 |
| photo: Νίκος Δήμου |
Όσο πιο ερωτευμένος είσαι με αυτή τη χώρα – τόσο πιο εύκολα γίνεσαι ανθέλληνας.
Έλληνας για μένα είναι αυτός που ζει σε αυτό τον τόπο και κατέχει την
ελληνική γλώσσα. Ο χώρος και η γλώσσα είναι τα συστατικά του έθνους –
όχι το αίμα και τα γονίδια. Ο μύθος της «συνέχειας» και των προγόνων
είναι διάτρητος και ύποπτος.. Άλλωστε η αξία δεν κληρονομιέται. Δεν
είναι καλύτερος ένας άνθρωπος, επειδή είχε σπουδαίο παππού. Εκτός αν
αρχίσουμε τώρα να πιστεύουμε στους γαλαζοαίματους.
Αλλά δεν αρκεί κάποιος να ζει εδώ και να μιλάει Ελληνικά για να είναι
πραγματικός Έλληνας. Πρέπει να σέβεται τον τόπο και την γλώσσα. Πρέπει
δηλαδή να του αξίζει να ζει σε ένα τέτοιο τόπο και να χρησιμοποιεί μία
τέτοια γλώσσα.
Χωρίς εθνικιστικές υπερβολές, αυτή η χώρα είναι πανέμορφη. Κι αν στα
τοπία προσθέσει κανείς και τα μνημεία (κι αυτά πια μέρος του τοπίου
αποτελούν) είναι πραγματικά ξεχωριστή.
Κι επίσης χωρίς υπερβολές η ελληνική γλώσσα, με ένα βάθος χρόνου
τριών χιλιάδων ετών, είναι σπάνια σε πλούτο, δύναμη και ήθος. Και δεν
είναι τυχαίο που σε αυτή τη γλώσσα έγραψαν μερικοί από τους μεγαλύτερους
ποιητές του εικοστού αιώνα.
Εδώ έρχεται το ερώτημα: άραγε μας αξίζει να ζούμε σε ένα τέτοιο τόπο και να μιλάμε μία τέτοια γλώσσα;
Το σκεπτόμουνα τις τελευταίες ηλιόλουστες Αλκυονίδες ημέρες, όπου
διέσχισα τη χώρα, οδηγώντας. Σκουπίδια όπου και να κοιτάξεις, χωματερές,
σπίτια-κύβοι από μπετόν με όρθιες τρίχες στην ταράτσα, βάρβαρες
επιγραφές κι ακόμα πιο βάρβαρα γκράφιτι. Κάτω από κάθε πέτρα, μία απάτη.
Χυδαία κείμενα κρέμονται στα περίπτερα.
Αγανάκτηση φούντωνε μέσα μου σε κάθε στροφή του δρόμου. Όχι, δεν μας
αξίζει μία τέτοια χώρα. Φέρτε άλλους, φέρτε Ελβετούς, Σουηδούς, Ιάπωνες,
να την διαχειριστούν και να αναδείξουν τις ομορφιές της.Βρωμάει αυτή η
υπέροχη πατρίδα, από σκουπίδια και διαφθορά, φθόνο και μικροψυχία. Και η
μιλιά μας γίνεται όργανο διαστρέβλωσης και διαστροφής.
Άραγε θα γίνουμε ποτέ άξιοι της χώρας και της γλώσσας μας;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου