.jpg)
Η Δασκάλα Αικατερίνα Χατζηγεωργίου,
γεννήθηκε στην ελληνική πόλη της Γευγελής πού σήμερα βρίσκεται σε αυτό
το κράτος πού θέλει να ονομαστεί Μακεδονία, στα Σκόπια το 1885. Σε
ηλικία είκοσι χρονών, διορίστηκε δασκάλα στην περιοχή του Κιλκίς. Η
Αικατερίνα Χατζηγεωργίου, δεν περιορίστηκε μόνο στην δουλειά και το
λειτούργημά της, να μαθαίνει δηλαδή μόνο γράμματα στα παιδιά, αλλά
ανέπτυξε και μία μεγάλη εθνική δράση, ενισχύοντας τους Έλληνες
Πατριαρχικούς να μείνουν πιστοί στο Πατριαρχείο και τον Ελληνισμό. Όπως
ήταν φυσικό, οι ενέργειες αυτές της ηρωΐδος δασκάλας, είχαν γίνει
γνωστές στο Βουλγαρικό Κομιτάτο, γι' αυτό και οι Βούλγαροι Κομιτατζήδες
την είχαν επικηρύξει.
Στην αρχή, οι
Βούλγαροι, την πλησιάζουν δίδοντάς την χρήματα. Βλέποντας οτι δεν
πτοείται, την απειλούν, ενώ στο τέλος αποφασίζουν να την εξοντώσουν. Το
Ελληνικό Προξενείο, το οποίο στεγαζόταν στο κτήριο πού σήμερα είναι το
Μουσείο του Μακεδονικού Αγώνος στην Θεσσαλονίκη, μαθαίνοντας αυτές τις
ενέργειες των Βουλγάρων, την παίρνει από το Κιλκίς και την στέλνει πίσω
στην πατρίδα της στην Γευγελή, κοντά στον Κρητικό Καπετάνιο Μανώλη
Κατσίγαρα. Αλλά και εκεί οι Βούλγαροι την ανακαλύπτουν.
Μιά ακριβώς ημέρα μετά την
ρουφιανιά των Βουλγάρων και τον θάνατο από τους τους τούρκους του
Παύλου Μελά στα Στάτιστα, μερικά χιλιόμετρα βορειότερα, η δασκάλα του
χωριού Γκρήτσιστα της Γευγελής, Αικατερίνη Χατζηγεωργίου, χωρίς να
υπακούσει στις απειλές του Βουλγαρικού Κομιτάτου να απομακρυνθεί από τη
θέση της, από την οποία κρατούσε άσβεστη τη φλόγα της ελληνικής
συνειδήσεως των κατοίκων, μάχεται μαζί με άλλους πέντε αγωνιστές κατά
Βούλγαρων κομιτατζήδων, μέσα από το σπίτι της. Μετά τετράωρη μάχη οι
κομιτατζήδες καταφέρνουν να βάλουν φωτιά στο σπίτι.
Η γενναία Ελληνοπούλα δεν μπορεί πια να ιδή απ’ τα δυο παραθύρια της αυλής. Την πνίγουν οι καπνοί, τα μάτια της δακρύζουν. Έχουν αραιώσει κι οι βουλγάρικες ντουφεκιές και σιγά-σιγά σταματούν ολότελα. Οι φλόγες γλύφουν της Κατερίνας τα παραθύρια. Οι κομιτατζήδες ξεθαρρεύουν και δειλά-δειλά προβαίνουν απ’ τις γωνιές και πλησιάζουν στο σπίτι, που καίγεται πια σαν λαμπάδα. Και ξαφνικά ένα πλάγιο, προς την πλευρά του κήπου, παραθύρι ανοίγει και στο άνοιγμά του, που φωτίζεται ολότελα απ’ της φωτιάς τις κόκκινες ανταύγειες, προβαίνει ωραία και τρομερή η Κατερίνα. Σκύβει ολότελα προς τα έξω, τεντώνει το χέρι της και πυροβολεί. Ξαναπυροβολεί. Άλλος Βούλγαρος πέφτει στο χώμα. Οι άλλοι πανικόβλητοι ξαναπιάνουν τις γωνιές.
Εκείνη ξακολουθεί να μένη με το μισό κορμί της έξω απ’ το παραθύρι και να ρίχνει πιστολιές.
Τελικά καίγεται ζωντανή εκεί, μαζί με τους συμπολεμιστές της.
Η Θυσία της Αικατερίνης Χατζηγεωργίου έγινε θρύλος και γι΄ αυτήν γράφτηκε ένα δημώδες τραγούδι που οι στίχοι λένε :
...
- Παιδιά μου , γιατί χύνεται δάκρυα με τόση λαύρα
κι όλα φοράτε μαύρα στο έρμο αυτό σχολειό ;
- Έκαψαν τη δασκάλα μας Βούλγαροι δολοφόνοι
κι έχουμε μείνει μόνοι , χωρίς μανούλα πλειό .
Γιατί από μάνα πιο πολύ μας αγαπούσε εκείνη,
η δόλια Αικατερίνη από τη Γευγελή .
Της είπαν να παραδοθεί τα τέρατα εκείνα.
Μ' αυτή σαν Μπουμπουλίνα, ενώ πυροβολεί,
τους λέει "Δεν παραδίνεται ποτέ της μια Ελληνίδα ".
Κι ως λύκαινα ηρωίδα τρεις ώρες τους κρατεί.
Μα τέλος την εκάψανε κι επέταξε στα ουράνια
κι εμάς σε μαύρη ορφάνια μας άφησε στη γη .
...
Η γενναία Ελληνοπούλα δεν μπορεί πια να ιδή απ’ τα δυο παραθύρια της αυλής. Την πνίγουν οι καπνοί, τα μάτια της δακρύζουν. Έχουν αραιώσει κι οι βουλγάρικες ντουφεκιές και σιγά-σιγά σταματούν ολότελα. Οι φλόγες γλύφουν της Κατερίνας τα παραθύρια. Οι κομιτατζήδες ξεθαρρεύουν και δειλά-δειλά προβαίνουν απ’ τις γωνιές και πλησιάζουν στο σπίτι, που καίγεται πια σαν λαμπάδα. Και ξαφνικά ένα πλάγιο, προς την πλευρά του κήπου, παραθύρι ανοίγει και στο άνοιγμά του, που φωτίζεται ολότελα απ’ της φωτιάς τις κόκκινες ανταύγειες, προβαίνει ωραία και τρομερή η Κατερίνα. Σκύβει ολότελα προς τα έξω, τεντώνει το χέρι της και πυροβολεί. Ξαναπυροβολεί. Άλλος Βούλγαρος πέφτει στο χώμα. Οι άλλοι πανικόβλητοι ξαναπιάνουν τις γωνιές.
Εκείνη ξακολουθεί να μένη με το μισό κορμί της έξω απ’ το παραθύρι και να ρίχνει πιστολιές.
Τελικά καίγεται ζωντανή εκεί, μαζί με τους συμπολεμιστές της.
Η Θυσία της Αικατερίνης Χατζηγεωργίου έγινε θρύλος και γι΄ αυτήν γράφτηκε ένα δημώδες τραγούδι που οι στίχοι λένε :
...
- Παιδιά μου , γιατί χύνεται δάκρυα με τόση λαύρα
κι όλα φοράτε μαύρα στο έρμο αυτό σχολειό ;
- Έκαψαν τη δασκάλα μας Βούλγαροι δολοφόνοι
κι έχουμε μείνει μόνοι , χωρίς μανούλα πλειό .
Γιατί από μάνα πιο πολύ μας αγαπούσε εκείνη,
η δόλια Αικατερίνη από τη Γευγελή .
Της είπαν να παραδοθεί τα τέρατα εκείνα.
Μ' αυτή σαν Μπουμπουλίνα, ενώ πυροβολεί,
τους λέει "Δεν παραδίνεται ποτέ της μια Ελληνίδα ".
Κι ως λύκαινα ηρωίδα τρεις ώρες τους κρατεί.
Μα τέλος την εκάψανε κι επέταξε στα ουράνια
κι εμάς σε μαύρη ορφάνια μας άφησε στη γη .
...
Το 1939 βρέθηκε στο νεκροταφείο της Γευγελής (εκτός των προσωρινών μας συνόρων) ο σταυρός της δασκάλας Αικατερίνης Χατζηγεωργίου. Πάνω έγραφε τα εξής: «Υπέρ της εις τον Θεόν των Ελλήνων πίστεως αγωνιζομένη, πυρί υπό των Βουλγάρων παραδοθείσα, ενθάδε κείμαι, Αικατερίνη Χατζηγεωργίου διδάσκαλος, 14 Οκτωβρίου 1904»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου