Αύγουστος 1996 – Τάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού – ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

 Δύο από τους πιο σύγχρονους ηρωομάρτυρες του Ελληνισμού, ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού. Δύο αγνά παιδιά που έδωσαν ότι πιο ιερό για την πατρίδα τους, την Κύπρο και κατ’ επέκταση την Ελλάδα. Τα δύο ξαδέλφια από το Παραλίμνι έγιναν άξιοι υπερασπιστές της πατρίδας και συνεχιστές του έργου που χάραξαν μεγάλοι ήρωες του Ελληνισμού, όπως ο Λεωνίδας, ο Κολοκοτρώνης, ο Γρίβας και ο Αυξεντίου. 

Από νεαρή ηλικία γαλουχήθηκαν με τις υπέρτατες αξίες του Ελληνικού Έθνους. Η αγάπη τους για την Ελλάδα ήταν απαράμιλλη και τους πλήγωνε πολύ η κατεχόμενη Αμμόχωστος και η τουρκική σημαία που μόλυνε τα πάτρια εδάφη. Σε συνέντευξή του ο Ισαάκ Ισαάκ,  πατέρας του Τάσου Ισαάκ, αναφέρθηκε σε μια άγνωστη ενέργεια που έκανε ο γιος του σε ηλικία 17.5 ετών και ενώ είχε μόλις καταταγεί στην Εθνική Φρουρά. Μια μέρα κατάφερε και το έσκασε από το στρατώνα του στη Δερύνεια, πέρασε τα συρματοπλέγματα και πήγε στο τούρκικο φυλάκιο στα κατεχόμενα. Γεμάτος ορμή και αγανάκτηση κατέβασε την τούρκικη σημαία από τον ιστό, γιατί ποτέ δεν αποδέχτηκε την τουρκική κατοχή. Όταν το αντιλήφθηκε ο διοικητής του λόχου, του θύμωσε πολύ για την παράτολμη ενέργειά του. Του είπε με έντονο ύφος πως «Θα σε πάω στρατοδικείο. Μην ξανακάνεις κάτι τέτοιο». Όταν κόπασε η οργή του Κρητικού διοικητή, τότε πήγε κοντά του και του ψιθύρισε στο αυτί: «Τέτοιους άντρες θέλω. Είσαι δυνατός και παλικάρι, 30 Τάσους να είχε η Κύπρος, δεν θα τολμούσε να πατήσει ούτε ένας Τούρκος σε τούτο το νησί». Αυτή η παράτολμη του πράξη, μας αποδεικνύει τον ηρωισμό και την παλικαριά που τον διακατείχαν πάντοτε και πως το μέλλον του ήταν προδιαγραφόμενο και πως μια μέρα θα πέθαινε για το ανώτατο ιδανικό της πατρίδας.

Στις αρχές του 1996 η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλετιστών (KOM) ανακοίνωσε την απόφασή της να οργανώσει τον Αύγουστο μεγαλειώδη αντικατοχική πορεία από το Βερολίνο μέχρι την Κερύνεια. Σύνθημα της πορείας «Απελευθέρωση η μόνη λύση». Σκοπός τους ήταν να δείξουν ότι στην Κύπρο υπάρχει συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή, με την ιδιαίτερη πατρίδα μας να είναι μοιρασμένη στα δύο από το μαύρο εκείνο καλοκαίρι 1974 και  ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων της Κύπρου καταπατούνται συνεχώς. H πορεία ξεκίνησε στις 2 Αυγούστου του 1996 από την πύλη του Βραδεμβούργου στο Βερολίνο. Oι μοτοσικλετιστές ακολούθησαν μια μεγάλη διαδρομή μέσα από χώρες της Ευρώπης για να καταλήξουν στην Κύπρο στις 10 Αυγούστου. Στην πορεία υπολογίζεται πως συμμετείχαν 7000 έλληνες και 200 ευρωπαίοι μοτοσικλετιστές. Σε κάθε σταθμό που έκαναν πραγματοποιούσαν διασκέψεις τύπου, όπου οι εκπρόσωποί της ΚΟΜ ανέλυαν τους στόχους της πορείας. Μιλούσαν για τους αγνοούμενους, τους εγκλωβισμένους, τους πρόσφυγες, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την τουρκία και παρέθεταν το πραγματικό πρόβλημα της Κύπρου που είναι εισβολής και συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής. Κατάφεραν μέσα σε μια εβδομάδα να πετύχουν αυτό που δεν κατάφεραν ποτέ οι διάφοροι πολιτικάντηδες.  Να ενημερώσουν την Ευρώπη και τους Ευρωπαίους πολίτες για την εισβολή και την παράνομη συνεχιζόμενη κατοχή από τον τούρκο κατακτητή στην Κύπρο, κερδίζοντας την συμπαράστασή τους και παράλληλα ασκώντας αφόρητη πίεση στην τουρκία.

Oι τούρκοι απειλούσαν ότι θα άνοιγαν πυρ κατά την διάρκεια της πορείας, γεγονός που ανησυχούσε τις αρχές της «κυπριακής δημοκρατίας», η οποία για άλλη μια φορά ΔΕΝ στάθηκε στο ύψος της και να προασπίσει τα Εθνικά συμφέροντα, αλλά παρασκηνιακά ο Γλαύκος Κληρίδης έμεινε άπραγος στους εκβιασμούς του καλού του φίλου Ντενκτάς.

 Την 11^η Αυγούστου οι μοτοσικλετιστές ετοιμάζονται για την τεραστίων διαστάσεων ειρηνική αντικατοχική τους πορεία η οποία θα τερματιζόταν στην Κερύνεια. Μια συνάντηση του Γιώργου Χατζηκώστα προέδρου της ΚΟΜ με τον πρόεδρο Γλαύκο Κληρίδη θα έβαζε πρόωρο τέλος στην αντικατοχική πορεία,  αφού το τελικό στάδιό της δεν θα γινόταν, αφού αποτράπηκε η είσοδος των μοτοσικλετιστών στα κατεχόμενα εδάφη μας. Αυτή η απαγόρευση από τον Γλαύκο Κληρίδη τερμάτισε μια άρτια οργανωμένη πορεία μετατρέποντας την σε μια ανεξέλεγκτη διαδήλωση με εξοργισμένους νέους, που με Ελληνική ψυχή ήθελαν πλέον να διαμαρτυρηθούν για την άνευ προηγούμενο απαγόρευση μιας ειρηνικής πορείας στα ιερά χώματα της Κύπρου που ποτίστηκαν με το αίμα τόσων Ελλήνων.

Από την απέναντι πλευρά ο τουρκικός στρατός ήταν πλήρως εξοπλισμένος και έτοιμος να αναχαιτίσει τις διαμαρτυρίες των Ελλήνων. Στο πλευρό τους ήταν και ομάδα «γκρίζων λύκων», που έφθασε από την τουρκία για την συγκεκριμένη πορεία, αλλά και τα αδέλφια μας (κατά τους πολιτικάντηδές μας) τουρκο«κύπριοι» οπλισμένοι με ρόπαλα, πέτρες, καδρόνια και λοστούς και ήταν σε ετοιμότητα για να χτυπήσουν όποιον Έλληνα έβρισκαν στο διάβα τους. 

Με την ακύρωση της πορείας, η κατάσταση ξέφυγε από τα οργανωμένα πλαίσια. Oι μοτοσικλετιστές, άρχισαν να κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις. Tα πρώτα μικροεπεισόδια σημειώθηκαν στο ΣOΠAZ, στη Λευκωσία. Oι διαδηλωτές, μετά από πετροπόλεμο πέρασαν στη νεκρή ζώνη, όπου οι κατοχικές δυνάμεις άναψαν φωτιά για να τους απομακρύνουν. 

Στη Δερύνεια η κατάσταση ήταν ακόμα χειρότερη, καθώς οι συγκρούσεις δεν άργησαν να μετατραπούν σε γενικευμένη σύρραξη. Μοτοσικλετιστές και άλλοι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με συγκεντρωμένο πλήθος τουρκο«κύπριων», «γκρίζων λύκων» και τον κατοχικό στρατό. Όσο περνούσε η ώρα τα επεισόδια κλιμακώνονταν. Τα μέλη των «γκρίζων λύκων» χτυπούσαν τους διαδηλωτές με καδρόνια και πέτρες, τη στιγμή που οι ειρηνευτικές δυνάμεις κοιτούσαν άπραγες το σκηνικό τρόμου.

Ο Τάσος Ισαάκ, που είχε βρεθεί στο επίκεντρο των γεγονότων στην προσπάθειά του να βοηθήσει ένα συμπατριώτη μας, τον οποίο χτυπούσαν οι τούρκοι δέχτηκε μια άνανδρη επίθεση από τούρκους και έπεσε στο χώμα. Γύρω του μαζεύτηκαν λυσσασμένοι τούρκοι και άρχισαν να τον κλωτσάνε και να τον χτυπάνε στο κεφάλι και όπου αλλού μπορούσαν με λοστούς και πέτρες ως ότου ο ήρωας Τάσος Ισαάκ να αφήσει την τελευταία του πνοή λίγο πιο πέρα από την πολυαγαπημένη του Αμμόχωστο. Τον ηρωομάρτυρα Τάσο Ισαάκ τον δολοφόνησαν ψευδοαστυνομικοί, απλοί τουρκο«κύπριοι», αλλά και μανιασμένοι «γκρίζοι λύκοι». Καθογηγητής αυτής της άνανδρης επίθεσης ήταν ο αρχηγός του παραρτήματος των «γκρίζων λύκων» στα κατεχόμενα, Μεχμέτ Αρσλάν. O ήρωας Αναστάσιος Ισαάκ, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 24 χρονών. Άφησε πίσω του  γονείς, αδέλφια και την έγκυο σύζυγό του, η οποία ένα μήνα αργότερα στις 17 Σεπτεμβρίου του 1996 έφερε στη ζωή ένα κοριτσάκι που πήρε το όνομα του ήρωα, Αναστασία. Η μικρή Αναστασία δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα της όμως έχει την τιμή να είναι κόρη ενός σύγχρονου ήρωα, πράγμα που σπανίζει στις μέρες μας.

Τη μέρα της κηδείας του Τάσου Ισαάκ, στις 14 Αυγούστου, ομάδες από διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας, για να εναποθέσουν στεφάνια και λουλούδια στο χώρο της θυσίας του Τάσου Ισαάκ και να αποδώσουν τον ελάχιστο φόρο τιμής στο χαμένο τους συναγωνιστή. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι εκείνη τη μέρα, ενώ ο ξάδελφός του Ισαάκ, Σολωμός Σολωμού είχε ορκιστεί για εκδίκηση και τίποτα δεν θα τον σταματούσε.

Η κατάσταση δεν άργησε να βγει και τη μέρα εκείνη εκτός ελέγχου, όταν από το πουθενά την εμφάνισή τους στο σημείο έκαναν οι «γκρίζοι λύκοι». Λίγα λεπτά αργότερα η περιοχή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Ο πετροπόλεμος ήταν μόνο η αρχή. Ξαφνικά ξεπετάχτηκε μπροστά από τους διαδηλωτές ο Σολωμός Σολομού και με αστραπιαίες κινήσεις βρέθηκε στη νεκρή ζώνη. Οι Κυανόκρανοι των Ηνωμένων Εθνών ήταν πολύ αδύναμοι για να τον συγκρατήσουν. Ο 26χρονος άνδρας από το Παραλίμνι με βήμα γοργό και στιβαρό και με το τσιγάρο να καίει στα χείλη, κατευθύνθηκε προς τον ιστό για να κατεβάσει το πανί  της ντροπής. Κάποιοι διαδηλωτές προσπάθησαν να τον αποτρέψουν. Οι τελευταίες λέξεις που άκουσε καθώς σκαρφάλωνε τον ιστό ήταν «Ρε μην πηγαίνεις κοντά ρε. Έλα έξω ρε μαλάκα. Θα σου ρίξουνε ρε μαλάκα». Μετά τα πάντα σκοτείνιασαν. Ο Σολωμός Σολωμού έπεφτε νεκρός στο χώμα, χτυπημένος από σφαίρες στο λαιμό, το πρόσωπο και την κοιλιά. Οι άνανδροι τούρκοι που εκτέλεσαν εν ψυχρώ ένα άοπλο άνδρα άρχισαν να πυροβολάνε το συγκεντρωμένο πλήθος, τραυματίζοντας 10 άνδρες και 1 γυναίκα, η οποία μάλιστα δεν βρισκόταν στη νεκρή ζώνη. Επικράτησε πανικός, και πέρασαν 20 λεπτά μέχρι οι κυανόκρανοι να απομακρύνουν το άψυχο σώμα του Ήρωα Σολωμού Σωλωμού που κείτονταν στο χώμα.

Την ίδια στιγμή, ο τούρκος ηγέτης Ραούφ Ντενκτάς παρακολουθούσε με καμάρι τα κατορθώματα των κατοχικών στρατευμάτων και των «γκρίζων λύκων», οι οποίοι, λίγο αργότερα, ξεχύθηκαν σε πανηγυρισμούς στα κατεχόμενα εδάφη.

Το επόμενο διάστημα, ομάδα ανακριτών του Αρχηγείου Αστυνομίας και της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αμμόχωστου, μετά από συντονισμένες έρευνες, εντόπισε τους δράστες, εναντίον των οποίων εκδόθηκαν διεθνή εντάλματα σύλληψης, ενώ καταζητούνται και από την Ιντερπόλ . Μεταξύ των δολοφόνων του Σολωμού ήταν ο Κενάν Ακίν, έποικος, πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού, ψευδοϋπουργός γεωργίας του ψευδοκράτους και πράκτορας της ΜΙΤ. Φυσικά όμως μέχρι και σήμερα κανείς δεν έχει συλληφθεί αν και είναι γνωστοί οι δράστες, αφού δεν υπάρχει πολιτική βούληση από τους τουρκοπροσκυνημένους πολιτικούς μας να τιμωρηθούν τα σκυλιά που προέβησαν στις δύο αυτές άνανδρες δολοφονίες εις βάρος δύο πραγματικών ηρώων.     

12 χρόνια αργότερα στις 24 Ιουνίου 2008 το ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων έκρινε ένοχη την τουρκία για την δολοφονία των Ισαάκ και Σολωμού. Το δικαστήριο την έκρινε ένοχη για την παραβίαση του άρθρου 2 της ευρωπαϊκής συνθήκης για τα ανθρώπινα δικαιώματα γιατί δεν έγινε καμία έρευνα για να βρεθούν οι υπαίτιοι για τον θάνατο των δύο ηρώων. 

H θυσία τους αγνή. Ξεπερνά κάθε όριο και φραγμό. Στο μυαλό τους τη στιγμή της θυσίας τους ήταν μόνο η πατρίδα. Ξέχασαν ότι είχαν οικογένεια και ότι μπορούσαν σήμερα να είναι μεταξύ μας και να απολαμβάνουν όλα τα αγαθά της εποχής. Τα αψήφησαν όλα. Θυσιάστηκαν για να ποτίσουν με το δικό τους αίμα αυτή την Ελληνική γη. O Tάσος Iσαάκ και ο Σολωμός Σολωμού όμως, πέρασαν στην αιωνιότητα, στο πλάι του Λεωνίδα, του Kολοκοτρώνη, του Aυξεντίου και του κάθε Έλληνα που έδωσε τη ζωή του για τη πατρίδα. Kαι οι δύο άξιοι απόγονοι των Eλλήνων ηρώων, δε λύγισαν, δε φοβήθηκαν, δε δίστασαν. Είναι πραγματικοί ήρωες. Είναι παλικάρια. O Tάσος Iσαάκ και ο Σολωμός Σολωμού άνοιξαν το δρόμο προς την Aμμόχωστο, την Kερύνια, τη Mόρφου και την Kαρπασία. Έδειξαν ότι ούτε συρματοπλέγματα τους σταματούν, ούτε τα ρόπαλα και τα όπλα των τούρκων. Mονάχα η δύναμη της ψυχής τους είναι αρκετή για να πάρουν αυτό που θέλουν, έστω και με το βαρύ τίμημα της θυσίας. 

Εμείς οι Έλληνες Εθνικιστές αποτίουμε κάθε χρόνο φόρο τιμής στο σημείο όπου σκοτώθηκαν οι 2 ηρωομάρτυρες, δείχνοντας στους πολιτικάντηδες πως υπάρχουν κάποιοι που ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ τους αληθινούς ήρωες! Η θυσία του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού μας δείχνει τον δρόμο για την ελευθερία της πατρίδας μας. Μας δείχνει τον δρόμο της θυσίας για την Ελλάδα, μας δίδαξαν πως πεθαίνουν οι Έλληνες.

Το Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο (Ε.ΛΑ.Μ.) θα είναι όπως κάθε χρόνο εκεί, δείχνοντας τον δρόμο σε κάθε Έλληνα της Κύπρου να δώσει βροντερά το παρών του, γυρίζοντας την πλάτη στους πολιτικάντηδες όλων των αποχρώσεων. Σε αυτούς που μας υβρίζουν επειδή ΔΕΝ ΞΑΧΝΑΜΕ τις θυσίες αυτές και θα ζητάμε εκδίκηση για τις άνανδρες δολοφονίες συμπατριωτών μας. Επειδή ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ την βάρβαρη τουρκική εισβολή και συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή. Επειδή ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ μια Κύπρο Ελεύθερη και ΕΛΛΗΝΙΚΗ και ΔΕΝ αποδεχόμαστε την Ελληνοτουρκική «φιλία». Μία «φιλία» που το 1996 σκότωσε 3 παλικαριά στα Ελληνικά Ίμια και 2 λεβέντες στην Δερύνεια. 

Είναι οι ίδιοι πολιτικοί που εκείνο τον Αύγουστο του 1996, έβλεπαν τα γεγονότα από τον καναπέ τους και πιθανός να έλεγαν πως: «τα ήθελε και τα ‘παθε. Δεν έμενε στο σπίτι του με την ετοιμόγεννη γυναίκα του, τι ήθελε τις διαδηλώσεις και τους ηρωισμούς» ή «ήταν τρελός που πήγε να κατεβάσει την τουρκική σημαία». Η αλήθεια όμως είναι πως και οι δύο ήταν τρελοί, όχι όμως με την έννοια που το είπαν αυτοί. Ήταν τρελοί για ελευθερία και δικαιοσύνη, για την Γαλανόλευκη και την πατρίδα μας για την οποία θυσίασαν την ζωή τους αφού τους πονούσε η κατοχή.

(ΕΛΑΜ)

Εμείς στο Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο (Ε.ΛΑ.Μ.)  υποσχόμαστε πως ΔΕΝ θα σταματήσουμε τον αγώνα μέχρι να κυματίζει η Ελληνική Σημαία σε κάθε άκρη της Ελληνικής Κύπρου, μέχρι να ζούμε σε μια νέα μεγάλη Ελλάδα με την Κύπρο αναπόσπαστο μέρος της. Μια Ελλάδα που θα ανήκει μόνο στους Έλληνες. Αποτελεί καθήκον για εμάς να τιμάμε όλους τους ήρωες του έθνους μας, όπως τον Αναστάσιο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού.

«Του Ανδρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δεν λογιέται»