Ο Νίκος Φερλελής, ένας από τους επιζήσαντες αφηγείται:
“Εκεί που καθόμασταν στη λάκκα [το μέρος που είχαν συγκεντρώσει τους άντρες] όλοι οι άντρες, μας έκαναν νόημα να σηκωθούμε.
Και μόλις έπεσαν οι φωτοβολίδες, άρχισαν να μας "θερίζουν" με τα μυδράλια.
Όταν πέσαμε όλοι, πλησίασαν οι Γερμανοί με τα πόδια να βουλιάζουν στο αίμα και σ' έναν-έναν έδιναν τη χαριστική βολή.
Εγώ είχα μείνει ζωντανός.
Δυο αδέρφια ακόμα και κάποιοι άλλοι δίπλα μου.
Μιαμιάμισυ ώρα είχε κρατήσει η εκτέλεση κι άλλες δυο και περισσότερο η χαριστική βολή.
Είχα ένα γείτονα που ζούσε ακόμα και μου λέει: έρχεται η σειρά μας.
Εμένα είχε πιαστεί, η αναπνoή και δεν μπορούσα να μιλήσω. Φτάνoυν σε μας, δίνουν δυo πιστoλιές στο γείτονά μου, στο κεφάλι - τον αποτέλειωσαν.
Πετάχτηκαν τα αίματά του απάνω μου.
Εμένα, όπως είχα το χέρι στο κεφάλι, μου δίνουν μια πιστολιά, η σφαίρα τρύπησε το χέρι μου και με λάβωσε στο μέτωπο.
Λέω - πάλι τη γλίτωσα. Δεν πέθανα.
Μετά από καμιά δεκαριά λεπτά, έρχεται άλλος, με γραπώνει απ' το γιακά, μου γυρίζει το πρόσωπο και μου δίνει άλλη μια πιστολιά. Να εδώ, στην κoρφή.
Έμεινα για λίγο αναίσθητος. Είχα μουδιάσει ολόκληρος.
Τέλος φύγανε.
Ανασηκώθηκα τότε ανάμεσα στους σκοτωμένους, κοιτάω και βλέπω από κείνο το δρομάκι εκεί ερχόταν η μάνα μου.
Μου λέει - πού είναι οι άλλοι;
Είχα άλλα δυο αδέρφια, το Βασίλη και τον Κίμωνα.
Bρήκαμε τον έναν, ύστερα και τον άλλον σκοτωμένους.
Έφυγα από κει, και θυμάμαι πάταγα μέσ' στο αίμα και το πόδι μου βούλιαζε ως το γόνα. Το αίμα κύλαγε ποτάμι, είχε φτάσει ως κάτω στο δρόμο ... »
allowingechotospeak
“Εκεί που καθόμασταν στη λάκκα [το μέρος που είχαν συγκεντρώσει τους άντρες] όλοι οι άντρες, μας έκαναν νόημα να σηκωθούμε.
Και μόλις έπεσαν οι φωτοβολίδες, άρχισαν να μας "θερίζουν" με τα μυδράλια.
Όταν πέσαμε όλοι, πλησίασαν οι Γερμανοί με τα πόδια να βουλιάζουν στο αίμα και σ' έναν-έναν έδιναν τη χαριστική βολή.
Εγώ είχα μείνει ζωντανός.
Δυο αδέρφια ακόμα και κάποιοι άλλοι δίπλα μου.
Μιαμιάμισυ ώρα είχε κρατήσει η εκτέλεση κι άλλες δυο και περισσότερο η χαριστική βολή.
Είχα ένα γείτονα που ζούσε ακόμα και μου λέει: έρχεται η σειρά μας.
Εμένα είχε πιαστεί, η αναπνoή και δεν μπορούσα να μιλήσω. Φτάνoυν σε μας, δίνουν δυo πιστoλιές στο γείτονά μου, στο κεφάλι - τον αποτέλειωσαν.
Πετάχτηκαν τα αίματά του απάνω μου.
Εμένα, όπως είχα το χέρι στο κεφάλι, μου δίνουν μια πιστολιά, η σφαίρα τρύπησε το χέρι μου και με λάβωσε στο μέτωπο.
Λέω - πάλι τη γλίτωσα. Δεν πέθανα.
Μετά από καμιά δεκαριά λεπτά, έρχεται άλλος, με γραπώνει απ' το γιακά, μου γυρίζει το πρόσωπο και μου δίνει άλλη μια πιστολιά. Να εδώ, στην κoρφή.
Έμεινα για λίγο αναίσθητος. Είχα μουδιάσει ολόκληρος.
Τέλος φύγανε.
Ανασηκώθηκα τότε ανάμεσα στους σκοτωμένους, κοιτάω και βλέπω από κείνο το δρομάκι εκεί ερχόταν η μάνα μου.
Μου λέει - πού είναι οι άλλοι;
Είχα άλλα δυο αδέρφια, το Βασίλη και τον Κίμωνα.
Bρήκαμε τον έναν, ύστερα και τον άλλον σκοτωμένους.
Έφυγα από κει, και θυμάμαι πάταγα μέσ' στο αίμα και το πόδι μου βούλιαζε ως το γόνα. Το αίμα κύλαγε ποτάμι, είχε φτάσει ως κάτω στο δρόμο ... »
allowingechotospeak
 |
| ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ 1943 |
 |
| ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ 1943 |
 |
| ΔΙΑΛΛΕΙΜΑ ΓΙΑ ΤΣΙΓΑΡΑΚΙ |
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου