;">κλυσμα</span></span></span></span></span></div>
</div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-70470496678048986852014-12-06T14:30:00.000+02:002014-12-06T14:30:23.722+02:00 ΜΕΓΑ ΤΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΚΡΑΤΟΣ. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΥΣ ΑΗΤΤΗΤΟΥΣ. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: orange;"><b></b></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjN41qRs2SBCSxhBE1cgZMPkEWN8DWpyyjob-UaK0UPw9-TWuk91n1KfJTRp4I2CW66_egtxOmUFjC6FhdPyEBjQYpKjdQR59_HkNkT23NNDeGPCm6uF4_u0RNFuiuvOs12r56S5ptmDw_p/s1600/248532.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjN41qRs2SBCSxhBE1cgZMPkEWN8DWpyyjob-UaK0UPw9-TWuk91n1KfJTRp4I2CW66_egtxOmUFjC6FhdPyEBjQYpKjdQR59_HkNkT23NNDeGPCm6uF4_u0RNFuiuvOs12r56S5ptmDw_p/s1600/248532.jpg" height="480" width="640" /></a></b></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: orange;"><b>«Μέγα το της Θαλάσσης Κράτος»</b><br /> <b><span style="text-decoration: underline;">ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΣ</span></b></span></span><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Τίποτα δεν θα μπορούσε να αποδώσει καλύτερα το μέγεθος της προσφοράς,
την προστασία που παρείχε, αλλά και την ισχύ που πάντα έδινε στους
Έλληνες το πολεμικό τους ναυτικό, από τη φράση του Περικλή «Μέγα το
της Θαλάσσης Κράτος», που αναγράφεται στο θυρεό (έμβλημα με τη μορφή
ασπίδας) του σύγχρονου Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού. <br /><br /> Μία
φράση που ειπώθηκε για να καταδείξει στους Αθηναίους ότι χάρις στις
πολεμικές τους τριήρεις, μπορούσαν να απολαμβάνουν τα υλικά και
πνευματικά αγαθά της Δημοκρατίας τους. Η συγκεκριμένη παράδοση, παρότι
πέρασαν σχεδόν 2.500 χρόνια από τότε, δεν χάθηκε ποτέ. Αντίθετα
εξακολουθεί και υφίσταται μέσα από τους ανθρώπους του Πολεμικού
Ναυτικού, οι οποίοι συνεχίζουν πάνω στα «ξύλινα τείχη» να
υπερασπίζονται τους βωμούς και τις εστίες του έθνους, τα ιδανικά του
πολιτισμού και της δημοκρατίας, αλλά πάνω απ’ όλα το δικαίωμα των
Ελλήνων να συνεχίσουν να υπάρχουν ελεύθεροι και ανεξάρτητοι.<br /><br />
Όποτε εξάλλου χρειάστηκε η πατρίδα το Πολεμικό Ναυτικό, εκείνο
δήλωνε δυνατά παρόν, ορθώνοντας το ανάστημά του σχεδόν πάντα ενάντια
σε υπέρτερες εχθρικές δυνάμεις. Και πάντα, σαν κάθε φορά να
επαναλαμβανόταν η βιβλική μάχη μεταξύ Δαυίδ και Γολιάθ, ήταν εκείνο που
έβγαινε νικητής. <br /><br />Πότε
αντιμετωπίζοντας τις αρμάδες των Περσών στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας,
πότε εξασφαλίζοντας την κυριαρχία στη θάλασσα την περίοδο της
Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, πότε υπερασπιζόμενο την επανάσταση του
έθνους το 1821, πότε συγκρατώντας τον Οθωμανό εχθρό το 1912, πότε
δίνοντας τιτάνιες μάχες εναντίον του φασισμού το 1940 και πότε πολύ
απλά υπερασπιζόμενο τις δημοκρατικές δομές του κράτους το 1973, οι
άνθρωποι που υπηρετούσαν στον ελληνικό πολεμικό στόλο είχαν ένα κοινό
παρονομαστή: ήταν όλοι τους γενναίοι, αγαπούσαν την πατρίδα τους και
ήταν πρόθυμοι ακόμη και να πεθάνουν για τις ιδέες και τα ιδανικά τους.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAqPKHky3egnduO_X_dUpceSw4yf-1-FsG4iADxyzoRBvue8uJosIqJNNfPm3BtPmulLS4CyHWR6_aw_k8oycn_zntcnGqj5VD0INoVOGTwhDS0-adhuGfANjucogeUBd8Ba8LGBu2g6RS/s1600/44010.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAqPKHky3egnduO_X_dUpceSw4yf-1-FsG4iADxyzoRBvue8uJosIqJNNfPm3BtPmulLS4CyHWR6_aw_k8oycn_zntcnGqj5VD0INoVOGTwhDS0-adhuGfANjucogeUBd8Ba8LGBu2g6RS/s1600/44010.jpg" height="480" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Η σύγχρονη ιστορία του Πολεμικού μας Ναυτικού ξεκινάει με την
ανασύσταση του ελληνικού κράτους λίγο μετά την Επανάσταση του 1821. Ένα
από τα πρώτα μελήματα των επαναστατών, το Μάρτιο του 1822, ήταν η
ίδρυση του υπουργείου Ναυτικών. Οι Έλληνες θα νικηθούν αρκετές φορές
στη ξηρά αλλά ποτέ στη θάλασσα. Μόνο τυχαίο δεν είναι εξάλλου το
γεγονός ότι ακόμη και η ίδια η ελληνική ανεξαρτησία εκεί κατακτήθηκε,
στη θάλασσα, με τη ναυμαχία του Ναβαρίνου.<br /><br />
Η ιστορία του στόλου του ελεύθερου Ελληνικού Κράτους αρχίζει από της
ανεξαρτησίας του επί Βασιλέως Όθωνα, υπό του οποίου πρώτος υπουργός
Ναυτικών διετέλεσε ο ναύαρχος Κωνσταντίνος Κανάρης. Το ισχυρότερο πλοίο
του στόλου της μεταβατικής αυτής εποχής ήταν η (ναυπηγημένη στις ΗΠΑ
και χρησιμοποιηθείσα στον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο) φρεγάτα «Ελλάς»
την οποία κατέλαβε και ανατίναξε επιτυχώς ο ναύαρχος Μιαούλης την 1η
Αυγούστου 1831 κατά τη διάρκεια της τότε ανταρσίας του κατά του
κυβερνήτη Ι. Καποδίστρια. <br /><br />Το 1833 το
ελληνικό ναυτικό ονομάζεται «Βασιλικόν Ναυτικόν», ονομασία που θα
διατηρήσει μέχρι το 1924. Η πρώτη ναυτική σχολή ιδρύθηκε το 1846 πάνω
στην κορβέτα «Λουδοβίκος» και διευθυντής της ορίστηκε ο Λεωνίδας
Παλάσκας. Είναι δε εντυπωσιακό το γεγονός ότι επικρατούσα γλώσσα μεταξύ
των πληρωμάτων την εποχή εκείνη ήταν τα φραγκολεβαντίνικα: ο τότε
αρχίατρος του στόλου μάλιστα, Βαυαρός Θεόδωρος Ράινχολντ, εκδίδει βιβλίο
για τη «Γλώσσα του Στόλου» με πλήθος τέτοιων λέξεων πιστεύοντας ότι
πρόκειται για πελασγικά!<br /><br /> Το 1878 επί
βασιλέως Γεωργίου Α΄ ιδρύθηκε η Σχολή Ναυτικών Δοκίμων με διευθυντή
τον Ηλία Κανελλόπουλο. Το 1907 ιδρύθηκε το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού
με πρώτο Αρχηγό το Ναύαρχο Γεώργιο Κουντουριώτη. Με την έκρηξη του Α΄
Βαλκανικού Πολέμου ο Ναύαρχος Παύλος Κουντωριώτης επί του θωρηκτού
«Αβέρωφ» πρωτοστάτησε στην απελευθέρωση των νησιών του ανατολικού
Αιγαίου, και με τις δύο αποφασιστικές ναυμαχίες της Έλλης (3 Δεκεμβρίου
1912) και της Λήμνου (5 Ιανουαρίου 1913) απέκρουσε τις απόπειρες
εξόδου του Οθωμανικού Στόλου από τα Δαρδανέλλια, τρέποντάς τον σε φυγή
και εξαναγκάζοντάς τον να επιστρέψει και να κλειστεί στα στενά,
εξασφαλίζοντας την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο για τις δεκαετίες που
ακολούθησαν. Με την ανασύσταση της βασιλείας στην Ελλάδα το 1936, το
Ελληνικό Ναυτικό θα επανέλθει στην ονομασία Βασιλικόν Ναυτικόν, μέχρι
την οριστική κατάλυση της βασιλείας το 1974.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9XIcFPBq8hlzVewaQSiKVRNJ-fpHEpGoEs9EJuxf1Z1BQztt1i9YhLWcrXcipTP4vAD7FHnFE6LZv3FU1kBqQsewCRv70C4J1t-89QTBjWfX7sIF7CU5gLmC7ZkPbn7LHUSsMLcbCOwu2/s1600/7921817.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9XIcFPBq8hlzVewaQSiKVRNJ-fpHEpGoEs9EJuxf1Z1BQztt1i9YhLWcrXcipTP4vAD7FHnFE6LZv3FU1kBqQsewCRv70C4J1t-89QTBjWfX7sIF7CU5gLmC7ZkPbn7LHUSsMLcbCOwu2/s1600/7921817.jpg" height="480" width="640" /></a><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> <span style="color: orange;"><b>Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος</b></span><br /><br />
Εξαιρετικά σημαντική ήταν επίσης η συνεισφορά του Πολεμικού μας
Ναυτικού στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η κήρυξη του οποίου εναντίον της χώρας
μας αρχίζει, έστω και ανεπίσημα, με τη βύθιση του «Έλλη» στο λιμάνι
της Τήνου από το ιταλικό υποβρύχιο «Delfin» στις 15 Αυγούστου 1940. Το
Πολεμικό Ναυτικό θα ανταποκριθεί στο ρόλο του καταφέρνοντας ποικίλα
πλήγματα στους Ιταλούς, μέχρι και την είσοδο της Γερμανίας στον
πόλεμο. Θέτοντας σε εφαρμογή το σχέδιο Μπαρμπαρόσα, τα αεροσκάφη της
Luftwaffe, ξεκινώντας από τις βάσεις στο βουλγαρικό έδαφος, άρχισαν
ανελέητη επίθεση εναντίον των ελληνικών πολεμικών και εμπορικών
πλοίων, καθώς και των εγκαταστάσεων στην ξηρά σε όλη τη χώρα. <br /><br />Ο
απολογισμός για το στόλο ήταν τραγικός: είκοσι πέντε πλοία κάθε
κατηγορίας βυθίστηκαν στο διάστημα 4-25 Απριλίου 1941. Ο αρχηγός ΓΕΝ,
ναύαρχος Α. Σακελλαρίου, λαμβάνει την απόφαση, ακολουθώντας την
πολιτική ηγεσία της χώρας, για συνέχιση του αγώνα. Αρχίζει έτσι η
σταδιακή αποχώρηση των πλοίων που απέμειναν, αρχικά προς τη Σούδα της
Κρήτης και έπειτα στην Αλεξάνδρεια. Στο τέλος του Απρίλη του 1941,
στον όρμο της Αλεξάνδρειας βρίσκονταν δεκαεπτά ελληνικά πλοία (ένα
θωρηκτό, έξι αντιτορπιλικά, τρία τορπιλοβόλα, πέντε υποβρύχια και ένα
βοηθητικό), τα μόνα που ενώθηκαν με τον αγγλικό στόλο και που
αποτελούσαν το μόνο ελεύθερο ελληνικό έδαφος. Στη διάρκεια του πολέμου
οι άνδρες του Π.Ν. γέμισαν πολλές σελίδες δόξας στο «βιβλίο της
Ιστορίας». <br /><br />Ενδεικτικά να αναφέρουμε το
κατόρθωμα του αντιτορπιλικού «Αδρίας», που, παρότι χτυπημένο από
νάρκη και έχοντας χάσει την πλώρη του, στις επιχειρήσεις κοντά στην
Κάλυμνο τον Οκτώβριο του 1943 κατάφερε να γυρίσει στη βάση του στην
Αλεξάνδρεια: το «Αδρίας», αμυνόμενο με τα πυροβόλα της πρύμνης,
κατέπλευσε στον κόλπο Gümüşlük
της Τουρκίας, επισκευάστηκε πρόχειρα και απέπλευσε για την
Αλεξάνδρεια, διαπλέοντας περίπου 400 ναυτικά μίλια, χωρίς την πλώρη
του σκάφους, γενόμενο δεκτό κατά τον κατάπλου με επευφημίες από τα
συμμαχικά πληρώματα. <br /><br />Ετοιμοπόλεμες
ήταν επίσης οι δυνάμεις του Π.Ν. και κατά την τουρκική εισβολή στην
Κύπρο το 1974, αν και οι εντολές μίας ολοκληρωτικής εμπλοκής με τις
τουρκικές ναυτικές δυνάμεις δεν δόθηκαν ποτέ… Ενδεικτικά να
σημειώσουμε όμως ότι ο φόβος που έτρεφαν οι Τούρκοι για τον ελληνικό
στόλο ήταν τέτοιος, που όταν το αρματαγωγό «Λέσβος», με κυβερνήτη τον
πλωτάρχη Ελευθέριο Χανδρινό αποβίβασε στην Πάφο τη δύναμη της ΕΛΔΥΚ,
που μόλις είχε παραλάβει για την Ελλάδα, παρερμηνεύτηκε από τους
Τούρκους ότι δήθεν γίνεται απόβαση του ελληνικού στόλου με αποτέλεσμα
τα τουρκικά αεροσκάφη να βυθίσουν ένα τουρκικό αντιτορπιλικό και να
προξενήσουν σοβαρότατες ζημίες σε ένα άλλο, ανησυχώντας μην
καταληφθούν!<br /><br /> <span style="color: orange;"><b>Το κίνημα κατά της δικτατορίας</b></span><br /><br />
Τα κατορθώματα όμως του Πολεμικού Ναυτικού δεν σχετίζονταν μόνο με
την υπεράσπιση της χώρας από εξωτερικούς εχθρούς, αφού όποτε χρειάστηκε
οι αξιωματικοί του δεν δίστασαν να δώσουν μάχη και για τα
δημοκρατικά ιδεώδη. Μόνο τυχαίο δεν είναι εξάλλου το γεγονός ότι στις
τάξεις των πραξικοπηματιών της χούντας του 1967 δεν υπήρχαν
αξιωματικοί του Π.Ν. <br /><br />Αντίθετα με
την έλευση της χούντας ένας από τους πρώτους που διαμαρτυρήθηκε ήταν ο
αρχηγός του ΓΕΝ, αντιναύαρχος Εγκολφόπουλος, ο οποίος παραιτήθηκε.
Εν συνεχεία η Χούντα, μέσα στους επόμενους μήνες, αποστράτευσε 61
αξιωματικούς λόγω των πολιτικών φρονημάτων τους. Η πρώτη αντίδραση
του Ναυτικού ήταν να στηρίξουν το αντικίνημα του βασιλιά, στις 13
Δεκεμβρίου του 1967. Ακολούθησαν άλλες δύο απόπειρες απαγωγής του
Παπαδόπουλου, οι οποίες όμως απέτυχαν εξαιτίας εξωγενών παραγόντων.<br /><br />
Από το 1969 αρχίζει η προετοιμασία και η οργάνωση του κινήματος με
κύριο πυρήνα την τάξη του 1948. Η οργάνωση, εκτός από αξιωματικούς του
Ναυτικού, μύησε και μερικούς αξιωματικούς της Αεροπορίας αλλά και του
Στρατού. Σκοπός του κινήματος ήταν η εξέγερση του λαού η οποία θα
οδηγούσε στην απαλλαγή από τη δικτατορία.<br /><br />
Την άνοιξη του 1973 όλα ήταν έτοιμα. Το κίνημα θα εκδηλωνόταν στις
πρώτες ώρες της 23ης Μαΐου. Τις βραδινές ώρες της 21ης Μαΐου υπήρξαν οι
πρώτες ενδείξεις ότι το κίνημα είχε προδοθεί. Οι κυβερνήτες των
πλοίων διστάζουν να αποπλεύσουν, ακολουθώντας το σχέδιο (το οποίο
ήταν περίπου γνωστό στη Χούντα). Στις 23 Μαΐου οι αξιωματικοί
τίθενται υπό περιορισμό, ενώ οι πρώτες συλλήψεις δεν αργούν να
γίνουν. Στις 25 Μαΐου το πολεμικό πλοίο «Βέλος» με κυβερνήτη τον
αντιπλοίαρχο Νικόλαο Παπά παίρνει την απόφαση να αποχωρίσει από την
άσκηση του ΝΑΤΟ και να καταπλεύσει στο Φιουμιτσίνο της Ιταλίας, όπου ο
κυβερνήτης και το πλήρωμά του ζήτησαν πολιτικό άσυλο.<br /><br />
Τη σημασία των γεγονότων στο Ναυτικό προέβαλλαν έντονα οι ξένοι
ραδιοφωνικοί σταθμοί στα ελληνικά προγράμματα και η πληροφορία περί
ανταρσίας του «Βέλος» κυριάρχησε στη διεθνή ειδησεογραφία για πολλές
ημέρες. Σύμφωνα με τη χούντα, πολιτικός σύμβουλος των Κινηματιών ήταν ο
Ευάγγελος Αβέρωφ. Στις 19 Μαΐου παραδόθηκε στους Κινηματίες σχέδιο
Διαγγέλματος, το οποίο θα απηύθυναν από τη Σύρο. Ένας ακόμη πολιτικός,
ο Πέτρος Γαρουφαλιάς, είχε αναλάβει να ενισχύσει του κινηματίες με
οικονομική βοήθεια για την παροχή βοήθειας στις οικογένειες των
μόνιμων αξιωματικών υπηρετούντων στα πλοία τα οποία σχεδίαζαν να
καταλάβουν οι τελευταίοι. <br /><br />Το καθεστώς
θεώρησε εμπλεκόμενο και το βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄ και αμέσως μετά,
την 1η Ιουνίου 1973, κατάργησε τη βασιλεία και ανακήρυξε Προεδρική
Δημοκρατία. Το Κίνημα του Πολεμικού Ναυτικού, η σημαντικότερη ίσως
αντίσταση μέχρι τότε, οργανώθηκε με σκοπό μόνο την απελευθέρωση του
κράτους και όχι μιας απλής αντικατάστασης των δικτατόρων. <br /><br />Ουσιαστικά
εξέφραζε το λαό, αφού ήταν μια επανάσταση του στόλου και δεν ήταν
καθοδηγούμενη από κανένα πολιτικό πρόσωπο ή συμφέρον. Το σημαντικότερο
όμως αποτέλεσμα ήταν η ανανέωση της αντίστασης, αφού από το 1971 η
δικτατορία είχε δώσει την αίσθηση ότι είχε εδραιωθεί και ότι όλες οι
ένοπλες δυνάμεις ήταν με το μέρος της. Αυτός όμως ο μύθος καταρρίφθηκε
με την εκδήλωση του κινήματος και γέμισε με θάρρος τον ελληνικό λαό</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM9AxL2uPHT2NV9pPTcxJ6EQ8kmwU7qHsrgGF8KpVeqDzUny1g3WWwnvH8vxIp56WrpzE6lw0Wkz_k0QyNVEgIK0czj-ySQb0wpDFinc8Y6O6IbOJBqMeM_oWDSjlOgzCrwq_ehq_4NBym/s1600/7760545.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM9AxL2uPHT2NV9pPTcxJ6EQ8kmwU7qHsrgGF8KpVeqDzUny1g3WWwnvH8vxIp56WrpzE6lw0Wkz_k0QyNVEgIK0czj-ySQb0wpDFinc8Y6O6IbOJBqMeM_oWDSjlOgzCrwq_ehq_4NBym/s1600/7760545.jpg" height="452" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: orange;"><b>Οι συμμετέχοντες</b></span></span></span> <span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span> <span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
Ιδρυτική ομάδα: Οι αντιπλοίαρχοι Παναγιώτης Μάλλιαρης, Αλέξανδρος
Παπαδόγγονας, Νίκος Παππάς, Αθ. Σέκερης και Πιέρος Παναγιωταρέας. Μεταξύ
των πρώτων που μπήκαν στο κίνημα ήταν ο πλοίαρχος Σ. Σούλης, οι
αντιπλοίαρχοι: Ι. Βασιλειάδης, Δ. Τρουπάκης, Α. Τριανταφυλλίδης, Α.
Θεοχάρης, Γ. Καραμήτσος και Μ. Παπαθανασίου, οι πλωτάρχες: Ι.
Σταθόπουλος, Ι. Θεοφιλόπουλος, Γρ. Δεμέστιχας, Κ. Δημητριάδης, Ι.
Λαφογιάννης, Α. Τζιοβαρίδης, Ν. Βασιλείου, Τιμ. Μασούρας, Ιω. Μανιάτης,
Κ. Καταγάς, Ευάγγ. Μπακόπουλος, Ν. Μανταδάκης και οι υποπλοίαρχοι Ν.
Θεμελίδης και Ιω. Βουραζέρης. Άλλοι μυημένοι: Γεώργιος Σέκερης,
επισμηναγός Ν. Στάππας, σμήναρχος Κ. Κοκκινίδης, αντισμήναρχος Δ.
Αποστολάκης, αντισμήναρχος Δ. Χριστάκος, σμήναρχος Γ. Παπαδόπουλος,
απότακτος σμήναρχος Γ. Βαγιακάκος, ταγματάρχης Σπύρος Μουστακλης,
λοχαγός Αλέξανδρος Ζαρκάδας, ίλαρχος Μιχαήλ Βαρδάνης, Γ. Σίδερης, Ι.
Μανιάτης, Τ. Μασούρας, Ε. Λαγάρας, Ν. Βασιλείου και Η. Δρίκος. Επίσης οι
πλωτάρχες: Γ. Γκινής, Ι. Στάγκας, Μ. Σταυριανάκης, Ευ. Καναβαριώτης,
Αθ. Βέννης, Ι. Παλούμπης, Ευ. Σακελλαρίου, Β. Στεργίου, Απ.
Βασιλειάδης, Αγγ. Χρυσικόπουλος. Οι υποπλοίαρχοι: Χριστ. Τουρβάς, Εμμ.
Μπουζάκης, Ι. Ζωγράφος, Ν. Ηλιόπουλος, Β. Γιαννακάκος, Εμμ.
Ζαρόκωστας. Οι μηχανικοί πλωτάρχες: Αν. Δεσύλλας, Δ. Τομαράς, Εμμ.
Λεωνίδας, Γ. Παλιός, Εμμ. Ησαΐας, Ευστρ. Αργυρόπουλος. Ο αντιπλοίαρχος
Κολιγιάννης, ο πλοίαρχος Σταύρος Αργυρίου, ο υποπλοίαρχος Π.
Παπαδόπουλος και ο ανθυποπλοίαρχος Κασιμάτης.</span></span></div>
</div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-24305129440166005172014-11-20T11:41:00.002+02:002014-11-20T11:41:36.850+02:0020 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1959 γεννιέται η Ελληνική Δύναμη Κύπρου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><strong></strong></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><strong><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj29hntolbRZWGtzShCggCDB4CzN_pjdmzdkB3mTZ9w23oc0rpgshjilHPZpo_pgvFIf8IUBd4H3YLitzwytvGbcLJReJlsPui6LGvvlwJbY0r4r5Uzc5mVtNUU_qCax9if8HSgDuVYfufh/s1600/image_eldyk.jpeg.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj29hntolbRZWGtzShCggCDB4CzN_pjdmzdkB3mTZ9w23oc0rpgshjilHPZpo_pgvFIf8IUBd4H3YLitzwytvGbcLJReJlsPui6LGvvlwJbY0r4r5Uzc5mVtNUU_qCax9if8HSgDuVYfufh/s1600/image_eldyk.jpeg.png" height="400" width="350" /></a></strong></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><strong>Η Ελληνική Δύναμη Κύπρου συγκροτήθηκε στις 20 Νοεμβρίου του
1959 στον Άγιο Στέφανο Αττικής, μετά από την υπογραφή της Συνθήκης
Εγκαθίδρυσης της Δημοκρατίας της Κύπρου. Στις 16 Αυγούστου του 1960 οι
δυνάμεις της ΕΛΔΥΚ αποβιβάστηκαν στο Λιμάνι της Αμμοχώστου με το
αρματαγωγό «Αλιάκμων».</strong></span></span>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Η ΕΛΔΥΚ αποτελούνταν από τη Διοίκηση, το Επιτελείο, το 1ο και 2ο Τάγμα Πεζικού, το Λόχο Υποστήριξης και Λόχο Διοίκησης. <strong>Το σύνολο της ήταν 950 αξιωματικοί και οπλίτες.</strong> Η εγκατάσταση της ήταν σε στρατόπεδο δυτικά της Λευκωσίας στην περιοχή Γερόλακκος και υπαγόταν στο Τριμερές Στρατηγείο.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKX62Uhnx0iNvSYh5hHJ5NT8xG1D7LDqeRDZYzJlDj6Txf7UkG7WQYMvudlbGz0w7HXt9tBtrdHaqHY7aY8U-vnaozRclqSkux3bgL6QNc6D2SPR2_e56mnrM8IJ9xNH3y-ItvVTNoIo3r/s1600/25.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKX62Uhnx0iNvSYh5hHJ5NT8xG1D7LDqeRDZYzJlDj6Txf7UkG7WQYMvudlbGz0w7HXt9tBtrdHaqHY7aY8U-vnaozRclqSkux3bgL6QNc6D2SPR2_e56mnrM8IJ9xNH3y-ItvVTNoIo3r/s1600/25.jpg" height="426" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><strong>Όταν σημειώθηκαν τα πρώτα σοβαρά ελληνοτουρκικά επεισόδια το
1963, η εμπλοκή των τμημάτων της ΕΛΔΥΚ αποφεύχθηκε ύστερα από παρέμβαση
της Βρετανίας.</strong> Σε επεισόδια που ξέσπασαν το Μάρτιο του 1964,
ωστόσο, σκοτώθηκε ένας υπαξιωματικός της ΕΛΔΥΚ, ο επιλοχίας Σ.
Καραγιάννης, ενώ τον Μάιο της ίδιας χρονιάς <strong>εκτελέστηκαν εν ψυχρώ</strong>
στην Τουρκική συνοικία της Αμμοχώστου οι Έλληνες αξιωματικοί Δ. Πούλιος
και Β. Καποτάς και ο οδηγός τους, αστυνομικός Κ. Παντελίδης.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>Σύντομο Ιστορικό Της ΕΛΔΥΚ</b><br />Η Ελληνική Δύναμη Κύπρου (ΕΛΔΥΚ) εγκαταστάθηκε στην Κύπρο το 1960, κατόπιν της<b> </b>συμφωνίας Ζυρίχης - Λονδίνου όπου προβλεπόταν η ίδρυση τριμερούς Στρατηγείου Ελλάδος, Τουρκίας και Κύπρου. Στο Στρατηγείο αυτό υπαγόταν το Ελληνικό Στρατιωτικό τμήμα με 950 άνδρες (ΕΛΔΥΚ) και το Τουρκικό με 650 (ΤΟΥΡΔΥΚ). Η ΕΛΔΥΚ, με πρώτο διοικητή τον συνταγματάρχη τον Διονύσιο Αρμπούζη, έφτασε στις 16 Αυγούστου 1960 στο λιμάνι της Αμμοχώστου και έγινε δεκτή με πρωτοφανείς εκδηλώσεις ενθουσιασμού από τον κυπριακό λαό. Την ίδια ημέρα εγκαταστάθηκε στο στρατόπεδό της, έξω από τη Λευκωσία, στο δρόμο προς τον Γερόλακκο.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjedYswFw-c_EY8GNw066clNe9MlT7n5xHQFzO4LnexYqkMh9rMNrmdndnktQ-om6bgOR-c9LJjWVo4EL9WWCdIYfygRJ2uCHWCNQODC4PFwTBSO72EyqE2i3diH6aIoZXjfOEmgiRbBpk0/s1600/14.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjedYswFw-c_EY8GNw066clNe9MlT7n5xHQFzO4LnexYqkMh9rMNrmdndnktQ-om6bgOR-c9LJjWVo4EL9WWCdIYfygRJ2uCHWCNQODC4PFwTBSO72EyqE2i3diH6aIoZXjfOEmgiRbBpk0/s1600/14.jpg" height="442" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVqi0MOdVSTqA3omW6MUJu7fX2P2agqh2TxRxQsa8yZ4_SBGJPy0W906NVnHhu4hbUEq81GhJCbqOHmucKn8L7kpMfHBHdhsTEeYQ7wWGX7d2CgFJLUhIgV9UT0mW3qZpngssPD1lFMXHg/s1600/13.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVqi0MOdVSTqA3omW6MUJu7fX2P2agqh2TxRxQsa8yZ4_SBGJPy0W906NVnHhu4hbUEq81GhJCbqOHmucKn8L7kpMfHBHdhsTEeYQ7wWGX7d2CgFJLUhIgV9UT0mW3qZpngssPD1lFMXHg/s1600/13.jpg" height="416" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Αποστολή της ΕΛΔΥΚ είναι: </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">α. συμμετοχή της στα σχέδια αμύνης του Κυπριακού Κράτους, προς αποτροπή κάθε απειλής, </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">β. παροχή διευκολύνσεων στην εκπαιδευτική ομάδα του Κυπριακού στρατού, </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">γ. συστηματική εκπαίδευση των μονάδων της, διατήρηση του εθνικού φρονήματος του προσωπικού της σε υψηλό βαθμό και σύσφιξη των σχέσεών της με τους Ελληνοκυπρίους.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0Tdg1ixSJCT0fHO8vvnxqWt5QcizW3L64VtKDT4LJwx0UEocKfH3gwfwHdEZ46MV0ZsUibAoMektbEUAXqZdZ8vmMvMBMc8t5nF3S0TCL6vibb-JTrQ29BYnkp5o8t-9dt-EV3ULbj9uh/s1600/38.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0Tdg1ixSJCT0fHO8vvnxqWt5QcizW3L64VtKDT4LJwx0UEocKfH3gwfwHdEZ46MV0ZsUibAoMektbEUAXqZdZ8vmMvMBMc8t5nF3S0TCL6vibb-JTrQ29BYnkp5o8t-9dt-EV3ULbj9uh/s1600/38.jpg" height="402" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Το Δεκέμβριο του 1963, ξέσπασαν στην Κύπρο σοβαρές ελληνοτουρκικές ταραχές. Είχε προηγηθεί, στις 30 Νοεμβρίου, η πρόταση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου για την τροποποίηση 13 σημείων του Συντάγματος, που δημιουργούσαν ανυπέρβλητα προβλήματα για τη δημοκρατική λειτουργία και τη βιωσιμότητα του κράτους. Μια από τις πιο σημαντικές συνέπειες των συγκρούσεων ήταν η απόσυρση των Τουρκοκυπρίων πολιτειακών και κοινοβουλευτικών παραγόντων, αλλά και των περισσότερων δημοσίων υπαλλήλων σε περιοχές που ελέγχονταν από τουρκοκυπριακές ένοπλες ομάδες («θύλακες»). Η γενίκευση<br />της σύγκρουσης και η εμπλοκή των τμημάτων της ΕΛΔΥΚ και της ΤΟΥΡΔΥΚ αποφεύχθηκαν με την πυροσβεστική παρέμβαση της Βρετανίας. Σε νέα επεισόδια, τον Μάρτιο του 1964, σκοτώθηκε ο επιλοχίας της ΕΛΔΥΚ Σ. Καραγιάννης, ενώ το Μάιο 1964, εκτελέστηκαν εν ψυχρώ στην τουρκική συνοικία της Αμμοχώστου οι Έλληνες αξιωματικοί Δ. Πούλιος και Β. Καποτάς και ο οδηγός τους, αστυνομικός Κ. Παντελίδης.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3TwhMY69DhyphenhyphenZJzuWD3UQDTLEabkC42ZGON6RSeBv7SqLQ03ySPE_caleNSCsNwIDg4_mu6dsvkh4Z2b1tDHyaiJrO_q44jTcEUZHt09xNdXn-IiOxlcIwHEK8s7lMBr1_6iZJwTHQb-l4/s1600/31.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3TwhMY69DhyphenhyphenZJzuWD3UQDTLEabkC42ZGON6RSeBv7SqLQ03ySPE_caleNSCsNwIDg4_mu6dsvkh4Z2b1tDHyaiJrO_q44jTcEUZHt09xNdXn-IiOxlcIwHEK8s7lMBr1_6iZJwTHQb-l4/s1600/31.jpg" height="400" width="330" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ένα από τα μέτρα άμυνας της ελληνικής κυπριακής πλευράς, που θα επηρέαζε τις εσωτερικές εξελίξεις, ήταν η πρόσκληση στον στρατηγό Γεώργιο Γρίβα να αναλάβει την αρχηγία της Α.Σ.Δ.Α.Κ. (Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκησις Άμυνης Κύπρου), και η κάθοδός του στην Κύπρο, τον Ιούνιο του 1964. Παράλληλα, η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου απέστειλε με μυστικότητα στρατιωτικά τμήματα στη μεγαλόνησο, τη γνωστή «μεραρχία», που θωράκισε αποφασιστικά τα ελληνικά αμυντικά σχέδια.<br />Τον Αύγουστο του 1964 οι απειλές για τουρκική επέμβαση στην Κύπρο πραγματοποιήθηκαν για πρώτη φορά, καθώς ύστερα από νέες συγκρούσεις στην περιοχή Μανσουρας - Κοκκίνων,<br />αεροπλάνα της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας βομβάρδισαν επί τριήμερο (8-10 Αυγούστου) χωριά και στρατιωτικούς στόχους της περιοχής Τηλλυρίας και του κόλπου Ξερού, προκαλώντας δεκάδες θύματα - κυρίως αμάχους. Το Νοέμβριο του 1967, με αφορμή την<br />επέμβαση της Εθνικής Φρουράς στην Κοφίνου, όπου τα τουρκικά φυλάκια δέσποζαν και έλεγχαν την κεντρική οδική αρτηρία του νησιού, το δρόμο Λευκωσίας - Λεμεσού, η τουρκική κυβέρνηση με τελεσίγραφό της, απαίτησε και πέτυχε την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από το νησί και την ανάκληση του στρατηγού Γρίβα.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbt_eBjaM8meiuim8DHa7Id2XLWK04BRgAx-Fm5sHZD3ROcVkiTt2QMRpf4xdp6sQUbPZZVmKOP9gi7o9VZlUmbbWIfDLkMLy_UfKSVW94v5gPJtA6Oh8rZA67pReTp-jTTPR5gZLkD8aF/s1600/23.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbt_eBjaM8meiuim8DHa7Id2XLWK04BRgAx-Fm5sHZD3ROcVkiTt2QMRpf4xdp6sQUbPZZVmKOP9gi7o9VZlUmbbWIfDLkMLy_UfKSVW94v5gPJtA6Oh8rZA67pReTp-jTTPR5gZLkD8aF/s1600/23.jpg" height="400" width="316" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Στις 15 Ιουλίου ανατρέπεται με πραξικόπημα ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Η ενέργεια αυτή, πέρα από την αδικαιολόγητη και τραγική αιματοχυσία αδελφικού αίματος και τη δημιουργία ψυχικού ρήγματος στον κυπριακό Ελληνισμό σε κρίσιμες ώρες, έδωσε το πρόσχημα στην Τουρκία για την στρατιωτική εισβολή, που πραγματοποιήθηκε στις 20 Ιουλίου 1974.<br />Παρά τη γενναία αντίσταση των ανδρών της ΕΛΔΥΚ και της Εθνικής Φρουράς, τα τουρκικά στρατεύματα, κατά πολύ υπέρτερα σε αριθμητική ισχύ και δύναμη, με τη βοήθεια της αεροπορίας και του πολεμικού ναυτικού, κατάφεραν να δημιουργήσουν προγεφύρωμα στις ακτές δυτικά της Κερύνειας, όπου απεβίβασαν σημαντικές δυνάμεις. Στις 22 Ιουλίου επιτεύχθηκε εκεχειρία, η οποία δεν τηρήθηκε από τον τουρκικό στρατό, που συνέχισε την<br />κατάκτηση κυπριακού εδάφους και κατά τις επόμενες ημέρες. Λίγες ώρες μετά την αποτυχίατης ειρηνευτικής διάσκεψης στη Γενεύη, εκδηλώθηκε ο δεύτερος γύρος της τουρκικής εισβολής (14-16 Αυγούστου 1974).</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIEO_2A6vG_ZcnA8mN51-mGwpizsEaNYyP8SF_QUuDkVGDWS-3EixtifOJp1R-u8XHVCbcRJlMs_Kt_qXazt69KQi5DJDKyfuqejp-XZoAUSfh4bU9G6278SXUZbS0fjXioxFLw_MzLCyP/s1600/ypodoxh2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIEO_2A6vG_ZcnA8mN51-mGwpizsEaNYyP8SF_QUuDkVGDWS-3EixtifOJp1R-u8XHVCbcRJlMs_Kt_qXazt69KQi5DJDKyfuqejp-XZoAUSfh4bU9G6278SXUZbS0fjXioxFLw_MzLCyP/s1600/ypodoxh2.jpg" height="640" width="454" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Από τότε έχει επιβληθεί η «γραμμή Αττίλα», που διαχωρίζει τεχνητά τη Κύπρο και τον κυπριακό λαό, παρά την διεθνή καταδίκη, όπως αποτυπώθηκε σε σειρά ψηφισμάτων της<br />Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών και άλλων διεθνών οργανισμών, που ζητούν την επιστροφή όλων των προσφύγων στις εστίες τους, την αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων, το σεβασμό της κυριαρχίας, εδαφικής ακεραιότητας και ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Κυπρίων.<br />Το 37% περίπου του κυπριακού εδάφους, που αντιπροσώπευε τις πλουσιότερες εκτάσεις και τα μεγαλύτερα τουριστικά παραθαλάσσια θέρετρα της Αμμοχώστου και της Κερύνειας και το<br />70% του οικονομικού δυναμικού καταλήφθηκε από τα τουρκικά στρατεύματα. 200.000 περίπου Ελληνοκύπριοι, σχεδόν το 40% του συνολικού πληθυσμού, εκτοπίστηκαν με τη βία από τις πατρογονικές τους εστίες και αναγκάστηκαν να καταφύγουν ως πρόσφυγες στο ελεύθερο τμήμα του νησιού.<br />Η συμβολή της ΕΛΔΥΚ στην άμυνα εναντίον της τουρκικής εισβολής υπήρξε καθοριστική.<br />Κατά την πρώτη φάση της εισβολής ανέλαβε το κύριο βάρος της επίθεσης για κατάληψη του χωριού Κιόνελι, ενώ τον Αύγουστο με υπεράνθρωπες προσπάθειες και απαράμιλλη ανδρεία, κράτησε τη γραμμή άμυνας στα υψώματα δυτικά της Λευκωσίας, στην περιοχή Στρατοπέδου ΕΛΔΥΚ - υψώματος Κολοκασίδη, αποτρέποντας ουσιαστικά την κατάληψη μεγάλου μέρους<br />της κυπριακής πρωτεύουσας. Το κόστος σε ανθρώπινες απώλειες της ΕΛΔΥΚ κατά την τουρκική εισβολή, προασπίζοντας την κυπριακή ελευθερία, ήταν σαράντα επτά πεσόντες αξιωματικοί και οπλίτες και πενήντα οκτώ αγνοούμενοι.</span></span></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9Rm1vqWX45ifW_bBQwXWVh4XhNUpRZaAPhOtWWpdXjUaLoJ-JBRse8Wp0UUBubaULGXJYMAq9sNKO9IBWhI9oLgDDAqW9XF1lT4HrzfQyNM8QMn_ImQfbOZF1MIBiNT9pBhMbrPWutAzb/s1600/eldik16.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9Rm1vqWX45ifW_bBQwXWVh4XhNUpRZaAPhOtWWpdXjUaLoJ-JBRse8Wp0UUBubaULGXJYMAq9sNKO9IBWhI9oLgDDAqW9XF1lT4HrzfQyNM8QMn_ImQfbOZF1MIBiNT9pBhMbrPWutAzb/s1600/eldik16.jpg" height="300" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: xx-small;">΄Ενας ΄Ηρωας της ΕΛΔΥΚ στο πεδίο της Τιμής</span></i></b></td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Μετά την εισβολή οι λόχοι της ΕΛΔΥΚ αναδιατάχθηκαν σε διάφορες περιοχές, έξω από τη Λευκωσία, όπου παρέμειναν για αρκετούς μήνες μέχρι να εγκατασταθούν σε νέους χώρους.<br />Στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν την εισβολή του 1974, της αναδημιουργίας και της ανοικοδόμησης της Κυπριακής Δημοκρατίας σε συνθήκες ημικατοχής, η παρουσία της<br />ΕΛΔΥΚ, των αξιωματικών και των οπλιτών της («Ελδυκάριων») παρέχει στους Κύπριους πολίτες ένα επιπλέον αίσθημα ασφάλειας και αποτελεί ένα ζωντανό μήνυμα της ελλαδικής συμπαράστασης και αλληλεγγύης στον δοκιμαζόμενο κυπριακό λαό. Παράλληλα, οι άνδρες της ΕΛΔΥΚ δίνουν το παρόν τους σε διάφορες επετειακές, τοπικές και πανηγυρικές εκδηλώσεις σε όλες τις γωνίες της ελεύθερης Κύπρου, προσφέροντας πολυσήμαντο κοινωνικό έργο.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHo2ARbJUMkY8ZPYLRYDe7EzkAeyd9MkF1uLYnlYijA0amVvtCrmMLiQ9v9yPmzJCjRQyHT3srSo3NwEgHkMJPGAcGM_u0UuJol1v_P4nlIFOiiW8NmJSQIEDGWGcQgnzYdRjUPUhJCpSZ/s1600/image5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHo2ARbJUMkY8ZPYLRYDe7EzkAeyd9MkF1uLYnlYijA0amVvtCrmMLiQ9v9yPmzJCjRQyHT3srSo3NwEgHkMJPGAcGM_u0UuJol1v_P4nlIFOiiW8NmJSQIEDGWGcQgnzYdRjUPUhJCpSZ/s1600/image5.jpg" height="400" width="277" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Όμως, το μεγαλύτερο τεκμήριο προσφοράς της ΕΛΔΥΚ και των ανδρών της στη σύγχρονη κυπριακή ιστορία βρίσκεται στον «Τύμβο της Μακεδονίτισσας», το λιτό και επιβλητικό στρατιωτικό κοιμητήριο που δημιουργήθηκε μετά την τουρκική εισβολή του 1974. Εκεί έχουν ταφεί, μαζί με τους αξιωματικούς και τους άνδρες της κυπριακής Εθνοφρουράς και μερικές δεκάδες αξιωματικών και ανδρών της ΕΛΔΥΚ, που έπεσαν πολεμώντας στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><b><u><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> ΠΗΓΕΣ</span></u></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://www.defence-point.gr/news/"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">defence-point</span></span></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">ΓΕΣ</span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> </span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Η αυτοθυσία της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου (ΕΛΔΥΚ) Σ.Δελλής</span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">εκδόσεις Παπαζήση</span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-28135522187233939722014-11-19T10:44:00.000+02:002014-11-19T10:44:17.853+02:0019 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1958:Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΤΣΗΣ, ο ΉΡΩΑΣ της ΕΟΚΑ, ο φιλόσοφος...ΣΤΟ ΠΑΝΘΕΟΝ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbwehRMs_C67mKJVUvZMXr3xH5_R3eOgDjKHDCLrBNVXA40ahvUlYkB1r0LrCVFyFTn0CXnKHsMLl4OhAqblRgZoWfa8yM8pWx4Es4yQkMbZDTcAI8ZJ6VQEo-xKJ-g033cV1puzwP5tLi/s1600/matsis-kyriakos1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbwehRMs_C67mKJVUvZMXr3xH5_R3eOgDjKHDCLrBNVXA40ahvUlYkB1r0LrCVFyFTn0CXnKHsMLl4OhAqblRgZoWfa8yM8pWx4Es4yQkMbZDTcAI8ZJ6VQEo-xKJ-g033cV1puzwP5tLi/s1600/matsis-kyriakos1.jpg" height="372" width="640" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<style type="text/css">P { margin-bottom: 0</style><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ο Κυριάκος Μάτσης, γιος
αγροτών, γεννήθηκε τον Ιανουάριο του
1926 στο χωριό Παλαιοχώρι. Μετά την
αποφοίτησή του από το δημοτικό σχολείο
του χωριού, πηγαίνει στο Γυμνάσιο της
Αμμοχώστου, όπου διακρίνεται για την
πνευματική και εθνική του δράση. Το 1946
πήγε στην Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει
Γεωπονία. Διακρίνεται για την ρητορική
δεινότητα των δημοσίων λόγων του. Ο
Γεώργιος Παπανδρέου, τον αποκαλεί
«αηδόνι της Κύπρου», όταν τον ακούει να
μιλά με πάθος για τ Κυπριακό σε κάποια
φοιτητική εκδήλωση.</span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: orange;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Τα κείμενά του – η
σκέψη του </span></span></span></b></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Έφηβος μαθητής, γράφει το
1944: <b>« Θα ριχτώ στον αγώνα. Θα πολεμήσω
τίμια και παλληκαρίσια. Θ’ αγωνιστώ
για το λαό. Τον βλέπω αμόρφωτο και θέλω
να τον μορφώσω, τον βλέπω αδικημένο και
θέλω να τον δικαιώσω…. </b> </span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Στις 29 Ιουνίου
1945 με την ευκαιρία της αποφοιτήσεώς
τους, ο Μάτσης προσφωνεί τους συμμαθητές
του, λέγοντας και τα ακόλουθα: <b>« Ο κόσμος
σήμερα, ύστερα από ένα αιματοκύλισμα,
πλέει σε ένα πέλαγος ιδεολογιών και η
νεολαία βρίσκεται μπροστά σε πραγματικό
αδιέξοδο. Αλλά η Ελληνική νεολαία δεν
θα βρεθή ποτέ σε μια τέτοια θέση. Μοναδική
της ιδεολογία πρέπει να είναι η ιδεολογία
της Ελλάδος, μοναδικό της σύμβολο η
Ελληνική γαλανόλευκη, πάνω στην οποία
βρίσκεται απεικονισμένο το πραγματικό
ιδανικό του Έλληνα, πίστη του στην
Πατρίδα και στην θρησκεία. Ελληνόπουλα,
ας κλείσουμε βαθειά στην ψυχή μας τα
αθάνατα αυτά ιδανικά. Έχουμε χρέος ιερό
να το κάνουμε αυτό. Εμπρός, λοιπόν,
ακρίτες των Εθνικών μας επάλξεων. Ας
της δώσουμε το κάθε τι. Και την ζωή μας
ακόμα. Γιατί αν πραγματικά μια φορά
κανείς πεθαίνει, το να πεθαίνει κανείς
για την Ελλάδα, θεία είναι η δάφνη…»</b>. </span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Στις 30 Οκτωβρίου 1946, μια μόλις εβδομάδα
μετά την άφιξή του στην Θεσσαλονίκη,
γράφει στο ημερολόγιό του: <b>« Πριν δύο
μέρες γιορτάσαμε την 28η Οκτωβρίου.
Τρίξανε τα ξύλινα πόδια των αναπήρων
του πολέμου. Και το τρίξιμο τους έφερε
στη ψυχή ένα αίσθημα απελπισίας, γιατί
οι θυσίες μας θυσιάστηκαν στο βωμό του
αγίου συμφέροντος των μεγάλων δυνάμεων.
Εφ’ όσον η ηρωική αυτή χώρα πληρώνεται
με το κάλπικο νόμισμα των ωραίων λόγων
και των επιβλητικών εκφράσεων, ενώ τα
αληθή της συμφέροντα παραβλάπτονται
ουσιωδώς, δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί
ότι επικρατεί εις τον κόσμο δικαιοσύνη.
Τουταναντίον ο 20ος αιών είναι στίγμα
δια την ανθρωπότητα και τον πολιτισμόν,
διότι, παρά τας διαφόρους επαγγελίας,
τους σοσιαλισμούς και τους κομμουνισμούς,
ο κόσμος εις την πραγματικότητα πεινά,
βασανίζεται, ψοφά εις τα πεζοδρόμια..</b>
Από τα ημερολογιακά κείμενά του, δεν
λείπουν και οι φιλοσοφικοί στοχασμοί.
Να τι γράφει στις 14 Δεκεμβρίου 1946,
αναφορικά με τον φυσικό νόμο: <b>«… Σαν
δεν μπορείς να τον νικήσης, ώ άνθρωπε,
τον νόμο, σαν δεν μπορείς να τον παραβής,
περιφρόνα τον. Στάθου κατάντικρυ στις
φουρτούνες απτόητος και με σταθερό χέρι
οδήγα το καράβι της ζωής μέσα απ’ την
ομίχλη και τους σκοπέλους, χωρίς να
νοιάζεσαι για τ’ αποτέλεσμα. Αργά ή
γρήγορα θα πεθάνης.</b> </span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ούτε όμως επίσης
και οι ανθρωπιστικοί/ηθικοπλαστικοί
στοχασμοί. Ενδεικτικώς (από την καταγραφή
της 23ης/12/1946 και 31ης/12/1946 αντιστοίχως):
<b>« Το να σκορπάς γύρω σου την χαρά, να το
ξαλάφρωμα του πόνου, το να κάνης μια
ψυχή ευτυχισμένη, να η αληθινή χαρά</b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b> « Υπάρχουν στον κόσμο αυτό μερικές αρχές
τις οποίες απαραιτήτως πρέπει να τηρή
ο άνθρωπος. Κι’ ανάμεσα σ’ αυτές, πρώτες
και καλύτερες στέκονται αι της αγάπης
και του σεβασμού προς του γονείς και
τους διδασκάλους μας </b>«. </span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Το μυαλό του
βέβαια, κυρίως περιστρέφεται γύρω από
την αγαπημένη του Κύπρο. 15 Δεκεμβρίου
1946: <b>« Η Κύπρος διέρχεται μίαν των
κρισιμοτέρων στιγμών της μακραίωνος
ιστορίας της. Μέσα από τα βάθη των αιώνων
ένας λαός ζητά την λευτεριά του. Και
ξέρει ο λαός αυτός ν’ αγωνίζεται, να
παλαίη, να υποφέρη…» </b>Η Αγάπη του προς
την Πατρίδα, φυσικά δεν αποκλείει και
την πανανθρώπινη οπτική των πραγμάτων.
Στις 31 Δεκεμβρίου 1946, αναλογιζόμενος
τον Πόλεμο, που ένα χρόνο πριν έχει
λήξει, γράφει: « Χρειάζονται ακόμη αιώνες
για να συναισθανθή η ανθρωπότης ότι
μόνον με την συναδέλφωσιν των λαών θα
μπορέση ο ταλαίπωρος κόσμος να ζήση
αρμονικά στον πολυτάραχο πλανήτη μας
«. </span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkL11rpjGI3VzhtzZiNrhmTZRA86xGYsHBIxTT_t0Ey4sXWJbNMmvPrVvL0ICgqrAkZcaJK38fxdmuIjXSHdt6NTksx-V_WK1XfheUs29kJtJb-gUu6xlAp6uPaeCu1JkfTe8ALh_BY-fo/s1600/eoka00135_screen.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkL11rpjGI3VzhtzZiNrhmTZRA86xGYsHBIxTT_t0Ey4sXWJbNMmvPrVvL0ICgqrAkZcaJK38fxdmuIjXSHdt6NTksx-V_WK1XfheUs29kJtJb-gUu6xlAp6uPaeCu1JkfTe8ALh_BY-fo/s1600/eoka00135_screen.jpeg" height="214" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: orange;"><b>Στον Ανταρτοπόλεμο </b></span></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Στο τέλος του
1947, και ενώ ο Ανταρτοπόλεμος/Εμφύλιος
μαίνεται, ο Κυριάκος Μάτσης, γράφει πάλι
στο ημερολόγιό του: <b>« Φεύγει ακόμα ένας
χρόνος. Και ταλαιπωρημένη η ανθρωπότης
αγκομαχά κάτω από μια αναταραχή τρομερή,
μέσα σε μια τεράστια σύγχυση πνευμάτων.
Ιδιαίτερα η Πατρίδα μας κάτω από την
αντάρτικη δράση των Κομμουνιστών, με
ματωμένο το μέτωπο αγωνίζεται για να
διασώση την Μακεδονία από τα χέρια των
Βουλγάρων που νομίζουν ότι είναι δυνατόν
να πάρουν την Θεσσαλονίκη. ΤΟΤΕ ΜΟΝΟΝ
ΘΑ ΓΙΝΗ ΑΥΤΟ, ΟΤΑΝ ΠΤΩΜΑΤΑ ΤΑ ΚΟΡΜΙΑ ΜΑΣ
ΤΑ ΠΑΤΗΣΟΥΝ</b>...</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Στις 21 Φεβρουαρίου 1948, η
κυπριακή εφημερίδα «Ελευθερία»
αναδημοσιεύει ένα ενδιαφέρον γράμμα
του Μάτση προς τους δικούς του, όπου
περιγράφεται η ατμόσφαιρα στην Θεσσαλονίκη
μετά από μια εκτεταμένη επίθεση
κομμουνιστών με βόμβες: </span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>« Αυτήν την
στιγμή που σας γράφω, ολόκληρη η
Θεσσαλονίκη είναι ανάστατη και
καταγανακτισμένη από την θρασύτητα των
αναρχικών – διότι μόνον περί θρασύτητος
πρόκειται – να κτυπήσουν την πόλιν μας,
με αποτέλεσμα τον φόνο αθώων πολιτών,
οι οποίοι εκοιμώντο ανύποπτοι. Πρόκειται
περί μιας απλής εντυπωσιακής ενεργείας,
η οποία απεσκόπει να αναπτερώσει το
ηθικόν των εναπομεινάντων οπαδών των
αναρχικών. Επέτυχον όμως τα αντίθετα,
διότι ο λαός της Θεσσαλονίκης ηνώθη
περισσότερον αρραγώς κάτω από το αθώον
αίμα που εχύθη. Το ηθικόν όλων των πολιτών
εγιγαντώθη περισσότερον και ατσαλώθηκε
η πίστις για τον κίνδυνον που διατρέχομεν,
όχι εκ μέρους των συμμοριτών, αλλά εκ
μέρους των βορείων γειτόνων μας. Οι
σπασμωδικές ενέργειες των αναρχικών
αποδεικνύουν την αρξαμένην κατάρρευσιν
των. Εις την πραγματικότητα η δύναμις
των έχει μειωθή τεραστίως, εις δε τας
πόλεις μία-μία αι παράνομοι οργανώσεις
των ανακαλύπτονται και διαλύονται. Ούτω
χθες συνελήφθησαν περί τα εξήκοντα
πρόσωπα, τα οποία κατηγορούνται δια
παράνομον δράσιν και διότι οι πλείστοι
των συλληφθέντων κατεπρόδιδον εκ των
δημοσίων θέσεων , τας οποίας κατείχον,
τα σχέδια των Αρχών. Εις την ύπαιθρον
έχουν σχηματισθή σώματα Αμύνης και έτσι
βλέπομεν τους αγρότας που την ημέραν
κρατούν τ’ αλέτρι για να οργώσουν τα
χωράφια των, την νύκτα να παίρνουν στα
ίδια χέρια το όπλο και να περιμένουν
τον εχθρόν, για να προασπίσουν τους
εαυτούς των, τας οικογενείας των, τας
εστίας των και τα κτήματά των. Ο ηρωϊκός
μας στρατός, εξ άλλου, εγκατεστημένος
εις όλα τα επίκαιρα σημεία, καταδιώκει
κατά πόδας τους αναρχικούς συμμορίτας
με αποτέλεσμα, ότι σε κανένα χωριό, έστω
και το πιο μικρό, δεν μπόρεσαν να μείνουν
ούτε 24 ώρες. Και η λύσσα των ξεσπά πάνω
στα αθώα παιδιά, τον άμαχο πληθυσμό,
στους ιερείς μας. Χθες μετεδόθη η
φρικιαστική είδησις, ότι σε ένα χωριό
συνέλαβαν τον ιερέα και τον έβαλαν
ζωντανό στον τάφο, περιλούοντας τον με
ζεστό νερό. Έναν άλλον ιερέα, τον οποίον
συνέλαβαν μαζί με τα δύο παιδιά του προ
ημερών, τον κατακρεούργησαν ανηλεώς.
Μιλούν μόνα των τα ξηρά λόγια, ώστε να
μη χρειάζονται σχόλια. Απάγουν τας
νεανίδας μας δια να κορέσουν τα άγρια
ένστικτα των και να πληρώσουν τα χαρέμια
των “δημοκρατικών” παραδείσων των. Η
επίθεσις κατά της Θεσσαλονίκης έκαμε
να ξυπνήση και ο τελευταίος πολίτης,
και όλοι αισθάνονται σήμερον ότι κάθε
ανεκτικότης και αδράνεια είναι προδοσία.
Ολόκληρον το Έθνος γράφει με το αίμα
του την συνέχειαν της λαμπράς ιστορίας
του».</b> </span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUJthJeBAqTjPLpZQT8rC4KRpvFIM8bSNdy99R5OamyoB9HxT-GQajUTDn9DYPKCLpUL6IMMWe4yTPTfpVKxBpSe3Q7kR0T_fnuLdipKGAeiktsIeED1YQ9YPf4Yikr89GUWUkCt_HEqlr/s1600/%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82+%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%85+%CE%9C%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B7+(11).JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUJthJeBAqTjPLpZQT8rC4KRpvFIM8bSNdy99R5OamyoB9HxT-GQajUTDn9DYPKCLpUL6IMMWe4yTPTfpVKxBpSe3Q7kR0T_fnuLdipKGAeiktsIeED1YQ9YPf4Yikr89GUWUkCt_HEqlr/s1600/%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82+%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%85+%CE%9C%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B7+(11).JPG" height="426" width="640" /></a></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><span style="color: orange;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Η λήξη των σπουδών
του </span></span></b></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Από την 1η Ιουλίου μέχρι την 29η
Νοεμβρίου 1951 ο Κυριάκος Μάτσης βρίσκεται
στην Κύπρο και ασχολείται με τη συγγραφή
της πτυχιακής του διατριβής, που έχει
ως θέμα: «Γενική μελέτη του χωρίου
Παλαιοχωρίου Λευκωσίας (Κύπρου) και
ειδική τής εν αυτώ αμπελοκαλλιέργειας. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Στις 2 Ιουνίου 1952 λαμβάνει τον τίτλο του
Γεωπόνου. Βαθμός Πτυχίου «Λίαν Καλώς».
Εγκαταλείπει την Ελλάδα είκοσι έξι
ημέρες αργότερα και επιστρέφει στην
Κύπρο. Αρχίζει να εργάζεται στο μεγάλο
αγρόκτημα του θείου του Π. Ιωάννου στα
Κούκλια. Ο επιστήμονας-γεωπόνος προσφέρει
τις γνώσεις του στην ανάπτυξη της
παραγωγής του αγροκτήματος. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="color: orange;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Στην ΕΟΚΑ </span></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">1η Απριλίου 1955 αρχίζει ο Εθνικο-απελευθερωτικός
Αγώνας της ΕΟΚΑ. Γράφει ο Γεώργιος Γρίβας
Διγενής στα απομνημονεύματά του: «Ο
Μάτσης εκ των πρώτων κατετάγη εις την
Οργάνωσιν. Στρατιώτης του καθήκοντος,
αγνός και τίμιος, υπόδειγμα, εις τους
υφισταμένους του εμψυχωτής, εισήλθεν
εις τον αγώνα με την φλόγα της αυτοθυσίας
και την δίψαν να επιτελέσει έργον
μεγάλο». Το Αγρόκτημα των Κουκλίων όπου
εργαζόταν ο Κυριάκος Μάτσης γίνεται
αγωνιστικό κέντρο. Το Land-Rover της εταιρείας,
με αριθμούς εγγραφής R372, χρησιμοποιείται
για μεταφορά οπλισμού, βομβών, πυρομαχικών
και άλλου επαναστατικού υλικού με οδηγό
τον Μάτση, που αψηφούσε τον θάνατο. Η
αυτοθυσία ήταν ταυτόσημη με την αγωνιστική
του ύπαρξη. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: orange;"><b>Η φυλάκισή του</b></span> </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Με την κατηγορία
ότι ανήκει στην ΕΟΚΑ, ο Κυριάκος Μάτσης
συλλαμβάνεται από τους Άγγλους στις 9
Ιανουαρίου 1956 και τον αποστέλλουν στα
ανακριτήρια της Ομορφίτας. Γνωρίζουν
ότι είναι σημαντικό στέλεχος της
Οργάνωσης και ότι έχει στενή επαφή με
τον Διγενή. Με την παρρησία που τον
διέκρινε, δεν το αρνιέται. Οι διαβόητοι
ανακριτές Ρόμπινσον, ΜακKάουαν και Χάρις
τον ανακρίνουν, αλλά ο Μάτσης τούς μιλά
για τις παραδόσεις των Ελλήνων, για τη
μοίρα της πονεμένης Ρωμιοσύνης, για το
χρέος να αγωνισθεί κανείς για την
ελευθερία και δεν μένει μέχρις εκεί.
Αντιστρέφει την πορεία των ανακρίσεων
και τους ρωτά με θάρρος: <b>«Εσάς ποιος
είναι, όμως, ο ρόλος και η αποστολή σας;
Γιατί βρίσκεστε σε έναν τόπο που δεν
σας θέλουν; Τι θα κάνατε εσείς αν ήσασταν
στη δική μου τη θέση; Απαντήστε μου».</b> </span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaepuzcN01j4mgDzg6gNmgITLpBB0x-lqnTiDEQ04F7gnMViWMT_IQ3a4fmEQg8FL7JPSHuNa1BkMljcKX9cXqbTHfewXsPthGm-RJ1f1HGcP9beHV9UNn207PlvEshZrOzEc2FPmYLarP/s1600/eoka00134_screen.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaepuzcN01j4mgDzg6gNmgITLpBB0x-lqnTiDEQ04F7gnMViWMT_IQ3a4fmEQg8FL7JPSHuNa1BkMljcKX9cXqbTHfewXsPthGm-RJ1f1HGcP9beHV9UNn207PlvEshZrOzEc2FPmYLarP/s1600/eoka00134_screen.jpeg" height="268" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Τέτοια αξιοπρέπεια και τέτοια πρόκληση
δεν την περίμεναν οι στυγνοί ανακριτές.
Γι’ αυτό θα τον απομονώσουν και θα
υποστεί τα φρικτότερα των βασανιστηρίων:
Κτυπήματα, αϋπνία, ηλεκτροσόκ, αδιάλειπτες
και επί εικοσιτετραώρου βάσεως ανακρίσεις.
Σε καμία όμως περίπτωση η ψυχή του δεν
λυγίζει. Παραμένει γενναίος και ατρόμητος.
Ο ιδεολόγος, ο ιδεαλιστής απορρίπτει
τον υλισμό και θέτει την αρετή και την
πατρίδα πάνω απ’ όλα. Ο Στρατάρχης
Χάρτινγκ επιχειρεί να τον εξαγοράσει
για να καταδώσει τον Διγενή, με το μυθικό
για την εποχή εκείνη ποσό του μισού
εκατομμυρίου λιρών. Ο Κυριάκος Μάτσης,
όμως, δίνει μάθημα αγωνιστικής αρετής
στους βασανιστές του και είχε το θάρρος
να βροντοφωνάξει κατάμουτρα στον σκληρό
αποικιοκράτη Χάρτινγκ, κτυπώντας τη
γροθιά του στο τραπέζι: <b>«Εξοχότατε, ού
περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά
περί αρετής. Λυπούμαι, διότι με έχετε
προσβάλει με την πρότασή σας».</b> </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ο κυβερνήτης
αποχώρησε αμέσως και εκτιμώντας το ήθος
του Μάτση, έδωσε εντολή να σταματήσουν
τα βασανιστήρια που του έκαναν. Ο Μάτσης
μεταφέρεται στα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς,
όπου τον Απρίλιο του 1956 μετά την εξορία
τού Μακαρίου γίνονται ουσιαστικές
συνομιλίες λύσεως του Kυπριακού εντός
των κρατητηρίων. Ο Μάτσης συνομιλούσε
με τους ανακριτές, τον βοηθό κυβερνήτη
Sinclair και τον Redaway. Κατάφερε να βελτιώσει
τους όρους της συμφωνίας Μακαρίου –
Χάρτινγκ σε σημαντικά σημεία και πίστευε
στη σύντομη λύση του Kυπριακού. Έθετε
τα πάντα υπ’ όψιν του Διγενή, ο οποίος
όμως θεώρησε ότι, δεν μπορούσε από μόνος
του να υπογράψει ή να δώσει τη συγκατάθεσή
του για την λύση και το πολιτικό μέλλον
της Κύπρου. Την 1η Μαΐου ο Διγενής στέλνει
στον Μάτση με το ψευδώνυμο «Μιλτιάδης»
την περίφημη «Διαταγή», στην οποία του
ανέθετε όρους πως ο ένοπλος αγώνας θα
λήξει μόνο όταν επιτευχθεί συμφωνία,
και διαπραγματεύσεις δύνανται να γίνουν
μόνο με τον Μακάριο, όταν αυτός αφεθεί
ελεύθερος. Στα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς,
σαν άλλος Γκάντι, αλλά κυρίως σαν γνήσιος
Έλλην Χριστιανός Ορθόδοξος, προτρέπει
τους συγκρατουμένους του αγωνιστές να
μην τρέφουν μίσος προς τους Άγγλους
στρατιώτες, αλλά αντιθέτως να προσπαθούν
να δημιουργήσουν ζεστή σχέση μαζί τους
και να τους πείσουν για το δίκιο του
Κυπριακού Ελληνισμού. Η προσπάθεια
αποδίδει! Μια μονάδα Άγγλων κηρύσσει
ανταρσία!… </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: orange;"><b>Το ηρωικό τέλος του</b></span> </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Στις 13
Σεπτεμβρίου 1956, ο Κυριάκος Μάτσης
δραπετεύει και διορίζεται Τομεάρχης
της επαρχίας Κερύνειας. Στις 19 Νοεμβρίου
του 1958 ο Μάτσης, ύστερα από προδοσία,
βρισκόταν στο καταφύγιό του, περικυκλωμένος
από Άγγλους στρατιώτες. Επιστέγασμα
των αγώνων του Κυριάκου Μάτση ήταν όταν
μέσα από το κρησφύγετό του στο Δίκωμο,
βροντοφώναξε στη μία και τριάντα το
μεσημέρι της 19ης Νοεμβρίου 1958: <span style="color: orange;"><b>«Όχι. Δεν
παραδίδομαι. Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας».</b></span> </span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgp0Jk_DMmVSYBSmpt5xxnPSFvLXnHt-OFO6BuK8RkyH8ax0mWrWPYSvQ0kKwHZSiVNUxFRcEiX8sogN0Cs5jlyPOvhLvR-YefyOjL1DatRj6LaTqksgjDX6fK7kzvSDGngtL80kbg9-z_j/s1600/images.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgp0Jk_DMmVSYBSmpt5xxnPSFvLXnHt-OFO6BuK8RkyH8ax0mWrWPYSvQ0kKwHZSiVNUxFRcEiX8sogN0Cs5jlyPOvhLvR-YefyOjL1DatRj6LaTqksgjDX6fK7kzvSDGngtL80kbg9-z_j/s1600/images.jpeg" height="467" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Ήταν έτοιμος για τον θάνατο. Τον είχε
προβλέψει στα γράμματά του, τον είχε
αναλύσει στους φιλοσοφικούς στοχασμούς
του, τον είχε με σιγουριά καταγράψει
στο ημερολόγιό του, τον είχε τραγουδήσει.
Είχε υπογραμμίσει στο βιβλίο «Σιδηρά
Διαθήκη» του Δημητρακοπούλου: <b>«Έκλεξε
όσον ημπορής τον τρόπον του θανάτου
σου, ένας ωραίος θάνατος είναι συνήθως
η ευγενεστέρα πράξις της ζωής!».</b> Τρία
πράγματα σκέφτηκε να κάνει: να κάψει τα
έγγραφα της ΕΟΚΑ, να διώξει τους δύο
συντρόφους του και να γεμίσει το όπλο
του. Οι Άγγλοι αν και πολύ περισσότεροι
φοβήθηκαν και προτίμησαν τη σιγουριά
της ρίψης χειρομβοβίδων. Ο Μάτσης
εκείτετο διαμελισμένος από την έκρηξη
της χειροβομβίδας στο μικρό του
κρησφύγετο, αλλά η ψυχή του είχε βρει
τη θέση της στο πάνθεον των ηρώων. Έντεκα
μήνες πριν από το πέρασμα τού Μάτση στην
αθανασία, σε επιστολή προς τους γονείς
του, φανερώνει το πώς θα αντιμετώπιζε
το τελευταίο προσκλητήριο της πατρίδος:
<b>«Πιστεύουμε ότι κάθε θυσία μας δεν
πηγαίνει άδικα και εσείς να είστε
περήφανοι για μας. Αν ο καλός Θεός μας
επιφυλάσση την λαμπράν τύχη να δώσωμεν
την ζωήν μας για την πατρίδα, τότε η χαρά
σας πρέπει να είναι απέραντη. Δεν ξέρω
αν μπορεί να ονειρευτεί ένας άνθρωπος
καλύτερη τύχη από αυτήν. Και δεν μπορώ
να σκεφθώ γονείς που να είναι πιο
περήφανοι παρά για τα παιδιά τους που
έπεσαν για την πατρίδα».</b> </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Τι άλλο μπορούμε
να πούμε πλέον εμείς, εκτός από…
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!… </span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Μηνάς Κασιμάτης </span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><a href="http://www.antibaro.gr/article/395"><span style="font-size: small;">antibaro </span></a></span></span></div>
<br />
<style type="text/css">P { margin-bottom: 0.21cm; }</style>
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Πηγές:</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
«Δια χειρός
Ηρώων», Σπύρου Παπαγεωργίου, Εκδ.
Επιφανίου. </div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
«Ο σύγχρονος Εφιάλτης του
Έθνους (ΚΚΕ&ΑΚΕΛ)», Φώτη Παπαφώτη,
http://www.apoellas.com/epeteiaka/arxeio_matsis.php
(antiparakmi.blogspot.com/…/blog-post_19.html)</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
http://www.anorthosisfc.com/article.php?PageID=22</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDoFasAFGuNRWtwQcaTbHACnpq0UVISwA5nh6Vze1fyYVrvbJmdDbJ4yXDCcD9aZVxWLrqhhwzrI_QbK-9z1JlAQstvjErH8vuk-Af_iYreUhxjFLwyaYby8U38wXLXCZAHvrON-TlUful/s1600/eoka00777.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDoFasAFGuNRWtwQcaTbHACnpq0UVISwA5nh6Vze1fyYVrvbJmdDbJ4yXDCcD9aZVxWLrqhhwzrI_QbK-9z1JlAQstvjErH8vuk-Af_iYreUhxjFLwyaYby8U38wXLXCZAHvrON-TlUful/s1600/eoka00777.jpg" height="418" width="640" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><span style="color: orange;"><b>Και το κλείσιμο του άρθρου αφιέρωμα στην εφημερίδα ''Σημερινή'' 19/11/2010 του Λάζαρου Μαύρου:</b></span></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Κρησφύγετο<strong> </strong>της Ε.Ο.Κ.Α.
στο Δίκωμο. Τετάρτη 19η Νοεμβρίου 1958, νωρίς το απόγευμα. Ισχυρές
στρατιωτικές δυνάμεις των Εγγλέζων και των Τούρκων αστυνομικών τους,
έχουν κυκλωμένο, στην τρύπα κάτω απ’ τη γη τον 32χρονο Κυριάκο Μάτση.
Δίοδος για διαφυγή, καμία. Τον καλούν να βγει έξω, να παραδοθεί.
<span style="color: orange;"><b>Οπλίζει το αυτόματο Μ-3 και τούς απαντά: «Αν θα βγω, θα βγω
πυροβολώντας»…</b></span></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Φυσούσε<strong> </strong>μανιασμένα
κείνη την Τετάρτη στο Δίκωμο. Τόσο δυνατά ώστε να πάρει τού Μάτση την
απάντηση, όχι μόνο στα πέρατα της οικουμένης, αλλά, προπάντων, σε όλους
από εκείνη τη στιγμή τους προσεχείς αιώνες. Τού ‘ριξαν αμέσως
χειροβομβίδες και τον σκότωσαν. Επειδή ήξεραν ότι το εννοούσε. Το είχε
πει κατάμουτρα, άλλωστε, στον δικό τους τον στρατάρχη, τον σερ Τζων
Χάρτινγκ: Γενάρη του ‘56 που τον είχε δεσμώτη στα φρικτά μπουντρούμια
της αγγλικής «Γκεστάπο» στην Ομορφίτα. Όπου είχε την αναισχυντία, ο
αχρείος, να του προσφέρει 500 χιλιάδες αργύρια για να γίνει καταδότης:
«Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, Εξοχώτατε, αλλά περί αρετής»!
Διότι: Ο γιός της Τζυρκακούς τζιαι του Γριστοφή του Μάτση, που το
Παλαιχώρι, απόφοιτος του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου, πτυχιούχος
Γεωπονικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, άριστος πάντα
στα μικρά κι άψογος στα καθημερινά της διαχρονικής συνέπειας, έναν
μονίμως του Μιστράλ στίχο απάγγελλε, προετοιμαζόμενος παιδιόθεν για τη
19η Νοεμβρίου 1958: <span style="color: orange;"><b>«Αν είναι να πεθάνεις για την Ελλάδα, θεία είν’ η
δάφνη. Μια φορά κανείς πεθαίνει»…</b></span></span></span></div>
<div style="left: -99999px; position: absolute;">
Πηγές:
*«Δια χειρός Ηρώων», Σπύρου Παπαγεωργίου, Εκδ. Επιφανίου.
*«Ο σύγχρονος Εφιάλτης του Έθνους (ΚΚΕ&ΑΚΕΛ)», Φώτη Παπαφώτη,
* http://www.apoellas.com/epeteiaka/arxeio_matsis.php
(antiparakmi.blogspot.com/…/blog-post_19.html)
* http://www.anorthosisfc.com/article.php?PageID=22<br /><br />Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/395, Ἀντίβαρο</div>
</div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-40461878074132199452014-11-11T09:44:00.000+02:002014-11-11T09:44:35.763+02:0011 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1912 ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΧΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz60AQSHzgIMGoIpMZITNHdIAGT0SjYj5pO7lNfVuNyHgDqDyr8BIM03Cngg-QS4jFbI-aQIJCZUwp5O2BYzPOKBhKY3QycAp3kojtfQ9Jzjlwwhn9nZgHje-fEFaJqHmLtYxeLbHHpxE8/s1600/FYLLADIO100XRONIA_page11_image1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="436" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz60AQSHzgIMGoIpMZITNHdIAGT0SjYj5pO7lNfVuNyHgDqDyr8BIM03Cngg-QS4jFbI-aQIJCZUwp5O2BYzPOKBhKY3QycAp3kojtfQ9Jzjlwwhn9nZgHje-fEFaJqHmLtYxeLbHHpxE8/s640/FYLLADIO100XRONIA_page11_image1.jpg" width="640" /></a></span></div>
<br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><b><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Γράφει ο Γρηγόριος Δ. Σπανός Φιλόλογος</span></span></b>
<br />
<b><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span></span></b><b><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">τ. Λυκειάρχης</span></span></b><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Η Ελληνική Ιστορία είναι γεμάτη από αγώνες για την απόκτηση ή
ανάκτηση ενός πολύτιμου αγαθού για τον άνθρωπο, της Ελευθερίας, για το
οποίο θυσιάζει ακόμη και την ίδια του τη ζωή. Αυτό το γνωρίζουν καλά οι
Χιώτες, που πλήρωσαν με το αίμα τους την αγάπη τους για τη Λευτεριά το
1822, όταν οι Τούρκοι κατέστρεψαν ολοκληρωτικά το νησί και έσφαξαν τους
κατοίκους του. 90 χρόνια αργότερα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και οι
Χιώτες αναπνέουν ελεύθεροι. Ήταν η 11η Νοεμβρίου του 1912, ημέρα
Κυριακή, εορτή των πολιούχων της Χίου Αγίων Μηνά, Βίκτωρος και
Βικεντίου. Από τότε εορτάζεται και ως ημέρα της απελευθερώσεως από τον
τουρκικό ζυγό. Κάθε χρόνο η Χίος ζει αυτές τις ανεπανάληπτες στιγμές,
τις υπέροχες, τις ευτυχισμένες, που έρχονται στη μνήμη με τη ζωντάνια
του πρόσφατου γεγονότος.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3eTv7u-bBWn0AQWPme3gqPYTrqJCCG6RPVPKedZtYLO0Go2qdo8u63-_gv9A3zusyp5WkkldSDblJZ0LGb8dIEo_OaBpJDu-SEeppGG_Vy-ENlvmgvki8qu3cmp_KuCpo2zSbxIzEdn0v/s1600/apeleyuervsh+xiou.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="246" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3eTv7u-bBWn0AQWPme3gqPYTrqJCCG6RPVPKedZtYLO0Go2qdo8u63-_gv9A3zusyp5WkkldSDblJZ0LGb8dIEo_OaBpJDu-SEeppGG_Vy-ENlvmgvki8qu3cmp_KuCpo2zSbxIzEdn0v/s640/apeleyuervsh+xiou.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> </span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ήταν η εποχή που τα Βαλκανικά κράτη βρίσκονταν σε πόλεμο με την
Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η Ελλάδα, μέσα σε μικρό διάστημα, είχε
απελευθερώσει σημαντικό μέρος της Δυτικής Μακεδονίας και είχε καταλάβει
τη Θεσσαλονίκη. Το επόμενο βήμα ήταν η απελευθέρωση των νησιών του
Ανατολικού Αιγαίου. Προηγήθηκε η Λέσβος και ακολούθησε η Χίος. Μοίρα
ελληνικών πλοίων, ευδρόμων, αντιτορπιλικών και μεταγωγικών, έκανε
απόβαση στην περιοχή Κονταρίου, στις παρυφές της πόλης της Χίου, μετά τη
δήλωση του στρατιωτικού διοικητή Ζιχνή-βέη, ότι θα υπερασπιστεί το νησί
μέχρι εσχάτων.</span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">400 Τούρκοι εμπόδισαν την απόβαση που ξεκίνησε στις 3 και τέταρτο το
απόγευμα της 11ης Νοεμβρίου και ολοκληρώθηκε στις 7 το βράδυ της ίδιας
μέρας. Η Τουρκική αντίδραση κάμφθηκε σε μικρό διάστημα, μετά το
βομβαρδισμό, που δέχτηκαν οι τουρκικές θέσεις από τα πλοία του ελληνικού
στόλου, και υποχώρησαν. Κατά τη απόβαση έπεσαν νεκροί οι Εμμ. Ποθητός
και Ιω. Χρυσολωράς, πρωτεσίλαοι της Χιακής Ελευθερίας. Οι Τούρκοι
οπισθοχώρησαν σε ασφαλέστερα μέρη, περιοχή Καρυών, Μονής Αγίου Μάρκου
και Νέας μονής.</span></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6GW7WBYd6dMQeo2e5e67z7ZAU5_m0q7_7K0fVH-fQRaNOTsB99CZK4R_Riliq256Rkm4dGWY-IirzSfVOLkcvS7HSyQ6j9VaNDKD6cfezIC_lLyrV3KyjRu28rxGOfS7joUFINJb2SJlk/s1600/phoca_thumb_l_Scan+8.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="388" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6GW7WBYd6dMQeo2e5e67z7ZAU5_m0q7_7K0fVH-fQRaNOTsB99CZK4R_Riliq256Rkm4dGWY-IirzSfVOLkcvS7HSyQ6j9VaNDKD6cfezIC_lLyrV3KyjRu28rxGOfS7joUFINJb2SJlk/s640/phoca_thumb_l_Scan+8.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η κανονιοφόρος «Δ» στη Χίο, 1912</span></b></td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> </span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Την επόμενη, 12 Νοεμβρίου του 1912, ο ελληνικός στρατός, που είχε
διανυκτερεύσει την προηγούμενη στο Κοντάρι, μπήκε στην πόλη, που άνοιξε
τις αγκαλιές της να τον δεχθεί μέσα σε έξαλλη χαρά. Πρώτοι – πρώτοι ο
Μητροπολίτης Χίου Ιερώνυμος Γοργίας και ο Δήμαρχος Νικόλαος Κουβελάς
υποδέχτηκαν τον ελευθερωτή στρατό και τον αρχηγό του, Συνταγματάρχη
Νικόλαο Δελαγραμμάτικα. Ο στρατός έστησε τις προφυλακές του στη θέση
Άγιος Δημήτριος (των Τσαγκαράδων) και από εκεί επιτηρούσε Καρυές και
Μονή Αγίου Μάρκου, όπου είχαν καταφύγει οι Τούρκοι. Ο τουρκικός στρατός
ήταν καλά εφοδιασμένος σε τρόφιμα και πολεμοφόδια και τελούσε υπό τις
διαταγές του Ζιχνή – βέη, αξιωματικού με αρτιότατη μόρφωση και
Ικανότητα, σπουδασμένου στη Γερμανία. Στις 14-11-1912 οι ελληνικές
δυνάμεις που βρίσκονταν στις Καρυές επεχείρησαν να απωθήσουν τους
Τούρκους από τις ασφαλείς θέσεις που κατείχαν πάνω στην κορυφογραμμή του
Αίπους, αλλά απέτυχαν και στις δύο τους προσπάθειες. Τα ξημερώματα της
15-11-1912 άρχισε η επιχείρηση κατάληψης του Αίπους. Το εγχείρημα ήταν
δύσκολο. Δυσχερής η ανάβαση. Ευτυχώς οι Τούρκοι αντελήφθησαν τους
Έλληνες αργά, όταν πια είχαν φτάσει στην κορυφογραμμή και είχαν αρχίσει
να αναπτύσσονται, προκειμένου να διευκολύνουν και την ανάβαση των άλλων.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbLUnps_5gUVvBbU1G873YhCjiIoV_-LCRPMcM_eY6BQxM9sgMml8NXMNWzbzbiQEisapE8_dPgSvLZjw4VRTtHApCtUEhm06QBtXgOc7iixvNnxTfdRFW1MkBwQP1NolkJta-_I71oP_M/s1600/phoca_thumb_l_Scan+13.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="408" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbLUnps_5gUVvBbU1G873YhCjiIoV_-LCRPMcM_eY6BQxM9sgMml8NXMNWzbzbiQEisapE8_dPgSvLZjw4VRTtHApCtUEhm06QBtXgOc7iixvNnxTfdRFW1MkBwQP1NolkJta-_I71oP_M/s640/phoca_thumb_l_Scan+13.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> </span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Οι φρουροί των τουρκικών προφυλακών αιφνιδιάστηκαν και πολλοί
υποχώρησαν. Οι Έλληνες προχώρησαν σε βάθος 500 μ. όπου και παρέμειναν.
Δυστυχώς, η διμοιρία των πεζοναυτών με διοικητή το Δεμέστιχα, προήλασε
πέραν των θέσεων αυτών. Οι αντίξοες καιρικές συνθήκες, ο ανοιχτός χώρος
του οροπεδίου, το μαύρο χρώμα της στολής τους, ο καπνός από τους γκράδες
και ο βομβαρδισμός των προχωρημένων θέσεων από τη Μακεδονία δυσχέραιναν
την κατάσταση. Ένα άλλο τμήμα πεζοναυτών με τον ανθυποπλοίαρχο Νικ.
Ρίτσο κατευθύνθηκε στη θέση Κυμιές, κυρίευσε τη μάντρα, αλλά, κατά την
επιχείρηση, πληγώθηκε ο Ρίτσος κατάστηθα, μεταφέρθηκε στο πρόχειρο
Νοσοκομείο, που είχε συγκροτηθεί στη Σχολή του Αγίου Γεωργίου Βροντάδου,
και εκεί εξέπνευσε ο ήρωας.</span></span>
</div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Το απόσπασμα του Ρίτσου είχε εκμηδενίσει την τουρκική αντίσταση. Στο
άλλο μέτωπο ο Δεμέστιχας αγωνιζόταν με αντικειμενικό στόχο να καταλάβει
τα υψώματα της Σελλάδας. Στην προσπάθεια του αυτή εγκλωβίστηκε και
αντιμετώπισε τα τουρκικά πυρά και από τις τρείς πλευρές. </span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZ_wiex48x_UVsAKMW6wgIkB27bYvspiypiq3ts-lc96hNoiWRV_nEy309FrmutZ6HMVJ6JMn8v-gMG_GnG0uowSXp1ETOr4YyypQ3bJWOrtb0rcuFnVpYtEAZSnfa-x2pKgc-__pz9UDo/s1600/afanis.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZ_wiex48x_UVsAKMW6wgIkB27bYvspiypiq3ts-lc96hNoiWRV_nEy309FrmutZ6HMVJ6JMn8v-gMG_GnG0uowSXp1ETOr4YyypQ3bJWOrtb0rcuFnVpYtEAZSnfa-x2pKgc-__pz9UDo/s640/afanis.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Κατ' επανάληψη
απέκρουσε τις τουρκικές επιθέσεις. Στη συνέχεια, ο αγώνας διεξαγόταν
σώμα με σώμα. Στο σημείο αυτό πληγώθηκε θανάσιμα ο δόκιμος σημαιοφόρος
Ιω. Παστρικάκης καθώς και ο Δεμέστιχας, που μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο
της Χίου, αφού, προηγουμένως, είχε διατάξει υποχώρηση, μια και οι
περισσότεροι των πεζοναυτών είχαν σκοτωθεί ή τραυματιστεί. Τελικά, ήρθαν
ενισχύσεις και ο εχθρός αναγκάστηκε να υποχωρήσει με μεγάλες απώλειες. Η
μάχη συνεχίστηκε μέχρι τη νύχτα. Ο Πέτρος Καρακασσώνης, υπασπιστής του
Δελαγραμμάτικα και αφηγητής των ιστορικών γεγονότων, εξέφρασε την άποψη
του για την πρωτοβουλία Δεμέστιχα. Σύμφωνα μ' αυτήν, αν δεν έσπευδε ο
9ος λόχος των πεζών, για να διευκολύνει τα πράγματα, τα αποτελέσματα για
το άγημα του Δεμέστιχα θα ήταν ολέθρια και μάλιστα για ένα εγχείρημα
εντελώς άσκοπο. Στη μάχη του Αίπους οι ελληνικές απώλειες ήταν 7 νεκροί
και 62 τραυματίες και οι τουρκικές ανέρχονταν σε 26 νεκρούς και πολλούς
τραυματίες.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoXsmvEnDWJheJVkYEuRTpAT-0uxf9zmDqylwMF30jFbX2cW8gwq9NkS27hYQX8oQeySnGa3xuFTdSFsdauh3DNpgYScTCukm7TWMVLFWoa_YO-ns_nlZjWkpbrpiWf1iqNErtdjpFVbU8/s1600/phoca_thumb_l_Scan+10.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="406" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoXsmvEnDWJheJVkYEuRTpAT-0uxf9zmDqylwMF30jFbX2cW8gwq9NkS27hYQX8oQeySnGa3xuFTdSFsdauh3DNpgYScTCukm7TWMVLFWoa_YO-ns_nlZjWkpbrpiWf1iqNErtdjpFVbU8/s640/phoca_thumb_l_Scan+10.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Στις 16 Νοεμβρίου οι Τούρκοι υποχώρησαν, ενώ οι Έλληνες κατέλαβαν τη
θέση Σελλάδα, Στις 18 Νοεμβρίου οι τουρκικές δυνάμεις εξαπέλυσαν επίθεση
στις ελληνικές προφυλακές, που ενισχυμένες με εφεδρικές δυνάμεις
πρόβαλαν πεισματώδη αντίσταση, που ανάγκασε τους Τούρκους σε υποχώρηση.
Τελικά και οι ελληνικές δυνάμεις, με διαταγή του Δελαγραμμάτικα,
εγκατέλειψαν το Αίπος και υποχώρησαν στη γραμμή Αρμένη, Κοφινά, Παρθένη,
Αγ. Γεωργίου και Λιθίου. Στην απόφαση αυτή βάρυναν τόσο οι αντίξοες
καιρικές συνθήκες, με το πολύ κρύο και τη βροχή, που ταλαιπώρησαν
αφάνταστα τον ελληνικό στρατό, και κυρίως, η γνώμη του Δελαγραμμάτικα,
που έκρινε ότι οι δυνάμεις του ήταν ανεπαρκείς, για να εξουδετερώσουν
την πείσμονα τουρκική αντίδραση. Κατόπιν αυτού οι επιχειρήσεις
ανεστάλησαν μέχρι της αφίξεως ενισχύσεων.</span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span>
</div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Την εγκατάλειψη του Αίπους αντελήφθησαν οι Τούρκοι και κατέλαβαν τις
νότιες πλαγιές του. Μάλιστα στις 24/11 άνοιξαν πύρ κατά των προφυλακών
του Βροντάδου, για να πάρουν άμεση απάντηση από τα πυροβόλα της μοίρας
του στόλου και να μην ενοχλήσουν ξανά. Στις 29 Νοεμβρίου ο Ζιχνή-βέης
διέταξε γενική επίθεση κατά των ελληνικών προφυλακών και πάλι απωθήθηκαν
οι Τούρκοι και υποχώρησαν. Στο μεταξύ, ενισχύθηκαν οι ελληνικές
δυνάμεις με την άφιξη εθελοντικών σωμάτων Κρητικών, Ικαρίων και Χιωτών.
Οι τελευταίοι είχαν αρχηγό το Γεώργιο Μπουρνιά. Επίσης, δύναμη δύο
ταγμάτων, 950 άντρες συνολικά, ήρθαν από τη Μυτιλήνη, εφοδιασμένοι με
πυροβόλα και πολυβόλα.</span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Παρά το γεγονός ότι οι συσχετισμοί ελληνικών και τουρκικών δυνάμεων
είχαν ανατραπεί σημαντικά υπέρ των ελληνικών, ο συνταγματάρχης
Δελαγραμμάτικας απέφυγε κάθε επιθετική ενέργεια θεωρώντας ότι οι νέες
δυνάμεις δεν ήταν επαρκώς γυμνασμένες και εξ αυτού ήταν απρόθυμος να τις
οδηγήσει σε μια πολύνεκρη σύγκρουση. Πίστευε, ότι οι τουρκικές δυνάμεις
βρίσκονταν μέσα σ' ένα ασφυκτικό κλοιό που θα τους εξανάγκαζε αργά ή
γρήγορα σε παράδοση. Πραγματικά ακολούθησαν διαπραγματεύσεις στις 18 και
19/11 που κατέληξαν σε αποτυχίας.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEina5G_5siYC6-sfFDeJYTE_9ePPKvQ9oVXA0rDnnTtrpr6WxmgaTDou2hEeD9Kw__fFR0HG96BZFvDf7CeDDL2bKi0T3_6V3uPM2q5M1KO3-F9_xGyhZquwYpOwYsooUDoODkNPyN_l5Xp/s1600/phoca_thumb_l_Scan+15.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="404" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEina5G_5siYC6-sfFDeJYTE_9ePPKvQ9oVXA0rDnnTtrpr6WxmgaTDou2hEeD9Kw__fFR0HG96BZFvDf7CeDDL2bKi0T3_6V3uPM2q5M1KO3-F9_xGyhZquwYpOwYsooUDoODkNPyN_l5Xp/s640/phoca_thumb_l_Scan+15.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> </span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Μετά το γεγονός αυτό το αμέσως επόμενο βήμα ήταν η εκδήλωση ελληνικής
επίθεσης, που προγραμματίστηκε για τις 20 Δεκεμβρίου. Στρατός, στόλος
και εθελοντές άρχισαν να σφυροκοπούν ανελέητα τις εχθρικές θέσεις από
παντού. Τα πλοία έβαλαν κατά των Αγ. Πατέρων, του Προβατείου, του
Αίπους, του Μαρμάρου Καρδαμύλων, του Πιτυούς, της Βολισσού, του Αγ.
Ισιδώρου. Το αποτέλεσμα ήταν να σημάνει παντού τουρκική υποχώρηση, ενώ
οι Έλληνες προήλαυναν σ' όλα τα μέτωπα.</span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span>
</div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ο Ζιχνής, βλέποντας τις δυνάμεις του, που είχαν συγκεντρωθεί στον
Κοχλιά, να είναι περικυκλωμένες, ζήτησε να παραδοθεί. Η παράδοση του
καθώς και 7 αξιωματικών έγινε στις 8 το βράδυ της 20ης Δεκεμβρίου του
1912 στις Καρυές στον ταγ/ρχη Παπαδημητρίου και συνεχίστηκε στις 9 το
πρωί της επομένης με την παράδοση 1,994 οπλιτών και υπαξιωματικών και 37
αξιωματικών. Ακόμη, στα χέρια των Ελλήνων έπεσαν πυροβόλα, πυρομαχικά,
τρόφιμα και τηλεφωνικά μηχανήματα.</span></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYo9WETKsb41cFuhPgnl-srl0dsfIjH1DPzco_z60HkvrAm4X7fftB_EYezzgHY8MrCcowF1aiOCbAPlGitVhj-ARON-j97JEo-pUJ05no3wbuh5ljwWavQxqFLvTMJLEpbHwvy8epAYhH/s1600/phoca_thumb_l_Scan+17.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="409" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYo9WETKsb41cFuhPgnl-srl0dsfIjH1DPzco_z60HkvrAm4X7fftB_EYezzgHY8MrCcowF1aiOCbAPlGitVhj-ARON-j97JEo-pUJ05no3wbuh5ljwWavQxqFLvTMJLEpbHwvy8epAYhH/s640/phoca_thumb_l_Scan+17.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Οι πρώτες Ελληνικές Σημαίες στην Απλωταριά</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Από τους αιχμαλώτους, οι βαριά
τραυματισμένοι μεταφέρθηκαν στον Τσεσμέ, ενώ οι υπόλοιποι, με πλοία,
προωθήθηκαν στην Παλιά Ελλάδα. Το πολυάριθμο πλήθος, που παρακολούθησε
την επιβίβαση τους, δεν εκτράπηκε ούτε σε χειροδικίες ούτε σε ύβρεις.
Στις 26 και 27/12 ο ελληνικός στρατός κατοχής με αρχηγό το
Δελαγραμμάτικα αναχώρησε για το μέτωπο της Ηπείρου. Αξίζει, επίσης, να
εξαρθεί η δράση των εθελοντικών ομάδων, που έλαβαν ενεργό μέρος στην
απελευθέρωση της Χίου, τόσο των προερχόμενων από την Κρήτη και την
Ικαρία, όσο των Χιωτών που διέμεναν στο νησί, αλλά και όλων που
εγκατέλειψαν τον τόπο διαμονής τους σε Ελλάδα, Ευρώπη και Αμερική και
κατετάγησαν σε εθελοντικά σώματα. Μεγάλη η προσφορά του εθελοντικού
λόχου των Καρδαμυλίων, ψυχή του οποίου υπήρξαν ο γιατρός Ηλίας Ασπιώτης
και ο Μιχ. Ζολώτας. Το σώμα αυτό, στη μάχη της Γριάς και του Καρφωτού,
απέκρουσαν τους Τούρκους. Σημαντικές, επίσης, ήταν οι υπηρεσίες που
πρόσφεραν το σώμα των εθελοντών της Βολισσού με το γιατρό Γεώργιο
Κοκράνη και το σώμα των Μαστιχοχώρων με αρχηγό τον αρχιμανδρίτη Νεόφυτο
Παπαναστασίου.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjq2irRRgYaFtxnl_C1pdG18yJ6NExoVGyB3hXfOeIEtBUrcq9zAVZ3DHwLWBZ2ioNc02L0Be_4mH_6BXGIS1SJe4Pr5bFj_eNzVg1WYTNEqyfqaPHbkhgE_Xc5uwMFPZZb_2ySJIiBzQV_/s1600/phoca_thumb_l_Scan+29.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="398" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjq2irRRgYaFtxnl_C1pdG18yJ6NExoVGyB3hXfOeIEtBUrcq9zAVZ3DHwLWBZ2ioNc02L0Be_4mH_6BXGIS1SJe4Pr5bFj_eNzVg1WYTNEqyfqaPHbkhgE_Xc5uwMFPZZb_2ySJIiBzQV_/s640/phoca_thumb_l_Scan+29.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> </span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Αξιόλογη, ακόμη, υπήρξε η συμπαράσταση που προσέφεραν στο μαχόμενο
ελληνικό στρατό οι κάτοικοι του Βροντάδου, άντρες και γυναίκες. Οι
σπουδαιότερες επιχειρήσεις, κατά την απελευθέρωση της Χίου, διεξήχθησαν
στην περιοχή του Αίπους, περιοχή που ανήκε στο Βροντάδο. Οι Βρονταδούσοι
χρησίμευαν στο ελληνικό εκστρατευτικό σώμα ως ανιχνευτές,
τραυματιοφορείς και ανεφοδιαστές – μεταγωγείς. Αλλά και οι
Βρονταδούσαινες προσέφεραν στον τομέα της περίθαλψης και του
επισιτισμού. Αξιοθαύμαστο υπήρξε το γεγονός, ότι ο γιατρός Γεώργιος Κ.
Πιταούλης, συνεπικουρούμενος και από άλλους ιατρούς και την επιτροπή
περίθαλψης, χρησιμοποίησαν, αφού εξόπλισαν επαρκώς το σχολείο του Αγίου
Γεωργίου Βροντάδου ως πρόχειρο νοσοκομείο. Τον ελληνικό στρατό
συνέδραμαν κάτοικοι της Λαγκάδας, της Συκιάδας και άλλων περιοχών, στις
οποίες υπήρχαν ελληνικές δυνάμεις. Και στην πόλη της Χίου εκδηλώθηκε
τεράστιο ενδιαφέρον για τον επισιτισμό και την περίθαλψη του στρατού και
οργανώθηκε στρατιωτικό Νοσοκομείο με εθελοντική εργασία και προσφορά.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwWS__bXSGM-RemfNzg64BJ7dtWQ8pK6NTY9PCqLiA_EibkKhiK5G4CttlAuIoEuvu8fPwge8SvSwTHfULc0mKOOwKiUUFdfNjHTPOewkXT68nw9MqbuTylLFwDSYJnftEs2oj2FHwMI5R/s1600/phoca_thumb_l_Scan+25.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="402" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwWS__bXSGM-RemfNzg64BJ7dtWQ8pK6NTY9PCqLiA_EibkKhiK5G4CttlAuIoEuvu8fPwge8SvSwTHfULc0mKOOwKiUUFdfNjHTPOewkXT68nw9MqbuTylLFwDSYJnftEs2oj2FHwMI5R/s640/phoca_thumb_l_Scan+25.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> </span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Στο κάλεσμα της πατρίδας υπήρξε, επίσης, πρόθυμη ανταπόκριση από το
ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του Σκυλίτσειου Νοσοκομείου Χίου,
καθώς και της ιδιωτικής κλινικής του χειρουργού Ιωάννη Κουντουρά.
Παροιμιώδης υπηρξε η φιλοξενία που πρόσφεραν απλοί πολίτες στον ελληνικό
στρατό, κάτι που αναγνώρισαν επίσημοι στρατιωτικοί παράγοντες. Μεγάλη
υπήρξε, τέλος, η συνδρομή του ιερού κλήρου στον αγώνα, ιδιαίτερα όμως
πρέπει να υπογραμμιστεί η δράση του μοναχού της σκήτης του Αγ. Μάρκου
Ιγνατίου Παίδα, που, κατ'επανάληψη, κατάφερε να διολισθήσει στις
ελληνικές γραμμές και να ενημερώσει το Δελαγραμμάτικα και τον κυβερνήτη
της «Μακεδονίας» για τη θέση του εχθρού. Ακόμη, να εξαρθεί η ηρωική
δράση του αρχιμανδρίτη π. Ηλία Λίναρη, του αρχιμανδρίτη π. Νεόφυτου
Παπαναστασίου, του διάκου της μονής Μυρσινιδίου Μακαρίου και του
Καρδαμυλίτη παπά Κ. τσυγγρού.</span></span>
</div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">«Εις αιώνιον μνημόσυνον» παραθέτουμε τα ονόματα των πεσόντων προμάχων
της χιακής ελευθερίας κατ'αλφαβητική σειρά. Βελεφριώτης Άγγελος,
Βλαδικόπουλος Ιωάννης, Γαλανούδης Ιωάννης, Γανιώτης Γεώργιος, Γύπαρης
Στυλιανός, Κακκαβάς Ανδρέας, Καρράς Αντώνιος, Κλήμης Νικόλαος, Κόκκινος
Παντελεήμων, Κουζούπης Επαμεινώνδας, Κούκος Γαβριήλ, Κουλτσινιώτης
Βασίλειος, Κούρος Νικόλας, Κούτρας Κοσμάς, Κυριακάτος Δημήτριος,
Λελουδάκης Ανδρέας, Μανιώτης Γεώργιος, Μανωλάκης Μιχαήλ, Μαρούλης
Μιχαήλ, Μαυροβουνιώτης Ι., Μηραλιώτης Ανδρέας, Μιχελής Γεώργιος, Μπενής
Βαρδής, Μπιτζάνης Ματθαίος, Νιστάζος Θ., Παπαγεωργίου Ευάγγελος,
Παπαδάκης Ιωάννης, Παρασκευάς Ηλίας, Πασίος ή Χαρβάτης, Παστρικάκης
Ιωάννης, Πέρρος Γεώργιος, Πιπιλής Σπυρίδων, Ποθητός Εμμανουήλ, Πολίτης
Ιωάννης, Ρούσης Δημήτριος, Σιγάλας Γεώργιος, Στάϊκος Βασίλειος,
Στυλιανομανώλάκης Ανδρέας, Τριβέλας Κωνσταντίνος, Φουντής Ηλίας,
Χαμηλοθώρης Σταύρος, Χανιώτης Γεώργιος, Χρύσης Κλέαρχος, Χρυσολωράς
Ιωάννης,</span></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghIuUJJYGB6t_GKE_-vFdjJC34ZeBARQ8BRWlmIVv_aEuXs9PISh-WcgW4A0FO_HG9v2DbKvJM_VdLCxuuByhbhh9RskKAsAGT90XI77zg3vqpmLhLlm_RCmiGf3eGiLoTgabHr-U-OnO8/s1600/phoca_thumb_l_Scan+12a.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="392" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghIuUJJYGB6t_GKE_-vFdjJC34ZeBARQ8BRWlmIVv_aEuXs9PISh-WcgW4A0FO_HG9v2DbKvJM_VdLCxuuByhbhh9RskKAsAGT90XI77zg3vqpmLhLlm_RCmiGf3eGiLoTgabHr-U-OnO8/s640/phoca_thumb_l_Scan+12a.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Απελευθέρωσις Χίου - Άφιξις του Ναυάρχου Κουντουριώτη</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Η Χίος ευγνωμονούσα, από την ημέρα της απελευθέρωσης της και μέχρι
σήμερα, δεν έπαυσε
να τιμά τη μνήμη των ενδόξων νεκρών με θρησκευτικά μνημόσυνα, δεήσεις,
μαθητικές εορταστικές εκδηλώσεις, παρελάσεις, ομιλίες. Το 1929, με
δαπάνη του ναού του Αγίου Γεωργίου Βροντάδου, στήθηκε μαρμάρινη στήλη
των πεσόντων στο Αίπος, ενώ τα οστά των ηρώων, από το 1954, εναποτέθηκαν
σε μαρμάρινη λάρνακα σον πρόναο του ίδιου ναού. Επίσης, στην πλατεία,
μπροστά στο ναό, τοποθετήθηκαν οι προτομές των Ρίτσου και Παστρικάκη κι
ακόμη, στην περιοχή του Κονταριού, πάνω σε λόφο, στήθηκε προτομή που
εικονίζει στρατιώτη του 1912, αφιερωμένη στη μνήμη των πρώτων νεκρών της
απόβασης. Τέλος, κάθε χρόνο, ο Φιλοπρόοδος Όμιλος Βροντάδου διοργανώνει
λαϊκό ανώμαλο δρόμο στη διαδρομή από το ναό του Αγίου Μακαρίου μέχρι
την κορυφή του Αίπους, στη μνήμη της θυσίας των παλικαριών.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPjf-IftnjyUXo4dJJphv6X7u9DjWUEiqM-4wOZJbcjsMt4b0AC-9vbgpljJ2RbScxFRspf-wSAA6buCJQecpmb3CYJPtpVlBGZh7-RitBp8krfo5Q8JgnIZcpVnqStS26zPeTX1GP9nkS/s1600/phoca_thumb_l_Scan+24.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="398" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPjf-IftnjyUXo4dJJphv6X7u9DjWUEiqM-4wOZJbcjsMt4b0AC-9vbgpljJ2RbScxFRspf-wSAA6buCJQecpmb3CYJPtpVlBGZh7-RitBp8krfo5Q8JgnIZcpVnqStS26zPeTX1GP9nkS/s640/phoca_thumb_l_Scan+24.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> </span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Μια ιστορική αναδρομή οδηγεί άφευκτα μια πορεία επίπονη αγώνων και
θυσιών στα 102 χρόνια που μεσολάβησαν από την εποποιία των Βαλκανικών
Πολέμων του 1912 – 13, αγώνων που παρουσίαζαν εξάρσεις και υφέσεις,
ζενίθ και ναδίρ, προκειμένου να διατηρήσει την υπόσταση του, την
ελευθερία του και να εργαστεί για την προκοπή του. Στις κρίσιμες εκείνες
περιστάσεις φρόντιζε να προτάσσει το συμφέρον του συνόλου έναντι του
ατομικού. Η γνώση αυτού του παρελθόντος είναι αναγκαία προϋπόθεση για
ένα λαό που επιθυμεί να έχει μέλλον. Και κάτι ακόμη. Ας θυμηθούμε, στις
δύσκολες στιγμές που περνά η χώρα, τα λόγια του Προέδρου Κένεντυ «Μη
ρωτάτε τι μπορεί η Χώρα σας να κάνει για σας, ρωτήστε τι μπορείτε να
κάνετε εσείς για τη Χώρα σας».</span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: small;"><u>ΠΗΓΕΣ</u></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://www.chios.gr/"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: small;"><u>www.chios.gr</u></span></span></a><b><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> </span></span></div>
</div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8702110641903495957.post-90360958157537200732014-11-11T08:53:00.000+02:002014-11-11T08:53:31.827+02:0011 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1912: Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span lang="EN-US"></span></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMtkjZS2nwTY6PB-giI1imE3em2xCemISFLFKSfSc_uQleG-uNCL-7BE__SVsM9TyqCZiowSDleEIaYPTDra7SuBNQwcFT7b1xIHIYJwxrqniWDRQOjYSjYH8qWLJSk52b8ho-LZ-a3k_X/s1600/%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7+%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="282" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMtkjZS2nwTY6PB-giI1imE3em2xCemISFLFKSfSc_uQleG-uNCL-7BE__SVsM9TyqCZiowSDleEIaYPTDra7SuBNQwcFT7b1xIHIYJwxrqniWDRQOjYSjYH8qWLJSk52b8ho-LZ-a3k_X/s640/%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7+%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%82.jpg" width="640" /></a></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span lang="EN-US">H<span class="Apple-converted-space"> </span></span>Καστοριά απελευθερώθηκε απο τον ελληνικό στρατό την 11<sup>η</sup>Νοεμβρίου
1912. Η ημερομηνία αυτή έμελλε να θέσει τέλος στα 527 χρόνια του
τουρκικού ζυγού (1385-1912) και να την κατατάξει οριστικά ανάμεσα στις
πόλεις του Νεοελληνικού Κράτους. Ήταν ημέρα εορτής του Αγίου
Μεγαλομάρτυρα Μηνά, ενός όχι και τόσο δημοφιλούς Αγίου στην λατρευτική
ζωή των καστοριανών έως τότε. Χαρακτηριστική είναι η ανυπαρξία
περιώνυμου ναού μεταξύ των δεκάδων εκκλησιών της πόλης. Από την ημέρα
εκείνη βέβαια ο Άγιος Μηνάς είναι ο πολιούχος της πόλης, αν και μέχρι
σήμερα δεν έχει κτιστεί ναός στο όνομά του. Η Καστοριά λοιπόν, είναι η
τελευταία χρονολογικά πόλη της Μακεδονίας που απελευθερώθηκε κατά τον Α’
<a href="https://www.blogger.com/null" name="more"></a>Βαλκανικό Πόλεμο μεταξύ των συνασπισμένων βαλκανικών
κρατών και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σήμερα συμπληρώνονται ακριβώς
100 χρόνια απο την ημέρα εκείνη και είναι η κατάλληλη στιγμή για μια
επετειακή αναφορά στο χρονικό της απελευθέρωσης. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Σε κανένα βιβλίο δεν
γίνεται αρκετά<span class="Apple-converted-space"> </span>διεξοδική
περιγραφή της απελευθέρωσης της πόλης απο τους Οθωμανούς. Μοναδικά
λεπτομερή κείμενα αυτά που δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς στις παλιές
εφημερίδες Καστοριά, Δυτική Μακεδονία, Φωνή της Καστοριάς, Ορεστιάς και
Νέα Καστοριά. Η πληρέστερη εξιστόρηση είναι αυτή του Ι. Μπακάλη που
δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα Δυτική Μακεδονία το 1930<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[1]</span></span></span></span>. Ο Ι. Μπακάλης<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[2]</span></span></span></span><span class="Apple-converted-space"> </span>ως
ιστοριοδίφης ασχολήθηκε εκτενέστατα με τα γεγονότα εκείνα,
χρησιμοποιώντας το ημερολόγιο του πατέρα του αλλά και τις δικές του
μνήμες καθώς ζούσε τότε. Ακόμη, ο Ι. Άρτης, ο επικεφαλής του τμήματος
που απελευθέρωσε την πόλη, συνέγραψε μια σύντομη εξιστόρηση στην
εφημερίδα Ορεστιάς<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[3]</span></span></span></span>. Πηγές μας όλα αυτά τα άρθρα του τύπου και μικρά κείμενα στο περιοδικό Μακεδονική Ζωή. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDpByz0gOKeR1_SMfbmNRw9OcaYJsnyxBdnZTDtVR3zjDhIw24PaGq9u56qyawbe2mPzjMGqF70CUhsd6bRopelZp1RJxVk0oyLmGe_717VmkKEVzkDEtbtHGoDNpV3ICXE7nw6bMskvgf/s1600/bekir+aga.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDpByz0gOKeR1_SMfbmNRw9OcaYJsnyxBdnZTDtVR3zjDhIw24PaGq9u56qyawbe2mPzjMGqF70CUhsd6bRopelZp1RJxVk0oyLmGe_717VmkKEVzkDEtbtHGoDNpV3ICXE7nw6bMskvgf/s320/bekir+aga.jpg" width="266" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><b><span style="font-size: xx-small;">Σπάνια φωτογραφία του<span class="Apple-converted-space"> </span><br />Μπεκήρ Αγά (1882-1914</span></b></span></td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Στις 19 Οκτωβρίου 1912, μετά τη μάχη στη Νεάπολη Βοΐου με τους κρήτες αντάρτες εθελοντές, ο ηττημένος Μπεκήρ Αγάς<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[4]</span></span></span></span> οπισθοχωρεί
στην Καστοριά και καταφεύγει στην Κορυτσά ώστε να ανασυντάξει τις
δυνάμεις του και να στρατολογήσει Τουρκαλβανούς ατάκτους. Το διάστημα
20-21 Οκτωβρίου η Καστοριά μένει χωρίς μεγάλη τουρκική δύναμη και
ορισμένοι ενθουσιώδεις καστοριανοί δημιουργούν επιτροπή υπο τον πρώην
Δήμαρχο Λ. Μαυροβίτη<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[5]</span></span></span></span><span class="Apple-converted-space"> </span>και
τη στέλνουν στον αρχηγό των εθελοντών Κατεχάκη που βρισκόταν στο
Βογατσικό, με σκοπό να ζητήσουν την άμεση απελευθέρωση της πόλης.
Προηγήθηκε η άρνηση του Μητροπολίτη Ιωακείμ<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[6]</span></span></span></span><span class="Apple-converted-space"> </span>να συνδράμει την επιτροπή, καθώς θεωρούσε φρονιμότερο να περιμένει τον τακτικό στρατό<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[7]</span></span></span></span>.
Η στάση του αυτή επικρίθηκε αλλά αποδείχτηκε σωστή, καθώς στις 22
Οκτωβρίου επιστρέφει ο Μπεκήρ Αγάς με εκατοντάδες τουρκαλβανούς οπλίτες
και στρατοπεδεύει στο ύψωμα του Δισπηλιού. Μαζί με το τακτικό στράτευμα
του Μεχμέτ Πασά και ντόπιους οπλισμένους τούρκους χωρικούς δημιουργούν
μια δύναμη 3000 ανδρών περίπου και εξαπολύουν επίθεση. Αναγκάζουν με
αλλεπάλληλες μάχες τους κρήτες εθελοντές, που είχαν προωθηθεί μέχρι το
Μαυροχώρι, να οπισθοχωρήσουν άτακτα και να φτάσουν στη Σιάτιστα. Εκεί,
έγινε σημαντική μάχη (4 Νοε) που ανέστρεψε την κατάσταση και
επαναπροώθησε τους Έλληνες<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[8]</span></span></span></span>. Περισσότερα για όλα αυτά θα αναφερθούν σε επόμενη ανάρτηση για τους Βαλκανικούς Πολέμους.</span></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjddSY5nfWqElmoV9XJpCVC9axx2yeU1Dzd1sl47Jsd2AQnQXziYJTQ6nqKV_mSRVx5I_zgCFN6Ap5qWdvpabyTAVadPpWmrkDkoHQHA7LerZ3bH-xtrmBEoC74fM2H0Syfd34yWcH0AR5/s1600/ioannis+artis.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjddSY5nfWqElmoV9XJpCVC9axx2yeU1Dzd1sl47Jsd2AQnQXziYJTQ6nqKV_mSRVx5I_zgCFN6Ap5qWdvpabyTAVadPpWmrkDkoHQHA7LerZ3bH-xtrmBEoC74fM2H0Syfd34yWcH0AR5/s400/ioannis+artis.jpg" width="306" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: xx-small;">Ο Επίλαρχος Ιωάννης Άρτης (1861-1956) ήταν<br />ο επικεφαλής του αποσπάσματος που<span class="Apple-converted-space"> </span><br />απελευθέρωσε την Καστοριά</span></span></b></td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> </span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Στις 10 Νοεμβρίου το 1<sup>ο</sup><span class="Apple-converted-space"> </span>Σύνταγμα Ιππικού υπο τον Αντισυνταγματάρχη Ζαχαρακόπουλο<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;"> [9]</span></span></span></span><span class="Apple-converted-space"> </span> </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">εγκαταστάθηκε στο Βατοχώρι, καταδιώκοντας τα υποχωρούντα τούρκικα στρατεύματα απο το Μοναστήρι προς την Κορυτσά. Στέλνεται η 1<sup>η</sup><span class="Apple-converted-space"> </span>ίλη υπο τον Επίλαρχο Ι. Άρτη<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[10]</span></span></span></span><span class="Apple-converted-space"> </span>ως
αναγνώριση προς την Καστοριά. Υπήρχε η λανθασμένη πληροφορία ότι οι
Τούρκοι εγκατέλειψαν την πόλη και ο διάδοχος απέστειλε διαταγή απο τη
Φλώρινα που βρισκόταν πως σοβαροί πολιτικοί λόγοι επιτάσσουν την
κατάληψη της Καστοριάς<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[11]</span></span></span></span>. Η ίλη διέθετε 30-<span lang="EN-US">35</span><span class="Apple-converted-space"> </span>ιππείς μεταξύ των οποίων ο Υπίλαρχος Π. Νικολαΐδης<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[12]</span></span></span></span>, ο Ανθυπίλαρχος Φ. Πηχεών<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[13]</span></span></span></span>.
Διέρχονται απο τον Γάβρο, τον Κρανιώνα, το διάσελλο Σταυρός και φθάνουν
έξω απο τον Απόσκεπο, όπου σταθμεύουν. Τότε διατάσσεται ο Υπίλαρχος
Νικολαΐδης να μπει κρυφά στην πόλη μαζί με δύο ακόμη ιππείς, τον δεκανέα
Μουστακλή και τον στρατιώτη Γούσια<span lang="EN-US">.</span>Στην πόλη
βρισκόταν εκείνη την ημέρα 3 τάγματα πεζικού με 3000 περίπου άνδρες και 3
ορειβατικά πυροβόλα υπο τον Μεχμέτ Πασά και το εφεδρικό τάγμα της
Στάροβας με 800 άνδρες και 2 πυροβόλα υπο τον Εστρέφ Μπέη, που κατέλυαν
στον στρατώνα της Ντόπλιτσας και τούρκικες οικίες. </span></span></div>
<div style="text-align: right;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"> <table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJ_i2Y93ls99r954M6iPxYjqmegvZm1Mk-JmSan5ekg0HNop7Qi3YbgoehNK-PeEuVGNbBBbafltQf8dOix7gI5vuMoojqb_5TfEfJq7d-z2z7T_gySV1ePE0aLwW1IZublY46-eXUbOf5/s1600/tourkos+axiwmatikos.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJ_i2Y93ls99r954M6iPxYjqmegvZm1Mk-JmSan5ekg0HNop7Qi3YbgoehNK-PeEuVGNbBBbafltQf8dOix7gI5vuMoojqb_5TfEfJq7d-z2z7T_gySV1ePE0aLwW1IZublY46-eXUbOf5/s400/tourkos+axiwmatikos.jpg" width="292" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Τούρκος αξιωματικός ιππικου</td></tr>
</tbody></table>
</span></div>
<div style="text-align: right;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"> <span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ακόμη, υπήρχαν 150
άτακτοι Τουρκαλβανοί υπο τον Μπεκήρ Αγά και τους ληστές Σαλή Μπούτκα και
Μερσίν Αράπη, στους οποίους δεν επιτράπηκε η είσοδος στην πόλη για την
αποφυγή λεηλασιών. Αυτοί στάθμευαν έξω απο την πόλη προς νότο μετά τον
στρατώνα. Καϊμακάμης της πόλης ήταν ο Τζαφέρ Μπέης, διοικητής της
Χωροφυλακής ο Κασίμ Πασάς που κατέφθασε απο την Κορυτσά και διοικητής
της Αστυνομίας ο Εμίν Εφέντη. Σύνολο χωροφυλακή και αστυνομία διέθεταν
70 άνδρες<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[14]</span></span></span></span>.
Οι πλούσιοι μπέηδες της πόλης αντιλαμβανόμενοι την εξέλιξη του πολέμου
άρχισαν να εγκαταλείπουν την Καστοριά ήδη απο τις 7 Νοεμβρίου. Είχανε
παραδώσει τις οικίες τους και περιουσιακά τους αντικείμενα για φύλαξη σε
έλληνες συμπολίτες τους, με σκοπό να τα πάρουνε πίσω όταν τελείωνε ο
πόλεμος. Μόνο ο Ζουλφεκιάρ Μπέης παρέμεινε και είχε δημιουργήσει ένα
μικτό σώμα πολιτοφυλακής με Τούρκους, Έλληνες και Εβραίους κατοίκους της
πόλης για τον περιορισμό των καταστροφών.</span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> <table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDF7mh0kPyuRlcZLmlDIFbr2tjYUGHteTkhckBjtq1t2GgRVVa8jpKZymiSTNdEkM55nFQIYHeeOfR19cgdFg_btrMOz4eGVkHubPOh1gmYgvQAt2MALBzqzyeHyxomLKPVAUnH-yomTRU/s1600/mitropolitis+ioakeim.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDF7mh0kPyuRlcZLmlDIFbr2tjYUGHteTkhckBjtq1t2GgRVVa8jpKZymiSTNdEkM55nFQIYHeeOfR19cgdFg_btrMOz4eGVkHubPOh1gmYgvQAt2MALBzqzyeHyxomLKPVAUnH-yomTRU/s400/mitropolitis+ioakeim.jpg" width="273" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: xx-small;">Ο Μητροπολίτης Ιωακείμ Λεπτίδης (1871-1931)<br />προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες κατά<br />την απελευθέρωση της πόλης</span></span></b></td></tr>
</tbody></table>
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span></div>
<div style="text-align: right;">
</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Ο
Υπίλαρχος Νικολαΐδης ακολουθώντας την διαταγή κινήθηκε προσεκτικά προς
την πόλη για την συλλογή πληροφοριών. Είχε ήδη νυχτώσει όταν διήλθαν απο
ένα πηγάδι (ή βρύση) κάτω απο έναν πλάτανο στην σημερινή Χλόη και
έφτασαν στην όχθη της λίμνης κοντά στο σημερινό γήπεδο. Απο εκεί
εισήλθαν προσεκτικά στην πόλη και βρέθηκαν μπροστά στον τεκέ του Κασίμ
Μπαμπά, που βρισκόταν στην βόρεια είσοδο της πόλης (στα σημερινά
Ψαράδικα) όπου υπήρχε και μια κρήνη. Τα πρώτα άτομα που συνάντησαν ήταν
δύο τούρκοι χωροφύλακες (ζαπτιέδες) οι οποίοι φυλούσαν το σημείο εκείνο
και τους αφόπλισαν αμέσως. Ο Νικολαΐδης ζήτησε να ειδοποιηθεί ο
στρατωτικός διοικητής της πόλης και έτσι ένας απο τους χωροφύλακες
πορεύτηκε προς την οικία του<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[15]</span></span></span>.</span>
Οι δρόμοι ήταν σχεδόν άδειοι καθώς πλησίαζαν μεσάνυκτα και η κυκλοφορία
απαγορευόταν. Ο τούρκος χωροφύλακας συνάντησε στον δρόμο τον έλληνα
δήμαρχο της πόλης Κ. Γούση, που βρισκόταν στο ζαχαροπλαστείο του Α.
Κάλλιαρη, και του ανέφερε το περιστατικό. Ο δήμαρχος ευθύς πηγαίνει
συναντήσει τον Νικολαΐδη μαζί με τον ζαχαροπλάστη Α. Κάλλιαρη και τον
υπάλληλό του<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[16]</span></span></span></span>.
Παρουσιάζεται μπροστά του και του αναφέρει την τουρκική δύναμη της
πόλης, ενώ συμφωνεί να μεταβεί στον διοικητή Μεχμέτ Πασά. Σ’ αυτό το
σημείο διαφωνούν οι διαφορετικές αφηγήσεις των πρωταγωνιστών καθώς ο
στρατιώτης Γούσιας αναφέρει ότι μετέβη μαζί με τον τούρκο χωροφύλακα και
έναν τούρκο αξιωματικό της Αστυνομίας στην οικία του Μεχμέτ Πασά<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[17]</span></span></span></span>,
ενώ ο δήμαρχος αναφέρει ότι αυτός πήγε στο σπίτι του πασά, αφου
νωρίτερα είχε δεχθεί την άρνηση του μητροπολίτη να τον συνοδεύσει<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[18]</span></span></span></span>.
Το ποιο απο τα δύο συνέβη ή αν και τα δύο συνέβησαν με διαφορά κάποιας
ώρας έχει μικρή σημασία, πάντως βέβαιο είναι ότι πρώτα συνάντησαν τυχαία
στον δρόμο τον τουρκαλβανό δικαστή Γεωργάκη Εφέντη, αργότερα πέρασαν
απο την Αστυνομία που βρισκόταν στην σημερινή οδό Μητροπόλεως (λίγο πάνω
απο την πλατεία Δαβάκη) και τέλος έφτασαν στο σπίτι όπου διέμενε ο
Μεχμέτ Πασάς (οικία Σμούντα). </span></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggcHCaIp2vUJgZo8vxHfYTrryYv4N0d3-5aqcbDmt38s_GmwmVNE4unGFTdUqVpuXmafR6VrnKB1GYcetX4EJ34T1Zaa08OhMUi3CdeSt7kHadAXEEP4-qwKGHPJnlhHFv0jLp0VUuGXVF/s1600/F.+Pixewn.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggcHCaIp2vUJgZo8vxHfYTrryYv4N0d3-5aqcbDmt38s_GmwmVNE4unGFTdUqVpuXmafR6VrnKB1GYcetX4EJ34T1Zaa08OhMUi3CdeSt7kHadAXEEP4-qwKGHPJnlhHFv0jLp0VUuGXVF/s400/F.+Pixewn.jpg" width="293" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: xx-small;"></span><b><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: xx-small;">Ο Ανθυπίλαρχος Φ. Πηχεών (1875-1947)<br />που συμμετείχε ενεργά στην κατάληψη<span class="Apple-converted-space"> </span><br />της πόλης</span></span></b></td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> </span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ο δήμαρχος
Γούσης ανέφερε το ερώτημα του Νικολαΐδη στον Μεχμέτ Πασά αν θα
πολεμήσει ή αν θα παραδώσει την πόλη, μαζί με την ψευδή πληροφορία ότι
25000 άνδρες του ελληνικού στρατού είχαν περικυκλώσει την πόλη. Η
αλήθεια είναι ότι εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στα πρόθυρα της Καστοριάς
(Απόσκεπος) μόνο η ολιγομελής ομάδα του Άρτη. Μετα απο δύο ημέρες
κατάφθασε εδώ όλο το 1<sup>ο</sup><span class="Apple-converted-space"> </span>Σύνταγμα
Ιππικού απο το Βατοχώρι και η ΙΙΙ Μεραρχία απο το Σκλήθρο. Ο πιεσμένος
Μεχμέτ Πασάς δήλωσε ότι δεν πρόκειται να προβάλλει αντίσταση και είπε
στον δήμαρχο να μεταβούν στον στρατώνα της Ντόπλιτσας, όπου θα
συναντούσε και τον Νικολαΐδη. Κατέβηκαν μαζί την σημερινή οδό
Μητροπόλεως και οι δρόμοι τους χώρισαν , ο μεν να πορευθεί πρώτος στον
στρατώνα, ο δε να αναφέρει το γεγονός στον Νικολαΐδη. Ο υπίλαρχος είχε
μεταβεί στον Απόσκεπο για να αναφέρει τις σχετικές πληροφορίες στον Άρτη
και ειδοποιήθηκε αμέσως μέσω ενός απεσταλμένου βοσκού απο τον δήμαρχο<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[19]</span></span></span></span>.
Στο μεταξύ είχε συγκληθεί στρατιωτικό συμβούλιο στον στρατώνα μεταξύ
των τούρκων αξιωματικών και είχε αποφασισθεί η άμεση αποχώρηση όλων των
στρατευμάτων προς την Βίγλιστα και την Κορυτσά. Μ’ αυτό τον τρόπο δεν
δέχτηκε ο Μεχμέτ Πασάς την ταπείνωση να παραδώσει αυτοπροσώπως την πόλη,
αλλά να την εγκαταλείψει. Βέβαια, ο αιμοσταγής Μπεκήρ Αγά και οι
τουρκαλβανοί ληστές Σαλή Μπούτκα και Μερσίν Αράπη επέμεναν να
πυρπολήσουν την πόλη πριν αναχωρήσουν. Εδώ φάνηκε η μεγάλη προσωπικότητα
του Μεχμέτ Πασά και των μπέηδων της πόλης που τους εμπόδισαν, καθώς
γνώριζαν ότι αυτό θα είχε δραματικό αντίκτυπο στους παραμένοντες
τούρκους πολίτες. Όταν ο Υπίλαρχος Νικολαΐδης μαζί με τον δήμαρχο Γούση
κατεύθαναν, συναντούσαν σε όλο το δρόμο εκατοντάδες ανάστατους τούρκους
στρατιώτες που τρέχαν εδώ και εκεί. Κανείς βέβαια δεν τόλμησε να τους
πειράξει, παρ΄όλο που έβλεπαν πρόσωπο με πρόσωπο έναν έλληνα αξιωματικό.
Όταν έφθασαν στον στρατώνα δεν βρήκαν κανέναν, καθώς ήδη είχε
αναχωρήσει το τούρκικο επιτελείο μαζί με τους μπέηδες της πόλης.
Παράλληλα, είχε ειδοποιηθεί και η δύναμη 1000 ανδρών μαζί με τα πυροβόλα
της να εγκαταλείψει το Άργος Ορεστικό και να συμπτυχθεί προς την
Βίγλιστα. Έτσι, απο το βράδυ εκείνο μεταξύ 10 και 11 Νοεμβρίου η
Καστοριά ήταν ελεύθερη πόλη. Οι τρεις έλληνες ιππείς αναχώρησαν για τον
Απόσκεπο και διεμύνησαν στον δήμαρχο να ετοιμάσουν οι κάτοικοι ψωμί και
φαγητό για 25000 στρατιώτες, καθώς την άλλη ημέρα θα έμπαιναν
θριαμβευτές στην πόλη<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[20]</span></span></span></span>.
Οι καστοριανοί εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκαν. Ετοίμαζαν ελληνικές
σημαίες και φαγητά για να υποδεχτούν τον ελληνικό στρατό και έκαναν
δεήσεις στον Άγιο Μηνά, καθώς ξημέρωνε η εορτή του. </span></span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></div>
<span style="font-size: large;"></span><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2lJv6dSW1jNd5bzmYGMTxZseGUkyEk5igpzu47fEkTtddSjcIZU-xlhElsHA6h18TtYKbukadHwKWdWl4RUELgMwvouQSzqIfMu8sCqcREKylprK8kxfGhHGIlzbLZBAm5ZOX4QVIpwA_/s1600/stratwnas.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="263" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2lJv6dSW1jNd5bzmYGMTxZseGUkyEk5igpzu47fEkTtddSjcIZU-xlhElsHA6h18TtYKbukadHwKWdWl4RUELgMwvouQSzqIfMu8sCqcREKylprK8kxfGhHGIlzbLZBAm5ZOX4QVIpwA_/s400/stratwnas.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Μεταγενέστερη
φωτογραφία του τούρκικου στρατώνα, όπου έδρευαν οι δυνάμεις του Μεχμέτ
Πασά. </span></b></td></tr>
</tbody></table>
</span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Τις πρώτες πρωϊνές ώρες της 11<sup>ης</sup><span class="Apple-converted-space"> </span>Νοεμβρίου
ο Ανθυπίλαρχος Πηχεών εισήλθε πρώτος με λίγους ιππείς και κατευθύνθηκε
στον μητροπολίτη, όπου προανήγγειλε την απελευθέρωση της πόλης<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[21]</span></span></span></span>.
Στις 10:00 π.μ ο Επίλαρχος Άρτης με τους άνδρες του εισήλθε επίσημα
στην πόλη και οι χιλιάδες πολίτες ξεχύθηκαν στους δρόμους να τον
προϋπαντήσουν. Οι καμπάνες σήμαναν χαρμόσυνα και εκατοντάδες σημαίες
κρεμάστηκαν στα μπαλκόνια. Ο γιατρός Δ. Φερραίος προσπάθησε να εκφωνήσει
λογύδριο υποδοχής και δεν τα κατάφερε απο τη συγκίνηση. Η πομπή
κατέληξε στην Μητρόπολη, όπου έγινε η πρώτη πανυγηρική δοξολογία στην
ελεύθερη πόλη, χωροστατούντος του Μητροπολίτη Ιωακείμ. Την πανηγυρική
ομιλία του Μητροπολίτη Ιωακείμ στον ναό ακολούθησε δεξίωση στο
μητροπολιτικό μέγαρο. Εκεί, μετείχαν όλες οι θρησκευτικές κοινότητες της
πόλης ωστε να δείξουν καλό πρόσωπο και την υποταγή τους στον ελληνικό
στρατό, ανεξάρτητα βέβαια με τι έκαναν το προηγούμενο διάστημα. Πήραν
τον λόγο ο μητροπολίτης, ο διευθυντής του εβραϊκού σχολείου Γκέρσον, εκ
μέρους της τουρκικής κοινότητας ο έμπορος Σουλεϊμάν Εφέντη και ο
Επίλαρχος Άρτης. Ο καστοριανός Ανθυπίλαρχος Πηχεών τοιχοκόλλησε στους
τοίχους της πόλης την προκήρυξη<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[22]</span></span></span></span>:</span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i> <b> Εν ονόματι του Βασιλέως της Ελλάδος Γεωργίου του Α’</b></i></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b><i>Καταλαμβάνω
την πόλιν Καστορίαν, διακηρύττω καθ’ Υψηλήν εντολήν της Βασιλικής Αυτού
Υψηλότητος του Διαδόχου και Γενικού Αρχηγού των εν Μακεδονία
στρατευμάτων, ότι οι νόμοι του Ελληνικού Κράτους θέλουσι ισχύει απο
σήμερον και δια την Επαρχίαν Καστοριάς ανεξαρτήτως θρησκεύματος.</i></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>
<i> Απο σήμερον μέχρι νεωτέρας διαταγής θέλει ισχύει ο Στρατιωτικός Νόμος, καθ’ όλην την Επαρχίαν.</i></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>
<i> Εγένετο εν Καστορία τη 11η Νοεμβρίου 1912</i></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>
<i> Ο Διοικητής Ιππικού</i></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>
<i> Ιωάννης Άρτης</i></b></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b><i> </i></b></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b><i> </i></b><i><br /></i></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
Το
απόγευμα της ίδια ημέρας (19:00) στάλθηκε στο Άργος Ορεστικό μικρό
απόσπασμα 5 ιππέων. Οι τούρκικες δυνάμεις το είχαν εγκαταλείψει και
πορευόταν προς τη Βίγλιστα, μαζί με τους μπέηδες, τους υπαλλήλους και
εκατοντάδες τούρκους πρόσφυγες απο την κωμόπολη και το χωριό Καλονέρι
Βοΐου. Οι αργίτες δεν είχαν γνώση των γεγονότων που εκτυλίχθηκαν το
προηγούμενο βράδυ στην Καστοριά και με έκπληξη είδαν την πόλη τους άδεια
απο στρατό το πρωί της 11<sup>ης</sup><span class="Apple-converted-space"> </span>Νοεμβρίου. Παρόμοια σκηνικά χαράς εκτυλίχθηκαν και εδώ το απόγευμα με υποδοχή του αποσπάσματος απο τους κατοίκους<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[23]</span></span></span></span>.
Επίσης, την ίδια ημέρα απελευθερώθηκαν οι οικισμοί του ανατολικού και
νοτιοανατολικού τμήματος της επαρχίας. Τα εθελοντικά σώματα Μακρή και
Μαυρογένη εισήλθαν στο κατεστραμμένο Βογατσικό και την επομένη στο Άργος
Ορεστικό, όπου προέβησαν σε αντίποινα πυρπολώντας τούρκικα κονάκια. Η
ΙΙΙ Μεραρχία υπο τον Υποστράτηγο Κ. Δαμιανό<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[24]</span></span></span></span><span class="Apple-converted-space"> </span>πορεύθηκε απο το Σκλήθρο στο διάσελλο της Κλεισούρας και στάθμευσε στην κωμόπολη Βασιλειάδα. </span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY1vhX3dgptW-705S8g2DqMxOPy2jhqUuFrPej2aPisoYDB-lAPq36iMBo4zXRJqX1i2LnRSLrBQkuw8DbHReUd4xstCRlEpl8mJ3Z3dUHooVlLQVfzBNQTELvIG12mfd-XrpFnIl4uS_X/s1600/efimerides+1912.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="328" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY1vhX3dgptW-705S8g2DqMxOPy2jhqUuFrPej2aPisoYDB-lAPq36iMBo4zXRJqX1i2LnRSLrBQkuw8DbHReUd4xstCRlEpl8mJ3Z3dUHooVlLQVfzBNQTELvIG12mfd-XrpFnIl4uS_X/s640/efimerides+1912.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Τις πρωινές ώρες της 12<sup>ης</sup>Νοεμβρίου εισήλθε στην Καστοριά το 1<sup>ο</sup>Σύνταγμα
Ιππικού και λίγο αργότερα ολόκληρη η ΙΙΙ Μεραρχία. Υπήρχε πρόβλημα
στέγασης των χιλιάδων αυτών στρατιωτών και έτσι συγκροτήθηκε μια
επιτροπή εύρεσης καταλυμμάτων στην πόλη.Οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν
στον στρατώνα και τούρκικα αρχοντικά κονάκια πολλά απο τα οποία
πυρπόλησαν οι στρατιώτες κατα τη διαμονή τους ‘’απο εμπρόσεκτη
απροσεξία’’<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[25]</span></span></span></span>. Την κατάληψη της Καστοριάς ακολούθησαν διθυραμβικά άρθρα στον Τύπο της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας<span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 16.3636px;">[26]</span></span></span></span>,
ενώ το επόμενο διάστημα το ελληνικό στράτευμα σταμάτησε την καταδίωξη
των Τούρκων και ανασυντάχθηκε. Σταδιακά συγκεντρώθηκαν οι Μεραρχίες ΙΙΙ,
Ι<span lang="EN-US">V<span class="Apple-converted-space"> </span></span>και<span class="Apple-converted-space"> </span><span lang="EN-US">V</span><span class="Apple-converted-space"> </span>στο δυτικό τμήμα της επαρχίας και μαζί με το 1<sup>ο</sup><span class="Apple-converted-space"> </span>Σύνταγμα
Ιππικού συγκρότησαν Τμήμα Στρατιάς, το Στρατηγείο της οποίας
εγκαταστάθηκε στο χωριό Λεύκη (25 Νοε). Απο εκεί συνέχισαν την καταδίωξη
προς τα εδάφη της Κορυτσάς. </span></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7n2TqZ17W2x3C3enmo2wOLZlz40VEY2JPJeMMhSQPKJPYff2cLFaOAy_nUYQWezkTY0BdUQhX3wNmNgUObRggFo0tnGWrzterhvBhDMxmjniACy2Z7pNJztFR1tTAtfhd7dGsmlOwkJKh/s1600/apeleutherwsi+kastorias.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="418" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7n2TqZ17W2x3C3enmo2wOLZlz40VEY2JPJeMMhSQPKJPYff2cLFaOAy_nUYQWezkTY0BdUQhX3wNmNgUObRggFo0tnGWrzterhvBhDMxmjniACy2Z7pNJztFR1tTAtfhd7dGsmlOwkJKh/s640/apeleutherwsi+kastorias.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b>Υποδοχή του Βασιλιά Κωνσταντίνου στην Καστοριά μετά την απελευθέρωση</b></td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> </span></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"> </span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<b><u><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">ΠΗΓΕΣ</span></u></b><br /><b><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: x-small;">αρχείο Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα Θεσσαλονίκης<br />αρχείο ΕΛΙΑ<br />αρχείο εφημερίδων Σκριπ και Εμπρός<br />αρχείο Γ. Γκολομπία<br />αρχείο Π. Τσολάκη</span></span></b></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: x-small;"><span style="color: black;"><a href="http://dexiatiskavalas.blogspot.gr/">dexiatiskavalas.blogspot.gr</a></span><br />Λ.
Παπάζογλου (επιμ. Γ. Γκολομπίας / Κ. Αντωνιάδης) , Φωτογραφικά
πορτραίτα από την Καστοριά και την περιοχή της την περίοδο του
Μακεδονικού Αγώνα, Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, Θεσ/νίκη, 2005<br /><span style="text-align: justify;">Ε.
Κουτσιαύτης, Ιερός Ναός Κοιμ. της Θεοτόκου Καστοριάς και Επίσκοποι
Μητροπόλεως Καστοριάς 150 χρόνια (1850-2006), εκδ. Ιερού Μητροπολιτικού
Ναού Καστοριάς, Καστοριά, 2006</span></span></span></b></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<br /><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><u><b>ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ</b></u></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<div id="ftn1">
<div class="MsoFootnoteText">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[1]</span></span></span> </b></span> εφ. Δυτική Μακεδονία, φ. 23 (27.4.30) - φ. 59 (4.1.31)</span></div>
</div>
<div id="ftn2">
<div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[2]</span></span></span></b></span><span class="Apple-converted-space"> </span> Ο
Ιωάννης Μπακάλης (1902-1956) γεννήθηκε στην Καστοριά το 1902. Σπούδασε
δικηγόρος και διορίστηκε στο Πρωτοδικείο Καστοριάς το 1926. Το 1929
ξεκινά την έκδοση της μεσοπολεμικής εφημερίδας Δυτική Μακεδονία μέχρι
τον πόλεμο. Το διάστημα 1948-1956 έγινε εκδότης της εφημερίδας Ορεστιάς
και πέθανε στην γενέτειρά του το 1956. Έχει συγγράψει και δύο ιστορικά
βιβλία για την Καστοριά. </span></div>
</div>
<div id="ftn3">
<div class="MsoFootnoteText">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[3]</span></span></span></b></span> εφ. Ορεστιάς, φ. 106 (7.11.48) - φ. 108 (28.11.48), φ. 111(12.12.48), φ. 112 (19.12.48), φ. 116 (23.1.49)</span></div>
</div>
<div id="ftn4">
<div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[4]</span></span></span></b></span><span class="Apple-converted-space"> </span>Ο
Μπεκήρ Φικρί Αγάς (1882-1914) κατάγονταν απο τον Αγ. Γεώργιο (Τσούρχλι)
Γρεβενών. Κατατάχτηκε στον τούρκικο στρατό απο μικρή ηλικία στον και
πολέμησε στην Υεμένη. Το 1907 επιστρέφει στα Γρεβενά και ως Λοχαγός
έγινε διοικητής της Χωροφυλακής Γρεβενών. Συμμετείχε ως ηθικός αυτουργός
στη δολοφονία του Μητροπολίτη Γρεβενών Αιμιλιανού Λαζαρίδη το 1911 απο
ρουμανοβλάχικη συμμορία. Στους Βαλκανικούς Πολέμους οργάνωσε ένα σώμα 80
ανδρών της χωροφυλακής Γρεβενών και 500 άτακτους ένοπλους χωρικούς.
Πολεμώντας τον ελληνικό στρατό αποσύρθηκε στην Αλβανία και αργότερα
μετέβη στη Ρουμανία και την Κωνσταντινούπολη. Πολέμησε κατα τον Α’
Παγκόσμιο Πόλεμο στον Καύκασο ως Αντισυνταργματάρχης, όπου σκοτώθηκε.</span></div>
</div>
<div id="ftn5">
<div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[5]</span></span></span> </b></span>
Ο Λεωνίδας Μαυροβίτης κατάγονταν απο το Μαυροχώρι. Εγκαταστάθηκε στην
Καστοριά και διετέλεσε δήμαρχος της πόλης. Συμμετείχε ενεργά στην
απελευθέρωση της πόλης απο τους Τούρκους το 1912. Τον Μεσοπόλεμο ανέλαβε
Διευθυντής του Υποκαταστήματος της Τράπεζας Θεσσαλίας στην Καστοριά, η
οποία πτώχευσε.</span></div>
</div>
<div id="ftn6">
<div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[6]</span></span></span> </b></span>
Ο Μητροπολίτης Ιωακείμ Λεπτίδης (1871-1931) γεννήθηκε στην κωμόπολη
Γκέλβερι (Κελλίβαρα) του Ικονίου. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της
Χάλκης, όπου έγινε διάκονος, πρεσβύτερος και αναδείχτηκε διδάκτορας της
Θεολογίας. Το 1902 χειροτονήθηκε Επίσκοπος Ερυθρών της Μητρόπολης
Εφέσσου. Το 1909 μετατίθεται στην Μητρόπολη Πρεσπών και Αχριδών και το
1911 στην Μητρόπολη Καστοριάς. Συνέβαλλε τα μέγιστα στη μη καταστροφή
της Καστοριάς απο τους Τούρκους πριν την απελευθέρωση. Πέθανε το 1931
στην Καστοριά και χαρακτηριστικό είναι ότι στην επικήδεια πομπή
μεταφέρθηκε στο νεκροταφείο πάνω σε μια πολυθρόνα. Βλέπε σχετικά: Ε.
Κουτσιαύτης, Ιερός Ναός Κοιμ. της Θεοτόκου Καστοριάς και Επίσκοποι
Μητροπόλεως Καστοριάς 150 χρόνια (1850-2006), εκδ. Ιερού Μητροπολιτικού
Ναού Καστοριάς, Καστοριά, 2006, σ. 148, 149</span></div>
</div>
<div id="ftn7">
<div class="MsoFootnoteText">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[7]</span></span></span></b></span> Γ. Μυλωνάς, Η δράσις των αντάρτικων σωμάτων εν Μακεδονία κατα τον πόλεμον του 1912-1913, Εν Βόλω, 1913, σ. 30-32</span></div>
</div>
<div id="ftn8">
<div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[8]</span></span></span><span class="Apple-converted-space"> </span></b></span>Γ. Μυλωνάς, Η δράσις των αντάρτικων σωμάτων εν Μακεδονία κατα τον πόλεμον του 1912-1913, Εν Βόλω, 1913, σ. 28-60</span></div>
<div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
Σ. Κελαϊδής, Εθελοντικά σώματα Κρητών εν Μακεδονία, Εν Αθήναις, 1913, σ. 84-144<span lang="EN-US"></span></span></div>
<div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
Γ. Τζημόπουλος, Η απελευθέρωσις της Δυτικής Μακεδονίας απο την τουρκική σκλαβιά, Θεσ/νίκη, 1974, σ. 81-96</span></div>
<div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
Γ. Πετσίβας (επιμ), Ο Βαλκανοτουρκικός Πόλεμος. Απομνημονεύματα Ι. Καραβίτη, Πετσίβα, Αθήνα, 2001, σ. 192-209</span></div>
<div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
Γ. Βέλκος
(επιμ), Γ. Δικόνυμου ή Μακρή Ημερολόγιον πολέμου 1912 και 1913 εν
Μακεδονία και Ήπειρω, Γιαχούδης, Θεσ/νίκη, 2003, σ. 61-67</span></div>
</div>
<div id="ftn9">
<div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[9]</span></span></span><span class="Apple-converted-space"> </span></b></span> Ο
Κωνσταντίνος Ζαχαρακόπουλος (1860-1919) γεννήθηκε στο Καροπλέσι
Ευρυτανίας και φοίτησε στη Σχολή Ευελπίδων, αποφοιτώντας ως Ανθυπίλαρχος
Ιππικού. Συμμετείχε στον πολέμο του 1897 και τους Βαλκανικούς Πολέμους,
ως διοικητής του 1<sup>ου</sup><span class="Apple-converted-space"> </span>Συντάγματος Ιππικού. Αποστρατεύτηκε το 1919 ως Υποστράτηγος και πέθανε στην Αθήνα.</span></div>
</div>
<div id="ftn10">
<div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[10]</span></span></span></b></span><span class="Apple-converted-space"> </span> Ο
Ιωάννης Άρτης (1861-1956) κατάγονταν απο το Μεσολόγγι. Μετά τη Σχολή
Ευελπίδων πολέμησε στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897. Ως Επίλαρχος
Ιππικού συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους και μάλιστα ήταν ο
διοικητής της ίλης του απελευθέρωσε τη Φλώρινα, την Καστοριά και το
Άργος Ορεστικό. Πήρε μέρος στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στη Μικρασιατική
Εκστρατεία τοποθετήθηκε στρατιωτικός διοικητής Προύσσας. Αποστρατεύθηκε
το 1923 ως Υποστράτηγος και πέθανε το 1956.</span></div>
</div>
<div id="ftn11">
<div class="MsoFootnoteText">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[11]</span></span></span></b></span> αρχείο ΔΙΣ, φ. 1699α/Α/1122</span></div>
<div class="MsoFootnoteText">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
Ι. Άρτης, Η κατάληψις της Καστοριάς, εφ. Ορεστιάς, φ. 107 (14.11.48)</span></div>
</div>
<div id="ftn12">
<div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[12]</span></span></span><span class="Apple-converted-space"> </span></b></span>Ο
Παναγιώτης Νικολαΐδης (1871-) γεννήθηκε στην Ελευσίνα Αττικής και
φοίτησε στην σχολή Ευελπίδων. Ως αξιωματικός του Ιππικού πήρε μέρος στον
πόλεμο του 1897, στους Βαλκανικούς Πολέμους, τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο
και την Μικρασιατική Εκστρατεία, όπου για κάποιο διάστημα ήταν διοικητής
της Ταξιαρχίας Ιππικού. Ήταν ο πρώτος έλληνας αξιωματικός που εισήλθε
στην Καστοριά κατα την απελευθέρωση του 1912. Αποστρατεύτηκε το 1927 ως
Υποστράτηγος και πέθανε<span lang="EN-US">.</span></span></div>
</div>
<div id="ftn13">
<div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[13]</span></span></span><span class="Apple-converted-space"> </span></b></span> Ο
Φιλόλαος Πηχεών (καπετάν Φιλώτας ή Λαύρας) (1875-1947) ήταν γιός του
πρωτεργάτη του Μακεδονικού Αγώνα Αναστάσιου Πηχεών και γεννήθηκε στην
Καστοριά. Μετέβη στην νότια Ελλάδα, όπου έγινε ανθυπίλαρχος του
ελληνικού ιππικού. Το 1905 πρωτοεμφανίστηκε ως καπετάν Φιλώτας με το
σώμα του Δούκα στην περιοχή και αργότερα συνεργάστηκε με τον
Δικώνυμο-Μακρή. Κατέφυγε λόγω ασθένειας στην Αθήνα και επανήλθε το 1907
ως καπετάν Λαύρας στην περιοχή του Μοριχόβου. Ειχε ενεργό ρόλο κατά την
απελευθέρωση της Καστοριάς το 1912, ενώ κατά το Μεσοπόλεμο αναρριχήθηκε
μέχρι αξίωμα του Υποστρατηγού. Σήμερα, το σωζώμενο αρχοντικό του
Φιλόλαου Πηχεών στην Καστοριά, όπου διέμενε μέχρι τον θάνατό του το
1947, έχει μετατραπεί σε Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα.</span></div>
</div>
<div id="ftn14">
<div class="MsoFootnoteText">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[14]</span></span></span> </b></span> Μ. Αργυρόπουλος, Η απελευθέρωσις της Καστοριάς, εφ. Καστοριά, φ. 728 (7.11.37)</span></div>
</div>
<div id="ftn15">
<div class="MsoFootnoteText">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[15]</span></span></span></b></span> Ν. Γρηγοριάδης, Πως κατελήφθη η Καστοριά, εφ. Καστοριά, φ. 501 (11.11.32)<span lang="EN-US"></span></span></div>
<div class="MsoFootnoteText">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span lang="EN-US"> 11<span class="Apple-converted-space"> </span></span>Νοεμβρίου 1912: Τρεις καβαλάρηδες ελευθερώνουν την Καστοριά, Μακεδονική Ζωή 270 (Νοε 88), σ.</span></div>
</div>
<div id="ftn16">
<div class="MsoFootnoteText">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[16]</span></span></span></b></span> Μ. Αργυρόπουλος, Η απελευθέρωσις της Καστοριάς, εφ. Καστοριά, φ. 728 (7.11.37)</span></div>
</div>
<div id="ftn17">
<div class="MsoFootnoteText">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[17]</span></span></span></b></span><span class="Apple-converted-space"> </span> Ι. Μπακάλης, Η κατάληψη της Καστοριάς, εφ. Δυτική Μακεδονία, φ. 59 (4.1.31) (προσωπική αφήγηση του στρατιώτη Κ. Γούσια)</span></div>
</div>
<div id="ftn18">
<div class="MsoFootnoteText">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[18]</span></span></span> </b></span> Μ. Αργυρόπουλος, Η απελευθέρωσις της Καστοριάς, εφ. Καστοριά, φ. 728 (7.11.37) (προσωπική αφήγηση δημάρχου Κ. Γούση)</span></div>
</div>
<div id="ftn19">
<div class="MsoFootnoteText">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[19]</span></span></span> </b></span> ο.π, φ. 728(7.11.37)</span></div>
</div>
<div id="ftn20">
<div class="MsoFootnoteText">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[20]</span></span></span></b></span> <span class="Apple-converted-space"> </span><span lang="EN-US">11<span class="Apple-converted-space"> </span></span>Νοεμβρίου 1912: Τρεις καβαλάρηδες ελευθερώνουν την Καστοριά, Μακεδονική Ζωή 270 (Νοε 88), σ.</span></div>
</div>
<div id="ftn21">
<div class="MsoFootnoteText">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[21]</span></span></span> </b></span> Κ. Πηχιών, Τα περιστατικά της απελευθερώσεως της πόλεώς μας, εφ. Νέα Καστοριά, φ. 21 (11.11.56)</span></div>
</div>
<div id="ftn22">
<div class="MsoFootnoteText">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[22]</span></span></span> </b></span> Ι. Μπακάλης, Φλόγες και δάφνες, εφ. Καστοριά, φ. 297 (11.11.28)</span></div>
<div class="MsoFootnoteText">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
Ι. Άρτης, Η κατάληψις της Καστοριάς, εφ. Ορεστιάς, φ. 107 (14.11.48)</span></div>
<div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
Γ. Τζημόπουλος, Η απελευθέρωσις της Δυτικής Μακεδονίας απο την τουρκική σκλαβιά, Θεσ/νίκη,</span></div>
<div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
1974, σ. 144</span></div>
<div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
Δ. Μακρής, Πως απελευθερώθηκε η Καστοριά το 1912, Μακεδονική Ζωή 138 (Νοε 77), σ. 16 </span></div>
</div>
<div id="ftn23">
<div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[23]</span></span></span><span class="Apple-converted-space"> </span></b></span>Ανέκδοτο προσωπικό ημερολόγιο Χρήστου Τυπάδη, αρχείο Μορφωτικού Συλλόγου Ορεστίς Άργους Ορεστικού, σ. 80, 81</span></div>
</div>
<div id="ftn24">
<div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="color: red;"><b><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[24]</span></span></span></b></span><span class="Apple-converted-space"> </span>Ο
Κωνσταντίνος Δαμιανός (1853-1915) κατάγονταν απο την Ύδρα και φοίτησε
στη Σχολή Ευελπίδων. Συμμετείχε στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897 και
στους Βαλκανικούς Πολέμους, ως διοικητής της ΙΙΙ Μεραρχίας. Πέθανε το
1915 στην Αθήνα.</span></div>
</div>
<div id="ftn25">
<div class="MsoFootnoteText">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b><span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[25]</span></span></span></span></b> Ι. Μπακάλης, Η απελευθέρωσις της Καστοριάς, εφ. Δυτική Μακεδονία, φ. 48 (19.10.30)</span></div>
</div>
<div id="ftn26">
<div class="MsoFootnoteText">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b><span style="color: red;"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 15.454545021057129px;">[26]</span></span></span></span></b> Ε. Πελαγίδης, Η απελευθέρωση της Καστοριάς με τον φακό του αθηναϊκού Τύπου του 1912, Μακεδονική Ζωή 186 (Νοε 81), σ. 14-18</span></div>
</div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span class="post-author vcard" style="margin-left: 0px; margin-right: 1em;"></span><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: right;">
</div>
</div>
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑhttp://www.blogger.com/profile/10065345643059710002noreply@blogger.com0