Την ώρα που έωλες αδυναμίες αποδομούν τις αντιστάσεις μας Του Α. Λυκαύγη
Στοιχειωδώς αυτονόητο πολιτικό αξίωμα: Την ώρα της εξ αντικειμένου
μείζονος στρατηγικής αδυναμίας, δεν διαπραγματεύεσαι μείζονα εθνικά
ζητήματα. Ή, τουλάχιστον, προσπαθείς να αποφύγεις όσο μπορείς τέτοιες
διαδικασίες, που με μαθηματική βεβαιότητα θα οδηγούσαν σε απευκταίες και
ζημιογόνες ρυθμίσεις. Ενδεχομένως και καταστροφικές.
Αυτή τη στιγμή, ο Ελληνισμός και στους δύο του κρατικούς πυλώνες (Αθήνα
και Λευκωσία) βρίσκεται περίπου στο ναδίρ όσον αφορά εξ αντικειμένου
δυνατότητες και στρατηγικές αντιστάσεις. Γιατί δεν μπορεί να εκτιμηθεί
διαφορετικά το χρεωκοπικό αποτέλεσμα όσων προέκυψαν την τελευταία
τριετία και κυρίως όσων αναπαράγονται ως συνέπεια των αδυσώπητων
ολισθήσεων, που τραυματικά βιώνονται απ’ όλους. Και που προσδιορίζουν,
δυστυχώς, τις άμεσες τουλάχιστον προοπτικές και στην Κύπρο και στην
Ελλάδα. Με την έννοια πάντοτε της θωρακίσεως βασικών παραμέτρων του
εθνικού συμφέροντος. Είναι ακριβώς υπό το φως αυτών των εν πολλοίς
ζοφερών δεδομένων που πρέπει να προσεγγίζονται κρίσιμα ενδεχόμενα, τα
οποία και πρέπει να αντιμετωπίσουμε οσονούπω. Καθώς: Και στο Κυπριακό
(που ιεραρχείται ως πρώτη εθνική προτεραιότητα) και στα Ελληνοτουρκικά
γενικότερα, αλλά και στο Σκοπιανό, προάγονται διεργασίες και
προδιαγράφονται ανάλογες εξελίξεις. Κυρίως στο πρώτο, από την εξέλιξη
του οποίου θα εξαρτηθούν πολλά και για τα αιγιωτικά ζητήματα. Με την
πρωταρχική αιχμή, όσα σχετίζονται με τις μη ανακηρυγμένες ακόμη (και
πολύ κακώς) Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες. Λόγω κυρίως φοβικών
συνδρόμων, έναντι της τουρκικής αδηφαγίας.
Τα πράγματα θα ξεκαθαρισθούν μέσα στο επόμενο δίμηνο. Καθώς ήδη κάποια
κέντρα ισχύος κινούνται αποφασιστικά στο παρασκήνιο, προκειμένου όχι
απλώς να επανενεργοποιήσουν διαδικασίες, αλλά να δώσουν τελικές λύσεις.
Ανασύροντας και καλλωπίζοντας το έωλο σχέδιο Ανάν και αξιοποιώντας τις
πρόωρες (και σε κάποιες τουλάχιστον περιπτώσεις άκριτες εν πολλοίς)
δικές μας αποδοχές. Κι αυτό να επιμετρηθεί καλά. Γιατί αυτά θα τα βρούμε
μπροστά μας, όσο και αν νομίζουμε ότι τα έχουμε υπερβεί με την
αποσόβηση του σχεδίου το 2004.
Δεν θέλουμε να γίνουμε μάντεις κακών. Άλλωστε, δεν είναι θέμα τι
νομίζουμε ότι μπορεί να γίνει (ή να μην γίνει), αλλά τι με βεβαιότητα θα
ανακύψει ως φυσιολογικό μέρος των παρεμβάσεων και φυσικό συστατικό των
προθέσεων για προαγωγή ενός συγκεκριμένου ιστορικού συμβιβασμού. Γιατί
περί αυτού πρόκειται. Και το νέο στοιχείο που παρεμβάλλεται και
δημιουργεί την ειδοποιό διαφορά σε σχέση με όσα συνέβαιναν μέχρι τώρα,
είναι η δυναμική που συνάπτεται προς τις ολοένα και εντονότερες οσμές
των υδρογονανθράκων στην κρίσιμη γεωγραφία μας.
Αυτή ακριβώς η δυναμική επενεργεί προσδιοριστικά και διαμορφώνει το νέο
ενδιαφέρον των ιδίων ατλαντικών κέντρων ισχύος (κυρίως την Ουάσινγκτον)
που έχουν επιπλέον και ευανάγνωστα συμφέροντα στην περιοχή, πέραν των
αυτονόητων στρατηγικών επιδιώξεων. Οι οποίες συμπλέκονται με
ανακατανομές ρόλων και αναδιατάξεις ισορροπιών στη Μέση κι Εγγύς
Ανατολή. Προς τις οποίες και εφάπτεται ο Ελληνισμός. Με την Κύπρο,
ιδιαίτερα, να αποκτά επιπρόσθετη στρατηγική σημασία και ειδικό βάρος.
Αφού τοποθετείται στο επίκεντρο αυτού του νέου ενεργειακού πεδίου, που
ενδεχομένως να ανατρέψει τα δεδομένα και στο οποίο συνωθούνται διάφοροι
στρατηγικοί παίκτες.
Αυτό ακριβώς το γίγνεσθαι, συναντά Ελλάδα και Κύπρο, στην χειρότερή τους
κατάσταση. Με την Τουρκία να ανατείνει και αντιθέτως να ενισχύει και
τον ρόλο και τις επιθετικές συμπεριφορές της. Και που, η μεν Κύπρος τις
δοκιμάζει με την απροκάλυπτη εκδήλωση των ηγεμονικών συνδρόμων της
Άγκυρας, η οποία επιδιώκει λύσεις που θα παγιώσουν το απόλυτο
κηδεμονευτικό της ρόλο. Με ό,τι αυτό σημαίνει.
Η δε Αθήνα, τις αισθάνεται ως ομοίως επιθετικές ασκήσεις επί του
εδάφους, με στόχο αφενός την αμφισβήτηση (και ακρωτηριασμό) της εθνικής
κυριαρχίας σε συγκεκριμένες αιγαιωτικές παραμέτρους και αφετέρου με την
ανακοπή ασκήσεως κυριαρχικών δικαιωμάτων στις παρυφές των ελληνικών
ορίων. Δηλαδή, στην αποσόβηση προσδιορισμού ΑΟΖ από την Αθήνα.
Ουσιαστικά δηλαδή, η Άγκυρα εκμεταλλεύεται την χρεωκοπική μας ολίσθηση,
προκειμένου να επιτύχει:
1. Διαπραγμάτευση από θέση ισχύος στο Κυπριακό
2. Δημιουργία τετελεσμένων σε βάρος της Ελλάδας, εκεί όπου αυθαιρέτως προσδιορίζει τις επεκτατικές της βλέψεις
Κι έπονται –αν επιτύχει- τα ολεθρίως επέκεινα. Αυτά πρέπει να μας
αφυπνίσουν. Να μας ενώσουν. Και να ενδυναμώσουν τις αποτρεπτικές μας
δυνατότητες…
Πηγή «Το Παρόν»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου