Του «Αττίλα 2» έπεται ο τρίτος με τα βάναυσά του παράγωγα
Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ
EAN
η πρώτη φάση της ιταμής τουρκικής εισβολής στην Κύπρο (τον Ιούλιο του
1974) είχε την πλασματική αφορμή κι επικάλυψη του πραξικοπήματος - με
την όντως βίαιη ανατροπή της συνταγματικής νομιμότητος από την εξωνυμένη
χούντα- η δεύτερη, έναν μήνα μετά (δηλαδή στις 14 Αυγούστου) όχι απλώς
δεν είχε καμιά λογικοφανή έστω αιτιολόγηση, αλλ' αντιθέτως υπήρξε ωμή
εκδήλωση ακραίας επεκτατικής βαναυσότητας.
Kαι όπως και αν ιστορικώς αξιολογηθεί, συνιστά τον απροκάλυπτο δείκτη της έωλης στρατηγικής στοχοθεσίας των αυτουργών. Kαι ειδικότερα των γεωστρατηγικών βλέψεων της Τουρκίας. Πέραν, δηλαδή, των περιφερειακών σχεδιασμών εκείνων που ενήργησαν ως πολιτικοί νονοί κι εν ψυχρώ προαγωγοί του σιαμαίου εγκλήματος.
H άλλη αυτή επέτειος που επανασηματοδοτείται και φέτος για 39 τόσα χρόνια, είναι η πραγματική πιστοποίηση της αδιστακτότητος των μεν και της κακοβουλίας των άλλων. Kαι πέραν των συναισθημάτων που διεγείρει για τις πατρίδες που εν πολλοίς παρεδόθησαν επί σφαγή στον εισβολέα, εκείνο που τώρα προέχει δεν είναι το τί έγινε, το πώς έγινε και γιατί, αλλά το τί μπορεί (και κυρίως πόσο) ν' αναστρέψει οριστικοποίηση της γεωπολιτικής κρεουργήσεως της μεγαλονήσου. Η οποία επεβλήθη με την επιδρομή και συντηρείται με την κατοχή, ελέω σαράντα και πλέον χιλιάδων τουρκικών λογχών. Πέραν της άλλης υπεροπλίας που συγκροτεί την επιχειρησιακή ετοιμότητα του Αττίλα και στα Κυπριακά και στα έναντι εδάφη της Τουρκίας.
Γιατί ό,τι και να συμβαίνει, όλο και περισσότερο συνειδητοποιούμε πως η μάχη με τον αδυσώπητο χρόνο, προσεγγίζει στα κρίσιμά της όρια. Καθώς: Εάν τα πράγματα (τα οποία μεταφράζονται σε τετελεσμένα) δεν αναστραφούν, τότε θα παραμείνουν. Kαι θα εμπεδωθούν. Αποβαίνοντας κατά τεκμήριον απόρροια «παραγώγου δικαίου»! Κάτι που εν πολλοίς είχε δειλά διατυπωθεί από την Αθήνα κι επί κυβερνήσεως Σημίτη. Για όσους η μνήμη δεν υπέστη τις συνέπειες της ιστορικής λήθης. Ή του ηθελημένου αλτσχάϊμερ.
Αυτό ακριβώς είναι που αποτελεί σήμερα τον πυρήνα του εθνικού μας διλήμματος. Tου οποίου οι ελπίδες υπερβάσεως, α) είναι αντιστρόφως ανάλογες προς τον παρερχόμενο χρόνο (μειούμενες κατά γεωμετρική περίπου πρόοδο) και β) απαιτούν καθ' αυτό ιστορικές επιλογές, με οδυνηρώς επιβαρυνόμενο κόστος.
Mε τη διαφορά ότι: O τουρκικός μαξιμαλισμός, δεν αφήνει -τουλάχιστον μέχρι στιγμής- πολλά περιθώρια (κατ' ακρίβεια καθόλου) γι' αποδεκτούς συμβιβασμούς. Οπόταν και τα γεγονότα μας οδηγούν στυγνώς προς το καθόλα οριακό δίλημμα του «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Ούτε δηλαδή εκλογικευμένους συμβιβασμούς. Ούτε κι επαρκείς διεξόδους από την άρνησή τους! Αυτό είναι το καθαυτό μας τραγικό αδιέξοδο. Του οποίου, σε δεδομένη στιγμή -και πολύ σύντομα- θα βιώσουμε τις διλημματικές στενωπούς. Τις οποίες και θα οριοθετούν αδυσώπητα τετελεσμένα, ως αναπόσπαστο μέρος οποιασδήποτε λύσεως.
Eκείνο ακριβώς που συμβαίνει σήμερα και που αποτελεί την ειδοποιό διαφορά, είναι ότι: Eφέτος η επέτειος αυτή μας συναντά στις παρυφές καταληκτικών προοπτικών. Kατ' ακρίβεια μας συναντά στον σιωπηρό πρόλογο τερματικού επιλόγου. Kι αυτό φέρνει τον Ελληνισμό μπροστά σε τραυματικές επιλογές, που θ' απαιτήσουν καθ' αυτό ιστορικές αποφάσεις. Εάν η μάχη μας είναι μάχη με τον χρόνο και τα τετελεσμένα, πρέπει ταυτοχρόνως να υπομνησθεί, ότι: Για την Κύπρο, το πρόβλημα ήτο ανέκαθεν η μάχη της ιστορίας με τη γεωγραφία. Mε την πρώτη να δυναστεύεται από τη δεύτερη. Αλλά η τραγικώς πρωθύστερη (διαρκούσης της εισβολής) διαπίστωση της Αθήνας -διά χειλέων Kαραμανλή- ότι «δυστυχώς η Κύπρος είναι πολύ μακριά», πρέπει σήμερα να εκχωρήσει τη θέση της σε αποφασιστικές στρατηγικές συνδιαχειρίσεως. Οι οποίες να διαθέτουν δυναμικές δικαιώσεως της ιστορίας, έναντι της γεωγραφίας.
Γιατί αλλοίμονο και για την ίδια την Ελλάδα εάν η Κύπρος χαθεί. Κάθε ολέθριο για τη δεύτερη, δεν θα είναι χωρίς οδυνηρότατο κόστος για την πρώτη.
Kαι όπως και αν ιστορικώς αξιολογηθεί, συνιστά τον απροκάλυπτο δείκτη της έωλης στρατηγικής στοχοθεσίας των αυτουργών. Kαι ειδικότερα των γεωστρατηγικών βλέψεων της Τουρκίας. Πέραν, δηλαδή, των περιφερειακών σχεδιασμών εκείνων που ενήργησαν ως πολιτικοί νονοί κι εν ψυχρώ προαγωγοί του σιαμαίου εγκλήματος.
H άλλη αυτή επέτειος που επανασηματοδοτείται και φέτος για 39 τόσα χρόνια, είναι η πραγματική πιστοποίηση της αδιστακτότητος των μεν και της κακοβουλίας των άλλων. Kαι πέραν των συναισθημάτων που διεγείρει για τις πατρίδες που εν πολλοίς παρεδόθησαν επί σφαγή στον εισβολέα, εκείνο που τώρα προέχει δεν είναι το τί έγινε, το πώς έγινε και γιατί, αλλά το τί μπορεί (και κυρίως πόσο) ν' αναστρέψει οριστικοποίηση της γεωπολιτικής κρεουργήσεως της μεγαλονήσου. Η οποία επεβλήθη με την επιδρομή και συντηρείται με την κατοχή, ελέω σαράντα και πλέον χιλιάδων τουρκικών λογχών. Πέραν της άλλης υπεροπλίας που συγκροτεί την επιχειρησιακή ετοιμότητα του Αττίλα και στα Κυπριακά και στα έναντι εδάφη της Τουρκίας.
Γιατί ό,τι και να συμβαίνει, όλο και περισσότερο συνειδητοποιούμε πως η μάχη με τον αδυσώπητο χρόνο, προσεγγίζει στα κρίσιμά της όρια. Καθώς: Εάν τα πράγματα (τα οποία μεταφράζονται σε τετελεσμένα) δεν αναστραφούν, τότε θα παραμείνουν. Kαι θα εμπεδωθούν. Αποβαίνοντας κατά τεκμήριον απόρροια «παραγώγου δικαίου»! Κάτι που εν πολλοίς είχε δειλά διατυπωθεί από την Αθήνα κι επί κυβερνήσεως Σημίτη. Για όσους η μνήμη δεν υπέστη τις συνέπειες της ιστορικής λήθης. Ή του ηθελημένου αλτσχάϊμερ.
Αυτό ακριβώς είναι που αποτελεί σήμερα τον πυρήνα του εθνικού μας διλήμματος. Tου οποίου οι ελπίδες υπερβάσεως, α) είναι αντιστρόφως ανάλογες προς τον παρερχόμενο χρόνο (μειούμενες κατά γεωμετρική περίπου πρόοδο) και β) απαιτούν καθ' αυτό ιστορικές επιλογές, με οδυνηρώς επιβαρυνόμενο κόστος.
Mε τη διαφορά ότι: O τουρκικός μαξιμαλισμός, δεν αφήνει -τουλάχιστον μέχρι στιγμής- πολλά περιθώρια (κατ' ακρίβεια καθόλου) γι' αποδεκτούς συμβιβασμούς. Οπόταν και τα γεγονότα μας οδηγούν στυγνώς προς το καθόλα οριακό δίλημμα του «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Ούτε δηλαδή εκλογικευμένους συμβιβασμούς. Ούτε κι επαρκείς διεξόδους από την άρνησή τους! Αυτό είναι το καθαυτό μας τραγικό αδιέξοδο. Του οποίου, σε δεδομένη στιγμή -και πολύ σύντομα- θα βιώσουμε τις διλημματικές στενωπούς. Τις οποίες και θα οριοθετούν αδυσώπητα τετελεσμένα, ως αναπόσπαστο μέρος οποιασδήποτε λύσεως.
Eκείνο ακριβώς που συμβαίνει σήμερα και που αποτελεί την ειδοποιό διαφορά, είναι ότι: Eφέτος η επέτειος αυτή μας συναντά στις παρυφές καταληκτικών προοπτικών. Kατ' ακρίβεια μας συναντά στον σιωπηρό πρόλογο τερματικού επιλόγου. Kι αυτό φέρνει τον Ελληνισμό μπροστά σε τραυματικές επιλογές, που θ' απαιτήσουν καθ' αυτό ιστορικές αποφάσεις. Εάν η μάχη μας είναι μάχη με τον χρόνο και τα τετελεσμένα, πρέπει ταυτοχρόνως να υπομνησθεί, ότι: Για την Κύπρο, το πρόβλημα ήτο ανέκαθεν η μάχη της ιστορίας με τη γεωγραφία. Mε την πρώτη να δυναστεύεται από τη δεύτερη. Αλλά η τραγικώς πρωθύστερη (διαρκούσης της εισβολής) διαπίστωση της Αθήνας -διά χειλέων Kαραμανλή- ότι «δυστυχώς η Κύπρος είναι πολύ μακριά», πρέπει σήμερα να εκχωρήσει τη θέση της σε αποφασιστικές στρατηγικές συνδιαχειρίσεως. Οι οποίες να διαθέτουν δυναμικές δικαιώσεως της ιστορίας, έναντι της γεωγραφίας.
Γιατί αλλοίμονο και για την ίδια την Ελλάδα εάν η Κύπρος χαθεί. Κάθε ολέθριο για τη δεύτερη, δεν θα είναι χωρίς οδυνηρότατο κόστος για την πρώτη.
το παρον
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου