ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ 1940-1950

Σύντομη ιστορική αναδρομή από τον Υποναύαρχο Σωτήριο Γεωργιάδη ΠΝ, εα

Κατά τη δεκαετία 1940-1950, η μικρή Ελλάδα, υπό εξαιρετικά τραγικές συνθήκες, υπέστη τεράστιες υλικές ζημιές σε υποδομές, ενώ μεγάλο μέρος του πληθυσμού της έχασε τη ζωή, τις οικογένειές και τις περιουσίες του. Τα σημαντικότερα δεινά αυτής της περιόδου, τα οποία έχει περιγράψει σε πολλούς ογκώδεις τόμους η Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού ((ΔΙΣ), θα επιχειρηθεί να συνοψισθούν εδώ σε λίγες γραμμές. Είναι προφανές ότι τα διαθέσιμα στοιχεία γιά νεκρούς, τραυματίες και υλικές καταστροφές είναι κατά προσέγγιση, δεδομένου ότι υπό τις δυσμενέστατες περιστάσεις, δεν τηρούντο πλήρη αρχεία.

Η ιδιαίτερα ζοφερή αυτή γιά την Ελλάδα δεκαετία, μπορεί να διακριθεί στις εξής περιόδους:

·                    Τη Μάχη της Ελλάδας κατά του Άξονα Ιταλίας-Γερμανίας 1940-1941

·                    Τη Γερμανική, Ιταλική και Βουλγαρική κατοχή 1941-1944

·                    Τις συστηματικές και διαδοχικές ένοπλες αιματηρές προσπάθειες του διεθνούς κομμουνισμού, με τη σύμπραξη των Ελλήνων κομουνιστών, να καθυποτάξουν την Ελλάδα 1944-1950, με τους γνωστούς ως «τρεις γύρους». Ο ένοπλος «πρώτος γύρος», ήταν εναντίον των ανά τη χώρα αντιφρονούντων Ελλήνων ανταρτών στη διάρκεια της κατοχής, με ιδιαίτερη έξαρση το 1944, γιά την μονοπώληση του αντάρτικου από τους κομουνιστές, καθώς επίσης και το ένοπλο κίνημα γιά τη διάλυση των μαχόμενων στο πλευρό των συμμάχων μας Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στη Μέση Ανατολή τον Απρίλιο του 1944. Ο «δεύτερος γύρος» ήταν το ένοπλο κομουνιστικό κίνημα αμέσως μετά την απελευθέρωση των Αθηνών, τον Δεκέμβριο του 1944, γιά την κατάληψη της εξουσίας, ενώ ο πόλεμος γιά την απελευθέρωση των χωρών της κεντρικής Ευρώπης και την καταβολή της Γερμανίας, ευρίσκετο σε πολύ κρίσιμη καμπή. Ο «τρίτος γύρος» ήταν την περίοδο 1946-1950, με ένοπλες επιθέσεις των κομουνιστών κατά της ελληνικής υπαίθρου και των πόλεων, γιά την κατάλυση του κράτους.

Το 1940 η Ελλάδα υπέστη απρόκλητη επίθεση από την Ιταλία, με συμμετοχή και Αλβανικών στρατευμάτων, την οποία χάρις στην από το 1936 προπαρασκευή, αποφασιστικότητα και μαχητικότητά της, αντιμετώπισε νικηφόρα. Πέντε μήνες μετά την αρχική Ιταλική επίθεση, η Ελλάδα υπέστη παράλληλα το 1941 και Γερμανική προσβολή, με αποτέλεσμα τελικά να καταληφθεί. Η συνολική Ελληνική άμυνα στις επιθέσεις αυτές του Άξονα Ιταλίας-Γερμανίας κράτησε συνολικά 216 ημέρες, μέχρι την κατάληψη και της Κρήτης. Κατ' αντιδιαστολή, όπως αναφέρει ο Peter Young στο βιβλίο του “WORLD ALMANAC BOOK OF WW II”, για την κατάληψη της Γαλλίας ο Άξονας χρειάστηκε 45 ημέρες, παρά τη στρατιωτική βοήθεια που της εδόθη με την εκεί παρουσία ισχυρών Αγγλικών δυνάμεων, του Βελγίου 18 ημέρες, της Ολλανδίας 5 ημέρες, ενώ η Δανία υπέκυψε σε 12 ώρες και οι Αυστρία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Ρουμανία και Αλβανία προσχώρησαν ή παραδόθηκαν αμαχητί.

 Μετά τη Μάχη της Ελλάδας, η Ελληνική Κυβέρνηση, μονάδες του Στρατού μας, όλα τα αξιόμαχα πλοία του Πολεμικού μας Ναυτικού καθώς και όλα τα αξιόμαχα αεροπλάνα της Πολεμικής μας Αεροπορίας, κατέφυγαν τη Μέση Ανατολή, από όπου στο πλευρό των Συμμάχων μας συνέχισαν τον αγώνα κατά του Άξονα, μέχρι τη λήξη του Β΄ ΠΠ τον Αύγουστο του 1945. Ενδεικτικά σημειώνεται ότι στη διάρκεια του Β΄ ΠΠ, αναγνωρίζοντας οι Σύμμαχοι τη σημαντική Ελληνική συμβολή, διέθεσαν στο Πολεμικό μας Ναυτικό περί τα 37 μάχιμα πλοία, προφανώς όχι από το περίσευμά τους. Είναι επίσης ιδιαίτερα χαρακτηριστικό ότι γιά την ενίσχυση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στη Μέση Ανατολή, κατατάσσονταν σ΄αυτές Έλληνες εθελοντές που διέφευγαν από την κατεχόμενη Ελλάδα και πολλοί άλλοι προσερχόμενοι εθελοντικά από διάφορα μέρη της γης. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι, ενώ το προσωπικό του Πολεμικού μας Ναυτικού, το οποίο το 1941 επάνδρωνε εθελοντικά τα πλοία που κατέφυγαν στη Μέση Ανατολή πλησίαζε τους 3.000 άνδρες, στις αρχές του 1944 είχε ανέλθη σε 8.500 περίπου άνδρες. Το σύνολο πολιτών και στρατιωτικών, που στη διάρκεια της κατοχής της Ελλάδας διεκπερεώθηκαν στη Μέση Ανατολή, υπολογίζεται σε περίπου 60.000.

Η Γερμανική, Ιταλική και Βουλγαρική κατοχή της Ελλάδας 1941-1944, συσσώρευσε πολλά δεινά. Κατά τη Μάχη της Ελλάδας 1940-1941 σκοτώθηκαν περί τους Έλληνες 14.000 μαχητές, ενώ οι καταστροφές σε υποδομές ήταν σχετικά μικρές. Οι Βουλγαρικές θηριωδίες σε βάρος των Ελλήνων πολιτών σε περιοχές της βόρειας Ελλάδας, που είχαν αυθαίρετα προσαρτηθεί στη Βουλγαρία στην κατοχή, περιλάμβαναν τη θανάτωση περί των 40.000 ανδρών, γυναικών και παιδιών και την απαγωγή περί των 50.000 ομήρων. Οι εκτελέσεις Ελλήνων από Γερμανούς και Ιταλούς την περίοδο της κατοχής υπολογίζονται περίπου σε 30.000, οι δε όμηροι σε 40.000.  Στο τέλος της κατοχής, ο Ελληνικός πληθυσμός είχε απομειωθεί κατά περίπου 13%. Οι Γερμανοί και Ιταλοί είχαν περίπου ανά 14.000 νεκρούς στην Ελλάδα κατά τον Β΄ ΠΠ.

Η δράση του Κομουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΚΚΕ) στην χώρα μας, ήταν από της ιδρύσεως του το 1920 ενταγμένη στα πλαίσια των επιδιώξεων του Διεθνούς Κομουνισμού, ο οποίος ήταν κατευθυνόμενος από τη Μόσχα. Με το προ της ενάρξεως του Β΄ ΠΠ Σύμφωνο Σοβιετικής Ενώσεως και Γερμανίας, γνωστού ως Συμφώνου  Μολότωφ-Ριμπεντρόπ, που είχε υπογραφεί 23-8-1939, λίγο πριν την επίθεση κατά της Πολωνίας, η οποία πραγματοποιήθηκε τον επόμενο μήνα, αρχικά από την Γερμανία και ακολούθως και από τους Σοβιετικούς, οι συμπράττοντες Χίτλερ και Στάλιν είχαν μοιράσει τις ζώνες επιρροής τους στην Ευρώπη. Στις 22-6-1941, όταν ο Χίτλερ παραβιάζοντας την προαναφερόμενη Συμφωνία επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στο Στάλιν, με καθυστέρηση 5 εβδομάδων, λόγω της 7μηνης Ελληνικής άμυνας 1940-1941, που κατά ομολογία του ιδίου του Χίτλερ του κόστισε  την σε βάρος του έκβαση του πολέμου, η Γερμανία και η Σοβιετική Ένωση, βρέθηκαν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Στο διάστημα 23-8-1939 έως 22-6-1941, που ίσχυε το Σύμφωνο Μολότωφ-Ριμπεντρόπ, το ΚΚΕ τηρούσε εφεκτική στάση προς τον Άξονα Γερμανίας-Ιταλίας.

Περί τα τέλη του Β΄ ΠΠ, οι ΗΠΑ-Αγγλία-Σοβιετική Ένωση, είχαν πολλές διαφωνίες γιά την μεταξύ των ως νικητών κατανομή των ζωνών επιρροής τους στην Ευρώπη και τελικά στη Διάσκεψη της Μόσχας της 12-10-1944 έφτασαν σε σχετική Συμφωνία. Κατ’ αυτή η Ρωσία θα είχε ένα 10% επιρροής στην Ελλάδα και οι ΗΠΑ-Αγγλία το υπόλοιπο 90 %. Γιά τα άλλα κράτη, όπως π.χ. Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία, Αλβανία, Ρουμανία είχαν συμφωνηθεί διάφορα ποσοστά, που ο Στάλιν καταπάτησε στην πράξη και έθεσε τις χώρες αυτές υπό τον πλήρη του έλεγχο. Η στάση του Στάλιν ως προς την επικράτηση του και στην Ελλάδα ήταν επιφανειακά συγκρατημένη, αλλά προσέβλεπε στη έξοδό του στο Αιγαίο με την βοήθεια του ΚΚΕ και την παντοειδή συμπαράσταση προς το ΚΚΕ των δορυφορικών του κρατών Αλβανίας-Βουλγαρίας-Γιουγκοσλαβίας, που συνορεύουν με την Ελλάδα και με τη συναίνεση του ΚΚΕ απέβλεπαν στην προσάρτηση της Ελληνικής Ηπείρου, Θράκης και Μακεδονίας αντίστοιχα.

Στην κατεχόμενη Ελλάδα αναπτύχθηκαν την περίοδο 1941-1944 με τη βοήθεια των Άγγλων, κυρίως σε χρήματα και οπλισμό, ανταρτικές ομάδες, προορισμένες να στέφονται κατά των στρατευμάτων κατοχής. Το ΚΚΕ, το οποίο στις τελευταίες  πριν από τον Β΄ ΠΠ εκλογές του 1936 είχε πάρει μόνο το 5,6% των ψήφων, πέτυχε να δημιουργήσει τις περισσότερες από αυτές, με προσχήματα πατριωτικά, ενώ επιτίθετο γιά να διαλύσει κάθε άλλη ομάδα που δεν ελεγχόταν από αυτό, αποβλέποντας στη ένοπλη κατάληψη της εξουσίας κατά την απελευθέρωση της Ελλάδας, εκμεταλλευόμενο τη χαώδη κατάσταση της χώρας.

Κατά τη διάρκεια της κατοχής το ΚΚΕ είχε συγκροτήσει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ), που αποτελούσε συνασπισμό κομμάτων, υπό τον έλεγχο του ΚΚΕ και τον Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό (ΕΛΑΣ),  ο οποίος συνιστούσε ένοπλα ανταρτικά τμήματα, υπό τον πλήρη έλεγχο του ΚΚΕ. Κατά κανόνα, όσοι γιά να συμβάλλουν στην καταπολέμηση των κατακτητών, προσχωρούσαν καλόπιστα σε οργανώσεις υπό τον έλεγχο του ΚΚΕ, δεν μπορούσαν να αποχωρήσουν, εάν ανακάλυπταν τα πραγματικά κομμουνιστικά σχέδια, διότι η πρακτική του ΚΚΕ ήταν να τους κηρύσσει «προδότες» κτλ και να τους θανατώνει. Η βίαιη στρατολογία ήταν επίσης μέθοδος που συστηματικά χρησιμοποιούσε το ΚΚΕ. Επίσης όσοι μη οπαδοί του ΚΚΕ αποτολμούσαν να διαφύγουν από την κατεχόμενη Ελλάδα, γιά να καταταγούν στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις της Μέσης Ανατολής, συλλαμβανόμενοι από τον ΕΛΑΣ, εκτελούντο. Ομοίως εκτελέστηκαν από τον ΕΛΑΣ  συγγενείς στην Ελλάδα μαχητών της Μέσης Ανατολής.

Σταδιακά ο ΕΛΑΣ, με δύναμη που έφθασε περίπου 50.000 ένοπλους αντάρτες, επικράτησε στις περισσότερες Ελληνικές ορεινές περιοχές. Οι μόνες αξιόλογες μη κομουνιστικές ανταρτικές οργανώσεις, που κατόρθωσαν να επιβιώσουν μέχρι το τέλος του 1944 σε ένα μόνο τμήμα της Ηπείρου, ήταν ο Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Στρατός (ΕΔΕΣ) και Εθνικές Ομάδες Ελλήνων Ανταρτών (ΕΟΕΑ), με περίπου 10.000 άνδρες.

 Ενδεικτική των ακροτήτων του ΚΚΕ, από πολλές ανάλογες περιπτώσεις, αποτελεί η ένοπλη επίθεση του ΕΛΑΣ, μεταμεσονύκτιες ώρες μετά την Κυριακή του Πάσχα της 16-4-1944 και διάλυση του υπό τον Συνταγματάρχη Δ. Ψαρρό ανταρτικού Συντάγματος 5/42 και ο μετέπειτα σφαγιασμός του αιχμαλοτισθέντα Συνταγματάρχη Ψαρρού, αρχικά μαζί με 66 αντάρτες του. Αργότερα ακολούθησε η εκτέλεση πολλών ακόμη ανταρτών, συγγενών τους και οπαδών του Συντάγματος 5/42, ώστε οι φονευθέντες να ανέλθουν σε 250 περίπου. Γιά να διαλύσει το ΚΚΕ και τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις της Μέσης Ανατολής, μεθόδευσε σειρά στρατιωτικών κινημάτων με εκτενέστερο αυτό του Απριλίου 1944 στον εκεί Ελληνικό Στρατό, Ναυτικό και Αεροπορία, με συνέπεια να μειώσει σοβαρότατα το αξιόμαχο αυτών των δυνάμεων, ενώ μαίνονταν ακόμη οι μάχες κατά του Άξονα και να καταρρακωθεί η εμπιστοσύνη των Συμμάχων προς τις Ελληνικές Ένοπλες δυνάμεις, που μέχρι τότε πολεμούσαν στο πλευρό τους και είχαν επισύρει τον θαυμασμό τους.

Η Ιταλία είχε ήδη συνθηκολογήσει από την 23-9-1943. Η συμμαχική Νίκη στην Ευρώπη επιτεύχθηκε με την άνευ όρων παάδοση της Γερμανίας την 9-5-1945. Η αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα άρχισε σταδιακά κατά τόπους από την 1-9-1944. Η ηγεσία του ΚΚΕ είχε δώσει εντολές στα Αρχηγεία του ΕΛΑΣ, να μην παρεμποδίζουν την αποχώρηση των Γερμανών. Στα πλαίσια αυτών των εντολών, π.χ. ο Καπετάν Κίτσος του ΕΛΑΣ, εκπροσωπώντας την Ομάδα Μεραρχιών Μακεδονίας (ΟΜΜ) του ΕΛΑΣ, υπέγραψε Συμφωνία την 1-9-1944 στο χωριό Λιβάδι κοντά στη Θεσσαλονίκη, με τον Γερμανό Ταγματάρχη Έριχ Φένκε, που εκπροσωπούσε την Γερμανική Στρατιά του Αιγαίου, βάσει της οποίας προβλέπονταν μεταξύ άλλων, ότι ο ΕΛΑΣ αναλάμβανε την υποχρέωση να μην εμποδίσει την υποχώρηση του Γερμανικού Στρατού στην περιοχή της ΟΜΜ, μπαίνοντας σε κάθε κενούμενη Ελληνική πόλη και χωριό, μετά την αποχώρηση και του τελευταίου Γερμανού στρατιώτη. 

 Παράλληλα εκπρόσωπος του ΕΛΑΣ υπέγραψε Συμφωνία την 20-9-1944 στο Μελισσοχώρι, που βρίσκεται κοντά στη Θεσσαλονίκη, με εκπροσώπους του Βουλγαρικού Στρατού και του Κομουνιστικού Κόμματος Βουλγαρίας (ΚΚΒ), βάσει της οποίας προβλεπόταν μεταξύ άλλων η άμεση υποστήριξη του ΕΛΑΣ με πολεμικό υλικό από το Βουλγαρικό Στρατό, η υποστήριξη του Βουλγαρικού Στρατού προς τον ΕΛΑΣ κατά τις επιχειρήσεις του ΕΛΑΣ εναντίον Ελληνικών εθνικιστικών κομμάτων, ο από κοινού αγώνας του ΕΛΑΣ και του Βουλγαρικού Στρατού εναντίον όσων αντιτίθενται στον ΕΛΑΣ και το ΚΚΒ κτλ. Οι προαναφερόμενες πλήρεις Συμφωνίες, έχουν δημοσιοποιηθεί από τη ΔΙΣ.

Σύμφωνα με τα προαναφερόμενα, οι περιοχές της Ελλάδας που εκκενώνονταν από τους Γερμανούς το 1944, καταλαμβάνονταν αμέσως από τον ΕΛΑΣ. Κατ’ εφαρμογή του προγράμματος του ΚΚΕ γιά εξόντωση ατόμων που δεν είχαν συνταχθεί με αυτό και συγχρόνως γιά τον εκμηδενισμό του ηθικού των υπολοίπων επιζώντων, επακολουθούσαν εκτεταμένες σφαγές αντιφρονούντων, κλοπές περιουσιακών στοιχείων και καταστροφές σπιτιών και εγκαταστάσεων. Τα περιστατικά είναι αναρίθμητα και πολλά από αυτά έχει περιγράψει η ΔΙΣ. Ενδεικτικά σημειώνεται ότι κατά τους επιεικέστερους  υπολογισμούς της ΔΙΣ, μόνο σε ένα από τα πολλά τραγικά συμβάντα, στην Πηγάδα της κωμοπόλεως Μελιγαλά στη Πελοπόννησο, στα μέσα Σεπτεμβρίου 1944, σφαγιάστηκαν ή εκτελέστηκαν από τον ΕΛΑΣ άνω των 3.500 αντιφρονούντων, μη συμπεριλαμβανομένων όσων μεταφέρθηκαν και φονεύθηκαν σε παρακείμενα χωριά.

Η Αθήνα εκκενώθηκε από τους Γερμανούς στις 12-10-1944. Η Ελληνική Κυβέρνηση Συνεργασίας υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, που είχε ήδη σχηματιστεί προηγουμένως στη Μέση Ανατολή με συμμετοχή όλων των κομμάτων, περιλαμβανομένου και του ΚΚΕ, έφθασε στην Ελλάδα μέσω Ιταλίας και ύψωσε την Ελληνική Σημαία στην Ακρόπολη την 18-10-1944. Στα πλαίσια της αποσκοπούμενης καταλήψεως της εξουσίας από το ΚΚΕ κατά την απελευθέρωση της Ελλάδας, διατάχτηκε ο ΕΛΑΣ την 28-11-1944 να συντρίψει με τα όπλα στις μη ελεγχόμενες από το ΚΚΕ ανταρτικές ομάδες ΕΔΕΣ και ΕΟΕΑ του Ναπολέοντα Ζέρβα στην Ήπειρο και τις μικρότερες ομάδες του Αντώνη Φωστερίδη στην Ανατολική Μακεδονία. Η επίθεση εκδηλώθηκε μέσα στο Δεκέμβριο και πέτυχε σύντομα το σκοπό της. Οι δυνάμεις του Ζέρβα κατέφυγαν στην Κέρκυρα. Το στέλεχος του ΚΚΕ Βασίλης Μπαρτζιώκας, στο βιβλίο του «Η πολιτική στελεχών του ΚΚΕ», σημειώνει ότι η Επιτροπή πόλης της «Κομμουνιστικής Οργάνωσης Αθήνας» αποφάσισε αρχές Σεπτεμβρίου 1944 την ένοπλη εξέγερση στην Αθήνα γιά τη κατάληψη της εξουσίας, στη διάρκεια της οποίας ο ίδιος διέταξε την ανατίναξη της Ακροπόλεως! Επίσης το σημαίνων στέλεχος του ΚΚΕ Γιάννης Ιωαννίδης, δεν αφήνει καμία αμφιβολία ως προς τον προσχεδιασμό του κινήματος του Δεκεμβρίου 1944, γιά την κατάληψη της εξουσίας, όπως φαίνεται στο βιβλίο «Αναμνήσεις 1940-45», που κυκλοφόρησε το 1979, κατά το οποίο μεταξύ άλλων δηλώνει: «Τότε λέγαμε: Εδώ στην Αθήνα θα κριθεί όλη η υπόθεση. Πρέπει να καταλάβουμε την Αθήνα.» Έτσι στις 3-12-1944 ξέσπασε την Αθήνα ένοπλο κίνημα, στηριζόμενο από δύναμη 20.000 περίπου ανταρτών του ΕΛΑΣ, που μετά από μάχες 33 ημερών εναντίον ασθενών Αγγλικών και Ελληνικών μονάδων συνολικής δυνάμεως 7.000 περίπου ανδρών, οι οποίες υπερασπίζονταν την πόλη, απέτυχε των σκοπών του. Επακολούθησε την 12-2-1945 η λεγόμενη Συμφωνία της Βάρκιζας, η οποία χάρισε αμνηστία στα υψηλόβαθμα στελέχη του ΚΚΕ, επέτρεψε την ελεύθερη δράση του ΚΚΕ ως πολιτικού κόμματος και την έκδοση κομουνιστικών εφημερίδων και άλλων εντύπων. Παρά το ότι η Συμφωνία προέβλεπε την παράδοση όλου του οπλισμού του ΕΛΑΣ, αποκρύφθηκαν τα σε καλή κατάσταση όπλα και πυρομαχικά, γιά να χρησιμοποιηθούν στον επόμενο «γύρο». Ενδεικτικά σημειώνεται, ότι σύμφωνα με ομολογία του Γιάννη Ιωαννίδη, από τα 70.000 τυφέκια του ΕΛΑΣ, παραδόθηκαν μόνο περί το 45.000. Κατά το Δεκεμβριανό αυτό ανατρεπτικό κίνημα, η Αθήνα υπέστη πολύ εκτεταμένες καταστροφές και οι νεκροί από τη δράση του ΚΚΕ υπολογίζονται σε περίπου 16.000, οι δε συλληφθέντες και απαχθέντες ως όμηροι από τον ΕΛΑΣ σε περίπου 10.000, εκ των οποίων περισσότεροι των 2.000 υπέκυψαν από κακουχίες ή εκτελέστηκαν, ενώ ήταν υποχρεωμένοι να βαδίζουν ξυπόλυτοι, ρακένδυτοι και πεινασμένοι σε μακρές πορείες μέσα στο χειμώνα.

Η τρίτη, εκτενέστερη, καταστρεπτικότερη και με τα περισσότερα ανθρώπινα θύματα ένοπλη προσπάθεια του ΚΚΕ γιά την κατάληψη της εξουσίας (ο κατά το ΚΚΕ «τρίτος γύρος») με την αμέριστη και πολυσχιδή σύμπραξη των βορείων γειτονικών μας κρατών, που ήταν υπό τον πλήρη έλεγχο των Σοβιετικών, άρχισε με ένοπλες αιματηρές επιθέσεις στην ύπαιθρο το 1946. Το ΚΚΕ χρησιμοποίησε ένοπλες ομάδες που μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας είχαν παραμείνει στην Ελληνική ύπαιθρο, ακολούθως μετέφερε κυρίως από το περιώνυμο Στρατόπεδο στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας στρατιωτικά εκπαιδευμένους εκεί οπαδούς του και τελικά συνέτισε τον κατ’ επίφαση ονομαζόμενο «Δημοκρατικό Στρατό». Παρά το ότι η τελευταία μεγάλη κρίσιμη μάχη δόθηκε στον ορεινό όγκο του Γράμμου στις 29-8-1949, συνεχίστηκαν διάσπαρτες ένοπλες εγκληματικές δράσεις ουσιαστικά μέχρι το 1950, οπότε κατεστάλη πλήρως η ένοπλη κομμουνιστική επιβουλή από το Ελληνικό κράτος, με την οικονομική και υλική βοήθεια της Αγγλίας αρχικά και της Αμερικής ακολούθως.

κΤο γνωστό ως «Δόγμα Τρούμαν», που ανακοινώθηκε το 1947, έδωσε από Αμερικανικής πλευράς εκτεταμένη οικονομική και υλική βοήθεια στην Ελλάδα, γιά να αντιμετωπίσει στις συστηματικές και βίαιες ένοπλες επιθέσεις του Διεθνούς Κομουνισμού. Χαρακτηριστική καταγραφή της ΔΙΣ σε τόμο που εγκρίθηκε γιά εκτύπωση το 1966, γιά ένα από τα πολλά ανάλογα περιστατικά, που είναι ενδεικτικό της αγριότητας των πρακτικών που ακολουθούσαν τα ένοπλα κομουνιστικά τμήματα στην Ελληνική ύπαιθρο την περίοδο 1946-1950, είναι το αναφερόμενο σε ένοπλη επίθεση την 26-11-1946 κατά του χωριού Μάνδαλο και του οικισμού Μαύρο στην πεδιάδα των Γιαννιτσών,  όπου έβαλαν φωτιά σε 45 σπίτια και 40 αχυρώνες, εκτέλεσαν με πυροβολισμούς, μαχαίρια και πελέκεις 4 άνδρες, 5 γυναίκες και 15 παιδιά ηλικίας 3 έως 9 ετών και αφού σκότωσαν μία έγκυο και τα 8 ανήλικα παιδιά της, άνοιξαν με μαχαίρι την κοιλιά της γυναίκας, έβγαλαν από αυτή το βρέφος και το έριξαν πάνω στην νεκρή του μητέρα. Στη διάρκεια του «τρίτου γύρου», όπως είχε επιβεβαιωθεί και από διερευνητική επιτροπή του ΟΗΕ, μεταφέρθηκαν από το ΚΚΕ στις γειτονικές κομουνιστικές χώρες περί τα 28.000 παιδιά, γιά να διαπαιδαγωγηθούν και χρησιμοποιηθούν γιά τους σκοπούς του. Πολλά από αυτά είχαν απαχθεί παρά τη θέληση των γονέων τους. Είναι γνωστό το βιβλίο του Νίκου Γκατζογιάννη «ΕΛΕΝΗ», που αναφέρεται στην χαρακτηριστική και ασφαλώς όχι μοναδική φρικτή περίπτωση της μητέρας του, η οποία εκτελέστηκε από το ΚΚΕ, διότι πέτυχε να αποτρέψει την απαγωγή των τριών παιδιών της.

Η τραγικότητα γιά την Ελλάδα και τους Έλληνες της περιόδου 1940-1950 δεν είναι δυνατόν να παρουσιαστεί με πληρότητα σε λίγες γραμμές. Ο τόπος μας αισθάνεται ακόμη και σήμερα τις επιπτώσεις εκείνης της συγκλονιστικής περιόδου και οφείλουμε όλοι να διδαχθούμε από αυτή, γιά το μέλλον.

panmacedonian

κλυσμα